HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Meer dan dertig jaar zie ik smaragdhagedissen in mijn tuin en heel af en toe lukt het me om er eentje op de foto te nemen. Er gaan jaren voorbij dat het me niet lukt. Maar in al die jaren heb ik er nog nooit twee tegelijk gezien en dat gebeurde gisteren en verdraaid, het lukte me ook nog om ze samen op de foto te krijgen. Ik moest er wel even als de wiedeweerga mijn huis voor in vliegen om mijn fototoestel te pakken en toen ik terugkwam waren ze wel van postie veranderd maar ik kon mijn eerste foto maken. In de border zaten ze, tussen de planten.dicht tegen de muur. Toen bewoog ik blijkbaar want ze schrokken en vlogen er vandoor langs de muur en naar boven, ik zag ze gaan maar dat is zo snel dat daar geen foto van te maken is. Maar het geluk was met mij want boven kwamen ze tussen de planten die op de muur bij de poort staan weer tevoorschijn en gingen op een warme steen liggen. Goed is te zien dat het mannetjes een felblauwe kop heeft, een teken dat hij in de paartijd is. De foto'

Die hele grote steen die daar vooraan op dat hellinkje ligt kwam eigenlijk uit het stuk de muur erboven en diende als deel van een opstap naar het eerste terras. Mart wilde hem daarvoor weer gebruiken maar verder dan waar hij nu ligt kwam de steen niet, veel te zwaar. We hebben nog een berg grote stenen een terras lager liggen bij de fruitstruiken en daar heeft hij er een paar van gebruikt om samen met die grote steen weer een opstap te maken.  Zo kan hij snel even naar het eerste terras stappen.  Ik doe dat niet, heb door mijn slechte voeten een beroerd evenwicht en waag me er niet aan. En doordat er nu meer ruimte was naast de watertank kon de mat erom worden gemaakt. Staat toch veel beter dan zo'n wit plastic geval. Ziet er weer netjes uit. Alletwee tevreden want ik wilde perse die mat en Mart die opstap.

Deze foto ging gistermorgen om negen uur al op de Berenapp, de lawaaioptocht in Stolwijk. Ieder jaar weer zolang als ik me herinner wordt het Oranjefeest in onze Nederlandse woonplaats hiermee ingeluid. Helemaal vooraan samen met haar vriendinnetje met dezelfde voornaam staat onze kleindochter Saar achter de mooie oude auto van transportbedrijf Zijderlaan. In hun mond een oranje fluitje en achter de fietsen een sleep blikken, het is tenslotte de lawaaioptocht  Een uurtje daarvoor had ik deze foto van Saar onder het kopje 'Bekijk je herinneringen van zes jaar geleden' op mijn Facebook pagina te zien gekregen. Saar houdt wel van feesten, het kan haar niet uitbundig genoeg zijn.  Wij gingen al vroeg naar Privas om onze wekelijkste boodschappen te doen en daardoor waren we precies op tijd terug om de koninklijke familie te zien arriveren in Rotterdam. Gauw koffie gezet en met een appelpunt van de SuperU (geen oranje tompouce te krijgen daar) zijn we voor de tv gaan zitten en hebben

Voordat de mat die we gekocht hadden om de watertank heen kon moest er eerst nog een klusje gedaan worden. Het muurtje naast de tank was ingestort dus dat moest opnieuw opgebouwd worden. Het was niet direct opgevallen omdat het daar vol met grote onkruidplanten stond. Alles schoongemaakt, grond en stenen naar boven gehaald en weer stapelen. Gelukkig is die man van mij daar ondertussen zo bedreven in dat hij voor zo'n klein muurtje geen cement nodig heeft maar droog stapelt. Dit is het eindresultaat, er is weer ruimte tussen de muur en de tank. Deze steen is niet te tillen, toch wil Mart er nog wat mee gaan doen. Wordt vervolgd dus.

Voordat we deze murals zagen waren we er eerst bovenlangs gefietst, het is de helling van een grote brug over de Rhône.  Ze zijn niet echt bijzonder maar het was wel een leuk gezicht toen we daar in het park onder de brug aan kwamen rijden. Kleurig genoeg om op de foto te nemen. Vooral in de tunnelbuizen hadden de schilders zich lekker uitgeleefd. We gingen hier bijna verkeerd, reden er eerst langs maar hadden onze fout snel door,  we moesten er onder door, dat was de goede route. Die route had ik op mijn telefoon via de app van Komoot en dat kan erg handig zijn, Ondertussen maar een telefoonhouder voor op de fiets besteld, nog handiger.

We hadden eigenlijk zondag willen gaan fietsen maar toen werd er 's middags regen voorspeld dus hebben we die dag 's morgens wat in de tuin gewerkt en  in de middag toen het inderdaad regende hebben we Sifan Hassan de Londense marathon zien winnen, wat een kanjer die meid en naar de wielrenners van Luik-Bastenaken-Luik gekeken. En dan wordt het maandag mooi weer, nou.. dan gaan we dan toch lekker fietsen. Zoveel van die dagen hebben we nog niet gehad dus pakken wat je pakken kan. Auto geparkeerd in Saint-Laurent-du-Pape en naar la Voulte gefietst over een Voie Verte. Daar de Rhône overgestoken en met een mooie route door de landerijen van de Drôme richting Valence gefietst. Onderweg kwamen we dit fraaie poortgebouw tegen van wat ooit een grote boerenhoeve moet zijn geweest. Nieuwsgierig keek ik om een hoekje en zag daar een mooie waterput met daarachter tegen de muur een oude waterpomp. De vijg die er stond was beslist al veel verder dan de vijgen van ons. Buiten op de muur naa

Kijk, daar ben ik nou tevreden over. Onze sering is er een stuk beter uit gaan zien na de snoeibeurt van  deze winter. Een oudere sering mag in de rustperiode van november tot en met maart flink gesnoeid worden en dat zijn we een paar jaar vergeten met als gevolg dat alleen nog maar bovenin wat bloemen zaten. We hebben er in februari flink wat takken uitgehaald en dat gaan we volgend jaar winter weer doen, hij mag nog wel wat minder hoog. De meeste takken met bloemen zitten aan de zonkant dus daar moet ook wat uit omdat het zwaartepunt van de struik anders de verkeerde kant uit gaat. De bloemen van deze sering zijn prachtig, ik heb hem echt op deze kleur uitgezocht. Na het knippen ben ik met een emmer vol takken naar boven gegaan om daar vazen te vullen. Er bleven zelfs nog wat takjes over om bij kleine Trees te zetten.

Wat is dat met het weer? Nou, het is in ieder geval totaal anders dan verleden jaar en dat merk je in april en mei het hardst. Dan hou je in de gaten wat er in tuin en moestuin groeit en dat is afhankelijk van de temperatuur en de regen die er valt.  En die regen valt hier pas de laatste paar dagen, op afgelopen woensdag na, toen zaten we op de fiets en hadden prachtig weer. Het was en is hier ontzettend droog, volgens onze buren is er zelfs in de hele maand maart geen druppel gevallen en ook de eerste weken van april bleef het droog. En de regen die er deze week zo nu en dan viel was heerlijk hoor, mijn planten stonden te jubelen maar er zou eigenlijk nog veel meer moeten vallen. In ieder geval was onze lindeboom er ook blij mee, je hoorde de blaadjes bijna groeien. Ik nam deze foto's vanuit het raam van de badkamer en dan sta ik bijna met mijn neus op de blaadjes. Over de temperaturen hier kan ik ook niet echt juichen, we hebben pas een paar keer buiten koffie kunnen drinken. Er

Tijdens onze laatste fietstocht pauzeerden we even voor een kopje koffie. We zaten aan de rand van een grote parkeerplaats met voor ons een prachtig uitzicht op een vallei toen er een trekker met dieplader aan kwam rijden en achter ons parkeerden. Nieuwsgierig draaiden we ons om, we wilden weleens bekijken wat er op die dieplader stond, dat is vaak interessant groot materieel. Volgens Mart was het een machine om asfalt te frezen. En in die grote witte tank zit water wat nodig is om de frees te koelen zei hij er nog bij. De chauffeur, een jonge vent, kwam uit zijn cabine, haalde een slang tevoorschijn en sloot die aan op een brandkraan die daar stond. Met een universeel sleutel draaide hij de kraan open. Terwijl de grote tank gevuld werd vroeg hij of we op vakantie waren en we raakten aan de praat.  2500 Liter water gaat er in die tank, de frees wordt er ook mee schoongemaakt. Hij kwam uit Lille in het noorden van Frankrijk maar reisde met dit grote gevaarte door heel Frankrijk. Door da

We namen een fietsbrug over de Drôme die iets verderop in de Rhône stroomt en daar lag ie. Nou ja, lag is verkeerd gezegd want hij was voortdurend in beweging. We hebben allebei geen verstand van slangen, wisten echt niet of deze gevaarlijk zou kunnen zijn maar het leek mij niet. Hij was niet zo heel erg groot maar toch wel groter dan ik ooit gezien had. Ik kom niet verder dan een klein waterslangetje. Hij had duidelijk de verkeerde afslag genomen. Vanuit het groen, gras en struiken, zat hij nu op een brug van traanplaat met gladde stalen wanden en die wanden waren te hoog voor hem, hij glibberde telkens naar beneden, Eigenlijk vond ik het wel zielig, zou hij de kracht hebben om van die gladde brug af te komen, Ik verbaasde me er wel over hoe snel hij zich kon verplaatsen. Maar hoe sneu ook, wij dufden de slang toch echt niet op te pakken om hem terug tussen de struiken te brengen en zijn maar verder gefietst. De wereld is hard, ook voor slangen. Ik heb nog even gezocht op internet en

Het zou gisteren prachtig weer worden dus we wilden graag gaan fietsen maar er moesten ook hoognodig boodschappen gedaan worden, een mens moet tenslote ook eten. We besloten om het alletwee te doen dus we reden naar Privas waar we op de plek waar we altijd onze boodschappen doen goed kunnen parkeren. Mart laadde de meegebrachten fietsen af en we konden met heerlijk zonnig weer beginnen op een oud spoorweg tracé, la Voie Douce de la Payre.  De spoorweg werd in 1862 aangelegd om het ijzererts uit de mijnen van Privas naar de hoogovens van la Voulte en Pouzin te vervoeren. Daarna werd de lijn geopend voor reizigers tot ze in 1994 werd opgeheven. E nu maken wandelaars, hardlopers en fietsers gebruik van dit tracé om te genieten van de mooie vallei van het riviertje de Payre. Nou, en genieten deden we. We waren het er samen over eens dat dit toch de mooiste tijd van het jaar is. Al dat frisse groen in allerlei tinten, prachtig samen met dat geel  van het koolzaad. Er is alles aan gedaan om