HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

 Zo droog was de grond afgelopen zaterdag toen we in de polder liepen. We hebben het de afgelopen weken droger en droger zien worden en reken maar dat het hier in het laagste gebied van Nederland met veel water nog het minst erg is. Zeer waarschijnlijk is het in de oostelijke provincies nog veel droger.  Sinds half maart is er geen regen meer gevallen en door het aanhoudende warme weer verdampte er ook veel vocht. Het beetje regen wat er de laatste dagen is gevallen is natuurlijk een druppel op een gloeiende plaat. In 2018 hadden we een uitzonderlijke droge zomer en in 2019 is er ook bij lange na niet genoeg regen gevallen. En op dit moment is 2020 al een van de droogste jaren. We kunnen met zijn allen deze zomer misschien niet weg om op vakantie te gaan, veel mensen zullen in Nederland blijven dus een mooie zomer zou zeer gewenst zijn in deze moeilijke tijd. Maar als ik dan aan de boeren denk sta ik toch in een spagaat.

Gisteren hebben wij het voorlopig koopcontract getekend voor een appartement en we zijn er ontzettend blij mee.  Hier in Stolwijk een appartement vinden is heel moeilijk, er zijn er niet veel en er wordt weinig of niets gebouwd. Dit appartement, bij het kruisje, stond nog net niet officieel te koop maar door wat netwerken waren wij de eersten.  Het staat aan de rand van de dorpskern en ik kan nog steeds lopend mijn boodschappen blijven doen. Het is een fijn licht appartement op het zuiden dus de hele dag zon.  De oplevering is half juli dus ik heb nog even de tijd om over de inrichting na te denken. Want die wordt een stuk anders dan in het oude huis, het is tenslotte weer een nieuwe fase in ons leven.

De dag begon natuurlijk met onze nationale driekleur uit te steken vanaf het balkon. Floor had vlag en stok van haar broer Bas gekregen want die had een nieuwe gekocht. En wat voor een, er was daar een heuse mast neergezet en Luuk kreeg 's morgens vroeg de eer om de vlag te hijsen. Christianne had via de buurtapp iedereen opgeroepen om naar buiten te komen om tien uur en gezamenlijk het Wilhelmus te zingen. En daar werd goed gehoor aan gegeven. Buurmeisje Anna zat samen met de poes mee te genieten. Je kon zien dat de mensen het fijn vonden om zeker op zo'n dag, weliswaar op een afstandje, een praatje met elkaar te maken. Chris had een statafel aan de weg gezet en schonk een oranjebittertje voor de ouderen en oranje limonade voor de kinderen. We hebben met zijn allen geproost op onze koning.  Voor de verse tompoucen heeft Mart drie kwartier in de rij gestaan bij onze bakker. De rij liep van het Dorpsplein naar de Bovenkerkseweg,

 Een beetje uit verveling besloten we gisteren een stukje te gaan rijden met de auto, kijken waar die ons bracht. Via Leimuiden, de plek waar Mart geboren werd en opgroeide en waar wij samen in in de beginjaren van ons huwelijk gewoond hebben reden we de Haarlemmermeer polder in. We kwamen langs het Haarlemmermeerse bos waar veel familieherinneringen liggen en toen wisten we eigenlijk al wat ons doel zou zijn, Gemaal De Cruquius. Hier zijn we vaak geweest en met de kinderen ook bezocht. Gewoon omdat we het verschrikkelijk mooi vinden door de bouwstijl, de ligging en het stuk geschiedenis wat dit imposante gebouw vertegenwoordigt. Gemaal De Cruquius uit 1849 is een van de drie gemalen waarmee de Haarlemmermeer tussen 1849 en 1852 is droog gepompt. Bovendien is het de grootste stoommachine ter wereld. Het gemaal is daarna nooit gemoderniseerd en in 1933 buiten werking gesteld. Het behoort tot de Top 100 der Nederlandse rijksmonumenten.  Het is genoemd naar de Nede

  Hoe het komt dat die Zweden zulke goed thrillers schrijven weet ik niet maar ik lees ze met plezier. En naar een goede Scandinavische thriller op tv kijken doen we ook graag, heel graag zelfs. Misschien broeden ze die spannende verhalen uit tijdens die lange donkere nachten daar in het noorden, zou zomaar kunnen.  In ieder geval, ik las er weer een. En die begon met een ontploffing in de lobby van een hotel in de Bosnische hoofdstad Sarajevo. Elias, de zoon van slachtoffer Anders raakt dan verzeild in allerlei vreemde gebeurtenissen waar hij geen touw aan kan vastknopen. Hij komt in contact met Ylva, die een stiekeme liefdesrelatie had met zijn vader en zij is ook al enige tijd de directe collega van Anders bij het Zweedse ministerie van Buitenlandse Zaken.  Ik ga de spanning er niet uit halen door te veel te vertellen maar niets is wat het lijkt in dit verhaal. Het draait om corruptie en machtsmisbruik. Echt iets voor de  thriller-liefhebber.

Gisteren kreeg ik een telefoontje van mijn lieve buurvrouw Jacqueline, uit Grenoble want dat is haar woonplaats. Een sterke vrouw want ondanks dat zij op dit ogenblik een chemokuur volgt blijft ze positief en optimistisch en hebben we even lekker gebabbeld zoals we altijd doen.  Over de kinderen en kleinkinderen, hoe het met ze gaat en dat ze allemaal zo graag naar ons mooie dorpje zouden gaan maar niet kunnen. Ze vertelde ook dat ze kortgeleden Jany had gesproken en dat haar oude moeder nog steeds in goede gezondheid verkeert. Jacqueline heeft geen mail account dus ik kon haar ook nog wat nieuwtjes vertellen want ik heb regelmatig mail contact met onze buren.  Met Robert en monsieur Veysan, de twee laatste permanente bewoners van ons dorp, gaat het goed. Ze redden zich aardig en hebben steun aan elkaar. Net voor de lock down in Frankrijk begon zijn er drie echtparen en een alleenstaande  buurvrouw naar Le Serret vertrokken en die zitten daar nog steeds. Ze hebben het er goe

Tussen hagen van fluitenkruid begonnen we gisteren weer aan een flinke wandeling in het zelfde gebied waar we eerste paasdag liepen. En weer zien we van alles tijdens het lopen, het is genieten. Dit is echt Nederland op zijn mooist.  Op een bepaald stuk liepen veel schapen met nog veel meer lammetjes. deze leukerds zochten de schaduw op.  Echtpaar grauwe gans met nog maar drie pulletjes. Ik heb mijn oude thermosflesje maar weer opgezocht want een kopje koffie tijdens een lange wandeling is toch wel lekker. Bij gebrek aan een bank zaten wij hier op een betonnen brug ons boterhammetje te eten, de benen bungelend boven de sloot.  Maar die benen moesten we inhalen want er kwam een kano aan met daarin vader, dochter en een hond voorop. Ze gingen met ingetrokken hoofd onder ons langs.   Na die brug liepen we over een prachtig pad op een smalle ka, aan weerskanten water. De nieuwe kopfoto nam ik daar ook. Bij een eendenkooi maakte ik deze foto va

Van het Office de Tourisme (VVV kantoor) Pont d'Arc - Ardèche  kreeg ik deze boodschap toegestuurd vergezeld van een mooi filmpje.  Daarin zeggen ze in feite dat we nog even thuis moeten blijven maar dat het moois van de Ardèche beslist niet wegloopt.   Binnenkort... Vrijheid, lachen, avontuur, gezelligheid, hereniging... In de Ardèche doen we ons best voor u zodat u weer kunt denken aan avonturen die intens worden beleefd, kleine genoegens met een pure smaak en herinneringen om te delen. Tot die tijd, zorg goed voor jezelf, blijf thuis, om binnenkort bij ons te zijn ❤️

Afgelopen zaterdag heeft schoondochter Christianne met dit apparaat Luuk en Bas onder handen genomen en ik heb er gisteren Mart mee gefatsoeneerd. Voordat we gepensioneerd waren ging Mart altijd naar mijn kapster Lenny maar eenmaal voor langere tijd in Frankrijk ben ik het gaan doen.  Eerst met een goedkoop ding van de Lidl wat het overigens prima deed maar de batterij raakte op en toen hebben we deze gekocht. Er zitten van die opzetstukjes op die ik gebruik want Mart hoeft niet kaal te zijn en het lukt altijd aardig. Het is niet mijn hobby, laat ik dat er bij zeggen, maar vooruit, je hebt wat over voor je man. Maar dan mijn kapsel, daarvoor gloorde er even hoop aan de horizon. Onze kapster woont aan de andere kant van de kerk dus het zijn nu zo'n beetje buren en toen wij gisteren terug kwamen van een wandeling stonden Lenny en haar man buiten, hij was de boel aan het schilderen.  Zij vertelde dat ze bezig was een traject te ontwikkelen om langzaam weer op te starten

 Ook deze vogels zag ik onderweg tijdens het wandelen, ja ik zie heel wat maar ik loop ook heel wat. Dit was in de Beijersche Bocht ergens tussen Gouda en Stolwijk. Een groep kippen  van beiden seksen, tenminste daar ga ik van uit want ik zie het verschil niet zo goed. Maar omdat deze kippen daar al jaren leven neem ik aan dat ze elkaar in stand houden. De Beijersche Bocht ligt aan een B-weg naast de provinciale weg naar Gouda. Autoverkeer op die B-weg is alleen mogelijk voor aanwonenden. Wel heel veel fietsverkeer en tractoren. En daar in die bocht lopen zolang ik me kan herinneren deze kippen rond te stappen, vaak op de weg. Er zal er wel eens eentje dood gereden worden alhoewel ik nooit iets heb zien liggen tijdens de jaren dat ik naar mijn werk fietste. Volgens mij hebben die beesten daar een goed leven. Er is een stukje bos dus ze hebben slaapplekken en verder lopen ze daar de hele dag te scharrelen op zoek naar lekkere hapjes.  En tijdens een uitbraak van vog

Sinds een paar dagen zitten we letterlijk achter de geraniums. Bloemenman Piet bracht vrijdag prachtige geraniums mee van de veiling en ik was vroeg dus ik had nog volop keus. Deze werden het, hanggeraniums, vindt dochter mooi. Roze of rode wilde ze, maar ik ging dwars leggen omdat ik deze kleur zo mooi vond met als bonus die witte vlekjes. Het kon haar goedkeuring wegdragen, haha.  Figuurlijk gesproken zijn we niet van die achter de geranium zitters. We wandelen nog steeds veel met daartussen de dagelijkse dingen. Vanmorgen vroeg heb ik al boodschappen gedaan voor drie dagen en straks ga ik in de keuken van onze dochter een paar laden opruimen en schoonmaken. Zij en ook haar hulp komen daar vaak niet aan toe ik heb geen hekel aan dat soort karweitjes. Ik heb altijd gezworen om behalve verhuizingen nooit schoon te gaan maken bij mijn kinderen maar in dit geval snijdt het mes aan twee kanten. Floor is er blij mee en ik wil een beetje bezig blijven.  En verder lees ik  vaak 

Terwijl ik een rondje Bovenkerkse buurt liep zag ik aan de andere kant van de vaart een mevrouw stil staan bij een knotwilg en in de kroon kijken. Ze riep naar mij en ik stond stil, ze vertelde me dat er daar hoog in die boom een eend zat te broeden, zo mooi. Ik lette goed op bij welke boerderij die knotwilg ongeveer stond en toen ik aan de andere kant van het water terugliep nam ik ook een kijkje. Ik moest wel op mijn tenen gaan staan om het een beetje te kunnen zien maar verdraaid, daar zat een eend op haar nest. Ze bleef  rustig zitten en keek me bedaard aan. Het viel niet mee om een foto te maken, ze zat net iets te hoog maar dit is het beste wat ik er van kon maken. Een paar dagen later liep ik er weer en ze zat nu omgedraaid met haar kontje naar mij toe. Aan de andere kant kon ik niet komen om een foto te maken, over water lopen kan ik niet Nieuwsgierig ging ik een paar dagen later kijken of ze er nog steeds zat, ik was met dochter Floor en wilde het haar la

 Tijdens onze wandelingen zien we het overal, half Nederland is aan het klussen geslagen en dan vooral buiten.Veel mensen zitten thuis, het is mooi weer en dan gaat men toch aan de slag. Eindelijk eens dat terras verhogen of vernieuwen of die tuinplannen die er al zo lang zijn nu eens uitvoeren. Een nieuwe schutting of haag, we hebben er genoeg zien zetten de laatste weken.   Ook Mart ging aan de slag want we merkten dat er schroeven los zaten in de houten terrasdelen. De leggers daaronder waren verrot en moesten vervangen worden. Vindt die man van mij helemaal niet erg hoor, een leuk klusje om te doen. Het was eigenlijk zo gefikst en ik kan nu weer veilig op mijn blote voeten naar 'buiten' lopen.

Als er iets is wat de lente opfleurt is het de Prunus wel, ze staan nu overal in al hun glorie te bloeien.  Het lijkt wel of  het voorjaar extra mooi is dit jaar, misschien om ons te verwennen in deze moeilijke tijd. Verwennen, je hoeft het niet alleen aan de natuur over te laten. Koop vandaag eens die extra mooie bos bloemen voor jezelf, neem een gebakje mee voor de koffie of  koop die hele lekkere fles wijn voor zondag in de tuin of op het balkon. Maak het leven gewoon een beetje leuker, we hebben het nodig. Ik wens jullie allemaal een mooi weekend met veel genieten van de kleine dingen des levens.

  We maakten afgelopen zondag een paas-waardige wandeling in een vrijwel lege polder. We moesten er een klein stukje met de auto voor rijden maar daar kregen we wel wat voor terug. Een prachtig groot gebied met veel paden alleen voor wandelaars. Af en toe hadden we het gevoel dat we alleen op de wereld waren.    Veel geel en veel jong leven, dat hoort bij Pasen en wat dat betreft kwamen we helemaal aan onze trekken. Zijn ze niet om te knuffelen, deze jonge geitjes? Een fuut, nog op zijn nest, maar we zagen ook al een moeder fuut met jongen. Jaren geleden hier voor het laatst geweest maar nu zullen we er meer komen, hier valt nog genoeg te wandelen en het is weer eens wat anders dan onze vaste rondjes.

  We komen ze regelmatig tegen in de polder, de mensen van de muskusratten bestrijding. Zij zetten hun vallen aan de oevers van kades, dijken en weilanden. Ik weet het, het klinkt niet diervriendelijk maar het is hard nodig. Je moet je voorstellen dat west-Nederland eigenlijk een grote badkuip is die ver onder de zeespiegel ligt. Veel daarvan is polders en veenweidegebied.  Het waterpeil in die gebieden staat daardoor op veel plaatsen hoger dan in het omliggende land. Als de kades langs die wateren zouden doorbreken zijn de gevolgen groot.  Het gegraaf van muskus- en beverratten is daarom een bedreiging voor de veiligheid van onze waterkeringen.  Muskusratten zijn namelijk gravers van formaat. Zij graven lange gangenstelsels en holen in oevers en waterkeringen. Daarbij hebben ze ook nog eens een v oortplantingsvermogen waar je eng van wordt dus zij vormen een serieuze bedreiging.                Schade van muskus- en beverratten is tot nu toe alleen te voorkomen door ze