HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Wat neem je nou mee in zo'n rugzak, vragen jullie je misschien af. Eigenlijk kan je beter zeggen, wat neem je niet mee. Want de belangrijkste regel over het pakken van een rugzak die je een paar honderd kilometer moet dragen is deze: neem mee wat je echt nodig hebt en wat je denkt nodig te hebben laat je gewoon thuis!  Maar dan nog is het niet makkelijk wat je wel of niet thuis laat. Wij hebben gewoon alles wat we mee wilden nemen op de keukenweegschaal gelegd en dan vallen er al snel spullen af, gewoon te zwaar. Gisteren heb ik al uitgelegd dat mijn fototoestel niet meeging maar wel het tablet en die weegt nog behoorlijk wat. Ik ga hier geen volledige paklijst geven, mocht je die zelf nodig hebben kijk je maar op internet, daar zijn er genoeg te vinden. Allereerst kleding. Heel simpel, we nemen twee sets mee waarvan we er eentje aan het lijf hebben en de ander in de rugzak. Je kan overal een wasje doen en het meeste van dat lichtgewicht spul is zo droog. We nemen een fl

I n januari al besloten we om de Camino Potugués te gaan lopen en ik was er meteen zeker van dat ik in ieder geval mijn fototoestel mee zou nemen. Ik kon me niet voorstellen dat ik zonder zou gaan.  In maart liepen we nog een stuk van het Zuiderzeepad met zwager en schoonzus. Zij liepen met volle bepakking, even uit proberen hoe dat ging in de aanloop van hun tocht van bijna drie maanden. Wij besloten om dat ook te doen, eens kijken hoe dat bij ons ging. Na een weekend met een rugzak gelopen te hebben wist ik twee dingen zeker; die rugzak van mij zou niet zwaarder worden dan vijf kilo en ik nam beslist geen fototoestel mee. Maar ik wilde wel bloggen en mooie foto's laten zien. Hoe ging ik dat doen? Nou, er moest dus er een nieuwe smartphone komen. Ik had nog een oude Samsung S4 mini waar ik nooit een foto mee nam, gewoon geen kwaliteit vond ik. Na op internet veel recensies gelezen te hebben kwam ik uit bij de Samsung S7, die zou een goed lens hebben waarmee kwalitatief

  Wat bezielt me om op mijn bijna zeventigste met een niet al te makkelijk lijf een wandeltocht van veertien dagen te willen maken terwijl ik dat nog nooit gedaan hebt. OK, we hebben in het verleden wel twee of drie keer een week lang gelopen maar dat is al weer een poosje geleden.  Maar goed, er is in mijn ogen niets mooiers dan lopend de wereld te verkennen en daar moet je dan wat voor over hebben.  Dus wetend wat me te wachten stond ben ik al sinds januari 'in training'. Mijn oefeningen die ik normaal iedere ochtend doe werden uitgebreid met nog wat meer oefeningen voor de voeten en benen. Ook de rug kreeg veel aandacht want die moet iedere dag die rugzak dragen.  Ik heb goede Leki wandelstokken en die ga ik zeker gebruiken, het ontlast de knieën en zorgt ervoor dat je minder snel last krijgt van vermoeide spieren. Verder draag ik tijdens de tocht compressiekousen. Ik heb ze al vaker gebruikt tijdens meerdaagse tochten, ze bevallen me goed en vlak voordat we begi

We zijn vandaag, wat eerder dan gewoonlijk, onderweg naar Nederland en dit heeft een reden. Aanstaande maandag 1 oktober stappen we namelijk op het vliegtuig richting Portugal.  Aangekomen in Porto gaan we dan de volgende dag beginnen aan een pelgrimsroute naar Santiago de Compostela waar we veertien dagen over hopen te doen, totaal 275 km.  Eigenlijk loopt de Camino Portugués van Lissabon naar Santiago. Een route van 614 kilometer. Dat vinden wij te ver, daarom starten wij in Porto wat trouwens veel wandelaars doen. Slapen onderweg doen we in hostels of albergues, we hebben niets besproken, zien wel wat de dag ons brengt. We wandelen buiten het drukke seizoen dus er zal plaats genoeg zijn. Alleen voor de eerste nacht heb ik een hostel in Porto geboekt, dat leek me wel handig. We vliegen op 18 oktober vanuit Porto weer naar Nederland en moeten daarom vanuit Santiago met de bus terug reizen. Dus mochten we een dag overhouden dan kunnen we de mooie stad Porto nog gaan bekijken.

Deze prachtige rups ontdekte ik gisteren aan het eind van de middag toen ik wat bladpeterselie wilde knippen. Ik ben vanmorgen even gaan kijken en hij zat er nog, vindt mijn peterselie blijkbaar lekker.  De rups is vrij groot en als je goed kijkt zie je hoe prachtig dit beestje gebouwd is. En dan die kleuren, zo lekker fel. Misschien wel om de vogels af te schrikken. Ik moest even kijken wat de voorkant was maar toen ik door mijn macrolens keek kwam ik hierop uit. Ik werd natuurlijk erg nieuwsgierig wat voor vlinder uit zoiets moois kwam dus dat heb ik even opgezocht. Het kon geen klein, onbetekenend vlindertje zijn, dat kon ik me niet voorstellen. Nou, het bleek een van de mooiste vlinders te zijn die de hele zomer mijn tuin bezoekt, de koninginnepage. Vreemd dan dat ik deze rups nog nooit heb gezien terwijl er echt heel veel van deze vlindersoort hier fladdert. Ik las dat de rupsen vaak in moestuinen worden gevonden dus dat klopt. Goed om te weten d

De laatste gasten van dit seizoen vertrokken afgelopen zaterdag en daarna is de grote schoonmaak begonnen in het vakantiehuis. Al het beddengoed is gewassen en daarmee bedoel ik matrasbeschermers, onderleggers, kussens en dekbedden. Op zulke momenten ben ik dan heel blij met mijn wasmachine met extra grote trommel, heel fijn als je daar een dekbed in kan duwen.  Verder worden de koelkast/vriezer, afwasmachine, fornuis en afzuigkap extra goed schoongemaakt, in sommige moeilijke hoekjes komt er zelfs een tandenborstel aan te pas, heel handig. Maar ook op wisseldagen wordt het huis heel goed gepoetst, wij doen het met zijn tweeën en zijn daar pietje precies in.  Als je een huis huurt en daar dus een prijs voor betaalt vind ik niet dat je haren in de badkamer moet vinden of etensresten in welk apparaat in de keuken dan ook. Fijn dat de mensen ons werk waarderen, ze vertellen het ons vaak en onze laatste gasten vonden zelfs dat ze nog nooit in zo'n schoon huis hadden gezeten.

Zoals al jaren de gewoonte is maakten we afgelopen zaterdag een wandeling met onze dorpsgenoten. Niet allemaal natuurlijk want degenen die een wandeling van een uur of vier niet meer aan kunnen komen gewoon naar het restaurant 's avonds. Mart en ik hadden deze wandeling een paar weken geleden al voorgelopen dus het was voor ons een bekende route.  In La Rouvière , het verlaten dorp, werd even gestopt voor een rustpauze.  We bewonderden de prachtige bouw van de huizen, kijk bijvoorbeeld eens naar die hoekstenen, om en om liggend en staand. Kaarsrecht staat dit huis nog! En ik vond dit raampje met daarachter dat gordijntje zo mooi, achtergelaten door een vrouw die hield van haar huis. Vlak voor St. Julien du Gua, ons eindpunt, nam ik deze foto. Er werd gelachen omdat ik "Sur le pont d'Avignon' begon te zingen. Stomverbaasd waren onze vrienden dat ik dat liedje kende.  Ik heb ze uitgelegd dat ieder kind in Nederland wat voor

Vrienden van ons eten regelmatig een ijsje bij ijssalon Beatrix in Vals les Bains en zetten dan van die jaloersmakende foto's op facebook. En gisteravond hadden onze buren het er toevallig ook over hoe lekker die grote ijscoupes daar zijn. Zo vond ik het welletjes, ik had genoeg gezien en gehoord, ik wilde daar ook naar toe.  Gelukkig houdt Mart ook heel erg van ijs, het was er prachtig weer voor en we hadden een reden om onszelf te trakteren. We zijn vandaag namelijk 47 jaar getrouwd en daar mag je wel een ijsje op nemen. Nou, ijsje, het werd een behoorlijke coupe. We kozen alle twee voor precies hetzelfde, na 47 jaar ontwikkel je toch een beetje een gelijke smaak.  Een prachtig door grote bomen beschaduwd terras, een allerlekkerste ijscoupe voor je neus, zo kan je je huwelijksverjaardag ook vieren.

Het was een hele klus maar hij is klaar, de muur die Mart opnieuw opgebouwd heeft. Hij is er een groot deel van de zomer mee bezig geweest, niet iedere dag maar het vergt toch heel wat tijd. Iedere steen gaat door je handen, het is werk van passen en meten.   Al de grond die hier nu weer keurig verspreid ligt was naar beneden gekomen met het inzakken van de muur en dat is voor het opbouwen eerst naar boven gekruid, zwaar werk. Er wordt vandaag nog graszaad gestrooid en dan maar hopen dat dat aanslaat. De grond blijft hier gelukkig nog lang warm en af en toe wat hemelwater zou fijn zijn. Klus geklaard en voor volgend jaar heeft de man al weer een nieuw project in zijn hoofd. Wat een energie heeft die man van mij toch.

 We hadden de moed al opgegeven dat er dit jaar nog een andere telefoonpaal geplaatst zou worden, sinds eind mei hadden we er niets meer over gehoord. Toen had mijnheer Patrice van Orange me nog een mailtje gestuurd dat de aannemer de opdracht zou krijgen om een nieuwe paal te zetten.   Maar net toen ik vanmiddag de laatste bladzijden in een spannend boek zat lezen dook er een jonge vent tevoorschijn boven de tuinmuur die me vertelde dat ze de nieuwe telefoonpaal gingen plaatsen, die kwam zelfs op de schouder van zijn maat al het pad af naar beneden.  Er werd nog even gevraagd of er veel stenen in de grond zaten maar dat wist ik niet van die plek. Wel gezegd dat ze op de waterleidingen moesten letten die daar lagen want anders heeft straks niemand meer water voor zijn moestuin maar dat hadden ze al gezien, zeiden ze. Ja, deze mannen wisten wel wat ze deden, binnen geen tijd stond de paal vast in de grond. Toen kwam de kettingzaag eraan te pas om de oude houten pa

We wilden nog wat wijn kopen om mee naar Nederland te nemen en reden daarvoor met vrienden naar Ruoms waar we eerst hebben zitten eten.  Dat was voor de tweede keer deze week weer geweldig en er komt zelfs nog een derde keer. Ja, soms heb je van die dagen dat het leven wel heel erg goed is. De temperatuur in Ruoms passeerde met gemak de dertig graden maar wij zaten op een terras met veel van die grote doeken erboven, dat was om uit te houden. Toen de menukaart gelezen moest worden haalde onze vriend zijn leesbrilletje tevoorschijn, een pince-nez. Ik moest daar erg om lachen, mocht er een fotootje van maken. Ons wijnboertje zit in een klein dorp net voor Ruoms. Het was de laatste dag van de vendange (wijnoogst) vertelde hij en er werd nog druk schoongemaakt. Ja, wijn kopen is een serieuze zaak dus er werd het een en ander geproefd voordat er wat doosjes in de achterbak van de auto verdwenen. Na ook nog een bezoekje aan de cave van Vessaux gebracht te hebben w

 De tomatenoogst is iets minder dan vorige jaren maar dat is geen wonder ook. De tere jonge plantjes stonden half mei maar net in de grond toen ze door een verschrikkelijke hagelbui gegeseld werden en daarna werden ze getrakteerd op wekenlang regen. Dat deed de planten geen goed. Ook van de komkommer, courgette en paprika's heb ik niet bijzonder veel kunnen oogsten. C'est la vie.    Er staan nog een paar tomatenstruiken waar aardig wat aanhangt, lekkere grote die ik graag rood zou zien want ik wil nog een keer passata maken en daar heb ik wel een paar kilo voor nodig. Met die kleine tomaten die wel snel rijpen kom je daar niet gauw aan.  Mart had weleens gehoord dat je om dat proces van rijp worden te versnellen alle bladeren van de planten moest knippen. Ik heb het gedaan en we zullen zien. Aan het gemis aan zon zal het niet liggen, prachtig weer hier, er wordt vandaag 28 graden voorspeld.

  Gisteren verwonderde Bertie zich erover dat wij gewoon aan de burgemeester kunnen vragen of we ergens hout kunnen kappen. Ja, je kan hier de burgemeester gewoon bellen en hem van alles voorleggen. In het begin vonden wij dat maar vreemd maar nu zijn we er aan gewend geraakt dat de lijnen hier ontzettend kort zijn en je voor ieder probleem het gemeentehuis kan bellen.  Nou zal die burgemeester van ons ook niet overwerkt raken van zijn inwoners want dat zijn er maar 110. Dat is verdeeld over 24 gehuchten waarvan ik bijna zeker weet dat ons dorpje met zijn vijftien huizen het grootste is. Want iedere plek met een naam wordt een gehucht genoemd en de meeste daarvan bestaan maar uit een paar huizen, soms zelfs maar één. We hebben wel lekker de ruimte, 6.6 inwoners op een vierkante kilometer.  Onze burgervader ziet er ook wat anders uit dan de gemiddelde burgemeester in Nederland. Hij is boer en ik heb hem nog nooit anders gezien dan in een T-shirt met korte broek, en dan zo'

 Als je om deze tijd van het jaar op het Franse platteland loopt te wandelen kom je overal hout tegen. Stookhout bedoel ik dan. In veel van die oude huizen staan alleen een of twee houtkachels, aangevuld met een paar elektrische radiatoren. Dus hout om die kachels te laten branden is echt hard nodig. Dat hout kan je natuurlijk bestellen maar dat kost geld en hier wonen niet bepaald de rijken der aarde. Bomen meer dan genoeg, dat is het probleem niet en iedere plattelander heeft een kettingzaag. Het hout wat net gezaagd is wordt niet deze winter opgestookt, dan is het nog te vochtig, het moet zeker een jaar drogen. Onder zo'n afdak als hierboven gaat dat prima. Onze voorraad hout begint op te raken, we hebben nog genoeg voor een paar weken in de winter en dan nog het voorjaar. Alhoewel wij er niet echt afhankelijk van zijn, we hebben tenslotte centrale verwarming, vinden we een houtvuurtje in de kachel wel heel gezellig.   Dus zullen wij deze winter ergens moet gaan k

  We begonnen onze wandeling van vandaag in Burzet, een plaats iets zuidelijker dan de plek waar we verleden week liepen. Ik wist dat het een leuk dorp was, we waren er ooit een keer geweest maar van de omgeving kon ik me niet veel herinneren.    Vanuit Burzet liepen we een stijgend pad stroomopwaarts langs de rivier de Bourges. Er was wat sluierbewolking vandaag maar verder is het weer nog steeds heerlijk, we lopen nog doorlopend in shirt en korte broek.  Ik kan me zo voorstellen dat hier gedekt is voor de zondagse lunch. Wat een heerlijk plekje met uitzicht op die vrolijke moestuin. Voordat we de rivier overstaken om langs de andere kant weer terug te gaan liepen we door het mooie dorpje Les Sausses waarvan dit huis duidelijk niet meer bewoond wordt. Toch werd de voordeur nog dichtgehouden met een ijzerdraadje om een steen.  Bijna terug in Burzet hadden we mooi zicht op d e klok en het standbeeld van de Maagd, ze staan op de overblijfselen v