HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ook onze gast deden we met deze tuin een enorm plezier, ze liep te genieten. 'Ik heb een mooie foto van je gemaakt onder die rozenboog' zei ik tegen haar. 'Zet die dan later maar op mijn kist' was het antwoord. Voor het huis lagen een paar borders met veel vaste planten gecombineerd met rozen. Vooral witte rozen en vaste planten in de kleur geel. Het had de nacht voor ons bezoek flink geregend dus we waren bang dat veel rozen niet mooi meer zouden zijn. Dat viel gelukkig mee alhoewel er natuurlijk rozen waren die al over hun hoogtepunt heen waren, Dat kwam mooi uit, tussen de twee tuinen lag ons favoriete restaurantje, inmiddels ook van Maria en daar hebben we heerlijk zitten lunchen. Daarna reden we naar de volgende tuin die totaal verschilde met deze, ik laat het jullie een volgende keer zien.

Het eerste weekend van juni worden er in Frankrijk in het hele land tuinen opengesteld en dit wordt georganiseerd door het  het Ministerie van Cultuur. Er zullen ook wel particuliere initiatieven zijn maar dit ministerie heeft een mooie site met een handige kaart. Ik had twee tuinen uitgezocht die dicht bij elkaar lagen en zondagmorgen gingen we op pad.  Het was ruim een uur rijden dus onderweg stopten we in een leuk dorpje, we zagen er een bankje waar we koffie wilden drinken. De Franse Action verkoopt poddomme geen drop meer maar gelukkig nog wel stroopwafels dus we zaten daar lekker te genieten in het zonnetje. De eerste tuin, La Roseraie de Berty, kenden we al. Daar waren we, misschien wel 20 jaar geleden, al eens geweest. Ik kon me het oude huis nog herinneren maar dat het zo schitterend was wist ik toch niet meer. Het gebouw dateert uit de 17e en 18e eeuw.   Dichtbij de middeleeuwse stad Largentière reden we over een smal bospad naar de rozenkwekerij. Eleonore Cruse begon hier

We reden naar boven naar Issamoulenc-Église waar bij het kerkje de begraafplaats ligt waar Jan en zijn vriend André liggen begraven. Maria wilde graag het graf van Jan zien. Hij had al een dubbel graf gekocht toen ruim dertig jaar geleden zijn levenspartner stierf.  Het is hoog daar met rondom uitzicht op de bergen van de Ardèche. Een prachtige plek. Twee boerderijen, een kerk en een begraafplaats, meer telt het gehucht niet. De twee boerderijen zijn van één familie. De hond sloeg aan toen we voor dit huis stonden en madame Vialle kwam naar buiten. Ze zit graag om een praatje verlegen en nodigde ons uit om binnen te komen. Een andere keer zeiden wij. Het is moeilijk te schatten hoe oud ze is maar ik vind het een prachtmens met haar open gezicht en pretoogjes. We wandelden terug naar de auto en reden naar huis. Maria was tevreden gesteld.

Sinds een paar dagen is onze vriendin Maria weer te gast en vanmorgen hebben we een kleine memory tour gehouden. We zijn naar Les Peyses gereden waar zulke goede herinneringen voor ons liggen.  Dit dorpje ligt schuin boven Le Serret en hier woonde een deel van het jaar onze goede vriend Jan die verleden jaar zomer is overleden. Kijk hier even voor zijn 'In memoriam'. Het dorp ligt er verlaten bij. Een huisje bovenin het dorp is sinds een paar jaar permanent bewoond door een jong gezin. Andre en Carine, onze Belgische vrienden zijn net weer vertrokken naar huis, zij zijn nog niet met pensioen. Het huis op de foto van Maurice en Alice is al een paar jaar niet meer bewoond, Maurice is te ziek om daar nog te komen. Hij had vroeger een grote moestuin en als wij dan 's zomers in Le Serret waren ging ik lopend door het kastanjebos naar boven om groenten bij hem te halen. Jan had twee huizen, ooit eigenhandig verbouwd. Een daarvan heeft hij jarenlang 's zomers verhuurd.Vijftig

De ramblerroos 'Kiftsgate' doet het dit jaar uitzonderlijk goed. Een zee van tere witte bloemetjes met een geel hartje en ze ruiken heerlijk.  Mart wacht altijd even met dit stuk klimopheg te snoeien, totdat de roos helemaal uitgebloeid en dan wordt het geheel een kopje kleiner gemaakt.  Het stuk heg wat er rechts naast staat heeft hij verleden week gesnoeid want we konden vanaf de tuinbank niet meer op het kleine kruispunt beneden kijken. We zijn helemaal niet nieuwsgierig hoor maar we willen graag zien welke auto het weggetje naar ons dorp opdraait of er juist vandaan komt. Onder de roos staat de salvia 'Hot Lips'. Eigenlijk hadden we de plant  in april eruit moeten halen en halveren want hij wordt veel te groot. Maar dan is er zoveel te doen en dan schuif je het maar weer een jaar op. Volgend jaar echt doen. Van deze roos weet ik de naam niet, ik noem hem altijd de roos van monsieur Chaussedent. Dat was onze buurman, een lieverd en het huis ernaast was zijn schuur di

Net zoals op de meesten treinstations in Nederland was er in Arles op het station geen loketmedewerker te bekennen dus zoek het maar uit met een automaat. Er hangen altijd twee automaten, de een is voor de Grand Lignes, dat zijn de hoge snelheidslijnen maar die moeten wij niet hebben. Wij reizen in de regio dus moeten we een kaartje uit de TER automaat zien te krijgen en juist die automaten zijn erg ingewikkeld.  Ik had mijn huiswerk gedaan en wist dat station Elne het dichts bij onze auto in Le Pertus lag. Geen Elne te vinden op die rotautomaat. Ik kreeg gelukkig hulp van een paar uiterst vriendelijke jonge kerels die ook met de fiets een trein in moesten. Op hun telefoons was Elne wel te vinden en ze raden me aan het op die manier te proberen. Een volgende keer pak ik de telefoon direct en sla die automaten over want binnen een paar tellen had ik online twee treinkaartjes via Nîmes naar Elne geboekt en betaald. Fluitje van een cent. De fiets mag gratis mee in de TER treinen en die zi

Op weg naar een straatje waar we 's middags een paar leuke kleine restaurantjes hadden gezien kwamen we langs de arena van Arles, een oud Romeins amfitheater. De arena werd gebouwd in het jaar 90 voor Christus, ten tijde van de Romeinse bezetting van zuid-Frankrijk. Toch onvoorstelbaar dat dit er al zo lang staat en nog in goede staat is. Die Romeinen konden wel bouwen zeg. De laatste oude deur die ik fotografeerde in deze week met een bijzonder mooi stoepje ervoor. In dit werd ons restaurant, zo sfeervol. Het was een mooie avond dus we konden buiten eten. Buiten was op een smalle stoep langs de straat. Nou was die straat niet druk, er kwamen weinig auto's door maar in Nederland zou je er niet gaan zitten terwijl het in zuidelijke landen heel normaal is. Kijk, hier zaten wij, aan de andere kant van de straat, komisch zo voor die oude huisdeur. Op het briefje op de deur stond Pas de Publicité SVP (geen drukwerk). Blijkbaar werd het huis wel bewoond. De vrolijke serveerster haald