HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Dat bevalt goed, zo'n zondagmorgenritje op de fiets door de vallei. Heen de weg hoog boven de vallei, terug onder langs bij de rivier. En natuurlijk koffie drinken in Saint Sauveur. En daar op het terras kan je mij gerust een halve dag neerzetten. Ik begin dan met een paar expresso's, zonder suiker en dan tegen elven un petit blanc (glaasje witte huiswijn).  Dan wil ik rond het middaguur het menu van de dag weleens proberen en daarna ga ik naar huis voor een siësta. En in de uurtjes die ik daar zit, aan een van de eerste tafeltjes vanaf de straatkant, neem ik waar wat er voor me gebeurd. En ik geniet, met volle teugen. Want aan de overkant zit de bakker en daar loopt het halve dorp in en uit. Van deze man die zijn hondje aan het hek vastbindt vermoeden wij dat hij een Nederlander is. Nergens op gebaseerd en hij rijdt trouwens in een auto met een Frans kenteken zagen we verleden keer.   Hondje wordt nog even vermanend toegesproken.  Ook leuk om te vertellen is dat zijn baasje in

We stopten tijdens onze fietstocht van gisteren bij dit dorpje, het ligt vlak aan de weg. Van die weg moet je je niet al teveel voorstellen, twee auto's kunnen elkaar niet passeren. De huizen aan de wegkant zijn een beetje rommelig maar die daaronder staan vormen een mooi geheel.. Aan de andere kant van de weg liepen hoog tegen de helling een paar schapen en ik nam er een op de foto. Direkt kwam er een mannetje naar beneden lopen, het bleek de eigenaar van de schapen te zijn en hij begon een heel gesprek. Ik zei dat ik hem zo goed 'en forme' vond omdat hij zo makkelijk en zo snel naar beneden kon lopen. Dat had ik beter niet kunnen zeggen want hij trok onmiddellijk zijn trui omhoog om een groot litteken op zijn borst te laten zien. 'Votre coeur' zei ik en ja hoor, daar kwam het verhaal.  Hij was nu 65 jaar maar toen hij 25 jaar oud was is hij aan zijn hart geopereerd en zoals vaak in die tijd was dat niet helemaal goed gegaan. Er zat een 'fuite' een lek, wat

Naast het parkeerterrein waar ik in Oudewater altijd mijn auto neerzet om te gaan lopen ligt de R.K. Begraafplaats. En op die begraafplaats staat in het voorjaar van alles te bloeien. Ik was al langer van plan om daar eens een kijkje te gaan nemen en dat deed ik dus toen ik gisterenmorgen vroeg was. Wat  een feest  om te zien daar,  o veral bloeien narcissen, hyacinten en blauwe druifjes. De hele begraafplaats ziet er prachtig onderhouden uit, geen onkruid te zien. En dit is de man die daar voor zorgt, al zeventien jaar lang. Ik maakte een praatje met hem, een leuke vent die veel te vertellen heeft. Door problemen met zijn gezondheid kon hij niet langer werken en toen is het verzorgen van de begraafplaats zijn passie geworden.  Uitgebloeide bolletjes en planten die door de mensen weggegooid worden vist hij weer uit de vuilnisbakken en geeft ze vervolgens een plekje ergens in de grond. Hij had alleen al afgelopen jaar 3600 chrysanten bloeien.  's Zomers schoffelt hi

Toen we voor mijn eerste afspraak met de chirurg in de wachtkamer zaten waren we niet de enigen. In een hoek zat een oude vrouw en haar zoon stond naast haar, ook al niet zo jong meer. Ze was zenuwachtig, dat was aan alles te zien. Doorlopend stelde zij vragen aan haar zoon die hij probeerde te beantwoorden maar het werd niet allemaal begrepen door haar. Ze was van slag, dat was goed merkbaar, ik kreeg de indruk dat haar man net was opgenomen.  Op een gegeven moment moest de zoon even weg met wat papieren en hij zei tegen zijn moeder dat ze moest blijven zitten, niet weg mocht gaan. Ze bleef achter op haar stoel, een klein vrouwtje met een spits gezichtje,  wat grijs haar, een jas aan die te groot was geworden en haar handen zenuwachtig bewegend.  Opeens begon ze te zingen, luid en duidelijk. Er zat niet veel variatie in de toon maar het was prachtig, ontroerend. Na een minuut of twee stopte ze en vroeg aan de wachtende mensen of het hen hinderde dat ze zong. 'Zingt u al

Deze vrolijke man kwamen we tegen tijdens onze wandeling in het Eyrieux dal. Hij had een prachtige moestuin en hij was daar lekker bezig, geen onkruidje te zien. Ik maakte hem een compliment over zijn mooi verzorgde tuin en toen ging hij nog meer glimmen. Ik begrijp dat wel want ik vind het ook leuk als iemand zegt dat mijn tuin er goed bij staat. We raakten aan de praat en ik vertelde dat ik ook een moestuin had waarop ik uit moest leggen waar dat dan wel was. Toen ik hem zei waar wij woonden wist hij precies waar dat was, hij kende zelfs de naam van ons gehucht.  Het bleek dat hij in ons riviertje altijd op forel ging vissen, hij kwam er vaak. Als ik de volgende keer in de buurt ben kom ik bij u langs beloofde hij me. Ik zei hem dat ik dat heel leuk zou vinden en toen gingen we weer verder. Hij riep ons nog wel na dat het een uur stijgen was naar St. Vincent de Durfort.

We keken wel wat verwonderd toen we vanmorgen op een terras in Vals les Bains, we waren daar naar de markt geweest, op een tafeltje schuin voor ons een grote koeler met een fles champagne zagen staan. Het was tenslotte nog maar half elf.  We zitten hier in Frankrijk dus zeker op zondag zie je dan om die tijd wel hier en daar een glaasje wijn op tafel verschijnen maar een fles champagne zo vroeg  is uitzonderlijk.  Van mij mag het hoor, ik had zelfs wel een glaasje mee willen drinken want ik vind champagne heerlijk. Het stel wat aan het tafeltje zat, niet de oudere man, die was de eigenaar van het café, had duidelijk al te diep in het champagneglas gekeken en waarschijnlijk daarvoor in wat andere glazen. Vooral mijnheer was al ver heen, keek heel lodderig uit zijn ogen.  Toen de vrouw op een gegeven moment weer met hem alleen aan het tafeltje zat en mijn blik ving kwam ze bij me staan en vertelde ze dat ze de hele nacht al doorgehaald hadden.  Waarschijnlijk door tevee

Met deze man hebben we afgelopen zondag een leuk gesprek gehad. Tenminste….ik vond het erg vermakelijk, mijn buurvrouwen dachten er iets anders over. We kwamen hem tegen tussen een paar huizen toen we net een pad afgedaald waren naar een weggetje. Er groeide daar tegen een helling heel veel cactussen, sommige stonden in bloei.   De man waarschuwde om er niet aan te komen, als je je er aan prikte kon dat weleens heel pijnlijk zijn. We raakten met hem aan de praat en in het gesprek stelde hij de vraag of wij vonden dat Frankrijk nog wel voldoende democratisch was.  Hij had als snel begrepen dat ik Nederlandse was en ik merkte op dat naar mijn mening de noordelijke landen van Europa wat meer democratisch waren dan de zuidelijke want ik voelde aan dat hij de boel een beetje wilde stangen.  Hij was het helemaal met me eens en   gaf me ondertussen een vette knipoog. Nu houdt vooral Marie-Christine erg van discussiëren dus die ging er dwars tegen in. Mijnheer zag er misschien nie

Venter, wie gebruikt het woord nog, laat staan dat je er nog eentje tegenkomt. Maar ze bestaan nog want tijdens onze wandeling door Amsterdam Noord maakte ik een praatje met deze aardappelen, groente en fruit venter. Dick Blom nam de zaak van zijn vader over en nu helpt hij zoon Dick die tegenwoordig het bedrijf runt.  Opa Blom begon eind jaren '30 met het venten langs de deur met paard en wagen en b egin jaren '50 werd het paard ingeruild voor een auto met aanhanger. 'Neem maar eens een foto aan de zijkant van de wagen' zei vader Dick trots. Ik kan me zijn trots voorstellen, wat ziet dat er goed uit. Dick junior komt eens in de veertien dagen bij de mensen aan de deur en belt in twee weken tijd bij ongeveer 2.000 mensen aan om een bestelling op te nemen. Vader Dick is nog altijd bij de zaak betrokken. 'Als je zolang langs de deuren bent gegaan, door weer en wind, is het nog erg moeilijk om het werk los te laten'. Hij loopt dus ook nog regelmatig een

In de straat waar gisteren de brocante markt werd gehouden stond dit grote huis met een mooie open schuur erachter. Voor het huis zat een oude man naar de drukte in de straat tekijken. Ik liep het terrein op en vroeg of ik een paar foto's mocht maken van zijn huis en schuur, maar eigenlijk was het mijn bedoeling om van hem een foto te maken.  Mooie schuur, zei ik tegen hem waarop ik als antwoord kreeg dat hij ook mooi was. Dat gaat lukken dacht ik natuurlijk meteen en vroeg of ik van hem ook een foto mocht maken. Jammer genoeg weigerde hij, ook na nog een keer aandringen bleef hij erbij, hij wilde niet op de foto. Dat moet je respecteren dus het bleef bij een paar foto's van huis en schuur. Ik maakte nog wel even een praatje met hem. Ik kreeg de indruk dat hij helemaal alleen in dat grote huis woonde. De eenzaamheid straalde van hem af. In de schuur stond een verzameling spullen waar ik graag even doorheen had willen struinen. Maar dat heb ik maar niet gevraagd.

Tijdens onze wandeldagen in het zuiden van Limburg kwamen we heel wat (voormalige) kloosters tegen. Net nadat we het klooster van Wittem hadden zien liggen bogen we af naar het oosten en stuitten op dit klooster. Bij de ingang was een tuinman bezig en we raakten aan de praat. Dat werd een lang praatje want pas een uur later hervatten wij onze wandeling. Ondertussen wisten we dat dit klooster in 1950 werd gebouwd door de zusters Capucijnessen met het geld dat ze ontvangen hadden voor hun in 1942 gebombardeerde klooster in Vaals. Al in 1954 werd het klooster uitgebreid maar in 1978 was het klooster te groot geworden voor de 21 overgebleven zusters en ze verkochten het aan de missiezusters die het nu nog in bezit hebben . Er wonen nu nog maar 15 zusters en de tuinman vreest dat het klooster niet lang meer zal bestaan. We mochten met hem mee door de afgesloten poort en kregen een rondleiding door de 2.5 ha grote tuin die hij in zijn eentje bij hield.   Hier konden we ook goed zien

Langzaam begin ik mijn schroom om mensen te fotograferen te overwinnen. Ik sta nog wel minutenlang te twijfelen of ik het wel of niet zal vragen maar als dan een gesprekje gemoedelijk verloopt durf ik het eindelijk. En tot mijn verbazing zegt iedereen tot nu toe volmondig ja. Deze man stond bij het hek van zijn moestuin iets te knippen en ik vroeg wat die vruchten waren. Hij wist het zelf ook niet maar had ze gezaaid voor een bloemist die ze gebruikte in bloemstukken. Ze waren bij de groothandel schrikbarend duur en daarom kweekte hij ze nu voor die bloemist. Wij zijn altijd geinteresseerd in moestuinen dus hebben we een hele poos staan praten over dit onderwerp. Voor hem was het zijn lust en zijn leven, dat kon je aan alles merken. Toen we afscheid hadden genomen en verder liepen kwam het ineens bij me op dat de vruchten weleens een klein soort kalebassen kunnen zijn. We zijn niet meer terug gegaan, ik wist het tenslotte ook niet zeker.

Halverwege ons bezoek aan het Dali museum wilde ik even rusten en we gingen op de stoelen zitten die daar tegen de muur staan in de grote hal. Ik kwam naast een dame te zitten die me in het Nederlands gedag zei en we raakten aan de praat. Ze bleek opgegroeid te zijn in Alphen a/d Rijn, vlakbij Leimuiden waar Mart geboren en getogen is en waar ik ook nog zes jaar gewoond heb. Na wat gebabbeld te hebben over voor ons drieën bekende plekken bleken we ook nog een wederzijdse bekende te hebben. Zij had als jong meisje veel opgepast op deze man en zijn broertjes en zusje. Met veel plezier vertelde ze over de gezelligheid die ze in dit gezin had ervaren. De dame rustte ook even uit, haar zus die ze bij zich had liep nog rond in het museum. Ze vertelde dat zij de positieve van hun twee was, wat ook duidelijke te merken was. 'Mijn zus moet ik iedere morgen de wereld in praten' zei ze lachend. Wat een geweldig mens en die kom je tegen in een museum in een ander land waar zo ongev