HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We maakten gisteren samen met de gasten uit ons vakantiehuis de fietstocht Les Ollières sur Eyrieux naar Le Cheylard en dezelfde route weer terug over het oude spoorwegtraject. Ik ben op zoek gegaan naar wat oude foto's van die spoorlijn en wilde ook weten wanneer die buiten werking werd gesteld. De lijn La Voulte-sur-Rhône - Le Cheylard werd geopend op 13 september 1891 en buiten dienst gesteld in 1968. Ondanks de snelheid van de trein van 20 km/u konden de reizigers verschillende uren reistijd winnen. Het was onmiddellijk een succes: vóór 1903 reden er 6 treinen per dag, 3 omhoog en 3 omlaag. Het verkeer moest soms worden beperkt vanwege de sneeuw, maar desondanks werden elk jaar 250.000 kaartjes verkocht. Behalve passagiers maakte de trein uit de Eyrieux-vallei ook de export van producten uit de Ardèche naar Parijs, Marseille of Lyon mogelijk: hout voor de galerijen in de mijnen van de Loire en de Cévennes, kastanjes, fruit uit de boomgaarden in de vallei en zijden rollen om de

Ik las dit boek al een paar jaar geleden en vond het prachtig, aangrijpend, het maakte een diepe indruk op mij. Hier de recensie die je op internet kan lezen: Vier studievrienden zoeken samen hun weg in New York: de charmante acteur Willem, de excentrieke kunstenaar JB, de getalenteerde architect Malcolm en Jude St. Francis. Jude is teruggetrokken, slim en raadselachtig, en zijn vrienden weten beter dan vragen te stellen over zijn verleden. Ze proberen zijn pijn te verlichten, maar naarmate de decennia verstrijken dringt zich de vraag op of Jude wel verlost kan worden van de demonen uit zijn verleden. Het boek telt meer dan 750 pagina's, een dikke pil dus maar alleszins waard om te lezen.   Van dezelfde schrijfster met de moelijke naam, zij komt oorspronkelijk uit Haïti, verscheen dit jaar 'Naar het Paradijs' . Ook al geen boek wat je in een paar uurtjes uitleest. Internet recensie: Naar het paradijs is een gewaagde, briljante roman over drie verschillende versies van Ameri

Het regent, het regent, de pannen worden nat, de eerste regel van een oud kinderliedje waar ik aan moest denken toen ik vanmorgen om zes uur de lang gewenste regen op het dak hoorde vallen. Die regen zou rond middernacht vallen maar toen wij, wat laat, naar bed gingen was er nog geen druppel gevallen. Maar gelukkig, daar kwamen de buien, met onweer en die hebben de hele ochtend aangehouden. En wat zijn we er blij mee. Jammer voor alle vakantiegangers maar ze zullen ook wel gezien hebben hoe verschrikkelijk hard regen nodig was. Ze hoefden alleen maar te kijken naar de lage stand van de rivieren, het gele gras en de steeds grote hoeveelheid verdorde bomen en struiken.  Alles staat open om de frisheid binnen te halen en we horen, na weken van afwezigheid het riviertje beneden in het dal weer stromen. Het is nu even droog, de damp uit de warme vallei stijgt op en er is vaag wat blauw te zien is in de lucht. Er worden vanmiddag nog meer buien voorspeld, van ons mogen ze vallen.  

Onze tomatenoogst is overweldigend dus we maakten vandaag voor de tweede keer passata. Daar kan je niet genoeg van hebben want het is in veel gerechten toepasbaar. Mart zoekt de potten op in de kelder en helpt me met het snijden van de tomaten en daarna ga ik aan het fornuis. Er waren laatst wat vragen over hoe ik die passata maak dus hier komt het recept. Ik vond het ooit op een Vlaams blog en ik ga de taal niet aanpassen, zo leuk dat Vlaams. Ingrediënten: Veel tomaten, ongeveer 5 kilo en dat mogen verschillende variëteiten door elkaar zijn.   3 grote ajuinen, 5 tenen knoflook  verse kruiden: basilicum, oregano, tijm, rozemarijn, lavas (met mate)  2 eetlepels zout, 1 eetlepel gemalen witte peper Spoel de tomaten en snij ze in grove stukken. Rotte of beschadigde plekjes snij je weg, steeltjes en het harde groene stukje daaronder verwijder je ook. Kook ze (zeker in het begin regelmatig roeren zodat het niet aan kan zetten aan de bodem) tot ze helemaal zacht zijn. De ajuin ma

Dat was een prima idee geweest om wegens de warmte later met het repas te beginnen. Om vijf uur kwamen we bij elkaar bij de houtoven voor het aperatif. Sylvie had sangria gemaakt, niet zo sterk maar  met veel fruit, heel lekker. Jean-Pierren en Florence zijn van oorsprong Frans maar wonen net over de grens in Zwitserland. Zij nemen voor het apéro altijd heerlijke Zwitserse worstsoorten mee en ook ieder jaar eenTête de Moins kaas op een kaaskruller. Voor dat we een uurtje verder waren was die kaas bijna op, iedereen is er gek op. Na het apéro hebben we een kleine vergadering gehouden over wat we gezamenlijk gedaan hebben dit jaar en wat we willen gaan doen in het komende jaar. Er werd ook nog verteld dat we gisteren toch ruim twintig wandelaars hebben ontvangen bij de oven en men in Pervenche bij een van de andere ovens zelf vijfenveertig wandelaars zag verschijnen. Dat is niet zo gek want die oven ligt niet zo ver van de camping van Intre en daar komen de meeste wandelaars vandaan. Ond

Met trots presenteer ik hier het receptenboek voor de houtoven wat wij als dorpsgenoten hebben gemaakt. Er staan tien recepten in voor zowel zoete als hartige gerechten. De recepten zijn door onszelf aangedragen, er is een ontwerp gemaakt en daarna is het naar een drukker gegaan. Er is een goede kwaliteit papier gebruikt  zodat het lang mee kan gaan. De prachtige illustraties in het boek zijn gemaakt door onze buurvrouw Dominique en er zijn wat foto's van mij gebruikt. Sylvie had gisteren een heerlijke chocolade taart gemaakt en toen ik haar er een compliment over gaf zei ze dat het recept in het boek staat, très facile Marthy. De taart was gemaakt met chocolade en kastanjepuree en dat laatste is hier overal te koop, we wonen tenslotte in de kastanjestreek. Mart vond deze taart zalig en ik weet zeker dat onze kleinkinderen er precies zo over zullen denken. Dit wordt een familierecept net zoals mijn zeer gewaarde chocolademousse. Hier nog een recept wat gisteren uit de oven kwam. Ge

Als ik om negen uur ga kijken bij de oven in ons dorp brand er een fel vuur daar binnen en als je er vlak voor staat voel je de enorme hitte. De mannen zijn nog bezig om wat schaduw te creëren en dat is beslist nodig want de temperatuur begint al weer flink op te lopen. Een plattegrondje van Le Serret en de overige gehuchten waar vandaag een oven brandt en die de wandelaars aan kunnen doen. We verwachten eigenlijk niet veel mensen want het is te warm om te wandelen. Mart en ik hebben de eerste beurt om wandelaars te ontvangen en wat te eten en drinken aan te bieden. Maar in de twee uur dat wij er zaten is er niemand langs geweest. Ondertussen hebben we wel geproefd van wat taarten, zoet en hartig en er zitten heerlijke bij. Ook mijn bramentaart smaakt verrukkelijk. Patrice heeft het zwaar daar voor die warme oven met het inzetten en uithalen van de taarten. Zijn dochter met kleindochters komen even kijken. Lucy was nog een meisje toen wij hier in Le Serret kwamen, ongeveer de leeftijd