HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Bij dit restaurant eindigden we in het voorjaar  en vandaag gaan we hier weer beginnen met onze tocht naar St. Jean Pied de Port.   Maar ook vandaag besluit ik om twee weken te stoppen met mijn blog. Het is me teveel werk om iedere avond op een tablet een blogbericht te maken. Het is echt o ndoenlijk met het slechte internet wat we hier onderweg hebben. Ik wil het goed doen en geen half werk afleveren. Én ik wil genieten van onze tocht, mooi foto's maken en verder niets  Tot later!

 Rudolph, de clown in ons midden, was laat, we stonden te wachten om met onze herfstwandeling te beginnen vanuit Le Serret. Hij moest zijn sokken nog aantrekken volgens Annie, zijn vrouw en toen hij eindelijk aan kwam lopen moesten die sokken natuurlijk even getoond worden. Lachend gingen we van start, richting St. Pierreville.  We waren met acht lopers, de rest van het gezelschap waarmee we aan tafel zouden gaan kwam met de auto naar het restaurant. Er werd regen verwacht maar de eerste anderhalf uur kon de regenkleding nog in de rugzakken blijven.  Die regen kwam ook, hield een klein half uurtje aan en dat was het voor vandaag. De lucht bleef dreigend maar dat deerde ons niet.  En dan opeens kom je midden in de wildernis dit tegen, een oud legervoertuig wat zijn laatste jaren dienst deed als vrachtwagen, gezien de rommel die achterin lag. Je vraagt je af hoe zo'n auto daar komt maar ik denk niet dat hij er al heel lang stond anders was de wagen al meer

De maand september schiet al aardig op en we kunnen er niet meer onderuit, de herfst heeft zijn intrede gedaan. Niet dat ik dat erg vind hoor, ik hou van alle seizoenen met een voorkeur voor voor- en najaar. Zo'n zonnehoed in verval op de bovenste foto vind ik ook een bepaalde schoonheid hebben.     De rode zonnehoed begint langzaam zijn donkerrode kleur te verliezen. Maar deze houtbij denkt toch nog wat honing te vinden. Ondanks of misschien wel dankzij de hagelstorm in juni heeft mijn plantenborder het geweldig gedaan. Nadat ik alles afgeknipt had zijn de planten gewoon opnieuw begonnen en op dit moment is er zelfs nog veel kleur te zien in de border. In de passiebloem bijvoorbeeld zitten nog frisse bloemen.   En de clematis beleeft een herstart, er zitten zelfs weer knoppen in. Deze peren groeien aan twee leiboompjes dicht tegen de muur en daardoor is dit het enige fruit wat de storm heeft overleefd. Niet getreurd, volgend jaar weer nieuwe kansen.

Marianne Vos heeft gisteren de Ronde van de Ardèche op haar naam gebracht. Met haar vijfde ritzege van de zeven behaald ze de eerste plaats in het eindklassement Zij won in Privas na een korte etappe van 87,9 kilometer met twee beklimmingen van de eerste categorie en een col van de tweede categorie. Vos won eerder de eerste, tweede en derde etappe en was ook de beste in de zesde rit.  Wij zijn liefhebbers van de wielersport en bewonderaars van Marianne Vos dus het was wel heel jammer dat wij niet wisten dat zij in de Ardèche reed en gisteren zelfs door onze vallei (zie kruisje op de route linksboven).  We zagen de borden over het gebeuren toen we naar  Marie-Christine reden en toen was het al te laat om onze afspraak met haar te veranderen. Niet dat er echt veel aan te zien is want die wielrenners flitsen voorbij maar toch, Marianne Vos en dan in onze vallei…..

 We waren vandaag op bezoek bij onze voormalige buurvrouw Marie-Christine. Ze woont nu in een gehucht in de buurt van Vals-les-Bains in een erg leuk huisje. Lekker zitten eten met zijn drieën en veel gepraat. We kennen Marietje nu 26 jaar en we hebben veel met haar meegemaakt. Dol dwaze gekke dingen maar ook wat minder plezante. Het is een vrouw van grote hoogtes en diepe dalen.  Ze heeft tot haar groot genoegen weer een paar kippen, ze is altijd gek geweest op deze dieren. Haha, terwijl ik deze blog maak denk ik er opeens aan dat er nog een vers eitje los in mijn handtas zit, even eruit halen. Gelukkig, het was nog heel😉 Hier nog een oud blogbericht over de kippengekte van Marie!

Tss, wat een leven nog in mijn tuin. Het aller drukst zijn de houtbijen, die bezoeken bijna alle bloemen in mijn border, niets is ze te min. Terwijl er al veel uitgebloeid is vinden deze grote bijen toch nog voldoende honing.  Er staat veel Verbena in mijn tuin, een makkelijke plant die eigenlijk tweejarig is maar die zich meestal zelf uitzaait. Het valt niet mee om er een foto van te maken met een houtbij erop want door hun gewicht, ze worden twee tot bijna 3 centimeter lang, is de top van de bloem doorlopend in beweging.  De blauwzwarte houtbij is alleen al aan de grootte te herkennen en ook de kleur is bijzonder voor een bij, zwart met een sterke paarse glans. In het zonlicht lichten die prachtige paarse vleugels mooi op. Goed is te zien dat het lichaam sterk behaard is. Twee tegelijk op de Echinacea, ruimte genoeg daar.   Volgens mij was er echt niets meer te halen in deze uitgebloeide bloem van de Abessijnse gladiool maar daar dacht deze op zijn kop hange

“Op school word je niet wijzer. Als je naar mij luistert, leer je onderhandelen. Dat is het belangrijkste. Als je weinig geld hebt, moet je ervoor zorgen dat de dingen goedkoper worden. Dan kun jij je ook redden als ik ineens de pijp uit ben.” Deze opmerking van Maurice, de vader van Brian, laat direct zien in welk milieu hij opgroeit. Wie het niet breed heeft moet slim zijn. Brian die samen met zijn vader in een oude caravan leeft is dertien en zou eigenlijk een rolmodel in zijn pa moeten zien. Je kan de jongen niet kwalijk nemen dat de keuzes die hij maakt niet altijd door de beugel kunnen. Brian heeft een oudere broer die zwaar gehandicapt is en in een tehuis leeft.  Als dit tehuis gerenoveerd moet worden, is het de bedoeling dat de bewoners ergens anders worden opgevangen. Ondanks de belabberde woonomstandigheden in de caravan, moet Lucien de zomer doorbrengen bij Brian en zijn vader. En natuurlijk komt de opvang helemaal op de schouders van Brian terecht. En d

Eerst namen we vanmorgen afscheid van ons laatste gasten, we sluiten het verhuurseizoen weer af. En daarna namen we afscheid van Jany en haar moeder. Om een uur of elf gingen we naar boven om Jany te helpen de laatste spullen naar haar auto te brengen die boven haar huis op het weggetje stond. Daarna ging 'maman' aan de arm van Mart voetje voor voetje naar boven. Vraag me niet waarom maar ze is gek op die man, alleen hij mag haar naar boven brengen. Eigenlijk wilde ze helemaal niet weg, ze vindt het hier heerlijk maar morgen wacht er een afspraak in het ziekenhuis.  Volgend jaar juni wordt ze honderd en ze verzekerde me dat ze dan terugkomt. We vertelden haar dat we haar verjaardag groots gaan vieren in het dorp.  Haar ogen begonnen te glimmen, ze lachte en verdraaid, ik zie het gaan gebeuren.

 Onze buren Patrice en Sylvie waren gisteren uit hun woonplaats in het noorden van de Ardèche komen rijden om hun hulp aan te bieden met het vinden van de juiste route voor onze wandeling van aanstaande zaterdag. Dus vanmorgen, alweer met prachtig weer op weg en om op te schieten deden we  het eerste stuk met de auto.  We kwamen vlakbij het punt waar wij woensdag niet verder konden maar daar moesten we toch verder, dat hek was er eerder niet wist Patrice. Over dat hek was het nog even zoeken naar een pad maar we vonden uiteindelijk tussen de bomen iets wat er op leek. We kwamen op een smal, flink stijgende pad naar boven, richting St. Pierreville. En op een veel breder pad vonden we een paal met routeaanduiding. Vanaf dit punt loop je via een goed pad naar de eindbestemming. Dus hier zijn we weer omgekeerd en hebben dezelfde weg terug naar beneden gelopen.    Bijna bij de auto kwamen we weer een kerkhofje tegen waar op een graf deze foto van een prachtige jon

 Echt een overdaad in die moestuin van onze vrienden. Aan een plant zaten bijvoorbeeld wel tien joekels van pompoenen. Er was er een zo zwaar dat ie met een kruiwagen naar boven gesjouwd moest worden. Of ik er ook een paar wilde? Nou nee, we hebben er zelf een stuk of vier in de moestuin en dat vind ik meer dan genoeg.    Courgettes die veel te groot zijn geworden. Dat heb je niet altijd in de gaten omdat deze plant heel veel grote bladeren maakt waaronder de vruchten zich verschuilen. 'Ik kan geen tomaat meer zien' zei onze vriendin. 'We hebben dit jaar zo verschrikkelijk veel tomaten en ik heb er al zoveel mee gedaan en ingemaakt, ik ga ze nu maar weggeven'. Kwam dat even goed uit want bij mij is het zeker geen overdaad van tomaten en ze worden maar mondjesmaat rijp. Dus met een grote boodschappentas vol prachtige rijpe tomaten reden wij naar huis. Inmiddels zit tweederde deel er van in pot.

 We gingen bij vrienden op bezoek waar Mart even een handje moest helpen bij een bepaald karwei. Het is wel een uurtje rijden maar dat vinden wij helemaal niet erg. We nemen de binnendoor route omdat we die zo mooi vinden en terwijl we in de auto zitten te genieten van het landschap zeggen we nog maar eens tegen elkaar dat we zo prachtig wonen.  Hierboven op de foto het plaatsje Antraigues sur Volane waar we doorheen rijden, de bekende Franse zanger Jean Ferrat was er jarenlang burgemeester.  Samen hadden de mannen de klus binnen een paar uurtjes geklaard, iedereen tevreden. Gezellig met elkaar zitten eten en daarna nog even een bezoekje aan de moestuin gebracht maar daarover morgen meer.

 We boffen hier met het weer, doorlopend is het nog boven de twintig graden. Wel worden de avonden en nachten kouder, ik trek 's avonds een paar warme sokken aan, dan wordt het me te koud op die plavuizen vloeren. En als ik 's morgens vroeg mijn wandelingetje maak red ik het niet meer in een shirt, daar moet een vest over heen. Langs de kant van de weg zijn de bermbloemen nagenoeg uitgebloeid maar er staat nog wel veel duifkruid. Dat duifkruid (Scabiosa) schijnt in Nederland zeldzaam te zijn, hier staat het volop.  En hier en daar zie ik nog een pluk  Echte Guldenroede (Solidago virgaurea). Vroeger werd deze plant voor het genezen van wonden gebruikt. Aan de rand van de wei van onze buren staat deze koningskaars nog mooi te zijn. In de wei staan er tientallen, allemaal uitgebloeid. De  kaars (Verbascum) is een geslacht uit de helmkruidfamilie.

Volgende week zaterdag vindt de herfstwandeling van onze dorpsvereniging weer plaats en wij zouden de route vandaag voorlopen. We vertrokken vanmorgen al om half negen uit Le Serret want we wilden net na het middag uur in St. Pierreville zijn, einddoel van de wandeling. De gasten die in onze gîte zitten zouden daar ook om die tijd zijn, we zouden dan gezamenlijk eten en met hen weer mee terug rijden. Het was prachtig wandelweer, helemaal in het begin nog even een trui aan maar die kon als snel uit. Patrice had de wandeling uitgezet, op de kaart dan hè en het eerste deel was makkelijk, nog bekend gebied.  Bij Cros kwamen we nog langs dit mooie kerkhofje, de graven vol met tuilen plastic bloemen. Dit was meteen de laatste foto die ik maakte want iets verder gingen we linksaf stijgend het bos in. En daar raakte we na een paar kilometer de weg kwijt en hebben hem nooit meer terug gevonden. De route die ik met Patrice op een oude kaart gemarkeerd had liep dood, we konden niet

Het was niet Mart zijn favoriete klus maar het is klaar en we hopen dat alle gaten dicht zijn. De laatste twee nachten in ieder geval heerlijk geslapen zonder herrie op zolder. We hebben maar een gedeelte van de steiger gebruikt, drie delen bovenop elkaar werd te wankel. Een deel stevig vastgezet met daarop de trap was veel stabieler.  Vandaag alle steigerdelen terug gebracht wat nog veel gesjouw betekende. Christophe kon ons niet helpen want die was door zijn rug gegaan. De rest van de middag rusten we uit want morgen moeten we weer in touw, maar dat is van een andere orde, dat doen we graag.

  We hebben maar één courgette en ook maar één aubergineplant in de moestuin staan maar als die planten eenmaal goed aan de groei zijn blijven ze maar vruchten produceren en dan ligt er dit op een gegeven moment op de aanrecht in mijn bijkeuken. Oh ja, en er waren ook nog wat paprika's rijp. Wat ga ik nu weer eens met al dat lekkers doen?  Het werd ratatouille in pot, om te bewaren dus. Ik kwam namelijk een recept tegen in mijn bestanden wat ik verleden jaar van blogvriend Marc kreeg. Hij heeft een grote groentetuin in het zuiden van Frankrijk en meldde toen dat hij met succes ratatouille ingemaakt had.     Het is niet zo moeilijk, alles wordt even aangebraden te beginnen met uien en knoflook. Daarna gaat de in stukken gesneden courgette, paprika en aubergine in de pan en als laatste de tomaat. en de kruiden. Ik heb het mengsel maar heel even laten sudderen, meer om het goed heet in de potten te kunnen doen. De inhoud van de potten kan op vele manieren gebruikt wo

De meeste zomergasten zijn vertrokken uit het dorp, Jacqueline was gisteren op Jany en haar moeder na de laatste  die ging en we zeiden haar hartelijk gedag. Zij woont vlak naast ons en het is voor mij echt een vriendin. We gaan even bij elkaar langs om een kopje koffie te drinken en tegen de avond maken we vaak een wandelingetje rond het dorp en gaan dan even langs bij Jany.  Daar was het de afgelopen weken een komen en gaan van buren want als haar moeder hier is wil iedereen haar even zien en spreken. 99 Jaar oud is de oude dame nu, ja, nog steeds een dame en ze is nog zo helder als glas, praat overal over mee en vindt al dat bezoek heerlijk.  Jany haalde afgelopen week haar oude fotoalbum weer eens tevoorschijn, heerlijk om daar even in te bladeren en de oude verhalen te horen die zij en haar moeder te vertellen hebben. Ik maakte met mijn mobieltje een paar foto's van de oude kiekjes, dus kwaliteit is het niet maar wel heel leuk.  Op de bovenste foto Jany en haar mo