HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We reden vroeg vanmorgen door de vallei en dan krijg je dit soort plaatjes. De damp stijgt nog op uit de rivier maar de zon begint zijn best al te doen. Morgen is het 1 september en tot eind oktober als we hier weggaan hebben we nog twee heerlijke maanden. Met een beetje geluk kunnen we tot die tijd lekker nazomeren. In korte broek blijven lopen en de koffie en de lunch buiten blijven gebruiken. Ik vind het een heerlijke tijd, eigenlijk fijner als de hoogzomer. De temperatuur was de laatste weken niet echt geschikt voor lange wandelingen maar zo langzamerhand ga ik daar weer naar verlangen. Ik zou niet op een tropisch eiland willen wonen, het uitkijken naar de wisseling van seizoenen en daar dan weer van genieten blijf ik heerlijk vinden.

De tien verschillende tomatenplanten in de moestuin doen het stuk voor stuk bijzonder goed. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel tomaten heb kunnen oogsten. Al die verschillende vormen en kleuren zijn ook nog eens heel leuk om te zien. Maar volgend jaar wil ik nog meer kleur want alleen rood en geel vind ik wat te weinig. Ik heb verleden week passata gemaakt met veel verse kruiden erin, heerlijk, ga ik nog een keer doen. Dat doe ik met vijf kilo tegelijk waar ik in een paar dagen makkelijk aan kom. Vanavond eten we een aubergine schotel waarin ook weer tomaten in gaan. Ik hoef hier niet uit te wijden over de smaak van de tomaten, want jullie begrijpen wel dat die uitmuntend is. 

Toen ik laatst een foto van ons dorpje of mijn blog zette vroeg Wieneke  welk huis het onze is. Vanmorgen heb ik vanaf de weg beneden wat duidelijke foto's gemaakt zodat jullie het kunnen zien.  De drie witte kruisje geven ons eigendom aan. Het meest linkse kruisje is de tuinkamer, daar achter ligt een deel van de binnenplaats en er onder ligt een kelder waar onder andere de olietanks staan voor de verwarming. Het middelste kruisje is onze badkamer, behoorlijk groot met daarboven een zoldertje en daaronder de doorloop van de binnenplaats naar de tuin. Het rechtse kruisje is ons huis. In feite zijn het twee huizen, in het voorste deel wonen wij en het achterste deel is het vakantiehuis. Het is een groot langwerpig gebouw wat met zijn achterkant in de berg staat. Onder het voorste deel van het gebouw ligt een grote kelder die als opslagruimte en werkplaats wordt gebruikt. Ook staat er de grote verwarmingsketel. De onderste muur geeft de grens van onze terras...

Wie op een Frans terras een kopje koffie met wat lekkers wil gebruiken komt bedrogen uit, geen gebak in de Franse café's. Gebak wordt meestal alleen als dessert gegeten hier. Maar.... en dat is nou zo leuk van die Fransen, niemand kijkt vreemd op als je met je doosje of zakje van de banketbakker even verderop plaats neemt op een terras en koffie bestelt. In het begin vond ik dat maar gek, durfde het niet eens maar zo langzamerhand ben ik er aan gewend geraakt, iedereen doet het. Op het terras waar wij vanmorgen zaten stonden op verschillende tafels van deze mooie doosjes, klein en groot. En wat er bij ons in zat zie je hier beneden. Lekkerrrr!

Met vier grote vlinderstruiken op de twee terrassen en een border met vlinderminnende planten krioelt het hier van de vlinders. Het meest vertegenwoordigt is de koningspage waarvan ik al tientallen foto's heb maar het blijft leuk om weer wat nieuwe te maken. Ik gebruik geen gif, niet in de siertuin en evenmin in de moestuin en ook de andere bewoners van ons dorp spuiten nagenoeg niet. Fijn, want zo blijft er hier van alles vliegen en fladderen. Tijdens de lunch zagen we dit kleine vlindertje in de schaduw op een blad zitten. Het is vast een nachtvlinder maar ik kon de naam niet ontdekken. Had ik nou Kurt maar hier gehad. Dat was een gast van twee jaar geleden en hij determineerde nachtvlinders . Hij wist er alles van en ik heb toen veel van hem geleerd want ik kende het begrip nachtvlinder niet eens.

Het valt niet mee om vorm te geven aan de ideeën die we in ons hoofd hebben voor een deel van het tweede terras. Ruimte en stenen genoeg, maar hoe ga je dat verdelen. Gewoon beginnen leek ons het beste en dan zien we wel hoe het verder verloopt. Een eerste vereiste was de helling op te vangen onder het houthok zodat je daar stevig kan staan om hout te pakken en een mand te vullen. Daarnaast komen dan brede treden naar beneden. Maar voorlopig ligt het werk even stil want net zoals in Nederland is het hier behoorlijk warm en met zware stenen sjouwen in dit weer is niet te doen. De bouwmeester ligt met een boek in de schaduw van een boom lekker te lezen.

Het leuke van mijn ochtendwandelingetjes is dat ik mijn buren wat meer zie en spreek. Zo kom ik bijna iedere ochtend monsieur Veysan tegen. Hij heeft slechte knieën, artrose en wil in beweging blijven. Vanochtend vroeg ik hem of hij niet geopereerd kon worden en hij vertelde dat dat wel kon maar dat hij daarna zijn knieën niet meer goed kon buigen en hij wilde zo graag in zijn groentetuin blijven werken. Ik heb altijd een beetje moeite om aan iemand te vragen of ik een foto mag nemen en bij hem durfde ik dat eigenlijk niet zo goed omdat hij bekend staat als niet al te makkelijk. Toch deed ik het en tot mijn stomme verbazing vond hij het prima en ging er zelfs voor zitten. Zijn hondje kreeg de opdracht om lief naar mij te kijken. Ik heb me nu voorgenomen om eens aan wat meer mensen te vragen of ze willen poseren.

Aardbeienjam, aardbeienshakes, aardbeienijs, desserts van aardbeien, ik heb het deze zomer allemaal gemaakt van aardbeien. Om de dag  kunnen we ruim een pond aardbeien plukken en vraag me niet hoe het komt dat onze planten maar blijven produceren. Goede grond, ideale ligging van de moestuin, lekker bronwater, ik weet het niet. Gelukkig vinden we aardbeien allebei erg lekker, dat is het probleem niet maar ik moet er wel telkens 'iets' mee doen. Als we dan uitgenodigd worden voor een bbq zeg ik natuurlijk onmiddellijk dat ik het dessert wel meeneem, kan ik weer wat van die rode vruchten verwerken. Ik geef jullie het recept even van deze overheerlijke aardbeienmousse: Voor 10 personen heb je nodig: 500 gr aardbeien, 150 gr kristalsuiker, 3 dl room, 2 eiwitten, 4 blaadjes gelatine, beetje citroensap.    Mix de aardbeien goed fijn met 120g suiker en een beetje citroensap. Houdt wel enkele aardbeien over voor de garnituur.   Week de gelatineblaadjes...

Hij stond altijd bij buurvrouw Jany in de tuin maar nu wilde ze hem kwijt, of ik hem wilde hebben . Ze vertelde erbij dat deze sportfiets van monsieur Chaussedent was geweest. Dat was jarenlang onze naaste buurman, een lieverd. Hij ging ermee naar Aubenas, naar de meisjes kijken, had hij haar toevertrouwd. Enigszins begrijpelijk, want zijn madame was een vreemde met een moeilijk karakter. Dat laatste vertrouwde hij mij dan weer toe. Hij had geen makkelijk leven bij haar, dat was zeker. Ja, het is een hoop schroot, ik weet het. Toch blijft de fiets daar tegen ons muurtje een poosje staan, ter nagedachtenis aan een man waar ik echt van hield en die ik nog steeds mis.

In het kader van bewegen-is-goed-voor-een-mens liep ik vanmorgen vanuit het dorp over het smalle weggetje naar beneden naar de grotere weg (die ook nog niet breed te noemen is). Ik doe er lang over want onderweg kom ik van alles tegen wat bijzonder genoeg is om te fotograferen, dat prachtige varenblad bijvoorbeeld. De hei begint te bloeien en opeens zie je op de berghellingen plakkaten vol met deze paarse bloemetjes. Na bisous en een praatje met buurman Rudolph ga ik de brug over en loop verder naar de weg. De kastanjes aan de bomen beginnen te rijpen, altijd een mooi gezicht. Op de doorgaande weg door de vallei aangekomen maak ik nog een foto van ons dorpje en ga ik terug, eerst een stukje dalend tot de rivier en dan stijgend naar het dorp. Onderweg kom ik nog een gehavend vlindertje tegen die ook nog even op de foto mag. En dan is het koffietijd.

Onze vrienden Lilian en Maarten kochten acht jaar geleden een deel van een oude zijderupsfabriek die zij nu nagenoeg gerestaureerd hebben. Ze zoeken nog wat meubels dus reden we vanmorgen naar Joyeuse in de zuidelijke Ardèche waar jaarlijks een antiekmarkt wordt gehouden. Wat we al verwacht hadden bleek waar te zijn, de prijzen liggen daar in een toeristische stad aanzienlijk hoger dan bij ons in de omgeving. Geeft niet, er was genoeg te bekijken en dat is ook leuk. Bijvoorbeeld deze mooie blikken van cacaofabriek Bensdorp, een merk wat ik niet kende. Klopt ook wel, het merk is in 1972 overgenomen door Unilever en daarna in 1984 door de Belgische Barry Callebout. Maar net zoals verleden week was het geluk aan onze kant en vonden we bij een handelaar met schappelijke prijzen een mooie tafel voor hen en een Zenith klokje voor ons. Maarten maakte er weer een alles-in-één prijs van, de handelaar hapte toe en daar ging het weer, op naar die formi...

Een regenachtige dag vandaag, dat is even omschakelen in onze bezigheden. Ik liep naar boven om iets te zoeken, vond niet wat ik nodig had maar ergerde me aan de rommel. Dus onverwacht was ik om negen uur in de ochtend een kastje aan het opruimen. Het ziet er weer netjes uit, ik weet weer wat er in ligt en er gaat zelfs nog wat weg. Deze oude telmachine, die is er nadat hij in dat kastje is gegaan nooit meer uitgekomen. Overbodig dus. Bij de koffie besloten we om een lekkere stroopwafel te nemen uit dat mooi blik wat we kregen en Mart bedacht toen dat hij de achterwand van de kachel die nog steeds gesausd moest worden weleens kon gaan aanpakken. Maandag nog een laagje en dan kan de kachel weer op zijn plaats. Op ruim 600 meter hoogte kunnen de avonden al gauw wat frisser worden dus het zou zo maar kunnen dat we over een paar weken de kachel 's avonds even aanmaken . Verder heb ik etiketten gemaakt voor elf potten mirabellenjam en die erop geplakt, mijn kastje m...

De broodoven is nu definitief klaar en het een een sieraad voor ons kleine dorpje. Toen buurman Patrice een paar weken geleden zijn verjaardag vierde met familie en vrienden heeft hij hem al een keer gebruikt en het ging geweldig, vertelde hij. Deze broodoven is meer dan een eeuw oud, waarschijnlijk nog veel ouder en ik verbaas me over de vaardigheid die men toen al had om te bouwen. Kijk eens naar die prachtige ronding aan de achterkant van de oven en dat werd gedaan zonder cement, droog gestapeld. Er moet nog een smid gevonden worden die scharnieren kan maken voor de ovendeur die we vonden onder heel veel zand en stenen. Volgend jaar met Pasen is de officiële in gebruik neming in aanwezigheid van de burgemeester, afgevaardigde van het Parc Naturel Régional des Monts d'Ardèche en nog wat andere officiële instanties. En de pers natuurlijk, die wordt ook uitgenodigd.

Op weg naar vrienden in de noordelijke Ardèche besloten we een route te nemen die echt binnendoor loopt. Al rijdend door het prachtige landschap met hier een daar een huis of een klein dorpje beseffen we weer eens hoe een goede keus het is geweest om juist hier een huis te kopen. Rust, ruimte en een prachtige natuur, voor ons is het nog steeds een droom die uitgekomen is. Ik heb Annelies via haar blog leren kennen en zij woont met Ernest op een prachtige plek met een adembenemend uitzicht. Net zoals als wij hebben zij heel wat renovatie werk achter de rug maar met het resultaat kunnen ze meer dan tevreden zijn. Onder het genot van koffie met een erg lekkere taart en daarna een heerlijk lunch is er weer wat afgekletst, we hebben ook zoveel raakvlakken. Op de terugweg namen we weer een andere route en weer was het genieten geblazen van de mooie vergezichten. Wat een heerlijke dag hebben we gehad met fijne mensen en bovendien ook nog lekker weer.