HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Opeens viel er regen uit de lucht een paar dagen geleden. Onverwacht want er was geen donkere wolk te zien, vreemd. Maar we waren er wel blij mee want het had hier al weken niet meer geregend. Helaas duurde de bui maar kort, niet meer dan anderhalf uur en en het was een heel zacht buitje maar wel zo lekker dat ik gewoon buiten bleef lopen, genietend van het regenwater op mijn huid. Ook alle planten in onze tuin genoten, je kon het bijna zien. Tikkeltje overdreven maar alles friste wel lekker op, het stof regende weg. Maar om de grond voldoende water te geven hebben we een paar echte regendagen nodig, misschien wel een week. We kijken altijd naar de natuurstenen tafel op het terras als we binnen zijn en denken dat het regent. Daar zijn de eerste druppels altijd goed te zien. Op de foto is hij nu nog vochtig dus donker van kleur maar hij werd weer veel te snel droog en dus licht van kleur. Voorlopig zal dat wel zo blijven, geen regenwolkje te zien op mijn weerapp.

Dat bevalt goed, zo'n zondagmorgenritje op de fiets door de vallei. Heen de weg hoog boven de vallei, terug onder langs bij de rivier. En natuurlijk koffie drinken in Saint Sauveur. En daar op het terras kan je mij gerust een halve dag neerzetten. Ik begin dan met een paar expresso's, zonder suiker en dan tegen elven un petit blanc (glaasje witte huiswijn).  Dan wil ik rond het middaguur het menu van de dag weleens proberen en daarna ga ik naar huis voor een siësta. En in de uurtjes die ik daar zit, aan een van de eerste tafeltjes vanaf de straatkant, neem ik waar wat er voor me gebeurd. En ik geniet, met volle teugen. Want aan de overkant zit de bakker en daar loopt het halve dorp in en uit. Van deze man die zijn hondje aan het hek vastbindt vermoeden wij dat hij een Nederlander is. Nergens op gebaseerd en hij rijdt trouwens in een auto met een Frans kenteken zagen we verleden keer.   Hondje wordt nog even vermanend toegesproken.  Ook leuk om te vertellen is dat zijn baasje in

Hier ongeveer keerden we gisteren om tijdens ons wandelingetje. Meestal lopen we wat verder maar we werrden door twee hardlopers die ons eerder waren gepasseerd gewaarschuwd voor twee loslopende honden. De man van het echtpaar had hier een paar dagen geleden ook al gelopen en toen hadden de honden om hem heen gedraaid en naar hem gebeten. Nu ze de honden weer zagen zijn ze maar meteen omgedraaid. Heel fijn dat ze ons waarschuwden want aan een ezelbeet in een been heb ik genoeg, daar hoeft ook nog niet eens een hondenbeet bij.  Boerderijhonden waaronder honden die schapen drijven lopen hier niet boven op die kam, die blijven op of rondom het erf van de boerderij. Ik ben bang dat het honden zijn die men kwijt wilde voor de vakantie, dat hebben we hier al een keer meer mee gemaakt. Toen waren het twee prachtige grote honden, het leken labradors maar ik heb niet veel verstand van hondenrassen, ze doken opeens in ons dorpje op. Ze waren er zomaar op een ochtend, duidelijk afgezet. Deze hond

Om half acht maakten we al een wandeling boven bij het Croix de Ferrières. De hoogte en het vroege uur maken het nog aangenaam om daar te lopen. Stil is het hier, op de vogels en de wind na hoor je niets. Op de weg naar boven vanuit St. Julien du Gua kwamen we geen auto tegen. Die weg begint net na Gua met een paar flinke haarspeldbochten, het stijgingspercentage is 15 %, dat is echt veel. Op de foto kun je de weg  zien liggen. Deze weg voert van de col waar wij de auto altijd parkeren diep naar het dal waar een eenzame boerderij ligt met wat schuren. De boerderij is nog volop in bedrijf en daarom is de weg onlangs opgeknapt. Links boven de weg loopt het pad wat wij nemen. We hebben hier altijd en prachtig zicht op de bergen van de Ardèche. Op dit stuk staat opvallend veel lijsterbes. De kleine, fel oranje bessen zitten er al volop aan en de vogels zijn er gek op Weer terug bij het IJzeren Kruis wat staat aan de weg die naar St. Pierreville loopt. We hadden eigenlijk wat langer willen

Weer zo'n overlevingsdrama zou je denken maar ik vond deze miniserie op Netflix heel goed. Liv, een jonge advocate uit New York is de enige overlevende als een klein vliegtuigje neerstort  te midden van de Canadese wildernis.  Zij moet de strijd aangaan met zowel een meedogenloze wildernis als met persoonlijke demonen uit het verleden om in leven te blijven. De spanning bleef in het verhaal ondanks de vele flashbacks, de natuuropnames waren prachtig, een aanrader voor een of twee avondjes kijkplezier (zes afleveringen van een half uur). Dat is voor mij genoeg, wij zijn geen liefhebbers van series. Op Vera na, ook de herhalingen kijken we.

Ja, er wordt veel groens geoogst in de moestuin op het ogenblik. Iedere moestuinierder komt om deze tijd van het jaar om in de komkommers en courgettes. We hebben van beide groente maar één plant nodig maar we kopen er vaak twee want als je er eentje kwijtraakt (woelmuizen dit jaar) zit je onthand. Zullen we ook nog een bolcourgette nemen? Vooruit dan maar. Die kleine komkommers zijn heerlijk, die eten we veel, zelfs zo uit het handje. En met courgettes kan je veel doen, ook uitdelen. Er zijn in ieder geval vanmorgen drie van de courgettes in mijn gevulde tomatensaus gegaan. Want tomaten en paprika's doen het ook goed. Een heel werk was dat, die saus maken maar er staat nu een hele partij gevulde potten op tafel waar ik met veel genoegen naar kijk.

Nog even verder met onze ontdekkingstocht van het mooie dorpje Désaignes. We hoorden de muziek al voordat we dit pleintje op liepen maar wisten niet of het uit een luidspreker kwam of dat het echt was. Wat heerlijk, daar zat zomaar een accordeonist melancholieke franse chansons te spelen.  Zonder de tekst was aan dit uithangbord al te zien dat we bij de klompenmaker waren.  De deur stond open dus we konden naar binnen kijken. Oude machines die nog af en toe gebruikt worden. Het weekend van 6 aug vindt het jaarlijkse Fête Médiévale daar plaats schreven vrienden gisteren op mijn blog en dan hadden we de klompenmaker ongetwijfeld bezig kunnen zien. Ik heb de datum genoteerd voor volgend jaar. Désaignes bezit ook een mooi kasteel waar rondleidingen gegeven worden maar dat lieten we aan ons voorbij gaan. Smalle straatjes met mooi oude huizen. En dan kom je opeens weer uit op een ander leuk pleintje. Dit is echt een dorp met een fijne sfeer. We hebben genoten van onze zondagochtend wandeling