HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Zogenoemde kroonjaren (veelvouden van vijf) worden vaak uitgebreider gevierd of zijn aanleiding voor een feest(je). Ik werd gisteren 75 jaar, een kroonjaar dus maar een knalfeest heb ik er niet van gemaakt. Er kwam wat familie om me te feliciteren, het was gezellig en iedereen liet zich mijn maaltijdsoep en het toetje goed smaken. Ik kreeg lieve cadeautjes en bloemen en dit mooie boeket werd zelfs aan de deur gebracht. Oh ja, die mooie kaarsen kreeg ik van mijn zus, ik ben gek op kaarsen. Verder waren er mooie kaarten en leuke appjes. Zondag gaan we met de kinderen naar de plaatselijke Chinees. Iedereen vindt het lekker en het is makkelijk voor mij, ik had een drukke week. Onze lieve vriendin Maria wenste me gezondheid, stevig met beide benen op de grond. Daar wordt dit jaar verder aan gewertkt.

Heerlijk zonnig, hup naar buiten en op de fiets een mooi rondje maken. Vanuit huis door de Bilwijkerpolder naar Haastrecht waar ik op de Steinsedijk richting Oudewater dit lekkere wasje zag hangen. Een donker wasje met als uitschieter de rode zakdoek. En alles was keurig gesorteerd, de onderbroekjes naast elkaar. Terwijl ik de foto nam herinnerde ik me dat ik hier eerder een foto had genomen, ook van een wasje. Ik heb het thuis even nagekeken en ja hoor, deze foto heb ik oktober 2017 genomen. Gek is dat, ik heb een slecht geheugen maar niet wat betreft mijn foto's. Die keer was het een bonte was, thee- en keukendoeken en één geel vaatdoekje, op dezelfde plek als de rode zakdoek. Let even op de oranje wasmand, op beide foto's op dezelfde plek. Dit is een georganiseerd huishouden, beslist. Nog wat verder op de Steinsedijk waar voornamelijk rietgedekte boerderijen staan dit prachtige huis, ik denk van een hereboer want er achter waren boerenschuren te zien. Ik nam de foto eigenlij

  Ik lees allerlei genres boeken maar wat ik tegenwoordig wel wat sneller doe is stoppen met een boek als ik het niets vind. Om een paar honderd bladzijden door te worstelen in een boek wat me totaal niet boeit weiger ik nog te doen. En ik doe ook niet mee met de 'hypes', razend populaire boeken die je beslist gelezen moet hebben. Ik heb daar een gezond wantrouwen tegen. Door mijn knieoperatie heb ik deze winter veel (mooie) boeken gelezen en af en toe gooi ik er een spannend boek tussendoor. Schaduwzijde van Minette Walters is er zo een. Het verhaal draait om Charles Acland, die als militair in Irak zijn halve gezicht kwijtraakt dankzij een van de eerste bermbommen. Hij blijkt betrokken bij de moord op drie mannen in Engeland, en zijn beschadigde buitenkant en binnenkant komen akelig bloot te liggen in de loop van dit boek. Ik vertel hier niets over de afloop maar het boek sluit aan bij de bekende berichten dat veel militairen psychisch beschadigd uit de oorlog komen. Ondanks

Toen we vrijdagmiddag alles opgeruimd hadden en het ondertussen nog steeds sneeuwde merkten we dat de sneeuw het punt bereikte dat het bleef liggen en het er daardoor buiten steeds mooier uit begon te zien. Laten we gaan wandelen werd er gezegd en sportieve familie als we zijn waren er genoeg liefhebbers. Floor bleef achter met de kleinkinderen, ook goed. Weldra begon alles met een laagje sneeuw bedekt te worden en wat ziet de wereld er dan anders uit. Het voelde als een extraatje, op onze laatste dag die grote weilanden opeens wit te zien worden. We vonden een bospad waarvan we dachten dat het ons weer bij het huis zou brengen. Prachtig zo tussen de bomen waar steeds meer sneeuw op kwam te liggen. 'Ma, als je het niet meer redt ga je maar zitten hoor, lopen wij door en sturen we een Sint-bernardshond naar je toe. Dat vaatje drinken we wel eerst leeg, is niet goed voor jou'. Grote lol bij mijn zonen, van je kinderen moet je het maar hebben. En inderdaad, waar het bospad eindigd

Donderdag namen Mart en ik samen met Bas, Chris en Saar de gondel naar boven, wij wilden het daar op die hoogte ook weleens zien. De zon kwam al flink door en eenmaal op de top hadden we prachtig uitzicht rondom op de besneeuwde toppen. Diep beneden ons Altenmarkt im Pongau. Chris en Saar lieten Bas zien waar ze allemaal geskied hadden. Terwijl wij daar boven heerlijk in de zon zaten te lunchen, we konden ons jack uittrekken, kregen we een appje van de andere ploeg. Luuk, als beginneling, mocht een dag mee met de betere skiërs en hij had het geweldig gedaan, zelfs een zwarte piste genomen. Jammer genoeg missen we iemand. Kleinzoon Thijs had een tentamenweek en kon beslist niet mee. Maar hij gaat zijn pret wel krijgen, in maart gaat hij met honderden studenten tegelijk naar de wintersport. Vrijdag, onze laatste dag, begon met regen en een paar uur later sneeuwde het. Boven op de berg dikke mist die niet uitnodigde om nog wat te gaan doen. We wilden zaterdag heel vroeg vertrekken wegens

We hadden een goed uitgeruste keuken tot onze beschikking en iedere avond werd er gekookt door onze huiskoks, de broers Berends. Dat kan je wel overlaten aan die mannen want ze kunnen alletwee goed koken. Boodschappen werden ingeslagen door Bas, die ook de hele week als taxichauffer heeft gefungeerd tussen de verschillende skigebieden.  Onder het voorbereiden van de maaltijd werden er spelletjes gedaan, na de maaltijd vaak ook nog met de hele groep. Dikke pret! Natuurlijk bleef er niets over van de inhoud van deze schaal, hij werd nog net niet uitgelikt.  

  Salzburg is een stad met fraaie paleizen, mooie historische gebouwen en grote pleinen. Al dit moois is ontstaan in de 16de eeuw toen de Salzburgse prins-bisschop door Italiaanse architecten de stad in barokke stijl liet herbouwen. De historische binnenstad, die lekker compact is, staat uiteraard op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De vesting Hohensalzburg ligt 80 meter boven de binnenstad op de top van de Festungsberg.  De vesting is een volledig ommuurde burcht met een lengte van 250 meter en het is 150 meter breed. Hiermee is het een van de grootste middeleeuwse kastelen van Europa.  Het begin van de stad Salzburg is de St. Petersabdij. De abdij ligt aan de voet van de Mönchberg, direct onder de vesting Hohensalzburg. Het is het oudste klooster in het Duitstalig gebied en werd gesticht door de heilige Rupert.  Ook vind je hier een van de oudste begraafplaatsen van Europa. Het lijkt meer een park, dan een kerkhof  N aast oude graven van monniken zagen we ook de graven van de compon

De familie zat gisteren verdeeld over verschillende plekken in het Salzburgerland. Mart en ik bezochten Salzburg. Wat een prachtige stad, de foto's volgen later. Luuk skiede de hele dag met een vriend in Altenmark en Saar en haar moeder hadden de stoeltjeslift naar een piste ernaast genomen. En Jacek en Floor verkenden de pistes van Kleinarl waar deze twee laatste foto's werden gemaakt. De foto's laten goed het weer zien wat we die dag allemaal hadden.     's Morgens begon de zon zijn best te doen en 's middags was hij op zijn best, stralend.  Aan het eind van de middag kwamen we allemaal weer bij elkaar in ons huis om daarna uit eten te gaan ter ere van de verjaardag van dochter Floor de dag ervoor.

Gisteren was onze dochter Floor jarig en we hebben bij het ontbijt met zijn allen gezongen voor haar. Maar  er werd natuurlijk gewoon geskied samen met haar broer en ze troffen het, er was sneeuw gevallen en ze waren heel tevreden over de pistes, hebben heerlijk geskied. We weten waar we Floor een plezier mee kunnen doen, eeen borrelplank en een bubbeltje. Gezellig geborreld met zijn allen en daarna heeft onze vaste team weer heerlijk gekookt. Die foto's volgen later.  

Vanaf ons vakantiehuis liepen Mart en ik vanmorgen naar het dorp, Altenmarkt im Pongau. De mooie houten huizen vallen echt op. Wat een vakwerk. In het centrum dit leuke kerkje. Achter deze mooie oude gevel is het streekmuseum gevestigd. Je kan je afvragen wat eerst was, de leiboom tegen de gevel of het houten balkon. We telden tijdens onze wandeling diverse grote houtbedrijven met enorme voorraden. De meeste huizen in en rondom het dorp zijn dan ook van hout gebouwd. Ook alle brugen die we overstaken waren van hout. Tsja, er staat genoeg.

Dit wordt geen vakantie van dagenlang uitslapen. Ontbijt om acht uur en dan moet iedereen in de (ski)kleren aan tafel zitten. We hebben een bus gehuurd en Bas heeft de skiers naar twee verschillende locaties gereden. Jacek, Floor en Sebas gaan naar een hogergelegen gebied wat hier een paar kilometer vandaan ligt en Chris en de kinderen gaan naar de piste en skischool die hier vlakbij ligt.  Je kan hier zien dat Saar heeft gehuild, ze vond het een beetje eng, vooral de sleeplift. Ze hadden wel in Nederland geoefend op een borstelbaan maar echte sneeuw is toch iets anders. Maar ze werd heel goed opgevangen door de skileraren die haar in overleg met haar vader een klasje lager plaatsten en toen ging het opeens wel. Het skigebied waar we zitten is klein en rustig, heel geschikt voor de beginners en wij houden ook van deze sfeer. Luuk was klaar met zijn les en trok er 's middags met de zoon van vrienden die ze toevallig tegenkwamen op uit. Hij had een geweldige dag, vond hij. Hier geen

Het huis wat we gehuurd hebben in Oostenrijk voorziet in alles, er stonden zelfs drie sleeën in de garage. Nadat we gisteren net na de middag gearriveerd waren en gelijk in het huis konden hebben we de auto's uitgeladen, lekker geluncht en degene die niet gingen skiën hebben wat boodschappen gedaan. De anderen gingen skies huren en  daarna naar de skischool om lessen te regelen voor sommigen. Het dal is groen maar er kan geskied worden, alle pistes zijn open en voor nu konden de kinderen zich heerlijk vermaken in de sneeuw met hun sleetjes. Ook de ouders vermaakten zich prima en ondertussen maakten opa en oma hun eerste wandeling. De eerste spelletjes kaart zijn al gespeeld en iedereen kijkt uit naar naar een dag sneeuwvertier. Jacek en Floor zijn goede skiërs, Sebas is ook al zeer bedreven maar gaat nog op les en Christianne, Luuk en Saar zijn beginners, die hebben nog nooit geskied. Ik ben vooral  benieuwd hoe die er het eraf gaan brengen. Bas, Mart en ik gaan wandelen. Nou ja, i