Doorgaan naar hoofdcontent

Le Serret (6)

Op de bovenste rij van het dorp, naast het huis van Jany staat het huis van monsieur Vallet. Het is het familiehuis van zijn vrouw, die er ook geboren is. Zij zijn de oudste bewoners van Le Serret, monsieur Vallet wordt 10 oktober 87 jaar, zijn vrouw is iets jonger. Maar jammer genoeg woont madame Vallet niet meer in het dorp. Zij begon te dementeren maar werd nog liefdevol door haar man verzorgd, weliswaar met hulp van de thuiszorg. Totdat hij eind januari van dit jaar na sneeuwval voor zijn huis uitgleedt en zijn bovenbeen brak. Monsieur Vallet lag voor lange tijd in het ziekenhuis en zijn vrouw werd opgenomen in een verzorgingstehuis waar zij niet meer uit zal komen. Nu zit hij daar alleen in dat huis, krijgt thuishulp en zijn kinderen komen vaak, maar toch.....
Ik heb even met hem zitten praten en toen hij vertelde dat zijn vrouw hem niet meer herkende rolde de tranen over zijn wangen. Ik heb me voorgenomen om meer bij hem op bezoek te gaan.


Gevelsteen boven een deur van het huis van Mr. Vallet.


Reacties

Emie zei…
Wat een ontroerend verhaal, Marthy. Wat zal de man blij zijn met af en toe een bezoekje van jou.
Inge zei…
Triest. Ik zie het zo veel in het (t)huis waar mijn vader woont: trouwe echtgenoten die iedere dag hun partner bezoeken, maar of ze nog herkend worden?
Joop zei…
Kan me helemaal vinden in reactie van Emie. Lief die burenzorg.
Onliemie zei…
Moet je doen... af en toe bij hem op bezoek gaan. Dat gaat hem echt deugd doen...
Zo erg voor hem dat zijn vrouw hem niet meer herkent... we hebben hier net hetzelfde voor met mijn schoonouders. Zo'n aftakeling wens je niemand toe.
Mooie foto maakte je van monsieur Vallet.
Marthy zei…
Ik had er moeite mee om weg te gaan, Emy, en hem alleen achter te laten. Ik kon merken hou fijn hij het vond dat ik een praatje met hem kwam maken.
Marthy zei…
Inge, voordat hij die lelijke val maakte liep hij nog altijd met zijn toen al dementerende vrouw een rondje door het dorp zoals ze al jaren gewend waren. Ik vond dat altijd zo ontroerend.
Marthy zei…
Joop, als je in zo'n kleine gemeenschap woont is dit eigenlijk heel normaal. Je kan dat niet ontlopen.
Marthy zei…
Hij is nog maar pas terug in het dorp, Kris. Heeft een poos bij zijn zoon en schoondochter gewoond maar dat vond hij maar niks, vertelde hij me. Breng me maar weer terug naar het dorp, had hij tegen ze gezegd. Hier is hij thuis en hier liggen zijn herinneringen aan zijn vrouw.
Elizabeth zei…
Wat ontroerend... Dat is toch erg...
Je maatje voor het leven die je niet meer kent...
Ik zou monsieur geen 87 geven, hij ziet er nog goed uit!
Geweldig dat jullie met regelmaat bij hem om het hoekje gaan kijken. Dat is echt fijn in zo'n situatie. Ik snap best dat hij graag in zijn eigen huis wil wonen, maar hij heeft daar wel anderen bij nodig. Die naar zijn verhalen willen luisteren, waar hij dingen mee kan delen!
Wieneke zei…
Zo intens droevig, dat zijn vrouw hem niet meer herkent. Hartverscheurend! Goed idee om zo nu en dan even aan te wippen bij meneer, zolang je nog in Frankrijk bent.
Marthy zei…
Het is altijd een man geweest met een bijzonder goede conditie, Elizabeth, en geestelijk is hij nog heel scherp. Het is jammer dat je je laatste levensjaren zo moet doorbrengen, maar het is de harde werkelijkheid die straks ook voor ons kan gelden.
Marthy zei…
Ik ben er helaas nog maar een paar weken, Wieneke, en in de winter is het heel stil in ons dorpje met nog maar vier permanente bewoners buiten hem. Ik zal Robert en Marie-Christine vragen om meer bij hem langs te gaan, als ze dat al niet doen.
Bertiebo zei…
Wat is het toch een verschrikkelijke ziekte!
Marthy zei…
Dat is zeker waar, Bettie. Wij hebben zelfs twee mensen in onze vriendenkring van onze leeftijd, rond de vijfenzestig, die het beginstadium van Alzheimer hebben. Niet te bevatten!
Ach wat triest.. Weet je, dit soort verdrietige dingen blijven altijd achter de voordeur. Wij zien alleen maar de mooie huizen en dorpjes, maar weten niets van het leed dat er vaak verborgen ligt... Dank je wel voor het delen!!
Marthy zei…
@Villa Zeezicht: In dat piepkleine dorpje van ons schuilt heel wat achter de voordeuren. Ieder huisje heeft zijn kruisje, zei mijn moeder vroeger altijd.
Het heeft hem goed gedaan om over zijn vrouw te kunnen praten. Een beetje aandacht voor een mens in nood kan wonderen doen! Het blijft een triest verhaal...

Ondanks alles vind ik het een sfeervolle foto.
lieve groet
Jolanda zei…
Wat een mooie foto's en verhalen geef je ons van de streek en zijn bewoners! Echt genieten, ondanks de triestheid van dit verhaal. Universeel want ouder worden is iets wat overal dezelfde problemen geeft. Lieve groetjes
Marthy zei…
We weten voor ons zelf ook niet wat de toekomst voor ons in petto heeft, Jolanda. Hoe gaan we oud worden, kunnen we bij elkaar blijven? Problemen zal het ongetwijfeld geven, dus proberen wij, mijn man en ik, maar in het nu te leven en veel te genieten.
Vera zei…
Is dit het huisje, wat helemaal bovenaan ligt? Ook al zo'n mooi plekje
Marthy zei…
Klopt Vera, dit is het bovenste huis.