HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Vandaag met een boot zee op gegaan en gesnorkeld, geluierd, gegeten en dan op een andere plek weer gesnorkeld. Er waren twee Vietnamese vrouwen aan boord die je handen- en of voeten wel wilden pedicuren. Mart hapte als eerste toe en bijna de hele groep volgden, inclusief de mannen. Het weer blijft ontzettend mooi, wat een meevaller is, want het kan om deze tijd van het jaar nog weleens bewolkt en mistig zijn. Zoals jullie kunnen zien eten we met stokjes, we beginnen het al aardig te leren, zelfs rijst werken we zo naar binnen. Gewoon in een kommetje en dan naar binnen schuiven! 

   Van Dalat weer wat noordelijker gereisd naar Nha Trang wat aan de kust ligt van de Zuid Chinese Zee. Prachtig strand waaraan we heerlijk hebben zitten lunchen. Daarna hebben we met een paar mensen een flinke wandeling gemaakt langs de boulevard, een grote brug over totdat we bij een tempelcomplex kwamen wat we bezichtigd hebben. Er werden offerandes gebracht, muziek gemaakt en gedanst door deze prachtige danseressen. Weer een andere brug overgestoken en langs de rivier richting ons hotel gelopen. Onderweg veel vissersboten gezien, allemaal blauw en rood geschilderd. Die grote manden zijn blijkbaar waterdicht, want deze twee mannen gingen erin zitten en voeren zo naar hun bootje. .

Met onze bus, een kleine touringcar met prima airconditioning hebben we vandaag de omgeving van Dalat bekeken. We zijn begonnen met een rit in een kabelbaan, waardoor we een goed zicht hadden op de vele kassen en kwekerijen rondom Dalat. We zagen de velden met aardbeienplanten onder ons liggen. Daarna bezochten we een prachtig tempelcomplex van boedihsten. De tuinen rondom de tempels met de vele bonsaibomen in potten waren erg mooi. Een bezoek gebracht aan het paleis van Bao Dai, de laatste koning van Vietnam en het treinstation Ga Dalat uit de Franse tijd. Hier werd net de trouwreportage geschoten van een jong stelletje. De gezichten die het bruidje trok en de houdingen die het stel moest aan nemen kwamen op ons nogal vermakelijk over.

Vandaag zijn we van Ho Chi Minhstad naar Dalat gereisd, een lange rit van zeven uur. Gelukkig maken we veel stops onderweg, dan voor koffie en thee, dan weer de lunch en ook nog een stop om een koffieplantage te bekijken. Bij de laatste stop onderweg stond dit mooie beeld met daarachter een tempel. Dalat ligt in de Central Highlands van Vietnam op 1600 meter en staat bekend om zijn gematigd klimaat en de natuurlijke omgeving. Met dank aan dit prettige klimaat vind je rondom Dalat veel landbouwgebied, waar groenten, fruit en koffie worden verbouwd. Het zal jullie dan ook niet verbazen dat de grootste bloementeler hier een Nederlander is. De hotels tot nu toe zijn heel goed, hier een foto van onze kamer in het Golf Hotel in Dalat.

Gisteravond weer terug gekomen in Ho Chi Minh City waar we vandaag een vrije dag hadden. Met wat andere mensen uit ons gezelschap hebben we de hele dag door de stad gelopen om van alles te bekijken. We zijn begonnen in het War museum waar veel te zien is over de Vietnamoorlog . Na afloop van onze rondgang door de zalen met veel foto's waren we er allemaal een beetje stil van. Verschrikkelijk wat daar gebeurd is, zo zinloos allemaal. Natuurlijk wordt het van één kant belicht, maar ook van Amerikaanse zijde zijn er zoveel mensen voor niets omgekomen. Buiten het museum stonden Amerikaanse oorlogsvliegtuigen opgesteld, waaronder zo'n grote Chinook helikopter. Wat zal er in het hoofd van deze oude Vietnamees, die hoogst waarschijnlijk ook nog de Franse oorlog heeft meegemaakt omgaan, vroeg ik me af. Lopend door de stad valt het me weer op hoe vriendelijk de mensen zijn. Op een enkele uitzondering na willen ze graag op de foto, waaronder deze schoolkinderen. Het V-teken ...

De derde en laatste dag van onze fietstocht hebben we vroeg in de morgen in Cantho per boot een drijvende markt bezocht. Vanaf de boten wordt handel gedreven en de waren, meestal groenten en fruit, worden dan in kleinere bootjes overgeladen. Vanuit onze boot konden we alles goed bekijken en foto's nemen, ik heb dan ook heel wat geknipt. Daarna stapten we voor veertig km op de fiets. Dat lijkt weinig maar met een temperatuur van 33 graden Celsius is het behoorlijk uitputtend. We werden gelukkig verschillende malen door onze chauffeur opgewacht met fris, koud water. De route was weer prachtig, vaak langs de rivier met aan de andere kant huizen, waar je van alles ziet gebeuren. Veel rijstvelden en overal lag rijst te drogen. De mensen zijn vriendelijk, open en vinden het totaal geen probleem als je een foto van ze maakt.   

De eerste dag van onze driedaagse fietstocht. De Mekongdelta is een wijdvertakt riviergebied, vlak en vruchtbaar land waar men veel groenten en fruit verbouwd. We fietsten over kleine weggetjes tussen de huizen, bruggetjes over en soms een veerboot. Er is van alles te zien onderweg, overal wordt handel gedreven. Kinderen roepen 'hello' naar ons en we moeten vaak uitwijken voor een volgeladen bromfiets of fiets. Na de lunch fietsen we nog een stukje verder en dan schepen we in voor een vaartocht op de Mekong rivier die tot de vijf grootsten van de wereld behoort. Het is druk op de rivier, er wordt van alles op vervoert. We zien veel schepen zoals op de foto en de ene keer liggen ze vol met bananen en de andere keer met hout. Met de boot worden we bij ons overnachtingsadres gebracht, houten gebouwen op palen boven de rivier. We eten er zoals gewoonlijk heerlijk en praten nog wat na over de bijzondere dag.

We fietsen nu drie dagen in de Mekong Delta, waarvandaan ik waarschijnlijk niet kan bloggen, dus dan nog maar een blogje over gisterenmiddag. Na de Holy See tempel in Tay Ninh zijn we naar de Cu Chi tunnels ten westen van Ho Chi Minh stad gereden. Deze tunnels zijn gegraven door de Vietcong in hun strijd tegen de Fransen, maar later vooral gebruikt in de oorlog tegen de Amerikanen. Het ondergrondse complex bestaat uit 250 km aan gangen, opslagplaatsen, slaapruimtes en een hoofdkwartier en liggen op drie, zes en acht meter onder de grond. Hier wordt gedemonstreerd hoe mensen zich in zo'n tunnel lieten glijden. We mochten zelf ook een stukje door een tunnel kruipen, claustrofobisch!

Vanmorgen zijn we in de Holy See (hoofdtempel) van het Cao_Dai  geloof in Tay Ninh geweest. We waren op tijd om in de kleurrijke rococokathedraal een ceremonie mee te maken. De gelovigen zelf waren allemaal in het wit, met een paar 'voorgangers' in het geel, rood en blauw. De Caodaïsten geloven in geesten die zich tijdens seances aan mediums openbaren om boodschappen uit het hiernamaals over te brengen. Wie weet, is het mogelijk, in ieder geval was de plechtigheid indrukwekkend en de gelovigen heel vriendelijk. Je kreeg veel ruimte om foto's te maken.

Zo zit je nog in een regenachtig Nederland en zo zit je in Ho Chi Minhstad (het vroegere Saigon), een bruisende Aziatische metropool en de grootste stad van Vietnam. Nou ja, er ging wel een lange vliegreis aan vooraf via Singapore waarmee we een dag kwijtgeraakt zijn. Maar goed, we zijn er en we hebben al wat rond gekeken. Drukke straten met duizenden bromfietsen en scooters die langs je razen, de meeste berijders dragen mondkapjes in allerlei kleuren en motieven. Het leven speel zich af op straat waar men kookt, eet, handelt, slaapt, kaart speelt en weet ik veel wat niet meer. Het is drukkend warm, ruim dertig graden Celsius, maar niemand maakt zich druk, dus doen wij het ook niet.

Afgelopen week maakte ik deze foto van de zaadpluizen van de lisdodde, oftewel de sigaar. Van vroeger weet ik nog dat mijn broer Karel er vaak mee thuiskwam en mijn moeder zette ze dan in een grote vaas. Het zou ook zo maar kunnen dat mijn vader dat deed, want mijn moeder was niet van de bloemen en de planten, dat was bij ons thuis mijn vader. Hij kwam met van  alles aansjouwen van het land en dat moest allemaal in vazen en potten, soms tot wanhoop van mijn moeder. Ook wel begrijpelijk, tien kinderen in een klein huis en dan overal die vazen met chrysanten of potten met hyacinten. 

Er hoeven geen schaatsen meer geslepen te worden, de hal is uit de grond en dan kan er weer wat in de tuin worden gedaan. Het terras was de laatste jaren wat in verval geraakt en dat wordt nu hersteld. Randjes opnieuw opgemetseld en dan gaan de laatste tegels erin. Komt voor de vakantie klaar, dan is alles weer netjes.

We liepen vanmorgen op de Damweg buiten Oudewater bij een zuivelboerderij waar vriendin Ieneke vond dat ik deze foto's moest maken. Nou ben ik een gewillig mens, dus heb ik dat even voor haar gedaan. Pas thuis op mijn laptop las ik de tekst op het bord en ik vond het wel een blogje waard. Ik hou wel van dit soort 'boodschappen'. Als je trouwens op een foto klikt wordt hij vergroot!          

Tante Lena, een zus van mijn moeder is gestorven en vanavond gaan we condoleren in Noordwijk. De avondwake is in Huize St. Jeroen, waar mijn moeder haar laatste jaren heeft gewoond, samen met tante Lena en tante Truida. Links op de foto Lena, rechts mijn moeder Alie en in het midden opoe Geert. Prachtige foto, vooral die schorten vind ik geweldig. Tante Lena is geboren op 1 december 1917, mijn moeder is van 12 januari 1919, dus na zo'n drieëneenhalve maand was opoe weer zwanger van de vierde in een rij van tien. Hier zullen de meeste jonge vrouwen van nu toch niet aan moeten denken!

Ik kreeg vandaag van schoonzus Anja deze foto opgestuurd, M en M in de bedstee. Ik zei immers al dat ons overnachtingsadres van afgelopen weekend speciaal was. Met al dat wandelen hebben we in de loop der jaren al op heel wat bijzondere plekken geslapen, herenhuizen, boerderijen, villa's, maar vaak ook in een rijtjeshuis in een nieuwbouwwijk. Altijd zijn de mensen aardig en gastvrij. We zijn lid van de stichting "Vrienden op de fiets" , krijgen voor acht euro ieder jaar een nieuw boekje met adressen en slapen en ontbijten voor negentien euro per persoon. Het ontbijt is altijd geweldig, alles erop en eraan!

Wat zijn ze mooi, die dorpjes daar net boven Amsterdam. De oude houten huizen geschilderd in zachte kleuren met soms een bloedrode of felgroene er tussen. Gelukkig zijn de meeste huizen goed onderhouden en zitten ze strak in de verf, hoogglanzend allemaal. Is sterker volgens schilder Mart. Veertig jaar geleden zag het er allemaal niet zo welvarend uit, vertelde onze gastheer in Holysloot, maar de huizen zijn nu bijna allemaal in het bezit van rijke yuppen uit Amsterdam. Die hebben blijkbaar geld genoeg om zo'n huis in stand te houden. 

Vandaag liepen we van Holysloot via Durgerdam en Schellingwoude naar Diemen. Op de foto lopen we op de ringdijk vanaf Holysloot met links het kruiend ijs van het IJsselmeer en rechts het Kinselmeer. Grijze lucht met alleen maar bevroren water om ons heen. Toen we om half drie bij de auto kwamen begon het net te sneeuwen, we hadden een kleine twintig kilometer in de benen.

  Dit weekend hebben we weer een stuk van het Trekvogelpad gelopen. Zaterdag liepen we van Landsmeer dwars door de polder via Broek in Waterland naar Holysloot. Overal om ons heen werd er geschaatst en vooral in Broek en Waterland met zijn prachtige houten huizen was het een feest om te zien. Ons overnachtingsadres in Holysloot, een heel klein dorpje aan het water wat we nu over het ijs konden bereiken, was uniek. Een mooi houten huis en we sliepen in een bedstede. Het was een dag met een gouden randje.

Er wordt nog volop geschaatst hier, ook de Lansingtocht wordt vandaag weer verreden. Wim heeft hem vanmorgen met zijn broer geschaatst en Mart heeft in de zaak gestaan, vindt hij helemaal niet erg. Het wordt wel wat eentonig, als die winterse beelden, maar het zijn mooie plaatjes en we hebben het niet zo vaak, dus jullie nemen het maar voor lief.

Het mooiste laantje van Nederland, noemde vriendin Ieneke dit vanmorgen. Beetje gelijk heeft ze wel. Het is de Zuid-Linschoterzandweg, langs de Lange Linschoten, net buiten Oudewater. Wij hebben hier al tientallen keren gefietst en gewandeld, maar altijd in het voorjaar. Prachtig, als de fruitbomen bij de boerderijen dan in bloei staan. Maar nu, in de winter, met een bevroren Lange Linschoten, is het zeker ook de moeite waard.

Het werd tijd om die visa eens te gaan halen, dus ondanks het feit dat de Lansingtocht vandaag bij ons werd verreden zijn we via een bezoekje aan Karel en Gré in Katwijk naar Den Haag gereden, waar we binnen twintig minuten en 130 Euro armer twee mooie plaatjes in onze paspoorten hadden. Thuis gekomen bleek dat onze opvolger Wim de hulp van Arie, onze vroegere steun en toeverlaat, al had ingeroepen om schaatsen te slijpen.

Als je schaatstechniek niet zo geweldig is, kan zo'n kinderwagen een geweldig hulp zijn. Vader Bas met zoon Luuk in de kinderwagen heeft nog nooit zulke mooie slagen gemaakt. Hij zal er de Elfstedentocht niet mee uitrijden maar ze vermaken zich alletwee zo prima. Ja, en als we het dan toch over die tocht hebben, het gaat er om spannen, hè?

Ik woon op dit moment in de idelale omgeving om dit soort mooie plaatjes te schieten. Kan het Hollandser? Dit is het riviertje de Vlist bij Haastrecht. Voor het huis is de afslag naar Stolwijk door de Bilwijker polder. De parkeerterreintjes hier in de buurt staan vol met auto's, ik denk dat er vandaag heel wat snipperdagen zijn opgenomen. Voor de liefhebbers is dit het echte genieten!

Vanmorgen met een groep van vijfendertig Nordic Walkers naar het Bergse Bos (Bergschenhoek) gereden om daar te gaan lopen. Het gebied grenst aan de Rotte en er lopen veel wandelpaden. We hebben eerst vijf kilometer gelopen, toen koffie en daarna nog eens vijf kilometer en we eindigden met een heerlijke kop erwtensoep. Op de terugweg naar huis zag ik dat er al geschaatst werd op de Wiericke en ook de de Vlist. Als dat zo doorgaat zal binnen een paar dagen de Lansingtocht  wel geschaatst kunnen worden.

Zo zag mijn achtertuin met daarachter het park er vanmorgen uit en zo hoort een winterse dag te zijn: helder weer met een blauw lucht, geen wind en toch vriezend. Dat laatste is natuurlijk wel heel belangrijk, want dan kan er geschaatst worden. Het was in Stolwijk vannacht min 18 en de ijsbaan is vandaag open gegaan. Floor was er al aan het schaatsen.

Het begon eerst met een beetje maar vroeg in de middag ging het opeens harder met de sneeuw en dan is de hele wereld wit. Ik hoef maar een stukje te lopen om een mooi plaatje te schieten, dat is het voordeel van in een klein dorp wonen. Mart had het druk vandaag met schaatsen slijpen en sneeuwruimen, ook al de buurmannen waren hard bezig met sneeuwschuivers, scheppen en bezems. We zouden vandaag eigenlijk via Katwijk, waar broer Karel woont, naar Den Haag gaan. Gisteravond afgebeld omdat Mart schaatsen moest slijpen. Achteraf goed geweest want het verkeer op de snelwegen in de Randstad had het moeilijk. Blij dat wij daar niet tussen stonden.

Dit is het achterste deel van ons huis, de voormalige schapenschuur van onze buurman Chaussedent. Het is pas een paar jaar geleden door ons aangekocht, toen de buurman zijn schapen verkocht en de schuur niet meer nodig had. Voor ons een unieke kans om het hele gebouw in ons bezit te krijgen, dus we hebben niet geaarzeld. Dit voorjaar wil Mart gaan beginnen om drainage aan te gaan leggen in de schuur, maar er moeten eerst nog een paar keien en wat grond uit. Daarna moeten de afvoeren aangelegd worden en eigenlijk willen we er aan het eind van de zomer een betonnen vloer in hebben. Of dat allemaal gaat lukken weten we natuurlijk niet, want buiten moet er ook nog wat afgemaakt worden. We doen niet aan schema's in Frankrijk, on vera, wat betekent: we zien wel! En oh ja, de foto's van de binnenkant van de schuur laat ik maar niet zien want dan zullen de meeste van jullie ons voor gek verklaren.

Je hoeft natuurlijk geen ijsmeester te zijn om te zien dat het ijs in de Bovenkerkse vaart nog niet veel is. De wind staat er pal op en daardoor zijn er nog veel open stukken. Hier hebben onze kinderen hun eerste krabbels gedaan. Maar goed, op de kleinere slootjes zal het binnenkort wel gaan. Mart heeft gisteravond met Wim, onze opvolger, een behoorlijke partij schaatsen ingekocht en hij staat al volop te slijpen. Er worden ook al schaatsen verkocht. Je kan maar voorbereid zijn!