Doorgaan naar hoofdcontent

Wees voorzichtig met onze dochters

'We zijn voorzichtig met onze dochters. We fietsen met ze naar school, we roepen dat ze rechts van de weg moeten blijven en niet zo moeten slingeren. We brengen hun vriendinnetjes veilig thuis, zoals ook onze eigen dochters veilig thuisgebracht worden. We hangen ze waarschuwingen om als sieraden – niet voor het boze oog maar voor mannen, vooral mannen. In het leven van onze dochters is de gewelddaad vaak een man. Wie dochters heeft, ziet de wereld plots uiteenvallen in slachtoffers en daders.
We zijn voorzichtig met onze dochters.
Maar ze groeien bij je vandaan, net zolang tot ze je niet meer kunnen horen. Ze fietsen nu rond zonder jouw stem in hun rug. Pas in hemelsnaam op, zeg je in de stilte van je gebeden, pas in hemelsnaam op.
Zij zijn allang blij dat ze van onze zorgen zijn verlost. De waarschuwingen, de bezweringen, al die scenario’s. Ze willen vrij zijn en onbezorgd. Zo moeten ze door de wereld kunnen fietsen, en schuilen voor de regen zonder dat iemand met duisternis in zijn hoofd ze opwacht.
We zijn voorzichtig met onze dochters. Wees voorzichtig met onze dochters.'

Deze tekst van Tommy Wieringa, las ik net op de blog van Bertie. Bij mij schoten de tranen in mijn ogen toen ik het las.  Een jaar of dertien was onze dochter Floor toen ik haar voordat ze ergens naar toe ging waarschuwde voor vreemde mannen. 'Ik geef hem gewoon een schop in zijn kruis' zei ze stoer, niet beseffend hoe sterk jongens/mannen zijn als ze seksueel opgewonden zijn en iets van een meisje willen. Een spriet was ze op van die lange hoge benen. Wat was ik bezorgd in die tijd. Onze kleindochter Saar wordt vier volgende week en soms denk ik 'Als er maar nooit....' 

Reacties

Pippa's Hus zei…
Wat een mooie tekst..... En inderdaad op een gegeven moment moet je ze los laten en dan gaan ze. Net als Anne, en dat moet toch kunnen! XX Esther
Marthy zei…
Het zou moeten kunnen, Esther....
Annelies zei…
De grootste angst van ouders met kinderen en ik ben bang dat die angst of zorg nooit zal verdwijnen.
Hoe leer je je kinderen wel voorzichtig te zijn maar niet bang om dingen te ondernemen. Moeilijk iets.
En dan nog.......er zullen helaas altijd zieke, misdadige mensen bestaan.
Wel een hele mooie ontroerende tekst van Tommy Wieringa!
In de weer zei…
Mooi verwoord door Tommy wieringa.
Wat een angst moeten slachtoffers hebben, daar moet ik niet aan denken. We hopen allemaal dat we dit nooit hoeven mee te maken. Niet met onze dochters of kleindochters maar ook niet met zonen en kleinzonen. Gewoon met niemand die je lief is.
Ageeth Mooij zei…
Het zijn gelukkig grote uitzonderingen, een afschuwelijke gruweldaad als deze. In dit geval had het niet eens moeten kunnen gebeuren. Helaas ontkomen onze zonen ook niet geweld. We kunnen ze loslaten, omdat het moet. Maar voor nu houd ik ze extra stevig vast.
Sjoerd zei…
Als ik lees dat er 40.000 mensen vermist worden ieder jaar is ook dit maar een druppel op de verkeerde plaat. Een kind verliezen is het ergste dat er is.
Wieneke zei…
Je kunt je geen voorstelling maken van wat de familie en de andere nabestaanden van Anne Faber hebben moeten doormaken in deze weken. Het systeem heeft enorm gefaald blijkt nu en kon een zeer gevaarlijk en door en door rot iemand zomaar gewoon weer vrij rondlopen. De maatschappij moet beschermd worden tegen dit soort lui. Daders zijn niet belangrijker dan slachtoffers. Misschien dat men ervan geleerd heeft, maar ik ben bang dat dat niet zo is.
Haak en Pen zei…
Oh wat een mooie tekst en ik moet er niet aan denken....
Die arme familie, het maakt me zo droevig.
Marthy zei…
Het is niet dat ik er dagelijks mee leef maar inderdaad, angst en zorg zal nooit echt verdwijnen.
Ik las de tekst vanochtend in de krant en werd er stil van.
Volgens mij heeft elke moeder en oma de afgelopen dagen/weken gedacht: Anne zal je kind maar zijn...
Het is zo waar: je fietst zo lang mogelijk mee met je dochter(s) maar eens moet je ze los laten. Jonge vrouwen zijn overal ter wereld kwetsbaar.
Lieve groet