Ik lees allerlei genres boeken maar wat ik tegenwoordig wel wat sneller doe is stoppen met een boek als ik het niets vind. Om een paar honderd bladzijden door te worstelen in een boek wat me totaal niet boeit weiger ik nog te doen. En ik doe ook niet mee met de 'hypes', razend populaire boeken die je beslist gelezen moet hebben. Ik heb daar een gezond wantrouwen tegen.
Door mijn knieoperatie heb ik deze winter veel (mooie) boeken gelezen en af en toe gooi ik er een spannend boek tussendoor. Schaduwzijde van Minette Walters is er zo een.
Het verhaal draait om Charles Acland, die als militair in
Irak zijn halve gezicht kwijtraakt dankzij een van de eerste bermbommen. Hij
blijkt betrokken bij de moord op drie mannen in Engeland, en zijn beschadigde
buitenkant en binnenkant komen akelig bloot te liggen in de loop van dit boek.
Ik vertel hier niets over de afloop maar het boek sluit aan bij de bekende berichten dat veel militairen
psychisch beschadigd uit de oorlog komen. Ondanks het feit dat hij zichzelf het
liefst voor alles en iedereen afsluit weet hij toch een aantal mensen zo te
raken dat ze zich actief met hem gaan bezig houden, en betrokken raken bij zijn
geschiedenis.
Reacties
Als ik de beelden zie op tv van ouders met kinderen bij de kapotgeschoten huizen of de ziekenhuizen idem dito en dan heb ik het nog niet over het grote aantal doden.
Grote, ja heel grote drama’s, gigantische ellende, op heel veel plekke in de wereld.
Dan denk ik dat ik zo’n boek ook terzijde zou leggen.
oorlogstrauma. Wil ik wel meer over lezen.
maar dat is nu wel veranderd
prettige avond
Lie(f)s.
Ik weet vrij goed wat ik wel en niet wil lezen en heb dan ook eigenlijk nooit boeken die tegenvallen.
Dit boek sla ik over.