HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Vrije dag vandaag en op ons gemak naar Ruoms gereden waar mijn broer en schoonzus nog op de camping zitten. We rijden dan langs Vogüé, aan de rivier de Ardeche, zuidoostelijk van Aubenas. Naast het feit dat het opgenomen is in de lijst van “dorpen met karakter” in de Ardeche is het ook verkozen tot één van de mooiste steden in Frankrijk. Toen ik stond te fotograferen zag ik dat er hoog achter het kasteel wandelaars liepen en op internet las ik net dat daar inderdaad een mooi wandelpad loopt. Wie weet, als er nog een mooie zondag in oktober komt?

Omdat de verdiepingsvloer hoger is komen te liggen moest deze deuropening ook een stuk  naar boven gebracht worden. Bepaald geen sinecure als je alleen al kijkt naar de grote stenen die het gat omlijsten. Wat we hadden verwacht gebeurde ook prompt, alle stenen boven de deur kwamen naar beneden. Dit gebeurde gisteren aan het eind van de middag en niemand raakte gewond, men was voorbereid. Vanmorgen is er een noodsteiger vast aan de muur gemaakt en zijn de mannen begonnen het geheel af te breken en een stuk hoger weer op te bouwen. De muur is daar tachtig centimeter dik, de buitenste helft wordt nu gedaan, aan de binnenkant moet hetzelfde proces dan nog plaats vinden. Schieten jullie al op, vraagt men dan. Ja hoor, we gaan gestaag verder en we houden de moed erin.

Er wordt weer hard gewerkt in het achterhuis. De oude spanten van de schuur waren in het verleden voor een deel al verstevigd. De spanten die dat nog niet waren krijgen er net zoals op de foto aan weerskanten twee balken tegenaan. Dan gaan er door het geheel draadeinden die met een moer aangedraaid worden. Vast is zeker!

De laatste twee dagen heeft het hier behoorlijk geregend. Gistermorgen leek het op noodweer, zware stortbuien met af en toe hagel. De beek beneden was opeens een wildstromende rivier, het water stond zeker een meter hoger en bulderde door de bedding. Maar de rust is weergekeerd, zonnetje erbij, wasje aan de lijn. In de tuin is alles wat lang en slap was omgegaan, plat op de grond. Ik heb de cosmea maar uit de border getrokken en van vaste planten hier en daar wat afgeknipt. Je houdt er in ieder geval een mooi boeket aan over. Ja, die kleinkinderen staan op een ereplaats. Ik mis ze en ben blij dat we over een week of vijf weer naar Nederland gaan, ze mogen meteen komen logeren.

De afgelopen week heeft Mart zich bezig gehouden met het nieten van dampdoorlatende folie tegen het dakbeschot. Een heel werk, maar het zit en we zijn er tevreden over. Morgen komen de bouwvakkers weer en dan gaat er nog een week of vier hard gewerkt worden. Daarna gaan we naar Nederland en zullen half januari hier weer terug komen om verder te gaan. Zo ziet de voorlopige planning eruit, maar we gaan eerst een kijken wat we de komende weken nog kunnen doen, volgend jaar is nog ver weg.

Het regent hier dat het giet, de hele dag al. Maar niet getreurd, we hadden bezoek van een broer en schoonzus die op de camping in Ruoms zitten en we hebben er een gezellige dag van gemaakt. Geen foto gemaakt vandaag dus daarom eentje van verleden week, toen we een bezoekje brachten aan Akkie. Deze foto is genomen in de hal van zijn kasteel, van zijn verzameling heiligenbeelden, wat  mij met mijn katholieke achtergrond natuurlijk wel aan spreekt. Als ik met mijn fototoestel een rondje kasteel zou doen zou ik wel vijftig van dit soort plaatjes kunnen maken, allemaal schatten van de kasteelheer. Jullie houden over dit onderwerp nog wel wat te goed van mij.

Dit kwamen we gisteren tegen, een moestuin vol met oranje pompoenen, leuk gezicht. Ik heb ze niet gezaaid en als dit nu zie heb ik er spijt van. Aan de andere kant, ze nemen ontzettend veel plaats in, die pompoenen, en zoveel doe ik er nu ook weer niet mee. Volgend jaar nog maar eens bekijken. Verder zie je aan de foto dat het herfstachtig begint te worden. Volgens een buurvrouw krijgen we een strenge winter omdat er veel bessen aan struiken en bomen zitten en de zwaluwen al zijn vertrokken. We gaan het zien!

Omstreeks vijf uur vanmiddag begon officieel de herfst. Stom toeval, maar vandaag hebben we ook de herfstwandeling met onze dorpsvereniging gehouden. Begonnen in Saint Julien du Gua en gestegen naar La Paille wat ligt aan de weg naar Mézilhac. Daar zijn we gaan dalen naar Saint-Joseph-des-Bancs, niet over de weg natuurlijk maar langs mooi oude paden slingerend naar beneden. In St. Joseph was er gereserveerd in een restaurant waar we lekker hebben zitten eten. Mart en ik hebben op de wijn getrakteerd want we zijn vandaag eenenveertig jaar getrouwd. We hebben deze verjaardag goed gevierd met een prachtige wandeling in goed gezelschap.

Ben je een weekje weggeweest en let je daarna een paar dagen niet op, ligt er opeens een reuze courgette in je groentetuin. Ongelofelijk, wat een knoeperd. Hij weegt bijna vier kilo en is een halve meter lang en dat is echt geen visserslatijn. Ik heb genoeg courgettesoep in de vriezer, dus deze jongen gaat als konijnenvoer dienen. Omdat buurvrouw Marie-Christine een paar weken weg is verzorgen wij haar konijnen, acht stuks, en die eten je de oren van de kop. Erg veel gras is er niet meer te knippen dus is deze grote courgette een prima aanvulling op het menu.

Boodschappen gedaan in Privas en op de terugweg botsten we bijna op een kudde schapen. Het waren die van Jean-Marc Giraud, waarschijnlijk dezelfde schapen die in juni mijn moestuin leegvraten. Vandaar dat ze er zo gezond uitzien met mijn vitaminen in hun lijf. Maar goed, ik heb die schapen inmiddels hun zonden vergeven en Jean-Marc ook. Dus ik heb hem even een hand gegeven en een praatje gemaakt. We zijn weer beste vrienden!

We moesten vanmiddag bij Akkie op Chauteau La Tour even wat ophalen en toen we stijgend naar boven net bij de afslag Issamoulenc-Église waren zagen we twee grote roofvogels vliegen. Mijn fototoestel heb ik bijna altijd bij me dus ik stapte gauw uit de auto om een poging te wagen er een op de foto te krijgen. Direkt vlogen er nog een paar op die onder mij op een rotswand zaten. Schitterend, zes van die vogels in de lucht. Ik had het geluk dat een van de vogels zwevend mijn richting op kwam en ik liet mijn toestel achter elkaar klikken. Het is niet de hoogste kwaliteit foto maar ik ben er wel blij mee (klik op de foto om hem te vergroten). Ik ben er bijna zeker van dat het vale gieren waren, maar zwager Kees mag het eindoordeel geven, hij is niet voor niets een vogelaar. 

Onderweg naar Valence gisteren stopten we om een broodje te kopen en wilde ik ook nog even dit oude pand fotograferen. Sta ik met mijn toestel voor mijn snufferd, zie ik uit mijn rechterooghoek die lelijke eend aan komen rijden. Nou, die wilde ik er ook wel op hebben natuurlijk dus ik wacht even. Het grappige was dat de galante bestuurder ook wachtte, maar dan op mij, totdat ik klaar was met het nemen van mijn foto. Ik heb hem tot tweemaal toe moeten wenken om door te rijden voordat hij snapte dat zijn automobiel ook op de foto ging. Franser kan niet!

We weten al aardig de weg in de grote bouwmarkten rond Valence. Weer van alles gekocht vandaag, maar nog belangerijker, ook naar van alles gekeken en prijzen genoteerd om dan thuis te vergelijken. Er moeten twee nieuwe schoorstenen op het dak gemaakt worden, één voor een kachel in de gîte en één voor de verwarmingsketel die bij ons in de kelder komt te staan. We lieten vandaag bij Leroy Merlin een offerte maken voor een schoorsteen, een soort bouwpakket, maar wel van een goed merk. Nadat we de prijs van de eerste schoorsteen hadden gezien lagen we bijna onder de tafel van schrik en de tweede was nog niet eens berekend. Zou nog duurder worden zei het meisje vriendelijk want voor die heeft u meer pijp nodig. Dat kan ik zelf wel zei Mart en op de terugweg zijn we dus bij Courby onze bouwmaterialenhandel langs gegaan. Madame Courby zei onmiddelijk "Oh, maar uw man is handig, als hij nu dit en dat in elkaar last, daarbovenop die en die stenen, waar dan weer die pijp in komt, dan ...

We zijn weer thuis en voorlopig de eerste tien dagen nog zonder bouwvakkers dus daar genieten we nog maar even van. Tassen en rugzakken uitgepakt, alles opgeborgen, wasje gedraaid en lekker in de tuin zitten lezen. Alle planten hebben het overleefd maar in de tuin krijgt alles wel een herfstachtig tintje. De nachten worden frisser, maar dat is niet zo gek op zeshonderd meter hoogte. Toch doet de zon nog flink z'n best, de temperatuur is heerlijk en ik hoop dat dat voorlopig nog zo blijft.

Er was vandaag een brocantemarkt in Réquista, niet ver van ons laatste overnachtingsadres. In alle straten en op alle pleinen stonden handelaren, het was een goede markt en er zijn leuke spullen in onze bus meegenomen naar Le Serret.  Onderweg naar huis heb ik eindelijk eens dat mooie viaduct  van Millau kunnen fotograferen, wat ik al jaren van plan was. Als je ooit in de buurt komt, ga het bekijken, echt indrukwekkend. Ik heb maar niet naar beneden gekeken toen we er overheen reden, want jongens, wat is dat hoog. 

Het was vandaag onze laatste wandeldag in de Aveyron. In vijf dagen tijd hebben we negentig kilometer gelopen door deze prachtige streek, van het ene huis naar het andere, door het groene heuvellandschap van de Vallée du Tarn. In ieder huis werden we gastvrij ontvangen en hebben we werkelijk heerlijk gegeten. Ons hoofd is leeg, de benen zijn moe (maar dat is na een nachtje slapen weer over) en volgende week gaan  we ons weer bezig houden met de verbouwing van onze schuur naar gîte.

Al onze overnachtingsplekken liggen nogal afgelegen en de doorvoer van internet is er niet altijd optimaal. Gisteravond wilde het helemaal niet lukken, dus geen blog. Maar in deze mooie chambres d'hôtes, alhoewel ook op een verlaten plek, lukt het me weer om op het wereldwijde web te komen. Les Mas des Eglantines wordt gerund door een Belgisch koppel waarvan de heer des huizes vlak na onze binnenkomst meldde dat hij een loodgieter zocht, problemen met zijn waterleiding. Op dit moment ligt Mart dus op zijn knieën in de bijkeuken in de grond te hakken, op zoek naar het lek. Hoop vanavond nog te kunnen douchen.

Vanmorgen vroeg regende het even maar voordat wij vertrokken bij Kees en Marjo van La Liboudié was het al weer droog. Een stuk koeler dan gisteren maar lekker weer om te wandelen. We stegen door het bos naar een plateau met prachtige vergezichten op de omringende heuvels. Daarna daalden we naar Brousse-le-Château wat ligt in een idyllische decor aan de samenvloeiing van de Tarn en de Alrance, met zijn kasteel dat naar verluidt stamt uit de tijd van Karel de Grote. Vandaar liepen we een stuk langs de Tarn en stegen we  naar ons nieuwe onderkomen, La Grande Combe, een prachtig huis, groot en heel mooi ingericht.

Zo, eenentwintig kilometers in de benen, dat is niet niks. En dan ook nog flink dalen en stijgen in behoorlijk warm weer, eigenlijk te gek. Maar we vinden het gewoon leuk om te lopen, ons een beetje moe te maken. De aankomst aan het eind van de middag was weer geweldig. Leuk stel mensen, mooi huis, heerlijk terras met koud bier en wat een mens nog meer wil. Er kwamen na ons nog vier bijzonder gezellige Belgen binnen, dus dat zal zeker weer een leuke maaltijd worden. Deze mooie gevels fotografeerde ik in het dorp Plaisance, waar we een lekker kopje koffie dronken.

We slapen vannacht in een vallei in de buurt van de rivier de Tarn in het huis van een Nederlandse, een beeldschoon plekje. Morgen en de rest van de week lopen van huis tot huis, dus iedere avond een andere plek, andere mensen. Zo'n zesentwintig jaar geleden kampeerden we met de kinderen al eens aan de Tarn, dus we kennen de streek een beetje. Een prachtige tocht vandaag, het laatste stuk door de Gorges du Tarn, vergelijkbaar met de Gorges d'Ardêche, maar toch weer anders. Er zijn hier nog meer wandelaars waarmee we zo aan tafel gaan, leuk om te horen hoe zij het ervaren.

Het is maar goed dat een mens een paar metselkuipen heeft, want je kan wel een weekje weg willen van huis en haard, maar de planten hebben water nodig. Het geeft de hele week mooi weer op, gelukkig voor ons, maar zo in de schaduw van de boom met de voetjes in het water zullen mijn planten het wel overleven. Een paar wassen gedraaid, de laatste tomaten verwerkt, hier en daar wat schoongemaakt en de tassen gepakt. We zijn er klaar voor!

Ik had drie trostomatenplanten gezet en ik merk dat ik er ruim voldoende aan heb. Eigenlijk kan ik er om de dag wel van plukken en ik ben voorlopig nog niet uitgeplukt. Morgen gaan alle tomaten eraf, ook die nog maar een beetje kleuren en maak ik er tomatensaus van, want de komende week zijn we er niet om te oogsten. We gaan namelijk een weekje weg, op vakantie. De bouw ligt een dag of veertien stil en wij vonden dat we het er maar eens van moesten nemen, laat ik het nog beter zeggen, wij vonden dat we het verdiend hadden!!!!

Het is de bedoeling dat voor begin november, als we weer naar Nederland gaan, het hele gebouw wind- en waterdicht is, met andere woorden, dan moeten de ramen en deuren erin zitten. En dat is nou het probleem. Ik had een goede menuisier (timmerman,schrijnwerker) gevonden, ook nog eens broer van de burgemeester (handig in je relatie tot de burgervader) maar broerlief vertikt het om met zijn offerte te komen. Eind juli is hij hier geweest, na weken bellen van mijn kant en dat devis zou er binnen een week aankomen. Nou, mooi niet. Inmiddels heb ik hem vanmorgen weer aan de lijn gehad, gevraagd naar het devis en mijn ongerustheid uitgesproken over het op tijd klaar zijn van het werk. Uiterlijk maandag krijg ik een mail van hem en ik moet me niet druk maken (pas de soucis, madame), het komt allemaal goed. Ja, ja.

Dat we vakmensen aan het werk hebben is hier goed te zien. De rechterkant van de raamopening is steen voor steen opnieuw gezet zoals je gisteren op de foto kon zien. Vandaag is er een stuk van de linker bovenste steen afgezaagd en er is een nieuwe latei ingekomen. Deze latei bestaat uit drie balken die achter elkaar liggen want de muren zijn hier dik. Wat zijn we achteraf blij met de balken die uit de zoldervloer zijn gekomen, er zijn er al heel wat gebruikt als nieuwe latei boven ramen en deuren. Na het plaatsen van de balken is de opening daarboven weer opgevuld met stenen, wat heel mooi gedaan is. Zo langzamerhand begint het een huis te worden in plaats van een oude schuur.

De rechterkant van de deuropening naar de vroegere hooizolder was verzakt, dus stond scheef en de muur daarnaast was, tegen het dak, in slechte staat en de latei was rot. Dus is de hele boel afgebroken en met vereende krachten weer opgebouwd. Aan de linkerkant gaat van de bovenste grote steen nog een stuk af omdat de latei lager komt te liggen. Dan hebben de openslaande ramen, je mag het ook deuren noemen, straks de ruimte om naar binnen open te slaan. Petje af voor onze bouwvakkers, het ziet er nu al prachtig uit. Morgen meer!

Toen ik vanmiddag even in de tuin bezig was kwam deze knoeperd aanvliegen en streek neer op een bloem van de cosmea. Ik heb op internet gezocht wat voor beest het kan zijn maar kom er niet uit. Het lijf leek wel behaard, erg mooi. Jammer dat ik totaal geen verstand heb van al wat vliegt, is het nu een bij of een kever, hoop dat iemand het weet. Nadat we twee hele koude dagen hebben gehad begint het weer langzaam wat op te knappen, maar er zit nog veek bewolking in de lucht en het is ongewoon fris voor de tijd van het jaar.

De balken die we verleden week in Aubenas gehaald hebben worden ingesmeerd met Xylophene, een produkt tegen allerlei vervelende houtknagers. Dat moet zelfs twee keer gebeuren, anders werkt het niet voldoende. En dan te bedenken dat alle dakspanten ook twee keer met dit goedje gedaan moeten worden, nog een aardig karwei. Deze nieuwe balken zijn ter versteviging van een deel van de spanten, het grootste deel was gelukkig in het verleden al gedaan, want ze kosten wel wat, die stukjes hout.

Mooi rood, stevig vruchtvlees, geen zwarte plekken, kortom, een prima paprika zou je denken. Jammer alleen dat het minipaprikaatjes zijn, niet goed uit mijn doppen gekeken toen ik ze kocht. Na het drama met mijn moestuin half juni heb ik bij een kweker allerlei nieuwe planten gekocht en er waren toen nog maar een paar paprikaplanten. Meegenomen, geplant en dit is het resultaat. Verleden jaar kwam ik om in de paprika's , nu zal ik het hiermee moeten doen.

 Alhoewel het zaterdag is wordt er nog hard gewerkt bij ons. Gisteren aan het eind van de middag en vanmorgen is eerst alles schoongemaakt wat gebruikt is om het beton te storten. De weg is zelfs met de hoge drukspuit schoongespoten. Verder is de binnenplaats zoveel mogelijk opgeruimd. Er wordt nog een muur gestuukt, er worden nog wat voegen uitgehakt en Mart maakt nog gauw de kachelpijp schoon. Onverwacht is de temperatuur flink gedaald en het zou zo maar eens kunnen dat we de kachel vanavond aanmaken. Dat was nog steeds niet gebeurd en een tweede schoorsteenbrand  binnen een paar maanden....daar hebben we geen behoefte aan.