HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Gieters, ik had er heel wat en ze hebben hier jaren gestaan. Een paar op de cour en een paar voor het huis. Ze werden bijna nooit gebruikt, de grote waren zwaar, voor mij zeker. Eigenlijk stonden ze er meer voor de sier maar ik vond dat ze nu wel weg mochten, ik vond het opeens oude meuk.  Mart begon er eigenlijk over, die was een van de kleine kelders aan het opruimen en schoonmaken. De olieboer moest komen en hij wilde makkelijk bij de tanks kunnen komen dus hij sleepte alles naar buiten. Ook nog een paar zinken bakken waar ik weleens planten in had gehad. Ik zet de laatste jaren niet te veel  planten buiten meer neer, het zorgt allemaal voor extra werk en dat hebben we hier genoeg. 'Bewaren we hier nog wat aan' vroeg hij. Ik ben een snelle beslisser, zag aan de andere kant van de heg buurman Daniël aan het werk in zijn moestuin en riep hem. Hij handelt wat in brocante, gaat vaak naar markten om zijn spullen te verkopen. Ja hoor, hij had wel interesse en  begreep dat ik het n

Ondanks de vele regen doet mijn border het goed. Wij hebben het geluk dat we uitstekende grond hebben, oude vulkaangrond, die ook nog eens goed doorlatend is dus het water zakt snel weg.  Afgelopen najaar maar weer eens alliumbollen gepoot. Na een aantal jaren raak ik ze kwijt. Het zullen de muizen wel zijn. Hier twee verschillende alliums naast elkaar wat eigenlijk niet de bedoeling was, foutje van mij. En dan is de een ook nog laag gebleven wat een foutje van de natuur zal zijn. Geeft niet, ze zijn prachtig. In het rechter gedeelte van de border was ik veel planten kwijtgeraakt door het instorten van de muur, de onstane gaten zijn opgevuld met planten die ik elders overhield. Voor het eerst een witte allium in de border. De soortnaam weet ik niet maar mooi is ie. Het duifkruid, Scabiosa, is een dankbare plant. Als je de uitgebloeide bloemen eruit blijft knippen zal hij tot oktober bloeien. Insecten, dus ook de vlinders zijn dol op deze bloemen. Die rode plant is de spoorbloem, Centra

Na afloop van ons bezoek in de Vaucluse aan onze voormalige buurvrouw Jany kregen we dit schilderijtje mee. Het is een aquarel, heel fijntjes geschilderd.  Op de achterkant staat de naam van de schilder en de datum wanneer het geschilderd is: 20 juni 1920. Vier dagen later werd Andrée geboren, de moeder van Jany. Wat is dit bijzonder. Een vriend van Andrée, een antiquair, gaf het aan Jany na het sterven van haar moeder. Ik wilde het eerst niet aannemen maar Jany stond erop. 'Mijn moeder had altijd zo'n goede band met jullie, zij zou het mooi vinden als dit bij jullie terecht kwam' zei ze. Ze voegde er nog aan toen dat ze er trouwens toch geen plaats voor had, al haar muren hingen vol. Het schilderij heeft een mooie plek in onze kamer gekregen en telkens als ik er naar kijk denk ik even aan Andrée, een schat van een vrouw die 103 jaar mocht worden.

Van mijn zus kreeg ik een jaartje geleden deze plant in een klein glazen potje, het was een stekje van een stekje. Af en toe een beetje water en de plant groeide voorspoedig, hij begon ook allemaal stekjes rondom te maken. Daar moest ik wat mee gaan doen dacht ik toen we nog in Nederland waren en daar had ik kleine potjes voor nodig. Die heb ik bij de kringloop in Reeuwijk nog op de kop kunnen tikken. Ik heb de p lant uit het potje gewrongen en de kleine stekje kwamen meteen los en die heb ik allemaal in die kleine potjes gepoot. De foto is genomen net na het uitpoten. Ziet er goed uit toch. De grootste plant ging in die oude schaal waar ik Mart een gaatje in heb laten boren Er stond nog een groot stenen blad en daar paste de potjes precies op. En nu lekker gaan groeien jongens. Maar...ondertussen hebben die leuke potjes twee verschrikkelijke hoosbuien achter de rug en hebben ze vol water gestaan. Vanmorgen zijn de potjes voor de tweede keer afgegoten en nu onder een afdak gezet maar o

Met vrienden bezochten we de brocantemarkt in La Voulte, voor ons alle vier een favoriet uitje. En wat denk je, de zon scheen en de temperatuur was eindelijk eens wat ie moest zijn. Wat heerlijk om daar over de markt te slenteren in de warmte van de zon. Wat had ik dat gemist. We zagen natuurlijk weer allerlei leuks maar worden steeds selectiever in onze aankopen. Maar kijken en genieten is ook leuk.  Een heel oud kunstbeen, ik stond er vol verbazing naar  te kijken, werd dit echt vroeger gedragen? Gelukkig voor de mensen die het nodig hebben worden ze tegenwoordig heel wat mooier en beter gemaakt. Dit was het enige wat ik kocht, een een klein zilverkleurig portemonneetje. Ik koop wel vaker wat bij deze handelaar, hij heeft altijd mooie kleine spullen, onze vrienden kochten een stenen waterkan bij hem. Hij heeft veel verstand van antiek, weet altijd iets over zijn koopwaar te vertellen. Over dit glazen bonbonschaaltje in die felle kleur groen bijvoorbeeld wist hij te vertellen dat het

Grappig dat je nog steeds iets nieuws ziet op een wandelingetje wat je al ik weet niet hoe vaak hebt gelopen. Zo stond ik stil bij deze boomstronk, hij zal wel van een kastanjeboom zijn. Toen ik er goed naar keek zag ik allerlei lijnen in de oude boomschors lopen en ik nam er een paar close-up foto's van. Ongelooflijk wat de tijd doet met de structuur van de bast. Dit laat maar weer eens zien dat een boom mooi blijft, zelfs als stronk. Het zou een schilderij kunnen zijn, zo mooi. Je kan de foto's vergroten door erop te klikken, twee klikken voor nog wat groter. In deze laatste foto zag ik een kop, een varkenskop misschien? Ik zie in ieder geval twee ogen en een snuit.

Ik las het op internet en het was zelfs een item in het acht uur journaal, Nederland wordt overspoeld met slakken. Een drama voor de mensen die een tuin hebben, vooral een moestuin. Jonge plantjes worden opgevreten door die slijmerige glijders, er waren zelfs mensen die voor de derde keer nieuwe planten gingen poten.  We hebben hier geen last van slakken, bij hoge uitzondering kom je een naaktslak tegen zoals deze gisterochtend op het weggetje boven het dorp. Heel af en toe zie ik dat er door een klein slakje aan een onderste blaadje sla is geknabbeld maar meer gebeurt er wat ongedierte betreft niet in de moestuin. Maar er zaten wel vogels te wroeten in de aardbeienbakken, waarschijnlijk op zoek naar wormen en de enige aardbei die een beetje rood begon te worden was potdorie opeens verdwenen. Dit vroeg om maatregelen. Omdat het eergisteren toch een regendag was ging Mart aan het knutselen in de kelder en kwam met dit tevoorschijn. Het was het niet helemaal, er is nog iets aan verbeterd

Gisteren was het een dag die mijn moeder altijd omschreef met: Het zonnetje schijnt en het regent, het is kermis in de hel. Afwisselend regen en zon, of alletwee tegelijk, dat ging werkelijk de hele dag zo door. Dus werd er in onze kelder weer eens geklust, niet door mij hoor maar dat begrepen jullie al. Wat het resultaat van dat klussen is laat ik nog weleens zien. Maar de dag ervoor was het droog en dat nam Mart waar door de cour schoon te spuiten met de hoge drukspuit. Door de bijna doorlopende regen van de laatste maanden hier waren de stenen en het het beton ontzettend groen aangeslagen, het werd tijd dat daar wat aan gedaan werd. Op de foto is goed te zien wat zo'n harde straal water doet. Ik bleef het zeggen die dag, keer op keer, wat is dat lekker opgeknapt. Het tuinstel van de gîte mocht naar buiten en de bank die ooit uit de grote woonkeuken van mijn schoonmoeder kwam ging weer tegen de muur.  De rode roos, erfenis van buurman Raymond, begint te bloeien, maar er moet nog

Nog even de allerlaatste foto's van onze fietsdaagjes in de Vaucluse. Ik liet al eerder wat klaprozen zien maar ik kon er geen genoeg van krijgen dus hier nog wat klaproosfoto's. Iedere berm of talud was er mee begroeid, echt werkelijk overal stonden ze. Dit was mijn éénnalaatste foto die ik nam, weer klaprozen maar deze keer zo mooi afstekend tegen dat geel. En mijn allerlaatse foto van die drie dagen nam ik van dit gebouw, mooi met die groep irissen ervoor. Het stond daar midden tussen de velden, geen dorp of bewoning in de buurt, de gebouwtjes rechts waren een paar schuren. Een kerk was het volgens ons niet, maar wat dan wel. Het beeld op de gevel, dat herkende ik. Het is van de  heilige Rochus van Montpellier (1275-1327). Hij deed afstand van een erfenis, ging op bedevaart naar Rome en verzorgde onderweg pestlijders en andere zieken. Op de terugweg bleek hij zelf de pest te hebben, trok zich terug in de wildernis en werd daar verzorgd door een engel en een hond. Hij genas

Toen we begin van deze week bovenlangs ons dorp liepen zagen we tussen de rij lichtpaarse irissen voor het terrein van Joël een vreemdeling staan. Een donkerrode, bijna zwarte iris. Wat bijzonder, hij viel echt op tussen de andere veel lichtere irissen.  Ik heb even op internet gezocht naar een naam en deze beschrijving komt het meest in aanmerking: 'Iris Germanica Study in Black is een prachtige iris met een luxe uitstraling door zijn donkere kleur! Deze iris heeft een unieke hele donkerrode, fluwelen met zwarte kleurstelling'. Deze beschrijving komt aardig in aanmerking, vind ik. Een meter of drie verder nog een iris met die kleur, de bloem nog in knop. Schitterend, die parelmoeren glans. En om het nog gekker te maken, een derde vreemdeling, deze iris stond er ook nog. De bloem is nog net niet uit. De kleur neigt meer naar rood maar ook die mooie parelmoeren glans. Ik sta een beetje voor een raadsel. Hoe komen deze bijzondere vreemdelingen daar tussen een lange rij 'gewon

Als we in de zomer van 1996 aankomen staat het gras bijna kniehoog. Gelukkig helpen buurman Raymond en zijn knecht Paulu een handje met het maaien. Ze zijn blij met het gras en het wordt afgevoerd naar de schapenstal achter ons huis. Deze zomer vindt het eerste repas in ons dorp plaats. Nog niet veel deelnemers maar dat groeit in de jaren daarna. Aanwezig waren Marie-Christine, haar ouders en toenmalige man Jean-Claude en hun dochter Sarah. Patrice en Sylvie met hun kinderen Benoit, Lucy en Sarah, Martien en ik met dochter Floor en Robert die op dat moment de enige permanente bewoner van het dorp was. Patrice had een hele zalm gebakken en hij was heerlijk. Jean-Claude, levensgenieter pur sang. Deze drie dames hebben inmiddels een partner en hebben samen acht kinderen. Die eerste jaren gingen we na afloop van het repas altijd met zijn allen zwemmen in de rivier. Robert, hier geboren en getogen, kon niet zwemmen en hield het bij pootje baden. We waren met de jaarwisseling 96/97 weer teru