HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Gisteren zijn onze twee bouwvakkers naar huis gegaan en vanmiddag heeft de timmerman zijn werk afgemaakt. Op het gevaar af dat ik jullie ga vervelen met foto's van ramen, toch nog eentje, want ik ben er zo trots op. Dit zijn de openslaande deuren in het woonvertrek van de gîte. Ze zitten hoog in de muur en gaan daarom als ramen gebruikt worden, niet als deur. Hieronder komt het keukenblok te staan. Verder zijn we druk aan het schoonmaken, Mart de bouwplaats en ik het huis en en passant hebben we samen ook de moestuin nog even opgeruimd.

Verleden week woensdag maakte ik deze foto, op de terugweg vanuit Privas. Zowel heen als terug heb ik de auto een paar maal stilgezet om het landschap te bewonderen. De prachtige bergen van mijn geliefde Ardêche in herfsttooi. Jammer dat wat mijn ogen zien nooit helemaal vast te leggen is op een plaatje. Inmiddels is zondag de eerste winterstorm er over heen gegaan en is er al veel blad van de bomen, maar met de zonnige dagen die we nu weer hebben blijft het een genot om te kijken naar wat de natuur ons hier te bieden heeft.

Dit beantwoordt denk ik wel de vraag van anderhalve week geleden waar die grote dubbele deuren voor waren. Hiervoor dus, en zijn ze niet prachtig? Hierachter ligt onze nieuwe slaapkamer die nu heerlijk licht is. Aan de weerschijn in het raam kun je zien dat het prachtig weer is, blauwe lucht en hele dag zon. Wel wat fris, maar lekker fris. Gisteren gaf men nog code oranje op voor de Ardêche en dat was niet overdreven. Niets veranderlijker als het weer.

Vannacht is hier niet alleen de tijd overgegaan, ook het weer! Was het afgelopen week nog zomer, lunchten we nog buiten, nu zitten we in de winter met sneeuw en een harde wind van 35 km. per uur en windstoten van 95 km. per uur. Ja, het kan hier spoken, dan is er niets lieflijks meer aan deze plek. Maar binnen brandt de kachel en we hebben kaarsjes aan. Dat laatste was trouwens noodzaak, want er was tot half twee geen stroom en het was erg donker buiten. Inmiddels begint het wat rustiger te worden buiten en voor morgen belooft de meteo beter weer. We zullen zien!

Zo, alle potten zijn leeg. Nou ja, niet allemaal, de vetplanten laat ik altijd overwinteren in hun potten. Als er daar een van bevriest heb ik zo weer wat anders, er staat genoeg in en rond het dorp. De ervaring heeft mij geleerd dat ik de vaste planten die in potten staan voor de winter beter in de volle grond kan zetten, meer kans op overleven. Dus alle kruiden, hedera's, roosjes en nog wat ander spul staan nu gezellig bij elkaar in de moestuin. De grond is hier nog warm, de planten slaan  makkelijk aan en in het voorjaar graaf ik alles er weer uit, gaat er schone grond in schone potten zodat de plantenboel er de hele zomer weer tegen aan kan. Nog even de potten schoonschrobben en in de kelder ruimen en dan begint de tuin al aardig winterklaar te raken. 

Het regent en dat komt goed uit. We hadden water nodig om de schoorsteen en het dak er omheen te testen op lekkages, anders had de tuinslang er aan te pas moeten komen. Mart, die de afwerking rond de schoorsteen heeft gedaan, was er van overtuigd dat alles dicht was en inderdaad, geen drup. De noodsteiger die was gebouwd kan weer afgebroken worden. Het bouwen van de schoorsteen ging niet van een leien dakje, want de oude asbesthoudende golfplaten die onder de pannen liggen hebben niet dezelfde maat ronding als de tegenwoordige platen waar we er nog een paar van in voorraad hadden liggen. Dat betekende dat er in de oude platen geslepen moest worden, anders kon het niet passend gelegd worden. Dan maar een masker op en de tuinslang erbij, alles goed nat maken en tijdens het slijpen blijven spuiten zodat er geen stof vrijkomt. Klus is geklaard en we zijn een schoorsteen rijker.

Feest gisteravond bij Marjorie op Les Costes. Je moet een reden hebben om een feestje te vieren dus vond ze de dag van de VN wel een goeie met al die verschillende nationaliteiten die ze hier in haar eigen  vriendenkringetje in de Ardeche heeft. Tot onze grote verrassing troffen we daar ook vriendin Marianne aan die een paar dagen over was uit de Lozère. Leuke gesprekken gehad met allerlei mensen en lekker zitten eten. De topper van de avond was deze oude rocker die zijn electrische gitaar liet janken op een manier die me deed denken aan de muziek van de zestiger/zeventiger jaren. Geweldig!

's Maandags krijgen we altijd Franse les van Jean-Luc, die heel serieus is maar 's woensdags is het vaak van een andere orde. Vandaag zaten alle leerlingen bij elkaar in het grote lokaal en waren er twee jonge vrouwen op bezoek, artiesten die op straat, op de terassen van Privas, optreden. Zij beelden op muziek met bewegingen van het lichaam allerlei dagelijkse dingen uit. Onder hun leiding moesten wij een bezoek aan de school uitbeelden, wat soms tot grote hilariteit leidde. Al de bewegingen werden op het bord geschreven wat weer heel leerzaam was. Volgende week is het herfstvakantie en daarna zijn wij er even niet. Jammer, ik zal het missen. Toen ik terugkwam uit Privas was de schoorsteen af, maar daar morgen meer over.

Om te beginnen hadden we goed weer en dat is nodig wanneer je een dak open gaat breken om een schoorsteen te maken. Van te voren hebben we heel wat discussies gevoerd hoe we het zouden doen. Een kant en klare schoorsteen was in een eerder stadium al afgevallen wegens de hoge kosten. Zelf maken dus. Stenen bij Courby gehaald en hoekijzer bij de smid. Stom toevallig zag Mart bij een bouwmarkt in een verloren hoek, in een kapotte doos datgene liggen waar we al weken naar op zoek waren, een omlijsting met loodslab voor de schoorsteen, komt onder de pannen. Voor verdere technische informatie van de operatie verwijs ik jullie naar mijn drie mannen, ik heb het niet helemaal gevolgd, maar er is mij verzekerd dat de kachel kan branden en de schoorsteen kan roken. 

Op de begane grond zijn de vloeren nu klaar. Op de werkvloer zijn al de leidingen gelegd, daarop isolatieplaten van vier centimer, daar weer op de betonmatten en daarna de afwerkvloer. De laatste fase is natuurlijk de tegels, maar zover zijn we nog niet. Mart is vandaag twee keer naar de zand- en grindhandel gereden en hij was vrijdag ook al geweest. We hebben hier al heel wat zand, melange en cement verwerkt, lang leve de betonmolen!

Heb ik in ons huis in Stolwijk een prachtige ruime keuken, hier ben ik me al negentien jaar aan het behelpen. Een oude gootsteen met links nog een piepklein stukje aanrecht, net groot genoeg voor het afdruiprek. Rechts gelukkig sinds een jaar een goed fornuis, voorheen was het een oud elektrisch fornuis. Het houten werkblad waar de slakom opstaat was tot voor kort mijn enige werkblad, negentig centimeter breed en wat heb ik daar al een maaltijden op voorbereid! Maar nu heb ik er een groot werkblad bij. Het houten wandje wat rechts naast het fornuis stond is er door Mart uit gesloopt, de voordeur is op slot gegaan en we gebruiken nu de zijdeur die vroeger in de schuur uitkwam. Op wat gipsblokken een plaat marmer gelegd die we nog ergens hadden staan, een lampje erboven en zie waar dit je mens hartstikke blij mee maakt. Alleen staan we nu stuk voor stuk alle vier telkens aan die dichte deur te rukken, macht der gewoonte!

Hervé Creston, de timmerman, heeft net de deuren en ramen gebracht en hier staat nu voor een klein fortuin. Maar het moet gezegd, het is kwaliteit en vakwerk. Vooral de grote dubbele deuren zijn imposant. Er is geen raam en deur met dezelfde maat, dus alles is handwerk. Mart gaat dit hout volgende week twee lagen grondverf geven en dan komt Creston weer om het dubbele glas erin te zetten en alles te plaatsen. We gaan het redden, voor de winter alles water- en winddicht!

Even gauw een rondje moestuin, ik vond zelfs nog een paar aardbeien. Verder hebben we als lunch een grote preitaart gegeten met prei uit eigen tuin en gaat de ovenschotel vanavond vergezeld van  onze sla. Dit noem ik nou weelde! Afgelopen dinsdag was het een echte Hollandse herfstdag met veel wind en regen, maar koffiedrinken en lunchen doen we nog iedere dag buiten en ook dat is weelde! 

Overal draden er slangen, om gek van te worden. Tenminste, ik zou er gek van worden. Onze bouwvakkers niet hoor, die gaan rustig door met draden trekkken en slangen leggen, verblikken of verblozen niet van die warboel. Maar ondertussen weet ik wel hoe al die dingen in het Frans heten, dat is nou weer het voordeel als je hoofd inkoop bent. Ik word bijvoorbeeld niet meer gek van "tampons de réduction"en "fils rigides noir". Elk nadeel heb z'n voordeel!

Gisteren bij een verhuurbedrijf gehaald, de platenlift en vanmiddag zat het plafond van de bovenverdieping er al bijna in. De ze foto is vanmorgen gemaakt, toen de mannnen nog maar net waren begonnen. De zijkanten zijn het lastigst, omdat er om de spanten heen gewerkt moet worden, want die moeten in het zicht blijven. Beneden wordt er hard gewerkt aan de waterleiding en verwarming, komt morgen een foto van.

De kastanjeoogst is nu in volle gang, iedereen heeft er het druk mee. In onze omgeving zijn het vooral de schapenboeren die er aan verdienen, zij hebben veel grond, dus ook veel kastanjebomen. Het wordt de laatste jaren professioneel aangepakt, weken van te voren worden er onder de bomen van deze groene netten gelegd en er is een machine ontwikkeld die met een grote slang de kastanjes van de netten opzuigt en de basten en de vruchten van elkaar scheidt. Voor de boeren is het een extra inkomen wat zij hard nodig hebben en voor het landschap is het een zegen, want diezelfde boeren onderhouden de kastanjebomen, zo typerend voor deze streek.

Opeens verschijnen er overal draden uit muren en plafonds. Doorlopend wordt er nu aan me gevraagd waar ik stopcontacten, schakelaars en verlichtingspunten wil hebben en dat betekent dat ik de volledige inrichting in mijn hoofd moet hebbben. Als straks de laatste vloerlaag wordt gestort kan ik niets meer veranderen, wordt er gezegd. Gelukkig ben ik een planner en zit het meeste wel in mijn hoofd. Ik vraag om veel stopcontacten, beter wat teveel van die dingen dan tekort. Tsja, en af en toe gok ik maar wat, ik kan tenslotte ook niet alles vooruit weten!

Vandaag op bezoek geweest bij Astrid en Niko die we via mijn blog hebben leren kennen. Zij wonen vlakbij Antraigues in een gehucht waar ze tien jaar geleden een ruïne kochten en daar met succes een bewoonbaar huis van maakten. Sinds twee jaar wonen zij nu permanent in Frankrijk na Niko's pensionering. Zij zijn nog steed bezig aan hun huis dus er werden veel bouwervaringen uitgewisseld. Onderweg waren veel mensen kastanjes aan het rapen, de hellingen liggen er mee bezaaid. Ook de jagers waren druk in de weer, overal zag je oranje hesjes (sinds een paar jaar verplicht na veel ongevallen) en de malle oranje petjes die ze dragen.

De bovenverdieping wordt nu definitief in tweeën verdeeld, de wand is bijna dicht. Het achterste deel wordt dus onze slaapkamer, het voorste deel de huiskamer van de gîte. Verder ligt alle isolatie op de profielen dus kunnen volgende week de gipsplaten ertegen. Maar eerst moet ik een lêve-plaques (ja, ik weet er geen Nederlands woord voor) zien te huren, een apparaat waarmee de gipsplaten omhooggetild en vastgehouden kunnen worden. Hoe dat precies in zijn werk gaat snap ik nog niet erg, maar dat zal me volgende week wel duidelijk worden.

De zinnia's die ik van de zomer gezaaid heb tussen de zonnebloemen geven nog volop kleur aan de moestuin. Terwijl ik er aan het werk ben kijk ik met plezier naar die vrolijke kleuren. Ik ben alvast het een en ander aan het opruimen daar en ondertussen oogst ik nog wat. Twee groene kolen, wat tomaten, een laatste courgette en natuurlijk een bos bloemen. Eigenlijk zou er wat mest op de moestuin moeten voor de winter. Ik kan er wel aan komen maar of Mart de tijd heeft om het onder te spitten is maar de vraag. Jammer dat ik niet wat sterker ben.

Ja, ja, er zit al een echte deur in de wand van onze slaapkamer en achter die deur zit op het overloopje ook al een deur, die van het toilet. We waren eerst van plan om oude deuren te gebruiken die we nog hadden liggen, maar er was er geen een hetzelfde en we hadden er  bij lange na niet genoeg. Toen hebben we maar besloten om nieuwe te kopen, totaal hebben we er in beide huizen negen nodig. Budgettechnisch niet helemaal verantwoord, maar mooi zijn ze!

Het Centre Social waar ik vanmorgen weer heen ging voor mijn tweede Franse les is vooral bedoeld voor steun aan buitenlanders dus je treft er allerlei nationaliteiten waarvoor van alles wordt georganiseerd. Vanmorgen praktijk les, we gingen met een groep mensen waaronder een blanke Zuid Afrikaan, een Turkse vrouw, een Chinese jongen, drie Nederlandse vrouwen waaronder ikzelf en nog wat mensen onder leiding van vrijwilligster Mireille de stad Privas in. Eerst naar de markt, waar Renée en ik knoflook kochten om uit te planten in de moestuin. Ondertussen loop je met iedereen te kletsen, de een spreekt wat beter Frans dan de ander, maar iedereen doet zijn best. We liepen verder naar een gebouw waar een expositie werd gehouden over het gebruik van het wiel in het dagelijks leven. Buiten werd de elektrische fiets gedemonstreerd en die kwam.....uit Nederland! Binnen was o.a. een maquette gebouwd van een graanmolen die werkte op waterkracht. Heel leuk maar ook leerzaam want alles wo...

Dit voorjaar, ik weet niet eens meer waar, heb ik twee stekjes van stokrozen tussen een paar stenen uitgewipt en beneden op ons begraafplaatsje tegen de zuidmuur gezet. Stokken erbij gezet zodat Mart ze zou zien bij het maaien en verder niet meer naar om gekeken. Terwijl ik vanmiddag bezig was een rij frambozen aan te binden zag ik opeens dat er iets roods op een graf lag. Blijkt dat een van de stokrozen een losbandig leven is gaan leiden en zich heeft neergevlijd  op een graf. Op zich niet verkeerd natuurlijk, dat eerbetoon aan de doden en ik heb het nu maar zo gelaten, maar volgend jaar gaat hij toch echt overeind tegen de muur!

Renée vertelde gisteren dat ze vandaag naar Franse les ging in Privas en ik besloot mee te gaan. Ik spreek redelijk Frans maar wil er graag nog wat bij leren. Ik had geen al te hoge verwachtingen van de les want het was gratis en in het Centre Social wat niet in een al te beste buurt staat. Maar het was leuk en leerzaam! Ontzettende aardige mensen daar, allemaal vrijwilligers en Jean Luc, onze docent, is een schatje met zo'n braaf slipovertje aan. Het niveau was pittig, hier kan ik nog veel van leren! Op de terugweg onze langzaam verkleurende Ardêche nog maar eens op de foto gezet.

Rustige zondag met goed weer. In de kleinfruittuin de oude delen van de braam en wijnbes afgeknipt en de nieuwe scheuten die zich 's zomers al vormen, aangebonden. Nog wat gesnoeid hier en daar en toen ik naar boven liep om koffie te zetten stonden daar Renée en Akkie die de bouw kwamen bekijken. Trots onze vorderingen laten zien en daarna lekker in de tuin koffie gedronken. Mart heeft nog wat gemaaid en ik wat boekhouding gedaan en toen was de zondag al weer bijna voorbij.

Er wordt op twee etages gelijk gewerkt hier. Beneden verrijzen de muren van de badkamer en de werkkast daarachter. Boven worden wanden en plafonds uitgezet en er is al een stuk met gipsplaten gemonteerd. Het gedeelte waar de mannen bezig zijn komt bij het voorhuis. Het wordt onze slaapkamer met inloopkast (klinkt wel deftig), trapgat tegen de muur met een klein halletje en een toilet. Achter de linkertrap die tegen de muur staat is te zien dat al een deel van de muur is uitgehakt, daar komt de doorloop naar de twee slaapkamers van ons huis die daarachter liggen. Zo, zijn jullie weer even op de hoogte! 

Tjonge, jonge, het was me het dagje wel vandaag! Waren we gisteren al naar Valence geweest, vandaag moesten we weer anders kwamen onze bouwvakkers zonder materiaal te zitten. Mart moest vanmorgen eerst zand, kalk en cement halen dus het was middag voor we konden vertrekken. De eerste tegenvaller was dat de grote gipsplaten, 2.50 bij 1.20 m, niet met de heftruck in de aanhanger geladen konden worden dus dat moest met het handje, dertig stuks. Bij het afrekenen op het buitenterrein van de bouwmarkt waar we in de rij stonden omdat het druk was zag Mart dat een van de banden van de aanhanger op klappen stond, er zat al een grote scheur in. Inmiddels lagen er op die gipsplaten twee zware eiken binnendeuren en was de ruimte die over was opgevuld met gipsblokken. Hier konden we nooit mee thuiskomen. Naar een garage gevraagd en vlakbij gevonden en daar werd er voor vijftig euro een tweedehands band gemonteerd. Terwijl dat gebeurde zijn wij nog naar een tweede bou...

Deze week zoiets leuks meegemaakt. Ik kreeg een reactie op mijn blog  over de stempels die we wilden verkopen, er was iemand in geïnteresseerd. Nadat ik had gevraagd mij een mailtje te sturen bleken het  Belgen te zijn die vlakbij ons een vakantiehuis hebben. Zij hadden mijn blog enkele maanden geleden ontdekt en vinden het heerlijk om te volgen hoe het gaat in de vallei van de Auzène. Zij hebben vier jaar geleden een gedeelte van de Moulinage La Neuve in Foulix gekocht (na de pont de Foulix richting Saint Sauveur). Er is zo te zien al heel wat aan opgeknapt maar er moet nog meer gebeuren, vandaar de stempels. De koop is gesloten en ze worden over enige weken als de familie hier is, afgeleverd. Dichterbij kan je je spullen niet verkopen!

Het was behoorlijk wat werk, maar dan heb je ook wat! De hoogte van de deuropening   is nu ruim twee meter, het zal meteen de hoogste deur wel zijn in het hele gebouw. Wat smal misschien, maar dat is minder erg. De bovenste twee zijstenen zijn van Akkie (met dank) en zo is het toch een mooi geheel geworden. De grote steen, de latei, is twee keer omhoog gegaan. Nadat hij de eerste keer goed lag besloten we om toch nog veertig centimeter hoger te gaan, dus toen moest dat loodzware ding voor de tweede keer gelift worden. Vraag maar niet wat dat voor moeite en kracht heeft gekost.

Dat is nou een echte paddenstoel, zo uit het kinderversje ontsnapt, rood met witte stippen. Er staan er genoeg op dit moment, je struikelt er bijna over. Mooi weer, na veel nattigheid en ze schieten als je weet wel uit de grond. Nou geloof ik niet dat je deze kan eten, en van de rest heb ik ook geen verstand. Buurman Patrice wel en bij de herfstwandeling een week geleden zou hij me het een en ander leren. Pech, want toen was er bijna geen paddenstoel te vinden.

De deur die omhooggebracht wordt meet nu één meter zestig, beetje krap voor de huidige mens. Dus  zochten we twee grote stenen voor de omlijsting. Op internet gekeken, zondag nog bij een oude bouwmaterialenhandel gezocht, maar niets te vinden. Akkie maar eens gebeld en die had nog wel ergens een hoop hoekstenen liggen. Dus op naar het kasteel waar de mannen vonden wat ze zochten. Er zal nog wel wat aan geslepen moeten worden, maar er is me verzekerd dat het goed gaat komen. Akkie had vrienden op bezoek die deze mooie herfsttafel maakten. Een plaatje waard!