HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

 'Ach, zeventig is ook maar een getal', zei Els gisterenmiddag in de trein en we namen lachend afscheid. Ik had samen haar haar een dagje Rotterdam gedaan en we hadden net zitten praten over het feit dat ik zeventig zou worden vandaag. Ik ben er ondertussen aan gewend geraakt, aan dat getal, maar passen bij mij vind ik het nog steeds niet. Aan de andere kant vind ik dat ik blij mag zijn dat ik leef, gezond ben en het vermogen heb om te genieten van dat leven en dat laatste vind ik heel belangrijk want er wordt al genoeg gezeurd. En daar moet je voor oppassen op mijn leeftijd 😉, dat je een 'ouwe zeur' wordt gevonden.  Aldus concluderend, dames en heren, ga ik door met het leven van mijn goede leven, nog vele jaren hoop ik.

 Hollandser kan het niet, daar aan het riviertje de Vlist. Zeker als je ook nog zo'n lekker wasje ziet hangen. Netjes hoor, de sokken per paar bij elkaar. Ik kijk nog even achterom, een beeld wat weergeeft hoe mooi het hier is. Dan loop ik langs de molen en een stukje verderop loop ik Schoonhoven in waar ik op een terras neer strijk. Het is twaalf uur, tijd voor een kop koffie en een broodje. Op weg naar dat terras kwam ik nog langs deze winkel waar ik even naar binnen wipte. Ik ben er al meer geweest, kocht er een paar jaar geleden een mooie vaas en zag nu weer spullen die ik zo onder mijn arm mee had willen nemen.  Net als Oudewater is Schoonhoven een mooie kleine stad waar nog veel bewaard is gebleven. Prachtige oude huizen langs het water, leuke winkels, een bezoekje waard. Vanuit Schoonhoven liep ik naar de Lekdijk en had nog een prachtig gezicht op een perceel met moestuinen. Langzaam begin ik weer uit te kijken om in onze eigen moestui

Er was beloofd dat het vandaag echt een hele mooie dag zou worden dus ik wist gisteravond al hoe ik die dag ging invullen. Om tien uur vanmorgen trok ik de huisdeur achter me dicht om een flinke wandeling te gaan maken. Toen ik vanmiddag om drie uur thuiskwam had ik er zo'n twintig kilometer op zitten, veel gezien, leuke ontmoetingen gehad en ook nog een lekker terrasje gepakt onderweg. Kortom, het was genieten.  Ik liep door Bovenkerk naar de Bergvlietse Kade waar ik deze uit zijn krachten gegroeide wilg zag, net omgezaagd. Goed te zien dat zo'n boom helemaal hol kan zijn van binnen. Ondertussen deden al de vogels om me heen hun best om mij een leuke dag te bezorgen. Dit hek markeert het eind van de ka, daar kwam ik dus net van af. Na dit mooie pad nam ik het lange rechte fietspad naar de Vlist wat je in de verte kan zien liggen. Wat minder mooi om te lopen maar de vogels bleven wel hun best doen. Daar aangekomen stak ik het riviertje met dezelfde naam o

Ik zocht iets in mijn boekenkast en kwam dit boek tegen, uitgegeven ter herinnering aan 100 jaar katholiek onderwijs in Noordwijk. Ik kocht dit gedenkboek op de reünie die toen gegeven werd om dit feit te vieren. Je bent meteen verkocht als je zoiets tegenkomt want je begint met kijken en lezen tot je op de laatste bladzijde bent aangekomen en je hoofd opeens vol zit met beelden uit die tijd. Dit zijn zo'n beetje de vrouwen die in acht jaar mijn schooljeugd bepaalden. Natuurlijk had je met sommigen een betere band dan met anderen maar over het algemeen had ik een fijne tijd daar op de meisjesschool van Noordwijk-Binnen. Samen met mijn zusjes en buurmeisjes liepen we daar twee keer per dag heen en alles was goed en vertrouwd.  Deze foto is heel bijzonder, daar staat mijn oudste zusje op in de middelste rij, knielend, derde van links. Aan het eind van deze zomer, 1952, stierf zij, negen jaar oud. Er zijn niet zoveel foto's van haar, dit is de enige schoolfoto .

Ik wilde even naar Scheveningen om Mart zijn schilderwerkzaamheden bij onze oudste zoon te bekijken maar op een zondag met het mooie weer van vandaag kom je Scheveningen niet in met de auto. Je kan aansluiten in de rij en daar hadden we geen zin in. Dus op GoogleMaps gekeken welke plek aan de kust op een redelijke fietsafstand van Scheveningen lag en we kwamen uit op Monster. Met twee fietsen in de auto zonder files daarheen gereden en direct een parkeerplaats gevonden. Fietsen uitgeladen en op de pedalen. Terwijl we Monster uitreden richting het duinpad zagen we dit grote perk vol met krokussen. Het trok veel fotograferende mensen.   Lekker over prachtige fietspaden door de duinen naar Scheveningen. We hadden de elektrische fietsen niet bij ons dus het was druk schakelen als we omhoog gingen maar dan omlaag van zo'n bult is zalig.  Om jullie even een indruk te geven van de drukte op de terrassen aan de haven in Scheveningen. Zo zal het er in de strandtenten oo

Ik ben bezig het receptenbestand op mijn laptop op te schonen. Werd weleens tijd want er staan dingen tussen die ik toch nooit maak of die ik eens geprobeerd heb en die daarna werden afgekeurd. In het hoofdstuk 'eenpansmaaltijden' wat bij mij een lange lijst is kwam ik dit gerecht tegen. Wat een idiote naam, dacht ik nog maar ik gaf het toch een kans. En het bleek een heel gezond, gemakkelijk én smakelijk vegetarisch gerecht te zijn. Het gerecht staat in een klein half uur op tafel. Wij aten er in de oven afgebakken speltbaguette bij. De oorsprong is wat onduidelijk, oosters in ieder geval. Ach, dat maakt allemaal geen bal uit. Het is gewoon erg lekker! Nodig voor 2 personen: 1 ui, 2 knoflooktenen, 1/2 rode peper, 1 rode paprika, 4 tomaten, verse krulpeterselie (takje of 6), 4 eieren, 75 gram verse geitenkaas, 1 el olijfolie, 1/2 groentenbouillonblokje, peper en zout, wat komijn- en chilipoeder Snipper ui, pers knoflook, verwijder zaadlijs

Bijna aan het eind van mijn polderwandeling verleden week kwam ik deze boer tegen. Hij zat bovenin een knotwilg en was bezig de laatste takjes weg te zagen. Ik raakte met hem aan de praat en hij vertelde dat hij had gewacht op ijs in de sloten om dan te knotten. De wilgentenen zijn vanaf het ijs makkelijker op te ruimen en dan wordt er hier veel geknot. Maar ja, dat ijs kwam niet en hij verwachtte het ook niet meer dus dan maar straks die tenen uit de sloot vissen. Fijn dat hij en veel anderen nog knotten, want als het jaren niet wordt gedaan worden de takken te zwaar en scheurt de boom. Er zijn veel knotploegen tegenwoordig, groepen vrijwilligers die in de winter regelmatig een dag de wilgen onder handen nemen. De boer vertelde verder dat de takken vroeger rondom de boerderijen overal voor werden gebruikt. Er werden manden en afscheidingen van gevlochten, bonenstokken voor in de moestuin en er werd zelfs mee gestookt, vooral om het water te warmen in de kaasmakerijen.

Woensdagmiddag en de zon schijnt. Je mama is in de keuken en drinkt koffie met oma. Jij speelt lekker buiten samen met je vriendinnetje die net als jij ook Saar heet, ook vijf jaar is en ook blond haar heeft ('maar wel donkerblond, hoor oma'). Jullie hebben een bak vol met stoepkrijt en tekenen van alles op de grote en kleine stenen, van de brug tot de deuren van de schuur. Even verderop staat je broer samen met een vriendje met schepnetten in de sloot te vissen. Mama heeft beloofd dat ze straks met jullie nog een speurtocht gaat maken. Mijn omahart loopt over als ik mijn kleinkinderen en hun vriendjes zo gelukkig bezig zie. Ook in het besef dat er veel kinderen zijn die door allerlei omstandigheden helemaal geen gelukkig jeugd hebben, zelfs in Nederland. Om nog maar niet te spreken over andere plekken op deze wereld.

De schrijfster van dit verhaal koopt samen met haar man in 2012 dit vrijstaande huis in de bossen bij Naarden. Zij wist wel dat het in de Tweede Wereldoorlog gediend had als toevluchtsoord voor vooral Joodse onderduikers, maar toen zij het huis gingen opknappen en overal verborgen luiken en kasten tegenkwamen werd ze pas echt nieuwsgierig: wat was de geschiedenis van dit prachtige huis? Het wordt een verhaal waarin deze verschrikkelijke zin staat, na de mededeling dat een aantal mensen op de trein naar kamp Westerbork wordt gezet.  'Die hebben ze niet meer nodig.  Het huis wordt tijdens de oorlog betrokken door twee Joodse zussen met hun gezinnen en deze twee zussen doen alles wat maar mogelijk is om hun medemens te helpen en zo wordt het huis een toevluchtsoord voor onderduikers.  Het is een aangrijpend boek, zeker niet mooi want waar ik bijvoorbeeld van schrok is hoeveel verraad er tijdens de Tweede Wereldoorlog is geweest, dat is echt ontstellend. Wat zou ik gedaan hebben

Een paar weken geleden kreeg ik van schoondochter Christianne een mailtje. De groepen 3 en 4 van de basisschool zouden naar Ammerstol gaan om naar de voorstelling 'De Wenteltoren' te kijken. Of ik zin en tijd had? Hartstikke leuk natuurlijk en tijd genoeg maar ik heb op het ogenblik geen auto beschikbaar dus ik vroeg of het mogelijk was dat zij thuis werkte, dan kon ik met haar auto. Dat werd geregeld en zo reed ik gisteren met Luuk en een paar klasgenootjes naar Ammerstol wat maar twee dorpen verderop is. De voorstelling werd gegeven in een ruimte in de basisschool van Ammerstol dus de kinderen moesten heel stil door de school lopen want er werd daar natuurlijk les gegeven. Nou, dat deden ze keurig. De voorstelling speelde zich af rond en in een soort gebouw zoals afgebeeld of de foto, er konden verschillende kamers open en dicht. Er werd gespeeld met poppen door twee acteurs.  In het kort: 'In de Wenteltoren wonen zes eigenaardige types. Ze horen, zien e

Mart had gisteren eerst gefietst met zijn maatjes maar daarna had hij nog fut genoeg om met mij rond de Reeuwijkse plassen te wandelen. Het zal jullie niet verbazen als ik zeg dat het leek of heel Nederland op de been was. Wandelaars, fietsers en skaters, we kwamen het allemaal tegen en Mart had 's morgens tijdens het fietsen zelf gymklassen buiten bezig gezien.   Er zijn prachtige huizen te bewonderen rondom de plassen en alles ziet er gelikt uit, ook de tuinen. We zagen diverse mensen lekker buiten zitten, te genieten in het zonnetje. En dat half februari . Heel veel watervogels op deze plas maar ik kon van veraf niet precies zien welk soorten. Met de takken van deze geknotte wilgen is een houtwal aangelegd, dat vormt een mooie schuilplaats voor insecten en reptielen. Het was een lekker rondje met een heerlijk temperatuurtje. Mijn jack ging steeds verder open en ik zag heel wat mensen zelfs zonder jas lopen.

 Lopend door een vlakke polder ergens in de buurt van Workum zagen we heel in de verte dit bouwsel achter een boerderij. We vroegen ons natuurlijk af wat dat zou zijn, dachten aan een niet afgebouwd viaduct maar toen we dichterbij kwamen zagen we het wat beter maar hadden nog geen idee wat het moest voorstellen.  Dit bord lichtte een tipje van de sluier op. Niet helemaal want dit bouwsel was zo anders dan een traditioneel huis, je moest je blik als het ware op zijn kop zetten. Thuisgekomen maar eens even op internet gezocht naar Lanskip , waar ik wat uitleg vond. ‘Oarsom tinke’ heeft uiteindelijk geleid tot ‘oarsom bouwe’ Kort gezegd wordt een oude boerderij herbouwd, het krijgt dezelfde vorm en zelfde grootte maar dan op zijn kop. De gebinten, geeltjes en dakpannen van de oude boerderij worden hergebruikt.  Lucht, water en zon worden ingezet voor de verwarming en het opwekken van energie.   Ik vind het heel bijzonder en vooral gedurfd. Eigenlijk zou je nog een keer

Ik haalde vandaag deze twee wandelgidsen die ik had besteld uit de brievenbus. Heerlijk leesvoer vind ik dat. Vooraf genieten van wat er allemaal te ontdekken valt in de wereld en dat met eigen ogen te kunnen gaan zien.  Aan het Pieterpad gaan we in maart beginnen, we lopen dan drie dagen en daarna gaan we na de zomer er weer mee verder. Dit pad is 487  km lang, dus daar zijn we voorlopig wel mee zoet. Het Franse pad is nog wat langer, 740 km en ook dat gaan we niet in een keer doen. Wanneer we daarmee gaan starten is nog niet vast omlijnd maar we hopen er in ieder geval dit jaar aan te kunnen beginnen.  Ik kom er zeker op terug.

 Samen met Ton van de IVN gaf ik op de school van Luuk en Saar vandaag drie workshops 'Natuur'. We troffen het met het weer, dat was alvast heel fijn. Met de allerkleinsten gingen we paddenstoelen ontdekken, we zagen sneeuwklokjes en crocussen, en ze mochten raden naar de namen van watervogels.  Er was een zesjarige in dit groepje die ontzettend veel wist over vogels, leuk is dat.  Met de midden- en bovenbouw maakten we een boompaspoort. Ze mochten in groepjes van twee of drie een boom uit kiezen en daar allerlei vragen over beantwoorden. Hoe de stam voelde, wat voor kleur die was. Ook moest de dikte van de stam bepaald worden en de hoogte van de boom geschat worden. En tot slot moesten ze een tekening van de boom maken. Echt, ze deden allemaal heel goed mee.  Toen we terug op school kwamen voor de pauze was dit het beeld van het schoolplein, overal op de grond gegooide jassen. Al die kinderen hadden de zomer in hun bol. Op de terugweg naar school