Doorgaan naar hoofdcontent

Een meisje uit Oradour

Stom toevallig begon ik een paar dagen geleden aan dit boek, me even niet realiserend welke datum het was. Maar inmiddels is het 4 mei, de dag dat wij in Nederland de doden herdenken van de Tweede Wereldoorlog en laat dit boek me niet meer los. 'Het meisje uit Oradour' begint als een roman over de Franse Christine Lenoir die is opgevoed in een nonnenklooster nadat haar ouders zijn gestorven toen zij zes jaar oud was. Door een bepaalde gebeurtenis krijgt zij flasbacks die haar bang maken en zij realiseert zich dat dit beelden zijn waaraan ze liever niet herinnerd wil worden. Zij besluit terug te keren naar het klooster en op zoek te gaan naar haar verleden. Dan begint de waargebeurde geschiedenis van een klein vergeten dorp dat op 10 juni 1944 in zijn geheel vernietigd wordt door de nazi's, 642 bewoners worden vermoord.

Het is een aangrijpend boek en je leest het in een adem uit. Aan het eind wat rommelig geschreven misschien maar dat doet niets af aan het verhaal op zich. Terwijl ik zo'n francofiel ben wist ik niets van deze geschiedenis. Ik had weleens van Oradour gehoord maar dacht dat het een of ander leuk dorpje was wat door veel toeristen wordt bezocht. Vlak voor ik naar Frankrijk vertrok hadden mijn wandelvriendinnen uit Oudewater het over dit boek en ik zette het op mijn e-reader, toen nog niet wetend over welke verschrikkingen ik zou lezen. Hoe verschrikkelijk ook, toch moeten we het lezen van deze verhalen niet uit de weg gaan. Want we moeten weten, blijven herinneren en blijven gedenken.

Als waarschuwing voor de mensheid, werd al snel besloten, met generaal De Gaulle als initiatiefnemer dat Oradour-sur-Glane niet herbouwd zou worden op dezelfde plek. Er zou een nieuwe stad naast het oorspronkelijke dorp komen. Het oude Oradour werd ontdaan van de ergste rommel en de vervaarlijke hellende topgevels neergehaald. Het is nu een antioorlogsmonument. Het ziet er nog steeds uit zoals het op 11 juni 1944 is achtergelaten door de Duitsers. In het nieuwe Oradour, dat in 1953 werd ingewijd, werden alle gevels grijs geschilderd net als de luiken voor de ramen, ter nagedachtenis aan het grijze verleden waaruit de nieuwe stad was geboren.


Reacties

Emie zei…
Wij hebben jaren geleden Oradour, tijdens een Franse vakantie bezocht. Er bestaat geen indrukwekkender oorlogsmonument als dit. Ik kan er nog de koude rillingen van krijgen.
Marthy zei…
Ik heb vanmiddag op internet daar het een en ander over opgezocht en ik begrijp helemaal wat je bedoelt, Emie.
Jeanne zei…
Ik ga het ook lezen. Wat goed dat ze op deze manier een monument gemaakt hebben. Ik kan me voorstellen, dat het erg indrukwekkend is en dat is de bedoeling ook.
Inge zei…
Indrukwekkend lijkt me dat, ik zal het (boek) in gedachten houden. Vanavond komt er een docu over Roermond op televisie, na aansluitend aan de herdenking op de Dam. Ik was gisteren nog in Roermond. Wist wel dat er nog flink oorlog werd gevoerd nadat het zuiden al bevrijd was, mijn vader had het daar vaker over.
Bertiebo zei…
Ik ben er geweest en was diep onder de indruk. Ook van het boek trouwens, ik kocht het voor al mijn kinderen die toen mee waren
Wat een bijzonder verhaal, ken het helemaal niet. Ga eens even googelen straks na de Dodenherdenking.
Pippa's Hus zei…
Dat is zeker een bijzonder verhaal. Een boek om op mijn lijstje te zetten. XX Esther
Sjoerd zei…
Daar wil je toch niet wonen was mijn eerste gedachte, maar je wilt je er ook niet aan onttrekken...
Marthy zei…
Ik ga dat monument nog eens bezoeken, Jeanne.
Marthy zei…
Inmiddels de documentaire over Roermond gezien. Nog een gebeurtenis uit de oorlog waar ik niets van wist
Marthy zei…
Als ik vanavond al die kinderen met hun ouders op de Dam zie staan kan ik alleen maar denken hoe belangrijk het is dat ze beseffen wat vrede is.
Onliemie zei…
Helemaal waar. Die verschrikkingen mogen nooit vergeten worden. Dit boek wil ik ook lezen. Komt op mijn lijst! Dankjewel voor de tip.
Lida zei…
Ik heb er vorig jaar een documentaire over gezien. Verbijsterend!
Dufraing Marc zei…
Op onze weg naar het zuiden, net voor Limoges, staat het al aangegeven. Ben er enkele keren geweest en je wordt er inderdaad stil van. In het 'oude' dorp zelf ook merk jet het al: een ingetogen sfeer, er wordt gefluisterd, het is er helemaal stil. Als je er ooit zou komen niet vergeten om naar het kerkhof te gaan!
Lot zei…
Op je netvlies gebrand als je er bent geweest.
Bijzonder indrukwekkend en stil.
Marthy zei…
Je kán je er niet aan onttrekken, Sjoerd.
Marthy zei…
Ik ben vast van plan om er te gaan kijken, Marc. En bedankt voor de tip.
Marthy zei…
Opvallend dat veel mensen het al eens bezocht hebben.
Vlimbouter zei…
Ik kende het verhaal van Oradour. Ik heb er ooit een reportage over gezien op een Franse post. Vreselijk wat daar gebeurd is...
Marthy zei…
Wat doet de wereld elkaar aan, Lut. Zulke verschrikkelijke dingen zijn er toen gebeurd en helaas gebeuren ze nog steeds
Dit is de tweede keer binnen een week dat ik over dit boek lees. Ik heb het net gereserveerd bij de bieb. De onderste foto spreekt boekdelen...
Lieve groet.
Mirjam zei…
Deze gaat op mijn te-lezen-lijst. Vast en zeker. Lijkt me echt een prachtig boek.
Alleen jammer dat ik zo slecht aan lezen toekom de laatste tijden.
Afijn... ooit maar weer dan...
liefs,
Mirjam