HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Hier nog twee foto's van muurschilderingen, genomen in het plaatsje New Ross. Veel murals daar, ik liet er hier al meer van zien. De beplanting op deze foto was toen wij er waren kort geleden aangelegd en het grappige is dat op de link die ik van blogvriendin Mieke toegestuurd kreeg te zien is dat het daar nog een rommeltje was. Op die link is ook een prachtige muurschildering te zien van een Nederlandse kunstenares met een filmpje erbij. Echt waard om even te kijken. Wat jammer dat ik nou net haar werk heb gemist. Daar knapt zo'n oud pand toch aardig van op.      

We waren nog maar net uit de parkeergarage in Dordrecht toen we deze Pieten zagen. Ze kwamen aanlopen en stopten op een druk kruispunt van winkelstraten om hun muziek ten gehore te brengen. Het waren vier oudere mannen en het eerste wat me opviel was dat ze er alle vier zo tragisch uitzagen.  Hier was enige twijfel welke kant ze zouden opgaan, je had het gevoel dat ze zich reddeloos verloren voelden daar tussen al die mensen. Nou, daar gaan we dan maar weer, met de moed der wanhoop, er kon geen lachje af. Hun muziek was leuk maar ze trokken weinig bekijks. Niet zo gek eigenlijk, ondanks hun mooie Pietenkleding maakten ze totaal geen indruk. Pieten horen vrolijk te zijn, een beetje gek te doen maar dat was bij deze hulpen van Sinterklaas ver te zoeken. Ik vond ze een beetje sneu.

Sinds kort zit kleinzoon Luuk op schaatstraining bij schaatsvereniging de Lekstreek en we zijn er gistermiddag een kijkje gaan nemen. Er waren onderlinge wedstrijden en het was leuk om te zien hoe het merendeel van die kinderen vanaf 6 jaar al een mooie slag hebben. Als je het een beetje in de benen hebt, en dat had Luuk, dan kan je met een jaar of twee schaatstraining voor de rest van je leven goed schaatsen. Iedere zaterdagmiddag trainen hier in een schaatshal aan de rand van Dordrecht ruim honderd jonge kinderen uit de Krimpenerwaard. Schaatstrainngsvereniging Lekstreek is de grootste schaatsvereniging van Nederland en heeft gezorgd voor  vele sportieve successen zoals de Landelijke, Europese en Wereldtitels, de Olympische medailles, wereldrecords en werelduurrecords van Hein Vergeer, Leo Visser en Jan en Ineke Kooiman, Hein Otterspeer, Patrick Roest en Erik Jan Kooiman. Allemaal mensen uit de Krimpenerwaard, ik ben er best trots op. Luuk viel niet in de prijzen maar alle kinderen k

We waren in Dordrecht gisteren en brachten een hap snap bezoekje aan het centrum. We kwamen voor totaal iets anders naar deze stad maar hadden nog wat tijd over. Het was er druk, zal wel door het naderende Sinterklaasfeest komen.  Op dit punt, het Groothoofd, komen drie rivieren samen: de Beneden-Merwede, de Noord en de Oude Maas. Dit drierivierenpunt is het drukst bevaren waterknooppunt van Europa. Dordrecht ligt op een eiland en overal in de stad zijn havens. Langs die havens staan veel zeventiende en achttiende eeuwse koopmanswoningen en pakhuizen. Op de Visbrug deze steen die herinnert aan de vis die daar in vroegere tijden op de vismarkt verhandeld werd. En ook op de visbrug het standbeeld van Johan en Cornelis de Witt. Johan de Witt (Dordrecht, 24 september 1625 – Den Haag, 20 augustus 1672), was in de Gouden Eeuw tijdens het Eerste Stadhouderloze Tijdperk negentien jaar lang raadpensionaris van het gewest Holland en daarmee de belangrijkste politicus van de Republiek der Zeven V

Dat is leuk, komt kleindochter Saar met haar hele klas in de krant. Samen met een wethouder van de gemeente Krimpenerwaard. Alle openbare speelplekken in de gemeente Krimpenerwaard zijn binnenkort zichtbaar rookvrij. Donderdag plaatste wethouder Irma Bultman de eerste stoeptegel met de tekst ‘Rookvrij’ in de speeltuin aan de Griend in Stolwijk. Ze deed dit samen met enkele kinderen van de sport-BSO Stolwijk.   De komende tijd wil de gemeente meer speelplekken rookvrij maken en daarmee bijdragen aan de beweging ‘Op weg naar een Rookvrije Generatie’.  Sinds augustus 2020 zijn alle schoolpleinen al rookvrij. Via de website van de Rookvrije Generatie hebben inwoners aangegeven welke locaties zij rookvrij willen hebben. Rookvrije speelplekken worden het vaakst genoemd, dus daar is men mee begonnen. En de rookvrije zones zijn te herkennen aan die mooie stoeptegel die Saar hier samen met de wethouder mocht leggen. Prima initiatief van de gemeente Krimpenerwaard!

Prachtig weer dus we zijn heerlijk de polder ingelopen voor een flinke wandeling. Ik had nu al een paar keer 5 km gelopen en wilde vandaag dat getal wat verhogen. Het was er een uigelezen dag voor en je kunt het beter doen dan internet af speuren om koopjes te scoren omdat het vandaag toevallig Black  Friday is. Amerikaans gedoe! Weilanden vol met zwanen zoals we in voorgaande jaren zagen waren er, op een enkeling na, nu niet in de polder te zien. Maar het is nog vroeg in de winter dus ze kunnen nog komen. Ja,  hier zitten nog vrij veel wat jongere boeren en die zijn strijdbaar. Dit heb ik al vaker gefotografeerd, in alle jaargetijden en ik blijf het een mooi beeld vinden. Het ligt aan het fietspad tussen Koolwijk en Benedenkerk, twee buurtschappen die onder Stolwijk vallen. De Benedenkerkse Buurt is een dubbele buurt wat wil zeggen een sloot in het midden en aan weerszijden een weg. Deze boerderij staat echt zo scheef. Naar links verzakt dankzij onze veengrond. Een praatje gemaakt met

Dit weetje wilde ik even met jullie delen. Bijna ieder Nederlands huishouden heeft wel een of meer kaasschaven in huis. Veel mensen denken dan ook dat de kaasschaaf een Nederlandse uitvinding is, maar dat is niet het geval. De kaasschaaf is uitgevonden door  Thor Bjørklund, een meubelmaker uit Noorwegen.  Hij baalde ervan dat het niet goed lukte om met een mes een mooie plak van een kaas te snijden. Dunne plakken vond hij namelijk lekkerder, terwijl wat dunnere kaasplakjes ook voordeliger zijn, omdat je dan langer met een kaasstuk kunt doen. De Noren zijn blijkbaar net zo zuinig als de Nederlanders. Als meubelmaker kwam Bjørklund op het idee om een houtschaaf zodanig aan te passen, dat deze gebruikt kon worden om er dunne plakjes kaas mee te schaven. Hij ontwierp een schaafmechanisme met een handvat eraan, die hij net zolang perfectioneerde totdat de plakjes van de juiste dikte waren. In februari 1925 vroeg Bjørklund patent aan op zijn uitvinding. Het liep goed met de verkoop en al gau

Leo is journalist en weduwnaar en heeft een dochter Nina. Na de dood van zijn vrouw heeft hij moeite met het leven en trekt zich steeds meer terug. Op een dag komt Nina thuis met een jongen uit een tehuis waar zij stage loopt en overtuigd haar vader om Martino tijdelijk op te vangen. Hij is wees, erg terughoudend en Leo en Nina kunnen moeilijk contact met hem krijgen Martino blijkt het syndroom van Asperger te hebben, zijn interesses zijn beperkt en zijn sociale vaardigheden zijn onderontwikkeld. Leo en Martino zijn steeds meer op elkaar aangewezen omdat Nina naar Boston vertrekt voor studie en stage. Hun band wordt steeds sterker en ze vertrekken uit het drukke Milaan om een huisje in de stille bergen van de Piëmont te betrekken waar ze langzaam kennis maken met de bewoners van het dorpje en ze sluiten vriendschappen. Het eenvoudige bestaan doet ze alletwee goed. Dit is een boek zonder actie en avontuur, dan moet je iets anders lezen. De personages ontwikkelen zich langzaam maar op ee

Luuk en Saar hadden een schoolvrije dag gisteren en schoondochter Christianne vroeg ik ik zin had om mee te gaan wandelen. Leuk en ik stond binnen vijf minuten klaar. Mart bleef thuis om op de bezorgdienst van Sinterklaas te wachten We liepen over de landgoederen van Oud- en Nieuw Amelisweerd en Rhijnouwen en ik genoot van de kleur die de natuur nog had. Het jaagpad langs de Kromme Rijn herinnert nog aan de tijd van de trekschuiten. Luuk wilde ook weleens een foto maken met mijn toestel en dit was het resultaat. Boerderij 'De Knapschinkel' werd in 1678 herbouwd op de plek van de oude boerderij die in het rampjaar 1672 door de Fransen werd verwoest. In 1884 kwam de boerderij in handen van Adriana van Wijk, landbouwster van beroep en door haar huwelijk in 1885 met Gerrit van de Vecht, overgrootvader van Huib van de Vecht kwam het geheel in het bezit van de familie. De boerderij heeft een aantal jaren leeggestaan maar na een renovatie wordt het huis nu bewoond door Huib en Jeannek

De foto's die ik hier laat zien zijn gemaakt in Ierland in de havenstad New Ross. Aan de kade ligt een replica van het schip de Dunbrody wat honger lijdende mensen naar het naar het beloofde land Amerika bracht. Meteen toen we de auto hadden geparkeerd aan de havenkant zag ik deze muurschildering, zo mooi, let vooral op de handen.  Het stelt een van de stichters van de stad voor, Isabel de Clare met in haar handen St. Mary's Chuch wat verderop aan de kade staat. We wandeleden wat in de plaats rond, we aten er een lekker broodje en zagen dit heerlijke straatje. Even verderop weer een mooie mural met om de hoek deze leuke gevel. Toen we net in Ierland waren verbaasden we ons over al die kleuige gevels en nu ik het zo terug zie verbaast het me nog meer. Eigenlijk ben ik niet zo van de uitbundige kleuren maar voorlopig blijf ik dit toch leuk vinden.

Als er op mijn werk bij de Goudsche Machinefabriek getrakteerd werd deed men dat altijd met de onovertroffen Kamphuisen siroopwafels, de lekkerste. Deze wafels worden als sinds 1810 gebakken volgens een geheim recept en ik heb er in de tijd dat ik telefoniste/receptioniste was bij de GMF honderden besteld. Ook door collega's werd me vaak gevraagd om de Kamphuisen wafels te bestellen. Hierover heb ik nog een leuke anekdote. Toen ik een jaar of drie bij de GMF werkte verhuisden we vanuit Gouda naar Waddinxveen waar een hele nieuw fabriek gebouwd was. We hadden daar in het begin nogal wat problemen met de afstelling van het brandalarm, vooral als er veel gelast werd in de plaatwerkerij. Om de klip klap ging dat brandalarm af en vooral de plaatselijke vrijwillige brandweer was dat goed zat.  Op een ochtend was het weer raak en toen mijn hele hal vol stond met boze brandweermannen en een commandant waar de stoom uit zijn oren kwam wist ik me even geen raad want de voorman van de plaatwe

Het fijne van wonen in een dorp in de polder is dat je altijd dicht bij de natuur bent. Wij kunnen aan vier kanten ons dorp uitlopen en staan dan meteen tussen de koeien, in dit geval schapen. Om deze foto te nemen hoefden we vanuit ons appartementengebouw alleen maar langs een paar straten met oudere nieuwbouw te lopen. En wat ik zelf het allerfijnst vind, door deze oude polder loopt geen snelweg en geen spoorlijn. Diep in de polder hoor je alleen de vogels, de wind en het riet suizen. Voor mij geen podcasts, ik wil me niet afsluiten van de natuur. Hier is een nieuwe boerderij gebouwd, mooi want er zijn veel oude elementen toegepast, zelfs een engelenraam in de voorgevel. Ik denk dat het pand alleen een woonfunctie krijgt maar dat is niet erg, het is toch een aanwinst voor de polder. De oude boerderij ervoor die ze nu aan het slopen zijn was heel erg verzakt, we hebben het gebouw altijd alleen maar schuin gekend. De foto's zijn van dinsdag toen het nog heerlijk weer was. De dagen