HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik zei het al, dit traject uit het boekje Wandelen buiten de Binnenstad van Amsterdam was heel afwisselend. Zo liepen we  door de straten en over pleinen van Vogeldorp en vijf minuten later liepen we langs het IJ. Als je de foto even vergroot door hem aan te klikken kun je rechtsboven de overkapping van het Centraal Station zien. Had ik ook al gezegd dat het zulk mooi weer was, het leek wel voorjaar. Er stonden banken daar langs het IJ en dat was een mooie gelegenheid om een boterhammetje te eten en even te genieten van de langsvarende boten. Deze knoeperd was prachtig om te zien maar waar al dat imponerende gedoe daar bovenop dat dek voor diende kan ik jullie niet vertellen.  Hier staken we de sluis in het Noord-Hollands kanaal over. En vlak daarna liepen we onderlangs de A'DAM Toren met bovenin een ronddraaiend restaurant. Dit was voorheen de Shell-toren. Heel apart, dit wolkendek boven de toren wat langstrok. Deze foto en de foto hierboven en hieronder zijn kort na elkaar genome

Veel Amsterdammers vonden tot voor kort de overzijde van het IJ echt geen Amsterdam maar dat begint te veranderen. De vestiging van filmmuseum Eye, de toren A'dam, de populariteit van het gebied rond de NDSM-werf en niet te vergeten de tuindorpen waar het tegenwoordig hip wonen is hebben er voor gezorgd dat de ponten  naar Noord steeds drukker worden. In de strijd tegen de woningnood kwam begin 20e eeuw Amsterdam Noord in beeld. De socialist Arie Keppler, inspecteur van de Bouw- en Woningtoezicht pleitte voor vriendelijke laagbouw en door zijn invloed werd de nieuwbouw steeds dorpser van aard. We begonnen dit traject vanaf bushalte Beemsterstraat, vlak voor tuindorp Nieuwendam. Dit wijkje met zijn mooie poortgebouwen kreeg in 1926 zelfs internationale aandacht. De bebouwing in deze en andere tuinsteden is ontworpen in een soberder, landelijke variant van de Amsterdamse School. Na het tuindorp komen we op de Nieuwendammerdijk waar in de mooie woningen in de 18e en 19e eeuw veel gepe

We liepen gisteren weer een traject uit het boekje Wandelen buiten de binnenstad van Amsterdam. Het was in Amsterdam Noord en dit was de enige muurschildering die ik kon fotograferen maar het is dan ook een mooie. Haarscherp is de vogel afgebeeld. Tolhuistuin is een cultuurpodium aan de IJ-oever van Amsterdam  Noord, een plek voor muziek, beelden, verhalen en lekker eten. Een  unieke combinatie: een cultuurpodium in het hart van de stad met verschillende  zalen, een grote idyllische tuin, een lange historie als stadspark en  laboratorium van de fossiele industrie, en meer dan 25 culturele en  maatschappelijke programmapartners die op het terrein hun werkplek hebben. Samen met tientallen organisaties uit Noord maken z e culturele programma’s. En dit zijn nog maar twee foto's uit een grote reeks die ik maakte op een zonnige dag in Amsterdam. Want echt, over het weer hadden we niets te klagen. De rest volgt deze week.

De laatste weken is de donderdag mijn sportdag. Nou ja, sportdag, zoveel bijzonders doe ik ook niet op die dag maar noem het maar lekker bezig zijn. Om negen uur ben ik in Oudewater waar we met onze loopgroep eerst even wat oefeningen doen voordat we beginnen met lopen. Nordic walken is een intensieve wandelvorm, je verbruikt veel meer energie dan bij sportief wandelen. Door de afzet met stokken is het tempo hoger dan met gewoon lopen en daarbij beweeg je niet alleen je benen maar ook je rug-, schouder- en armspieren. Wij lopen altijd vijf kwartier en dat lijkt weinig maar ik kan je verzekeren dat ik altijd blij ben als we weer terug zijn. Nog wat oefeningen en dan drink ik met wat wandelmaatjes nog even koffie in het centrum waarna ik de Hema (hebben we niet in Stolwijk) nog weleens binnen loop voor een boodschapje. We kregen afgelopen week ook de nieuwe loopshirts uitgereikt. Mooie kleur, goed materiaal. De vorige droeg ik nooit, lichtgevend geel, niet mijn kleur. Deze kan ik 's

Samen met blogvriendin Emie heb ik de tentoonstelling Hoge Luchten in Museum Gouda bekeken. De tip over deze tentoonstelling lazen we bij blogvriendin Bettie die er over schreef. Zij is vrijwilliger suppoost bij het Westfries Museum in Hoorn en van haar leren we nog weleens wat over schilderkunst. Leuk hoor, die blogwereld, je pikt veel op van elkaar. De tentoonstelling bestaat uit veertig schilderijen uit het Rijksmuseum, aangevuld met enkele werken uit de eigen collectie van Museum Gouda. Samen schetsen ze een beeld van drie eeuwen stadse vrijheden en vergezichten. Dit is wel het pronkstuk uit de collectie, ook al omdat het toendertijd nogal wat opzien baarde. De door Nicolaas Baur geschilderde voorstelling Schaatswedstrijd voor vrouwen op de Stadsgracht in Leeuwarden. De kunstenaar was erbij op 21 januari 1809 toen deze wedstrijd tussen 64 ongetrouwde vrouwen op Friese doorlopers plaatsvond.  Ongetrouwde vrouwen, in die tijd? De wedstrijd trok veel bekijks en dat is te zien aan al

Ik begon met bloggen in maart 2011 en na wat zoeken op mijn blog zag ik dat blogvriendin  Emie  en ik  al kontakt met elkaar hebben sinds september 2012. Zij is daarmee mijn oudste blogvriendin. Emie en haar man leven voor een deel van het jaar in Italië, wij doen hetzelfde in Frankrijk. Vanaf het begin hebben wij een goede klik met elkaar en ieder jaar zoeken we elkaar een dagje op. Corona kwam er even tussen maar gisteren hebben wij deze goede gewoonte weer opgepakt. Nadat we eerste even koffie hadden gedronken bij mij thuis zijn we naar Gouda gereden en hebben daar in Museum Gouda een tentoonstelling bekeken, daarover morgen meer. Om bij het museum te komen liepen we achter de Sint Janskerk om, de straat heet ook Achter de Kerk. Dit is wel een van de oudste plekken van Gouda, men begon met de bouw van de kerk al in 1260 en iedere keer als ik hier loop voel ik de historie.  In deze kerk zijn de wereldberoemde gebrandschilderde Goudse Glazen te bewonderen. Over dit paadje liepen we na

De twee ijzeren tafeltjes die hier op het balkon stonden te roesten bevielen me al een poosje niet meer. Eentje was er zo laag dat ik er vanaf mijn plek achter het raam overheen keek en daarbij zat ik altijd naar de achterkant van de planten die erop stonden te kijken. Toch wilde ik iets leuks met wat planten op het balkon maar wist nog niet goed wat. Totdat we bij blogvriendin Mieke en haar man op bezoek waren. Zij hadden deze kast (eigenlijk anderhalve kast) op het balkon van hun nieuwe appartement staan. Ik wist het meteen, die wilde ik ook en we bestelden hem bij het blauw gele warenhuis. En hij staat leuk, ik ben er helemaal tevreden mee. Aan de andere kant van het balkon hangt deze windspinner. Ik vond hem gewoon op het dorp hier. Vanaf mijn plek aan de ronde tafel achter het raam kan ik hem goed zien hangen. Hij geeft een mooi optisch effect en is altijd in beweging.  

Als kind had ik deze medaille zeker bewaard, zo mooi met die vuurtoren erop. Eerst zou ik hem trots ergens opgehangen hebben en dan was hij in dat sigarenkistje gegaan waar ik wel meer schatten in bewaarde. Niet dat daar verder veel medailles in zaten want die werden in mijn jeugd niet veel uitgereikt voor zover ik me kan herinneren.  Toen onze kinderen klein waren was dat wel anders, die hadden in hun lagere schooltijd al heel wat medailles. Vooral van sportclubs maar ook van allerlei andere activiteiten. Floor had ook nog eens een hele rij van die rozetten hangen van dressuur- en springwedstrijden te paard. Ach, andere tijden. En mijn medaille..... die ligt inmiddels in de prullenbak, wat bewaar ik eraan.

In januari 2020 liepen we ook al eens mee aan de Egmond Wandel Marathon en nu kon het weer dus deden we opnieuw mee. Helaas, dochter Floor en nicht Stephanie hadden griep maar we vonden goede vervangers. Een tante van de andere kant van de nichten en een vriendin. Er zijn gelukkig genoeg vrouwen die van wandelen houden. Met pendelbussen reden we van de parkeerplek naar de start en nadat we een heuse kilometer gelopen hadden zaten we al in een koffietent. We hadden er immers al een flinke autorit op zitten en omdat het zondag was mochten we van onszelf ook een lekker gebakje bij de koffie. En met het gebak zat het wel goed in die koffietent. Dit was de eerste stempelpost en hierna lieten we het strand achter ons en liepen omhoog de duinen in. Dat was een flink klimmetje in het mulle zand, mijn knieen protesteerden en zus Lidy moest boven even bijkomen, zij had flink Corona gehad. Een mooie oude jeep met twee stoere mannen. Misschien de bezemwagen? . Het Noord Hollands duingebied waar we

Saar zit al jaren op dansles en vandaag en morgen waren er uitvoeringen georganiseerd door de dansschool. Ik had weleens eerder een uitvoering gezien in de dansschool zelf maar dit was echt in een grote zaal met een mooi podium. Voor zo'n optreden wordt je natuurlijk ook netjes opgemaakt. Er waren in totaal 23 optredens van hele kleintjes tot meisjes van een jaar of zeventien. Maar hier en daar deden er ook jongens mee wat ik heel stoer vond. Er zitten echt talenten tussen, die pik je er zo tussen uit maar het meest belangrijke is toch dat je geniet van het dansen en dat was zichtbaar aan al die spetterende optredens. Ik heb mijn hele leven al van dansen gehouden, om te doen maar ook om naar te kijken. Je had voorheen nog weleens van die Amerikaase moderne dansfilms op de televie, ik genoot er van om daar naar te kijken. Saar genoot zichtbaar van het dansen, telkens een grote smile op haar gezicht. En ik genoot ook, de hele middag maar natuurlijk vooral van de optredens mijn kleind

Het was het net niet met die sneeuw hier vandaag en eerlijk gezegd hoeft het niet voor mij. Altijd een mooi gezicht, een lekker pak sneeuw maar ik ben bang om te vallen. Vanmorgen vroeg zag het er nog aardig uit maar in de loop van de dag kwam de temperatuur boven het vriespunt en werd het drab. 's Middag begon het weer even te sneeuwen met dikke vlokken, toen maakte ik deze foto. Het duurde niet lang en voordat het avond werd restten er alleen nog veel plassen. Dat was dat, een korte winterse stuiptrekking.  Ik kijk uit naar een bezig weekend waarbij ik zeker zondag geen nattigheid kan gebruiken. Laten die weersvoorspellingen maar uitkomen want die zijn op dit moment gunstig

Een erg lekker recept voor 2 personen, ieder twee grote stukken, daar heb je echt voldoende aan. Zo klaar, even in de oven en dan op je bord.   1 Flammkuchen (zie onderste foto) 125 g kastanje champignons 1 rode ui Gruyère kaas (ik had een mengsel van oud en fondue geraspt) knoflook 100 g pancetta, mag wat meer zijn black truffel mayonnaise  Instructies: Snij de champignons ( dikke plakjes). Zet de oven op 220°C. Beleg de Flammkuchen met plakken pancetta, de champignons en rode ui. Er over de kaas strooien. 15 tot 20 minuten in de oven. Garneer met rucola en black truffel mayonnaise en serveer op een houten plank. Zo'n grote plank heb ik niet dus dan maar de ovenschaal op tafel.

Deze muurschildering merkte ik op in het plaatsje Killarney in Ierland, het was om de hoek van de straat waar we een Bed & Breakfast hadden. Op het zwarte plaatje onder de muurschildering stond te lezen dat deze Monsignor Hugh O'Flaherty een oorlogsheld was uit de Tweede Wereldoorlog. Dat vroeg om nader onderzoek.  Hugh O'Flaherty (28 februari 1898 - 30 oktober 1963) was een Ierse katholieke priester, hoge ambtenaar van de Romeinse Curie en een belangrijke figuur in het katholieke verzet tegen het nazisme. Hij organiseerde, zonder te wachten op de toestemming van zijn superieuren en van paus Pius XII, een heel netwerk om, gebruikmakend van de neutraliteit van het Vaticaan, 6.500 geallieerde soldaten en Joden te redden. Zijn vermogen om de valstrikken van de Duitse Gestapo en Sicherheitsdienst (SD) te ontwijken, bezorgde O'Flaherty de bijnaam "De Scarlet Pimpernel van het Vaticaan".  Tijdens de val van Rome beschermt hij de vrouw en twee kinderen van SS-Obers

En dan opeens is ie er weer, de zon. Uitnodigend dus we gaan naar buiten om er van te genieten. Terwijl we een rondje Bovenkerk maken praten we elkaar aan dat je de warmte van de zon al voelt. De weerschijn van de knowilgen in het water vormt een mooi schouwspel. Het is bijna windstil en dan wil zo'n foto wel lukken. Met wind is het water in beweging en dan wordt het niets. Mijn favoriete boom mag weer eens op de foto. Het moet niet te gek worden met dat water in de weilanden anders gaan zijn wortels rotten. Een vliesje ijs in de zijslootjes. IJs in de sloot brengt altijd een apart gevoel te weeg bij de Nederlanders. Ik krijg dat mijn Franse buren niet uitgelegd, die zitten je wat glazig aan te kijken als je vertelt over schaatskoorts. We gaan zien wat het weer ons de komende dagen gaat brengen.

De eerste wandeldag was er nergens een koffietent open maar toen kwamen we gelukkig die ruime kapel tegen waar we konden zitten, wat konden eten en onze meegebrachte koffie konden drinken. De tweede dag gaf het wandelkaartje één kopje aan maar helaas, ook die gelegenheid was gesloten. Maar we hebben ondertussen geleerd dat je tijdens het langeafstandslopen nooit moet wanhopen, er komt altijd wel iets op je pad. En dat was in dit geval een poepiesjiek hotel restaurant aan de Maas. Het water droop van ons af en we hadden allebei een paar modderige wandelschoenen aan, wat doe je dan, ga je naar binnen? Ik weet zeker dat Mart alleen doorgelopen was maar ik steek iets anders in elkaar, ik zou er begrip voor hebben als ze ons weg zouden sturen en ga het vervolgens toch proberen. De chef-kok, misschien de eigenaar, kwam naar voren en ik vroeg of hij ons koffie met wat lekkers kon en wilde serveren. Geen enkel probleem! Hangers werden gepakt om onze regenkleding op te hangen, onze natte rugzak