HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Mooie murals, ik zag ze deze winter in Scheveningen. Ze waren geschilderd op een lange houten schutting aan het strand. Heel vrolijk allemaal en lekker kleurig. Ik begreep alleen niet goed waar die schutting voor diende, er stond niets achter wat beschermd moest worden of uit het zicht moest blijven. Een raadsel dus. Maar eens aan oudste zoon gevraagd, die woont tenslotte vlakbij het strand. De schutting dient om het opwaaiende zand tegen te houden dat anders op een groot deel van de boulevard waait. 's Winters een schutting plaatsen is goedkoper dan telkens een laag zand van de boulevard te moeten verwijderen.

Mijn vader is in 1915 geboren en moet op deze foto een jaar of vijftien zijn. Hij is de jonge knaap rechts achter op de foto, zittend op een knie. Voor hem liggend met de hand op zijn been ligt zijn jongere broer Joop en links daarnaast, ook liggend oudste broer Niek. Toen ik de foto wat vergrootte zag ik allereerst dat mijn broer Joop ontzettend veel lijkt op de man waar hij naar vernoemd is, onze oom Joop. Zo leuk om dit opeens te zien, Maar het volgende waar ik naar keek was de kleding die ze droegen. Allemaal stijf in het pak terwijl de meesten nog jong zijn en daarbij dragen ze ook nog een overhemd met stropdas. De wat oudere persoon draagt een vestje onder zijn pak en het jonge ventje links draagt een korte broek, je ziet zijn blote knie, maar toch ook een colbert met daaronder een wit overhemd met stropdas. Wat hebben de jongeren van tegenwoordig het dan een stuk makkelijker in hun spijkerbroek en shirt, ze bepalen zelf wat ze dragen. In de tijd dat mijn vader en zijn broers jon

Altijd als wij door dat mooie Limburgse heuvelland dwalen zeggen wij wel een keer tegen elkaar dat  als we geen huis in Frankrijk hadden gehad we dat wel in Limburg hadden willen hebben. De natuur is er prachtig, de dorpjes mooi en het leven is er heerlijk gezapig, wel wat anders dan de drukke randstad waar teveel gestreste mensen rondlopen. Gelukkig wonen wij nog in een rustig boerendorp waar we heel blij om zijn en waar we graag tot onze dood willen blijven. Dit vakwerkhuisje bijvoorbeeld hadden wij wel als vakantiewoning willen hebben. Het waren drie kleine woningen onder één kap aan een rustig weggetje midden tussen de velden. Klein maar fijn, zullen we maar zeggen. Het straalde gewoon rust uit. Op de kop van het huis een mooie houten bank waar het fijn vertoeven is. Er staan wandelschoenen op het kratje, vast ook wandelaars. Ook aan de voorkant een klein zitje. Dit is echt zo'n plek waar je zo naar toe kan rijden als je daar behoefte aan voelt. Niet te groot dus weinig werk. 

Een boek met een intrigerende titel, dat wekt nieuwsgierigheid. De schrijver, Franco Faggiani kende ik, ik las al twee boeken van hem, kijk hier maar even.  Shizo wordt eind negentiende eeuw geboren. Hij groeit op in een welgestelde familie in een dorp aan zee, met de bossen, heuvels en rivier als zijn vrienden. De relatie met zijn ouders is zeer koel, maar hardlopen is zijn passie. Wanneer Shizo gaat studeren aan de universiteit in Tokio wordt zijn sportieve talent opgemerkt, en hij wordt door de keizer naar de Olympische Spelen in Stockholm gestuurd. Alleen de reis die hij daarvoor moet maken is al een verhaal apart.  Shizo zal uiteindelijk de marathon niet uitlopen en hij kan de schande daarover niet aan, hoe heeft hij zijn land zo in de steek kunnen laten. Hij verdwijnt, niemand weet waar hij gebleven is. Zowat een halve eeuw later zal een Zweedse journalist hem op het spoor komen en mag zijn verhaal verteld worden. Waar heeft de Japanner al die tijd gezeten? Is hij in Europa g

Ik niet hoor maar mijn kapster Lenny is een ontzettend creatief mens. Behalve dat ze heel goed kan knippen, ze doet mijn haar al veertig jaar, is ze ook beeldhouwster en pottenbakker. En ze versiert haar kapsalon altijd zo leuk. Meestal heeft ze twee van deze koppen staan en die kleed ze telkens weer anders aan. Ze moet volgens mij een grote hoevelheid spullen hebben om dat te doen, zelf zegt ze dat dat wel meevalt maar ze kan ook van niets iets maken. Iedere keer als ik bij haar binnenkom ben ik weer verrast. Ze heeft twee ramen in de salon en in de vensterbanken creëert ze ook telkens weer iets nieuw. Met een paar takken en wat kunstbloemen maakte ze deze keer weer de leukste etalages. Iedere keer is het weer totoaal anders en met feestdagen en bijvoorbeeld Sinterklaas maakt ze er ware kunstwerken van, heerlijk om naar te kijken. Dus jullie begrijpen, ik ga met plezier naar deze kapsalon.

De brandweer Stolwijk hield gisteren een open dag in de nieuwe brandweerkazerne en wij gingen even kijken want er liggen voor ons zoveel herinneringen op die plek. Meteen toen we de hoek van de Bovenkerkseweg omkwamen vlogen de spetters ons om de oren. Geeft niets natuurlijk want wat was dit leuk. Kinderen van de jeugdbrandweer hielpen om de straal goed te richten zodat de brandweerwagens vooruit schoven. Veel brandweerploegen uit de regio met hun materiaal waren present. Dit was de duikploeg uit Schoonhoven. Hier dromen kleine jongetjes van. De nieuwe brandweer kazerne staat op de plek van ons oude huis. We kwamen in 1976 met drie kleine kinderen naar Stolwijk nadat we daar een rijwielzaak hadden overgenomen. We huurden tijdelijk een oud huisje met een grote schuur erachter van de gemeente en bleven er uiteindelijk 24 jaar in wonen, ik was verknocht aan dat huis. Totaal geen luxe, klein maar vrijstaand en zo leuk en die grote schuur maakte veel goed. We moesten er helaas uit anders ha

Af en toe zijn er zonnige uurtjes tussen het regenachtige weer door en daar profiteer ik dan van. Even een rondje maken, meestal door Bovenkerk, dat is vlakbij en verveelt me nooit. Ik moest een paar kaarten op de bus doen en liep daarom door het dorp waar voor de supermarkt een brievenbus staat en in de straat daar na toe zag ik deze prachtige struik staan. Volop in bloei, echt op zijn hoogtepunt. Een jonge vrouw kwam net naar de voordeur lopen van het huis waar de struik stond en ze vertelde dat iedereen stil bleef staan en de struik op de foto nam wat ik dus ook maar deed. Ze wist geen naam, ik ook niet dus dat heb ik thuis opgezocht. Volgens de app Obsidentify is het een kerspruim. Hij bloeit maar kort maar mooi is ie.  Door Judy en Irene ben ik gecorrigeerd, het is geen kerspruim maar een stermagnolia en ze hebben helemaal gelijk. Bedankt dames. Direct vooraan in Bovenkerk waren een paar prachtige felgeel bloeiende forsythiastruiken te zien en op de achtergrond, ik heb de foto eve

Ik heb nu ruim 30 jaar reuma en de eerste jaren waren niet leuk.Vaak gewrichtsontstekingen op allerlei plekken, in de voeten en handen het ergst. Ik wandelde toen al veel met een clubje vrouwen maar het gebeurde regelmatig dat ik verstek moest laten gaan. Na tien jaar kreeg ik de juiste medicatie en verminderde de gewrichtsontstekingen. Er was wel altijd wat maar daar viel goed mee te leven. Zo'n jaar of zes geleden begon het minder goed te gaan, pijn in voeten en knieën, met pijnstillers liep ik trektochten uit. De laatste twee jaar werd het heel slecht. Gelukkig werd verleden jaar het fietsen een goede vervanging, mits ik niet te veel steeg. Lopen ging toen bijna niet meer en op zoek naar goede oefeningen voor mijn voeten die helemaal vast zaten vond ik ergens in augustus op internet eindelijk wat ik zocht. Oefeningen ontwikkeld door een orthopedisch chirurg samen met fysiotherapeuten. Ik wist meteen dat het wat voor mij was en alhoewel ik in het begin niks bakte van die oefening

Toen wij zaterdag in de Smidse aan de koffie zaten met die heerlijke Victoriavlaai hoorden we buiten luide muziek, het leken wel caravalsdeuntjes. Er was ons op weg naar de koffie ook een carnavalswagen vol met luidruchte jonge kerels voorbijgereden, wij dachten aan een verjaardags- of vrijgezellenfeestje.  Toen wij buiten kwamen zagen we dit gezelschap, die waren duidelijk bij elkaar gekomen om iets te vieren, maar wat? Carnaval was toch al geweest. Ze zagen er in ieder geval zo mooi uit dat ik mijn fototoestel tevoorschijn haalde om wat foto's te maken. Zelfs de allerkleinsten mochten meedoen en waren helemaal in de stijl van een Schotse clan aangekleed. Dit manneke was zo leuk, ik bleef hem in de gaten houden. Hij had een stoffen tasje met een bandje om zijn nek hangen gevuld met confetti en dat spul bleef hij maar om zich heen strooien, hij had er zelf schik in. Een heel werk hoor, hij had zijn tong uit de mond van inspanning. We liepen verder, nog steeds in onwetendheid totdat

Hotel St. Brigida in Noorbeek, daar sliepen wij vrijdagnacht. En we aten er ook en dat was meer dan voortreffelijk. De kok/eigenaar kookt daar de sterren van de hemel en die fles Limburgse wijn die we erbij dronken maakte het helemaal af.  Na een ook al voortreffelijk ontbijt reden we naar Slenaken waar we twee nieuwe wandelkaarten kochten. De twee rechtse zijn zoveel gebruikt dat ze echt uit elkaar vielen. Een prima systeem daar in het zuiden, de gekleurde stipjes op de kaart corresponderen met gekleurde paaltjes langs wegen en paden. Op die manier hebben wij al heel wat kilometers weggelopen. Leuk, die dubbeltalige plaatsnaamborden. Voor zover ik weet komt dat, op Friesland na, verder niet voor in Nederland. Leuk zei ik, maar het uitspreken van 'Sjlennich' krijg ik niet voor elkaar. Hij was spikslinternieuw deze bank aan de rand van het Onderste Bos. Goed advies, dus we zijn maar even gaan zitten. Om van het uitzicht te genieten. In deze streek zie je geen grote nieuwbouwwijk

Als ik er een poosje niet geweest ben begint het bij mij te kriebelen, dan wil ik naar het limburgse heuvelland. En zodoende zaten wij afgelopen vrijdag om half elf aan de kofie met kersenvlaai in Noorbeek. Want dat is het eerste wat wij doen als we daar aangekomen zijn, koffie met vlaai bestellen. We konden de auto bij ons hotel parkeren, de wandelschoenen hadden we aan dus we liepen al snel tussen de groene heuvels. Het gras ziet er hetzelfde uit als bij ons maar die heuvels zijn wel even anders dan de platte polders rondom Stolwijk. Overal water van kabbelende beekjes. Of ergens uit een bron. Deze grote deuren die dienden om met gevulde hooiwagens het erf te kunnen oprijden zie je veel in Limburg maar in deze mooie kleur had ik ze nog nooit gezien. Het huis was in dezelfde tint geschilderd. De Jacobsschelp is het sympool van de bedevaarten naar Compostella maar ik ben er vrij zeker van dat de huidige route langs de Maas naar het zuiden gaat. Maar dit was een oude zuil van een hek du

Het prachtige pand waar nu het Zee- en Havenmuseum in gevestigd is werd in 1916 geopend als Gemeentelijk Visserijschool. (foto internet). Er zijn plannen geweest om dit gebouw te slopen en dat zou eeuwig zonde zijn geweest. Kijk maar eens hoe het er binnen uitziet. Prachtige deur- en raampartijen. Er zijn veel mooie scheepsmodellen te zien, minitieus nagebouwd naar het origineel. Voor dit scheepsmodel ligt het bekende boek van Jan de Hartog, Hollands Glorie, een roman over de zeesleepvaart. Ik heb het ooit in mijn boekenkast gehad, het kwam bij mijn vader vandaan. Boven in de radartoren kon je de werking zien van toestellen voor de navigatie en telegrafie. We hadden een prachtig uitzicht over de havens en IJmuiden. Hierboven was ook een zeilmakerij te zien. Mooi de werkbank met allerlei oude gereedschappen. We hebben echt genoten van dit museum en het is zeker ook leuk om het met kinderen te bezoeken. Kijk hier maar even.