HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik was eerst niet van plan om vandaag een blogbericht te maken, weinig te vertellen en nog steeds moe maar toen Mart net de post binnen bracht werd ik helemaal blij van twee mooie kaarten en het briefje van mijn factrice (vrouwelijke postbode). Een kaart van mijn zus en eentje van Mieke, een goede blogvriendin en op haar envelop zat een serie postzegels van vogels. Erg mooi. Erbij dus een briefje van Natacha. Zij die me altijd attendeert op mooie franse postzegels omdat ze weet dat ik die graag op mijn enveloppen plak, zij die naar beneden de trap afkomt om een gezellig praatje te maken als ze een pakje heeft. We hebben ondertussen een band opgebouwd samen, zijn een soort vriendinnen geworden. En nu dit briefje van haar waarin ze me vraagt die mooie postzegels te bewaren voor haar, ze verzamelt ze. Ik ga straks een mooi kaart zoeken voor haar, ik heb geloof ik nog iets met tulpenvelden en die gaat samen met de envelop van Mieke in onze brievenbox met het vlaggetje op rood, het teken vo...

We hebben besloten om de verhuur van de gite gewoon door te laten gaan, we hebben er eigenlijk geen moment aan getwijfeld om dat niet te doen. Onze zonen waren het in het begin niet met ons eens, dat kunnen jullie er niet bij hebben, bel die mensen maar af. We denken er niet aan was ons antwoord, we gaan zo kort van te voren geen mensen afbellen en hun vakanties bederven. Ze trokken bij en samen hebben we voor bepaalde zaken oplossingen gevonden. Zo heb ik vanmorgen op mijn laptop alvast wat dingen in orde gemaakt betreffende de verhuur.   Even de tuin ingelopen vanmiddag om wat rond te kijken. Mijn border staat er mooi bij. Al weer zoveel planten in bloei gekomen, heerlijk om te zien.  Ik hoor veel zonnige berichten uit Nederland. Jammer maar die zon is hier ver te zoeken en de temperatuur is nog steeds te laag. Daar komt weer een bui aan, we waren net binnen en het begon te regenen. Vond Mart niet erg want die wilde naar Feyenoord kijken, het is spannend in de competiti...

Toen de ambulancebroeders mij woensdag om een uur of half twee afgezet hadden in mijn kamer die ik trouwens deelde met iemand anders vroeg ik aan een verpleeghulp of er nog wat te eten was en dat was er. Lilian en ik hadden in ons gesprek met de chirurg in Lyon gevraagd of ik naar huis mocht, hij dacht er even over na en had eigenlijk geen bedenkingen. Ik moest het regelen in Aubenas, zei hij. Ik nam aan dat ik de volgende dag moest vertrekken maar toen ik daar zo op dat bed zat met mijn kleren nog aan dacht ik, waarom zou ik niet proberen om vanmiddag al naar huis te gaan. Verpleegkundige gebeld, zij zou kontakt opnemen met mijn dokter en ik kreeg al snel te horen dat ik toestemming kreeg, de administratie ging de ontslagpapieren in orde maken. Onmiddellijk Mart gebeld  tegen wie ik zei dat hij kon gaan rijden. Weet je het zeker, hij kon het niet geloven. Ik liep de gang op, ongeduldig als ik was en kwam mijn dokter tegen. Hij gaf me een arm, kom op, lopen we samen naar de adminis...

Het was vroeg op de dag dat ik naar Lyon moest. Ik had twee fijne nachtzusters en afgesproken met hen dat ze me om zes uur wakker zouden maken, ik eerst zou douchen en daarna nog een klein ontbijtje zou krijgen. Om kwart voor zeven kwamen twee ambulance medewerkers me halen met de brancard. Ze hielpen me erop en daar gingen we. Dit is niet-dringend patiëntenvervoer dus geen officiele ambulance. Een van de jongemannen kwam naast me zitten en we praatte wat. Het was een lange rit, twee uur en een kwartier en af en toe dommelde ik in, 's nachts slecht geslapen. Op weg naar de autoroute zag ik hellingen vol met bloeiende brem. Dat was in die tien dagen dat ik weg was allemaal in bloei gekomen. In het grote ziekenhuis hielpen de mannen mij van de brancard in een rolstoel en meldde zich in de hal aan. Ik moest weer door een hele procedure maar een van de mannen bleef bij me en hielp. Als  ik een vraag niet helemaal begreep legde hij het op een ande manier aan me uit zodat ik het wel begr...

Ik zou wel onder een steen geleefd moeten hebben de laatste tien dagen als ik niet begreep dat er iets serieus mis moest zijn met mijn lijf. Dus toen ik gisteren naar Lyon voor onderzoek ging vreesde ik echt niet het ergste maar wist wel bijna zeker dat er een tumor in mijn lijf zat. Ik werd door een jonge vrouw uit de wachtkamer gehaald. Studente zei de arts, een oncologisch chirurg en ze werkt als mijn assisstente. Hij stelde zich voor en vertelde dat zijn vader een Belg was maar jammer voor u geen Nederlandstalige. Lilian vertelde later dat zijn achternaam heel veel in België voorkomt. Maar hij sprak aardig Engels en dat maakte het voor mij wat makkelijker.  Hij stelde veel vragen, ook over mijn gezondheid tot nu toe en daarna onderzocht hij me. Toen hij daarmee klaar was liet hij me op een groot computerscherm zien waar de tumor zat, hij zoomde een paar keer langzaam in en uit. De tumor zit naast de linker nier tussen de nier en een of meerdere wervels. De nier is niet beschadi...

Bedankt voor jullie medeleven, jullie lieve berichtjes. Het doet me zo goed! Ik ben gisteren denk ik niet helemaal duidelijk geweest, Lilian staat me bij per telefoon, zij komt niet naar Frankrijk. We hebben gisteren alles doorgesproken en ik kan volledig op haar rekenen. Ik zal vandaag alleen zijn maar vertrouw op mijn kracht!

Morgen ga ik met de ziekenwagen naar Lyon, ruim twee uur rijden hiervandaan. Ik ga daar naar het CLB (Léon Bérard Centrum), een kankerbehandelcentrum voor de regio Auvergne Rhône-Alpes en dat is een heel groot gebied, groter dan Nederland. Het is een ziekenhuis dat zich 100% richt op kanker, te vergelijken met het AVL (Antoni van Leeuwenhoek) in Nederland. Deze afspraak is al gemaakt op 27 april, de dag dat ik binnenkwam op de Spoedeisende Hulp in Aubenas en de dokter daar heel snel een CT scan liet maken. Hij was jong, die dokter en ik had aanvankelijk niet veel vertrouwen in hem. Maar hij was slimmer dan ik dacht want hij heeft die scan goed bekeken en zag een vlek bij een nier waana hij direct kontakt opnam met dit kankercentrum. Toen hij antwoord had uit Lyon wat lang duurde, het was zondag, vertelde hij wat hij had gezien en noemde het woord tumor. Daarna werd dat woord niet meer genoemd, men spreekt hier over een masse, een vlek. Volgens mijn huisarts gebruikt men in het buitenla...