HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Als we in de zomer van 1996 aankomen staat het gras bijna kniehoog. Gelukkig helpen buurman Raymond en zijn knecht Paulu een handje met het maaien. Ze zijn blij met het gras en het wordt afgevoerd naar de schapenstal achter ons huis. Deze zomer vindt het eerste repas in ons dorp plaats. Nog niet veel deelnemers maar dat groeit in de jaren daarna. Aanwezig waren Marie-Christine, haar ouders en toenmalige man Jean-Claude en hun dochter Sarah. Patrice en Sylvie met hun kinderen Benoit, Lucy en Sarah, Martien en ik met dochter Floor en Robert die op dat moment de enige permanente bewoner van het dorp was. Patrice had een hele zalm gebakken en hij was heerlijk. Jean-Claude, levensgenieter pur sang. Deze drie dames hebben inmiddels een partner en hebben samen acht kinderen. Die eerste jaren gingen we na afloop van het repas altijd met zijn allen zwemmen in de rivier. Robert, hier geboren en getogen, kon niet zwemmen en hield het bij pootje baden. We waren met de jaarwisseling 96/97 weer teru

De moestuin, het wordt tijd dat ik daar eens over ga vertellen. Eigenlijk viel er tot nu toe niet veel over te vertellen. Maar gisteren hadden we zowaar een zonnige dag, wat kan een mens daarvan genieten. Ik hoop dat mijn aardbeitjes er ook blij van werden want zon en een beetje warmte hebben ze echt nodig. Ze zien er wel goed uit hoor maar er zit nog niet genoeg groei in Rabarber hetzelfde verhaal, snakt ook naar hogere temperaturen. Ik heb er nog niet van kunnen oogsten. Gisterochtend toch maar de planten in de grond gezet die we al een dag of tien in huis hadden. Overdag stonden ze buiten en 's avonds zette Mart ze in de tuinkamer. We hebben twee komkommers geplant, we hopen dat deze in dat oude hek gaat klimmen. Komkommer kan je iedere dag eten, wij teminste wel.  Daarentegen hebben we maar één courgette gepoot. Als die een groeiexplosie krijgen eind juni en maar door blijven produceren weet je niet meer wat je met al die groene jongens moet doen, het merendeel wordt dan uitged

Een lieve blogvriendin maakte me afgelopen winter blij met dit zakje zaad. Hoe ze het wist weet ik niet maar ik vind die donkere zonnebloemen prachtig. Het zakje ging meteen op de plank met spullen die mee moesten naar Frankrijk. Achteraf twijfel ik of dit zaad van zonnebloemen is. Omdat op het pakje staat dat ze 1.60 m hoog worden en eruit zien als zonnebloemen nam ik dat aan. Maar op het pakje kan ik de naam 'tournesol', de franse naam voor zonnebloem niet ontdekken. We gaan het zien, er moeten verrassingen zijn in dit leven. Een paar weken geleden heb ik in ieder potje een zaadje gedaan en kijk, ze kwamen alle vier op. Onderin de plastic bekers had ik een paar hele kleine gaatjes geprikt en ze in een bakje met een laagje water gezet. Het water heb ik iedere paar dagen bijgevuld. De bak stond eerst in huis boven de verwarming, die brandt hier nog steeds. Maar nu staan de plantjes in de tuinkamer, langszaam af te harden.  Als de zonnebloemen straks naar buiten gaan zaai ik opn

Gisteren konden we veel zon verwachten, daarentegen de dag erna veel regen. Dus ik stelde voor om na het ontbijt een wandeling te maken en dan een wat langere dan de rondjes dorp die we meestal doen. Fietsen doe ik genoeg maar van wandelen is nog niet veel gekomen en ondanks dat de knie die nog geopereerd moet worden me steeds meer last gaat geven wil ik toch proberen wat te blijven wandelen. De hellingen hier in de buurt zijn geel van de brem, daar wilde ik wat meer van zien. Hier vlakbij is er maar één pad waar je niet veel hoeft te dalen of te stijgen en dat is boven Saint Julien du Gua bij Col de la Croix de Fèrrières op 938 m. Dat pad loopt naar Col de Quatre Vios op 1149 m. Het pad stijgt licht en later op het stuk asfalt wat je moet nemen om die laatste col te bereiken nog wat meer. Maar zover komen wij bij lange na niet. Een half uur heen en een half uur terug had ik met mezelf afgesproken, een mooie training voor de eerste keer. Fietsen gaat heel wat makkelijker merk ik al gau

Deze schoonheid kwamen we tegen langs de weg in de zuidelijke Ardèche. We kwamen terug van een brocantemarkt waar we beter niet heen hadden kunnen gaan, het was 13 graden, ijskoud dus en ik was een beetje chagrijnig en dat ben ik niet gauw.  Maar deze mural maakte veel goed want zoiets vrolijkt me op. Het gebouwtje was van een watermaatschappij en de maker van dit moois kon ik niet achterhalen. Het gebouwtje was namelijk rondom beveilig met een hek zodat ik flink moest inzomen voor een goede foto. Het kleine deurtje links had ik wel gezien toen ik daar stond maar de grote middenin niet.  Goed gedaan, bijna onzichtbaar.

Ik had de vlijtige liesjes die ik een paar weken geleden kocht met hun plastic potten in de stenen potten gezet waar ze altijd in staan maar het werd nu echt tijd dat ze met wat extra potgrond overgezt werden in de stenen potten. Het duurde zo lang omdat ik een probleem had met die potten, ze waren wit uitgeslagen door de kalk, echt heel erg en dat al jaren en ik wilde er nu wat aan doen. Ik had natuurlijk nieuwe potten kunnen kopen, zo duur zijn ze nu ook weer niet maar ik wilde eerst weleens proberen of  ik ze schoon kon krijgen. Azijn had ik bedacht en ik las het ook op internet. Schoonmaakazijn had ik genoeg in de bijkeuken staan dus de potten en hun onderzetter hebben een paar dagen in azijnwater gestaan. Ik heb geen foto van hoe ze er van tevoren uitzagen maar zo zagen ze erna  uit, alleen de onderste randjes nog wat wit uitgeslagen. Dat heb ik met een hard borsteltje nog even behandeld en toen was ik aardig tevreden.  De planten met wat aarde in de potten en nu staan mijn vlijti

De middelste dag van onze drie fietsdagen reden we in een gebied met veel verwaarloosde weilanden en het viel me op dat daarin veel uitgebloeide paardenbloemen stonden van een formaat wat ik niet kende. Ik vroeg me zelfs af of het wel paardenbloemen waren maar dichterbij gezien waren het toch echt de bloemhoofden van paardenbloemen. Internet er maar eens op losgelaten en onderstaand stukje verklaart wel het een en ander en verder las ik ook nog dat er vele soorten paardenbloemen zijn. 'Paardenbloemen zijn overblijvende planten die wel 15 jaar oud kunnen worden en tot 50 cm hoog kunnen groeien. Het zijn wintervaste planten; ze verdragen een temperatuur van – 20°C. De lengte en grootte van de plant is mede afhankelijke van bodemstructuur en bodemgesteldheid. Een plant die tussen de tegels van een stoep groeit zal over het algemeen kleiner zijn en meer ingesneden blad hebben dan een plant die in een voedselrijk weiland staat'. Op deze foto is duidelijk de lange steel van deze paar

Om lekker zittend je stokbroodje op te eten zou je het liefst een bankje hebben maar die kom je niet veel tegen op het Franse platteland. Toiletgebouwtjes daarentegen volop, in ieder dorp, zelfs in de kleinere vind je er een en meestentijds ook nog heerlijk schoon. In Nederland is het precies andersom. Maar goed, in dit dorp kwamen we dit gebouwtje tegen, misschien ooit een bushokje geweest en het voldeed volledig aan mijn wensen. We hadden zicht op een paar huizen en bij één huis stond het tuinhek wijd open. We maakten er nog een opmerking over want open tuinhekken zie je in deze streek niet, ze zitten allemaal dicht, potdicht. Het duurde dan ook niet lang, dat open tuinhek. Daar kwam madame al aan rijden in haar vuurrode autootje. Ze draaide haar terrein op, stapte uit en liep meteen naar het hek wat dicht ging en op slot, we hoorden de sleutel knarsen. Blijkbaar was ze voor een heel klein boodschapje kort weggeweest. Ik liep er na een poosje heen om een foto te nemen van dat dichte

Al  fietsend op onze laatste dag in de Vaucluse deden we dit dorp aan. Het is rond een waterbron gebouwd en trekt veel bezoekers. Ik kan me voorstellen dat je hier 's zomers over de hoofden kan lopen. Wij zijn niet naar de oorsprong gelopen, dat was een beetje moeilijk met de fietsen die we niet onbeheerd achter wilden laten. Wat ons direct opvalt is de smaragdgroene kleur van de rivier de Sorgue. Fontaine-de-Vaucluse is een uitmonding van een ondergronds rivierennet, een bron die ontspringt uit een grote rotsformatie. Het is één van de grootste springbronnen ter wereld. De diepte van de bron is tot op heden nog niet gekend. Menig duiker of speleoloog, zelfs Jacques Cousteau, heeft dit proberen achterhalen, tevergeefs echter. In de zomer is het een slapende bron die zo goed als droog staat. In het voorjaar wordt de bron gevoed door het smeltwater uit de bergen, het debiet kan dan oplopen tot 200.000 liter/sec. Met deze cijfers is de Fontaine-de-Vaucluse een van de machtigste waterb

Meestal lopen we 's morgens na het ontbijt een rondje om het dorp maar als ik alleen loop neem ik vaak een iets kortere route om wat meer te zien en vooral te fotograferen. Ik neem dan vanaf het weggetje wat bovenlangs ons dorp loopt naar Seignebelle een pad naar beneden, dwars door het dorp en langs de huizen. Overal zijn muurtjes of gewoon maar randjes met stenen waar mossen en vetplantjes op groeien. De mossen zijn er in allerlei tinten met daarop veel soorten vetplantjes. Om deze tijd van het jaar bloeiten deze leuke bloempjes, vaak in grote plakkaten. Ik geloof dat het zeepkruid is. Hier in twee tinten langs een pad wat naar beneden loopt. Bij verschillende buren bloeien de seringen nog. Die van mij is bijna uitgebloeid. Door het hele dorp staan seringen in allerlei kleuren, een prachtig gezicht. Bij onze buurman Bernard is hier de witte mooi gecombineerd met rode valeriaan maar dat is stom toeval. De valeriaanplanten zijn nakomelingen van de drie plantjes die ik ooit heb meeg

We hadden een bepaalde reden om in de buurt van Carpentras te gaan fietsen want daar in de buurt woont Jany, onze buurvrouw die altijd bij ons in Le Serret heeft gewoond. Zij heeft een aantal jaren geleden het besluit genomen om permanent bij haar moeder te gaan wonen die toen al meer dan honderd jaar oud was. Toen die afgelopen winter overleed is ze niet meer terug gekomen naar Le Serret, ze is daar in haar leuke huisje blijven wonen. Ik had gebeld of het uitkwam en we waren meer dan welkom. Ze was zo blij om ons weer te zien, heeft het wel tien keer gezegd. De ogen van Jany zijn zeer slecht, zij kan niet langer dan een half uur autorijden dus om een keer onze kant op te komen is niet meer mogelijk voor haar. Haar huisje is niet groot maar heeft alle comfort en is ontzettend leuk ingericht met mooie oude snuisterijen. Het ademt nog steeds de sfeer van haar moeder Andrée. Daarbij is het buurtje ook zo leuk, zo typisch Frans. Kleine straatjes en pleintjes. Ik zou hier mijn oude dag wel