Over gastvrijheid gesproken

De eerste wandeldag was er nergens een koffietent open maar toen kwamen we gelukkig die ruime kapel tegen waar we konden zitten, wat konden eten en onze meegebrachte koffie konden drinken. De tweede dag gaf het wandelkaartje één kopje aan maar helaas, ook die gelegenheid was gesloten. Maar we hebben ondertussen geleerd dat je tijdens het langeafstandslopen nooit moet wanhopen, er komt altijd wel iets op je pad.

En dat was in dit geval een poepiesjiek hotel restaurant aan de Maas. Het water droop van ons af en we hadden allebei een paar modderige wandelschoenen aan, wat doe je dan, ga je naar binnen? Ik weet zeker dat Mart alleen doorgelopen was maar ik steek iets anders in elkaar, ik zou er begrip voor hebben als ze ons weg zouden sturen en ga het vervolgens toch proberen. De chef-kok, misschien de eigenaar, kwam naar voren en ik vroeg of hij ons koffie met wat lekkers kon en wilde serveren. Geen enkel probleem! Hangers werden gepakt om onze regenkleding op te hangen, onze natte rugzakken konden in een ruimte achter de balie waar we ook onze schoenen neerzetten. 

Een lief meisje bracht ons naar een mooi ruimte waar we konden gaan zitten, we waren de enige gasten.  Het was rond een uur of elf en de keuken, met eigen patisserie, was net open. Dit gebakje werd speciaal voor ons gemaakt, het is een harde wener met abrikozenmarmelade, citroen crème en meringue. We hebben hierna ook nog maar een heerlijke kop tomatensoep met ballen genomen, eigengebakken brood erbij. Zo konden we goed gevuld de rest van de tocht uitlopen, dachten we. 

We harmonieerden met onze wandeloutfit aan niet echt in deze ruimte maar daar scheen niemand van het personeel zich ook maar iets van aan te trekken, iederen was even aardig. De ober, met witte handschoentjes, die ons bediende was zelf ook een wandelaar en had al grote delen van het Pieterpad gelopen.

Dit was weer een bijzondere ervaring en dat is het leuke van onderweg zijn.