HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Jarig zijn in Coronatijd, veel mensen vinden dat geen feestje maar ik ben jarig vandaag en vier gewoon wel een feestje. Allereerst heb ik alle lieve en leuke verjaardagskaarten op de eettafel gezet samen met een boeket wat gisteravond bezorgd werd. Het mooie boeket van mijn geliefde staat op een andere plek. De tafel is groot genoeg dus op de ruimte voor de kaarten kunnen we nog makkelijk onze borden kwijt om te eten, zo kunnen we nog een paar dagen van de kaarten genieten. Verder heb ik al twee familieleden die in het buitenland wonen aan de telefoon gehad, appjes met felicitaties gehad en ook op Facebook werd ik veelvuldig gefeliciteerd. Ondertussen heb ik een heerlijk toetje gemaakt want we gaan bij het gezin van zoon Bas eten vandaag. Hij nodigde ons uit, vond dat we wel één keertje mochten zondigen en wij waren het met hem eens. 'Ik leg wel een plank over de sloot achter de tuin, dan kan pa achterom komen' grapte hij nog. We gaan er al vroeg heen want er wordt een belangri

Ik moest gisteren even bij de opticien zijn in Bergambacht en besloot op de fiets te gaan. De zon scheen heerlijk hier maar ik was wel blij met mijn stevige spijkerbroek en warme jack want die temperaturen van een paar dagen geleden hebben we niet meer. Op de terugweg nam  ik een andere route, meer door de polder. Toen ik stilstond om een foto te nemen van een stel ooievaars (die foto mislukte) zag ik een stuk verder op het fietspad twee mensen naar de lucht boven het weiland kijken en mijn oog ging ook die richting. Een grote zwerm spreeuwen gaf een vliegshow maar voor mij was het moeilijk te zien, veel te ver weg. Opeens schoot een deel van de zwerm mijn richting op, ik zwaaide mijn camera naar boven en drukte af. Direct daarna zwaaide de zwerm af en waren ze uit zicht. Het is een spectaculair natuurverschijnsel, in het voor- en najaar kun je deze spreeuwenwolken zien. Aan het eind van de dag zoeken al die kleine clubjes spreeuwen elkaar op. Uit alle windstreken komen ze aanvliegen e

Ik had zoveel foto's genomen in de Amsterdamse Waterleidingduinen dat ik er nog maar een blogje aan waag. Het valt soms niet mee in deze tijd van bewegingsbeperking om een blogbericht te maken, maar ik blijf de uitdaging aangaan. Het valt me in de AWD altijd op dat er zoveel grillig gevormde bomen staan, zal wel door de soorten en de wind komen. Voor degenen die ook eens willen gaan fotograferen in dit mooie gebied, ik denk dat je bij ingang de Zilk de meeste kans hebt om damherten tegen te komen.  Wat zijn het toch een prachtige dieren! Door het hele gebied staan deze palen. Behalve dat ze de richting aangeven staat er ook op iedere paal een tekst en daar zitten hele leuke tussen. Hebben ze geen schattige kontjes, die herten? De verdroogde vrucht van een doornappel (Datura), ook wel duivelskruid genoemd.  Deze plant komt veel voor in de duinen en heeft een medicinale tot hallucinerende werking en is vanaf een bepaalde dosis giftig voor mens en dier. Nog zo'n prachtige boom met

Wat is Amersfoort toch een mooie stad, daar moeten we beslist, in betere tijden dan, eens wat langer rondkijken. We waren er eergisteren, het was het beginpunt van een stukje wandelroute wat we liepen van Amersfoort naar Den Dolder. Op deze schilderachtige plek liepen we de stad binnen. Veel moois is in deze stad behouden gebleven. Wat hadden vrienden die vroeger in Amersfoort woonden op de Muurhuizen. Nadat de oudste stadsmuur haar functie had verloren werd deze gebruikt om huizen tegenaan te bouwen, vandaar Muurhuizen. Die teksten van Loesje zijn altijd zo leuk maar helaas kom je die niet in ons dorp tegen. De Onze Lieve Vrouwetoren wordt ook wel het middelpunt van Nederland genoemd. Deze boom was zwaar vermolmd en toen zal hij tijdens een een storm wel om gegaan zijn. Wat een prachtige kleur laat het restant van de boom van binnen zien. Na  de stad liepen we door bosgebieden afgewisseld met heidevelden. En we kwamen langs heel veel zandverstuivingen die druk bezocht werden door dagj

Op Netflix zagen we deze aangrijpende film die zich afspeelt in het huidige Afrika. De 6-jarige Adú vlucht samen met zijn oudere zus Alika uit Kameroen. De kinderen zijn op zoek naar een beter leven in Europa omdat de toekomst in hun eigen land niet veelbelovend is. Ondertussen vertelt de film ook nog twee andere verhalen. De milieuactivist Gonzalo die zich inzet tegen de stroperij van olifanten komt opnieuw in contact met zijn dochter die in Spanje woont. Dit verhaal had van mij achterwege mogen blijven, voegt weinig toe aan de film. De derde verhaallijn speelt zich af in Melilla. Daar proberen migranten de grens over te steken door over het hek te klimmen. Een migrant komt om het leven door een fout van de burgerwacht die de grens bewaakt. Zij proberen dit voorval te verbergen.   De personages uit de drie verhalen komen elkaar op hun pad tegen waardoor de verhalen dus ook met elkaar verbonden zijn.   In 2018 verlieten meer dan 70 miljoen mensen hun huis op zoek naar een betere wereld

Toen we afgelopen zondag tijdens onze fietstocht bij het dorpje Jaarsveld kwamen zag ik een mooie kerktoren boven het plaatsje uitsteken. Mart wilde langs de dorpskern meteen rechtdoor fietsen naar de Lekdijk maar ik riep naar hem dat ik even bij de kerk wilde gaan kijken.  Wat me eerst al opviel was dat dit geen dorp was met lintbebouwing zoals de meesten dorpen in de Lopikerwaard. Dit had een mooi klein centrum met wat oude huizen en een fraaie kerk. Ik las later dat een deel van Jaarsveld een beschermd dorpsgezicht is. Toen ik om de kerktoren heen liep om te kijken hoe ik die het best kon fotograferen zag ik dit mooie hoekje. Prachtig , die wit gepleisterde muren met die boogramen en dat leuke huisje er naast. Mijn blik ging omhoog en daar zag ik tot mijn verrassing op de schoorsteen twee ooievaars zitten. Dankzij die geweldige lens op mijn nieuwe toestel kon ik de vogels dichterbij halen. Als je op de foto klikt zie je hoe mooi die  veertjes door de wind omhoog staan. Ik maakte een

Eind vorig jaar hadden we nieuwe fietsen gekocht maar daar was nog niet veel mee gedaan en als het dan een mooie dag beloofd te worden met aangename temperaturen is de keus snel gemaakt. We vertrokken al vroeg om de grootste drukte voor te zijn en dat lukte in de Vlist aardig. Precies een week ervoor was het daar een gekkenhuis van op hol geslagen schaatsers.  Van de Vlist ging het naar Polsbroek en daarna naar Polsbroekerdam, twee kleine dorpen aan de Benschopse Wetering met aan beide zijden lintbebouwing. Deze twee plaatsen vallen onder de gemeente Lopik, we zitten hier inmiddels in de provincie Utrecht. Voor Mart is dit bekend gebied, hij fietst er vaak maar voor mij was het heel wat jaartjes geleden dus ik was verrast door de vele mooie boerderijen aan weerskanten. Ik heb het al meer gezegd, ik heb gelukkig een geduldige man want het tempo vertraagde vaak omdat ik weer eens wat moois zag. En bij deze boerderij stopte ik omdat ik de gevel goed wilde bekijken. Het zou zo maar kunnen

Gistermorgen kwam onze dochter bij ons koffie drinken, ze was jarig en wij mogen niet met zijn tweeën naar haar dus dan maar andersom. Al haar vriendinnen hadden al voor haar deur gestaan met feestmutsen en toeters en 's avonds heeft ze online met vijftien vrouwen een verjaardagsborrel gehouden. Het feestpakket daarvoor, verzorgd door het café-restaurant van twee van haar vriendinnen, had ze vrijdagmiddag zelf rondgebracht, 's Middags ging Mart, in zijn eentje, voor het eerst in lange tijd weer eens op zijn racefiets weg en ik ging even bij zoon en schoondochter langs. Het was zulk mooi weer dat we in een hoekje van de tuin konden zitten.  Saar was lekker aan het spelen, ze had een winkeltje gemaakt. Ze kan heel goed alleen spelen, heeft veel fantasie.  Op de bovenste lat staat open, aan de andere kant had ze gesloten geschreven. Ze woonde boven de winkel, erg praktisch.  Ik moest natuurlijk boodschappen bij haar doen en kon kiezen uit allerlei oude spullen die ze bij elkaar ge

Nadat we de fysiotherapeute hadden bezocht reden we een stukje door naar de Amsterdamse Waterleidingduinen om daar te gaan wandelen. We waren beslist niet de enige, het is een geliefd gebied voor wandelaars en fotografen maar zoals gewoonlijk in dat soort natuur, als je tien minuten flink doorstapt laat je mensen die een rondje doen achter je en loop je in bijna verlaten gebied. We waren op zoek naar de vosjes, we wisten ongeveer waar we die konden vinden maar helaas, dat leuke dier liet zich niet zien. Twee jongemannen die we tegen kwamen, ze kwamen helemaal uit Eindhoven om in de AWD te fotograferen, zochten ze ook maar wisten nog wel te vertellen dat even verderop veel damherten zaten. Door het vele bezoek wat deze dieren krijgen kijken ze niet eens meer op van al weer zo'n fotograaf en blijven ze rustig door grazen. Als dan die kop dan omhoog gaat probeer je snel een foto te schieten. Het gebied wordt doorkruist door kanalen, het is een waterwingebied voor de gemeente Amsterdam

Ik kom nog steeds zo weinig mogelijk in de supermarkt, meestal maar één, soms twee keer in de week. Van te voren maak ik een weekmenu en dan is het verder niet zo moeilijk. Een paar keer per week eten we vegetarisch, vaak met ingrediënten die je makkelijk in voorraad kan houden. Ik probeer nogal eens nieuwe recepten uit en dan beslissen we samen of    dat recept opgenomen wordt in mijn digitale kookboek. Na één hap van deze lekkere maaltijdsoep zei Mart al dat dit recept mocht blijven. Met twee personen kan je hier wel twee keer van eten. Marokkaanse soep   1 kleine pot witte bonen, 1  blik tomatenblokjes,  2 uien 3 teentjes knoflook,  1 winterwortel,  4 stengels bleekselderij 1 gele of groene paprika 2 tl ras-el-hanout,  1 tl kurkuma,  1 tl komijn,  peper en zout ½ bosje verse peterselie of koriander,   groentebouillon (ongeveer een liter, mag ook minder)     Verwarm de olie in een grote pan en fruit hierin de fijngesneden uien en knoflook.  Snij wortel, bleekselderij en p

I k hou van bomen, dat is zeker. Zet ze ook graag op de foto, het liefst eenzaam wakend over een weiland zoals hier. Of zo'n prachtige beukenlaan op een landgoed, dat vind ik ook erg mooi. Maar het gekke is dat ik er niet aan moet denken om in een bos te wonen en wandelingen met te veel bos maken wij bewust niet, Mart houdt ook niet van teveel bomen. Gisteren kreeg ik de digitale nieuwsbrief van het Zuid-Hollands Landschap waar wij donateur van zijn en daarin kon je je kennis over bomen testen. Dat leek me leuk en heb ik gedaan. Van de tien bomen had ik er acht goed geraden, niet slecht. Bij nummer negen moest ik gokken en toen wist ik bij nummer tien dat ik waarschijnlijk verkeerd had gegokt. Heel leuk, in die nieuwsbrief staan telkens weer mooie wandelroutes die uitnodigen om op stap te gaan. 

Vanmorgen weer eens op pad geweest voor de  Beeldbank . Wat bij deze boerderij direct opviel was het jaartal 2010 hoog op de voorgevel. De eigenaar van deze boerderij was zo vriendelijk om zijn auto even weg te rijden want die stond hinderlijk in de weg voor een goede foto en we raakten met hem aan de praat. Het bleek dat de boerderij in 2009  in vlammen was opgegaan. De bewoners konden door een klein dakraam ontsnappen, moesten zich daarna van het dak af laten glijden om in veiligheid te komen en stonden midden in de nacht in hun nachtgoed buiten terwijl hun woning afbrandde. Moet je je voorstellen hoe erg dat is, alles verbrand, je papieren, je persoonlijke spullen, helemaal niets meer over. Maar er is weer een nieuwe boerderij gebouwd en dat is mooi gedaan. Eenvoudige stijl zonder al te veel poespas, dit hoort bij de streek. Er wordt hier niet geboerd, het dient als woonhuis. Een met smaak ingerichte tuin aan de achterkant van de woning. En daarachter nog een heel stuk vrijheid met