HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

De tomaten groeien hard. Tien planten heb ik en ze zien er allemaal geweldig uit met een veelbelovende opbrengst. De luizen vielen achteraf wel mee, ik heb één keer gespoten met een mengsel van water, spiritus en groene zeep en dat bleek afdoende te zijn. Ook dit ziet er goed uit, de broccoli begint zich te vormen in het hart van de bladeren. Ik dacht eerst dat het niets werd, het bleef een poosje alleen maar blad, maar toen ik vanmorgen keek zag ik opeens bij verschillende planten deze prachtige knop. Een beetje meer geduld af en toe zou me sieren. Deze spitskool is goed bevonden, die gaat we morgen eten. Zowel de broccoli als de spitskool zijn dit jaar niet opgevreten door de rupsen. Met dat handige net  was ik het koolwitje toch te slim af. Het ligt ondertussen weer opgevouwen in mijn tuinschuurtje zodat ik het volgend jaar weer kan gebruiken.

Het was hard nodig, de regen die we vannacht kregen. Het begon gisteravond al met onweer en het heeft tot vanmorgen vroeg geregend. De laatste twee maanden is het hier erg droog geweest dus wat is zo'n flinke bui dan lekker, alles ziet er meteen weer fris uit. Wij zijn vanmorgen door het mooie Eyrieux dal naar het noordelijker gelegen Saint Agrève gereden. Daar waren een zus en zwager van Mart neergestreken op een camping die duizend meter hoog lag, dat is gelijk een stuk frisser als bij ons. Toen we terugkwamen reden we de warmte tegemoet.

Dat snap ik nou niet. Verleden jaar had ik geen enkele papaver in de tuin en nu staan er heel wat. Heb ik verleden jaar te streng gewied of wat? En vreemd is dat ik tot nu toe enkel rode papavers had en nu zie ik opeens deze bleekpaarse staan. Nou ja, ook mooi. Ze zijn wel snel weg, die papavers. Zo zijn de blaadjes uitgekomen, je draait je bij wijs van spreken om en ze zijn weggewaaid. Daarom maar snel deze vreemdeling op de foto gezet, terwijl ik er liever wat zon bij had gehad. Het is zwaar bewolkt hier, er dreigt de hele dag al regen, maar vallen doet er niets.

Op een uurtje rijden ligt de beroemde Pont d'Arc , een natuurlijke brug over de rivier de Ardèche. Daar hoeven wij niet naar toe, we hebben onze eigen Pont d'Arc, op vijf minuten rijden. Nu het zo warm is ga ik met buurvrouw Marie-Christine regelmatig op dit prachtige plekje zwemmen. Het water is heel helder maar koud. Dus het is een paar rondjes zwemmen in die diepe put en dan heerlijk op een grote steen je laten opdrogen door de zon. Meestal is er niemand wat een weelde is want dat is daar in die zuidelijke Ardèche wel even anders, daar krioelt het van de mensen.

Pff, we wilden weer veel te veel doen in één middag. Door het inrichten van de woonkamer lag de garage vol met karton, dozen en andere overbodige rotzooi. Dus dat alles is vanmiddag afgevoerd en daarna gingen we door naar Valence om wat kleine dingen in de bouwmarkt te halen maar dat vraagt toch altijd meer tijd dan gepland. Op de terugweg Privas aangedaan voor de boodschappen en na dat alles ben je laat thuis. Dan wil ik toch eerst eten, een lekkere pastaschotel met een glaasje wijn en dan, dan is mijn blog aan de beurt. Vandaar!

Ik heb heel veel vetplanten in potten en potjes, ze gaan al jaren mee, ik raak er eigenlijk nooit een kwijt. Voor deze omgeving met zijn warme zomers zijn ze ideaal. Je hoeft ze niet iedere dag water te geven, ze groeien niet zo hard dat je ze ieder jaar moet verpotten en de winters overleven ze wel. Ik zet ze dan op een dikke plank op een rij achter de tuinmuur zodat ze van de grond en een beetje in de luwte staan. Om de beurt bloeit er een, nu deze met prachtige kleine bloempjes op steeltjes. Het insect kreeg ik er gratis bij.

Ruim een jaar geleden op 28 mei werd mijn kamer/keuken gesloopt  en sinds die tijd heb ik geen huiskamer meer gehad. Als we hier waren leefden we in de gîte, de laatste drie maanden o.a., of we behielpen ons met de bijkeuken en onze slaapkamer. Terwijl de badkamer niet helemaal klaar is en de keuken nog helemaal geplaatst moet worden hebben we besloten om toch de huiskamer in te gaan richten. Als eerste was mijn werkplek klaar wat natuurlijk het meest makkelijke was. Tafeltje uit de garage halen, stoel van boven, laptop erop en ik kan mijn blog maken. Jammer dat jullie nou net kunnen zien dat de plinten onder het tafeltje nog niet tegen de muur zitten. De hele kamer is gedaan, alleen deze twee meter niet. Echt waar!

Toen ik begin mei al mijn  groenteplantjes  in Nederland kocht heb ik twee fouten gemaakt. Het was de bedoeling dat ik andijvie planten kocht, maar ik kwam er al gauw achter dat het gewas op de bovenste foto daar in de verste verte niet op lijkt. Ik neem aan dat het groene kool is. Ook lekker, vooral om te wokken. Stambonen en stokbonen, als jonge plantjes kun je het verschil niet zien, tenminste, ik niet. Dus daar ben ik ook de mist mee in gegaan. Morgen nog maar wat stokken neerzetten. Misschien zitten er ook nog snijbonen tussen, ik ben het even kwijt. Van de veertien dahlia's die ik in de moestuin gepoot heb staat er nog eentje te kwakkelen maar de rest groeit flink en zie hier de eerste bloem. Dat gaat een feest worden daar in die hoek, want ik heb allemaal verschillenden gekocht. Straks knallen de kleuren me tegemoet.

Deze zagen we vanmorgen op de brocantemarkt, volgens mij waren ze bedoeld als staande lampen. Voor wie van industrieel houdt misschien leuk, maar het is mij iets tè. In onze garage in Stolwijk staat nog een prachtige oude staande schemerlamp, gehad van een lieve schoonzus. Hij paste jammer genoeg net niet meer in de auto de laatste keer, dus het wordt een projectje voor aanstaande winter. Gaan we hem schilderen of niet en wat voor kap gaan we erbij zoeken?Altijd leuk om van iets ouds weer wat moois te maken.

Ik had weken geleden wat gras ingezaaid op kale plekken en zag gisteren dat daar een paar kleine klaproosjes net boven het al hoge gras uit staken. Mart zou gaan maaien vandaag dus moest ik hem voor zijn en lag daarom vanmorgen om zeven uur languit op mijn buik in het nog wat vochtige gras. Wat een mens al niet over heeft voor een fotootje!

Deze mannen kwamen de bagage ophalen van onze tweede groep wielrenners. Ze vertelden dat er honderddertig van deze busjes in de Ardèche rondrijden om de bagage van de dertieneneenhalfduizend deelnemers aan de Ardèchoise van het ene naar het andere overnachtingsadres te brengen, een hele logistieke onderneming. Ze hebben heuse draaiboeken bij zich met adressen, GPS coördinaten, lijsten van deelnemers enz. Petje af voor de organisatie maar ook voor de vele vrijwilligers die dit evenement mogelijk maken. Samen met Marie-Christine hebben we daarna een kopje koffie gedronken op de goede afloop, het was weer bijzonder gezellig.

Ze wilden beslist met Mart op de foto, deze groep van vijf,  deelnemers aan de Ardechoise , het grote wielerevenement in de Ardèche. Ze beschouwden hem als een van hen, zeker toen ze gehoord hadden dat Mart een volle neef is van Joop Zoetemelk. Want laat nou één van de mannen een buurman zijn van Raymond Poulidor, Frans oud-wielrenner en een goede vriend van Joop. De sfeer was toch al bijzonder goed, want nadat ze gehoord hadden dat het Nederlandse elftal om zes uur zou spelen wilden ze beslist nog niet eten, eerst met z'n allen de wedstrijd kijken. Nou, dan nog maar een biertje en een Stolwijks stukje kaas. Er werd natuurlijk alleen maar voor Nederland gejuichd, dat spreekt vanzelf.

Net op tijd klaar, onze badkamer, want aan het eind van de middag willen vier bezwete fietsers zich hier kunnen douchen. Vanmorgen is onze klusjesman nog even geweest en verder heeft Mart in de loop van de dag van alles opgehangen en gemonteerd. Daarna met zijn tweeën in razend tempo de boel schoongemaakt en ziedaar, we zijn er trots op. De muren moeten nog geschilderd worden, plinten moeten gezet worden, kitrandjes moeten hier en daar nog aangebracht worden, maar dat zal onze gasten niet deren na 130 km. in de benen. Ook in de gîte overnachten er vier man, dus we zitten vanavond met z'n tienen aan tafel, gezellig.

De kolibrievlinder ( Macroglossum stellatarum ) vliegt in tempo van bloem naar bloem en die vleugeltjes gaan ontzettend snel. Tel daarbij op dat het altijd wat waait bij ons, dus die bloem staat ook niet stil, en je begrijpt hoe moeilijk het is om zo'n foto te nemen. De vlinder snoept bij voorkeur van de valeriaan en die heb ik juist vanmiddag voor een groot deel afgeknipt. Als ik dat voor de langste dag doe groeit en bloeit het nog een tweede keer. Zo zijn er nog een paar plantgroepen op de composthoop gegaan. Schept weer even wat ruimte in de border.

    In een week tijd is deze courgetteplant van klein naar groot geworden. Prachtig is ie, het blad maar zeker de bloemen zijn zo ingenieus gevormd dat het een plezier is om naar te kijken. Hier kun je meteen zien dat zo'n plant de ruimte nodig heeft en dat gaat nog meer worden. Er staat er nog een, maar die is na een slechte start, veroorzaakt door de slakken, een beetje achter gebleven in de groei. Niet zo erg, verlengt de oogsttijd.   Over de tomatenplanten, tien stuks, kan ik hetzelfde vertellen. Lekker aan de groei gegaan, waarschijnlijk veroorzaakt door het warme weer van verleden week. In het weekend ontdekte ik wat luis op de planten, niet veel, maar ik heb toch maar een plantenspuit gevuld met water, spiritus en groene zeep en de planten allemaal een sopje gegeven. Ook de kleine bloemetjes van de tomaten zijn dichtbij beeldschoon om te zien.

Het wemelt van de vliegen, die grote waar ik de naam weer niet van kan vinden, op de Stachys byzantina (elzelsoor). Ik heb die plant een paar jaar in de border gehad, ben hem kwijtgeraakt en nu heb ik opeens een heel plakkaat van die jongens aan de rand van de moestuin. Helemaal niet erg, staat heel leuk en zoals gezegd, de insecten zijn er blij mee. De naam ezelsoor is goed gevonden, de bladeren van de plant hebben de vorm van een ezelsoor en zijn zacht behaard, aaibaar zeg maar.  

Heb je een Nederlandse vlag meegenomen, vroeg manlief gisteren, al vol van de wedstrijd. Hij maakte een grapje natuurlijk, want hij is niet zo van het uiterlijk vertoon. Ik antwoorde dat ik helemaal niets bij me had, zelfs geen snippertje oranje. Maar na de winst van gisteravond wilde ik toch wel een oranjeachtige foto. Het schoot me te binnen dat ik had gezien dat de lelies op het kerkhofje in bloei kwamen. Het past ook wel in deze week, eerst rood, toen zwart-wit en als afsluiter oranje.

We hebben al dagen prachtig weer, warm, met meestal geen wolkje aan de lucht. En opeens, out of the blue, een regenbui. Zo'n buitje waar iedereen met een tuin naar kan verlangen, niet te hard, niet te zacht, een mals buitje zeg maar. Het was vrij snel over, maar wij moesten wel even een spurt nemen naar de waslijn waar mijn lakens hingen die al naar binnen gehaald konden worden. Inmiddels is de straat weer droog en is de rode valeriaan gelukkig niet platgeslagen door de regen.

Een van de laatste bloeiende korenbloemen wordt bezocht door een  kevertje die er qua kleur goed bij past.  Na wat googlen vond ik de naam: oxythyrea funesta , ik hoop dat ik het goed heb. In de omschrijving van het beestje stond dat hij behaard is wat te zien is als je de foto vergroot door er op te klikken. In het verleden heb ik witte en blauwe korenbloemen geplant, maar helaas, van de blauwe, die ik eigenlijk mooier vind, is er geen een meer te bekennen. Volgend jaar zaaien, ik heb het genoteerd in mijn tuinschrift.

Ruim vier kilo aalbessen plukten we, wat een hoeveelheid. Ik heb een kilo gerist, dat vond ik wel welletjes. Een taartrecept gevonden waar ik 500 gr. bessen voor nodig heb, dus er staan nu twee doosjes schone aalbessen in de vriezer, voor het weekend wordt de eerste taart gebakken. De rest heb ik gewassen en  met suiker tot pulp gekookt. Die pulp door een zeef gewreven, ik heb hier een heel oud maar handig rollertje voor, en het dikke sap staat nu in flessen in de koelkast. Daar maak ik op een later tijdstip sorbetijs van en wat ijslollies voor de kleinkinderen.

Het was gezellig druk in ons kleine dorpje, veel huizen waren dit Pinksterweekend bezet door hun tijdelijke bewoners. Van de veertien huizen die ons gehucht telt zijn er maar vier permanent bewoont, namelijk door twee oudere echtparen, Marie-Christine en Robert. Onze buurvrouw Eliane en haar vriend zijn net zoals wij een groot deel van het jaar hier en de rest van de huizen zijn vakantie- en/of weekend huizen. Het huis van Marie-Christine, hier op de foto, is het oudste huis en haar en ons huis behoren tot de grootsten van het dorp. De sfeer is goed hier, iedereen zegt elkaar gedag en maakt een praatje en verschillende mensen zijn vrienden geworden.

Onze moestuin ligt op het tweede terras onder ons huis, dus als ik even snel wat kruiden nodig heb is dat me te ver. Daarom heb ik voor het huis op een oude schoolbank twee ijzeren bakken staan met daarin de meeste kruiden. Lekker dichtbij. Deze twee oude vergieten gebruiken we dagelijks voor het plukken van het kleinfruit. Nu zijn het nog alleen de aardbeien maar vanaf morgen kunnen er ook bessen geplukt worden, rode en zwarte. De zwarte vergiet komt uit Nederland, de ander is typisch Frans. Ik kocht hem ooit bij De Wiltfang , dit kleine rode gietertje. Niet goedkoop, maar dat wordt ruimschoots goed gemaakt door het plezier wat ik er al van heb gehad. Er zit een hele fijn broes op en daarom ideaal om zaaigoed water te geven, zonder dat het zaad gaat zwemmen. Een van de eerste dingen die ik dagelijks doe is dit gietertje vullen en dan even alles wat ik gezaaid heb nalopen.

Om Pinksteren toch nog een feestelijk tintje te geven zijn we vanmiddag lekker gaan eten bij 'Les Voyageurs' in St. Pierreville. Als je dan zo buiten op het terras zit te genieten van een lekkere maaltijd met een goed glas wijn is het leven beslist goed. Na afloop kregen we van Charles André, de eigenaar, nog een digestif aangeboden, waardoor ik thuisgekomen echt een sieste nodig had om weer bij te komen.

Overal langs de weg in het dal van de Eyrieux kun je nu groenten en fruit kopen, vooral abrikozen en kersen. Abrikozen koop ik altijd om jam van te maken, maar ik wacht nog even, de prijs zakt nog. En kersen, tsja, die hebben we zelf genoeg. Ze zijn nog niet helemaal rijp, ik heb blijkbaar late kersen, maar zo nu en dan kan ik er al eentje snoepen. De laatste twee jaar geen kersenoogst gehad maar dat wordt dit jaar helemaal goedgemaakt. Er hangt heel veel in, veel te veel, dus ik ga de buren straks vragen om te helpen de boom leeg te plukken, Marie-Christine staat al te popelen.

Onze klusjesman Christophe deelde ons gisteren, toen hij eindelijk weer eens kwam opdagen, doodleuk mee dat hij van plan was om maandag Tweede Pinksterdag de vloer van de badkamer te komen tegelen. Het probleem met die man is dat hij teveel werk aanneemt en daardoor van de een naar de ander moet vliegen. Wij zouden eigenlijk het weekend gaan kamperen, maar Mart wil nu liever thuis blijven. Voor er getegeld gaat worden moet hij nog wat afmaken en er moet ook nog het e.e.a. in de bouwmarkt gehaald worden. Het is niet anders, ik weet ook niet waar ik op korte termijn een andere klusjesman vandaan moet halen. Weekendje kamperen wordt uitgesteld, beslist niet afgesteld.

Een jaar of vijf geleden deze distel (Eryngium Alpinium) in mijn border gezet. In het begin waren de planten wat zorgelijk maar nu hebben ze het best naar hun zin. Vandaag maar eens wat op het bovenste terras gewerkt, Tussen de witte margrieten die nog niet bloeien veel onkruid weggetrokken en ook in de border wat gewied. Verder wat aantekeningen gemaakt in mijn tuinschrift over wat ik  anders wil. Als ik dat niet doe ben ik volgend voorjaar subiet vergeten wat mijn plannen voor een bepaalde plek in de border waren. Mijn eerste aantekeningen dateren al van zomer 2001. Toen waren het nog korte notities, later werden het hele verhalen. Mijn tweede schrift is al in gebruik.

Onze vroegere toilet dient al jaren als mijn tuinschuurtje, heel klein dus, zeg maar een goede vierkante meter. Ik zeg wel mijn schuurtje, maar manlief gooit er vaak alles in wat hij kwijt moet. Dat zijn grote spullen van zijn maaiers, vaak vet en vuil en hij stapelt het gewoon op met als gevolg dat ik eigenlijk nooit goed bij mijn spullen kan. Gisterenmiddag kreeg ik het opeens op mijn heupen en heb alles er uit gegooid, de boel schoongemaakt en zelfs de muren nog een kwast gegeven. Vanmorgen een paar veilingkisten uit de kelder gehaald, alles ingeruimd en de afspraak gemaakt dat het nu echt mijn schuurtje blijft.

Langzaam vorderen de werkzaamheden in onze badkamer. De vloer zit erin, plafond is klaar, ombouw van het hangtoilet is gemaakt en de muren zijn voorbewerkt. Mart is nu aan het stucen, niet zijn favoriete klus, maar hij doet het best goed. Ik ben er tevreden over en dat is de norm hier in huis. Er moet nog een wandje gezet worden voor de inloopdouche en dan kan er daarna getegeld worden. Over ruim twee weken krijg ik twee nachten acht fietsers en dan zou het wel prettig zijn als we over twee badkamers kunnen beschikken.

Verleden week maandagavond rooide Maarten 't Hart wat van zijn 'Rattes d'Ardèche', een aardappelsoort die ik ook heb staan. Niet zo gek, want wij tuinieren in de Ardèche waar deze aardappel zijn oorsprong kent en die in het voorjaar hier overal te koop is. Bij  toeval  wist ik al dat Maarten deze delicate aardappel in zijn tuin heeft. Behalve deze heb ik ook nog vier rijen 'Charlottes' staan. Aardappelen doen het hier prima, iedereen teelt ze. Gelukkig hebben we de laatste dagen wat meer warmte, voor een moestuin wel nodig. Sinds Pasen is het hier, potdorie zuid Frankrijk, niet boven de twintig graden geweest en dan groeit er niet zoveel in een moestuin. Mijn bonen willen nog niet erg, evenmin als de courgettes en komkommers. Maar niet getreurd, de radijsjes die ik veel te laat gezaaid had zetten door en ik zag in een paprikaplant de eerste vruchtaanzet. Aan de grond zal het hier niet liggen, we hebben vulkaangrond, super vruchtbaar. Verder...

Door het dal naar daar waar ons riviertje de Auzène uitmondt in de Eyrieux is het achttien kilometer. Dat hebben we vanmorgen op de fiets gedaan. Heen is het natuurlijk een makkie, je daalt alleen maar, trappen is bijna niet nodig, wel af en toe remmen als ik vond dat het te hard ging op het bochtige parcours. In St. Sauveur de Montagut in het zonnetje op een terrasje koffie gedronken, de bakker zat aan de overkant dus daar wat lekkers gehaald voor erbij, wat heel normaal is in Frankrijk. Terug is het over het hele stuk vals plat en aan het eind flink stijgend maar met de elektrische trapondersteuning van mijn fiets was het goed te doen. Lekker ritje!