HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

De alliums in onze tuin staan op punt uit te komen, wat is de natuur toch mooi door een macro lens. Toch weer eens wat meer met deze lens gaan doen, bloemen en vlinders genoeg in de Franse tuin. Ondertussen is alle buxus geknipt en staat manlief nu de auto te wassen. Nog een dag of vier en we gaan weer rijden naar ons andere 'thuis'. Zaterdag en zondag nog leuke dingen te doen en dan stappen we maandagmorgen vroeg in de auto.

Het was vandaag precies het juiste weer om mijn buxusbollen te knippen. Bewolkt, dus geen felle zon, want anders worden de pas geknipte buxusblaadjes geel en dat moeten we niet hebben. We hebben ook nog een stel buxusheggen maar die had Mart gelukkig al gedaan, want ik merk dat het me deze keer niet makkelijk afgaat. Toen het afgelopen november een keer wat gevroren had ben ik onderuit gegaan op de houten brug voor het huis van zoon Bas. Mezelf opgevangen met mijn rechterhand en sindsdien last van mijn duimgewricht, wat sowieso al mijn slechtste gewricht is. Voor vandaag stop ik er mee, morgen maak ik het af, zo krijgt die hand even rust.

Vol aandacht hoe zijn voeten dat nu doen leert onze jongste kleinzoon vandaag fietsen van zijn opa. Weliswaar nog met zijwieltjes, maar hij komt vooruit. Af en toe trapt hij per ongeluk achteruit en dan staat hij tot zijn eigen verbazing opeens stil. Hij leert snel, want binnen een kwartier kan hij  bellen en fietsen tegelijk en daarna lukt het hem ook nog om rijdend naar zijn oma te zwaaien. Weer een mijlpaal in zijn nog jonge leven!

Vrienden van ons zijn geïnteresseerd in een bouwperceel in Ameide, wat ligt aan de rivier de Lek en vroegen ons om even mee te gaan om te kijken. Leuk ritje want je steekt over met de pont bij Schoonhoven en rijdt dan over de Lekdijk naar het mooie stadje. Wat zijn hier nog veel prachtige oude panden bewaard gebleven. Op de terugweg stopten we ook nog even in Nieuwpoort, waar ik bovenstaande foto nam. Ook dit is een parel aan de Lek, je zou bijna gaan verhuizen.

Na een overnachting in Bennekom bij een prima adres van Vrienden op de Fiets liepen we vandaag door een totaal ander landschap. We begonnen langs het Valleikanaal waar in de weilanden ernaast de vogels het druk hadden, dit tot groot genoegen van zwager Kees, een enthousiast vogelaar. Daarna door de Gelderse vallei met veel boerenbedrijven, tussen Bennekom en Ede door waarna we stopten net voor de Ginkelse Heide. Die bewaren we voor een volgende keer. Het lukte ons verdraaid nog om koffie met oranjegebak te krijgen en wat smaakte dat lekker!

Wat een mooi weekend hebben we gehad. We hadden afgesproken om weer een stuk van het Trekvogelpad te lopen en dat voerde ons niet allen door een prachtig landschap maar ook de weergoden waren ons zeer gunstig. We begonnen in het prachtige stadje Amerongen, wat de bovenste foto laat zien, waarna we door mooie loofboombossen langs Rhenen liepen naar net voorbij de Grebbeberg. De beukenlanen waren indrukwekkend met hun net doorkomend rood.

De bouw van een nieuwe vleugel aan het Groene Hart ziekenhuis en renovatie van de rest van het gebouw is nu klaar en men heeft net de binnentuinen ingericht. Dat mag wat kosten. Taxus hagen, hele grote buxusbollen en een paar prachtige kunstwerken. Ik ben even zo'n tuin ingelopen om de foto te maken maar ik kon geen bordje ontdekken bij dit kunstwerk. Zullen ze nog wel geen tijd voor hebben gehad. Bij mijn volgende bezoek zal ik even goed opletten, want ik heb zo'n vermoeden wie de kunstenares is.

We hoeven nergens heen vandaag dus doen wat karweitjes rondom huis, geen straf met dit mooie weer. Sebas kreeg zijn eigen emmertje water en helpt me met de ramen wassen, waar hij heel goed in is. Zijn blouse hangt nu aan de lijn te drogen. Vanmiddag nog even met hem naar de speeltuin gelopen, waar we niet de enige grootouders zijn die op hun kleinkinderen passen. Alle bankjes zijn bijna bezet, iedereen geniet van dat heerlijke zonnetje.

Als je zoals als wij vanmorgen van Noordwijkerhout binnendoor naar Hillegom rijdt kom je op dit moment prachtige bloeiende bollenvelden tegen. De narcissen en hyacinten zijn bijna over maar de tulpen bloeien volop. Deze foto doet me aan mijn vader denken, die rond deze tijd van het jaar door zijn tulpenbedden liep om zieke bollen en dwaallingen te trekken. Jammer dat het niet helder was aan de kust, het was de foto ten goede gekomen.

Ons jongste kleinkind wordt hier geknuffeld door haar neef, ons oudste kleinkind. Ze zijn alle twee weer wat groter geworden in die zes weken dat wij in Frankrijk waren. Thijs begint met zijn ruim tien jaar richting puber op te schuiven en die kleine meid is om op te eten, wat een lekker ding. Schoondochter Christianne had een Paasbrunch georganiseerd en we hadden allemaal wat klaargemaakt. Behalve dat we heel erg lekker hebben zitten eten was het bovenmatig fijn om zo weer met kinderen en kleinkinderen samen te zijn.

Het mooie weer lokte ons naar buiten. En als dat buiten er dan ook nog uitziet zoals op deze foto ga je met plezier een rondje maken in de polder. Het is er op z'n mooist, de bomen en struiken fris groen, de bermen vol met fluitekruid en koolzaad en de weidevogels druk in de weer. Nog even op het Dorpsplein gekeken maar daar is niets veranderd in die zes weken. Goed, zo zien wij het graag, houden zo.

Na een voorspoedige reis reden we om vier uur de Krimpenerwaard binnen die ons verwelkomde met zijn gele bermen vol bloeiend koolzaad en heel veel sportfietsers, wat Mart als racefietsliefhebber deugd deed. In Noord-Frankrijk hadden we ook al kunnen genieten van al dat geel, velden vol trokken aan ons voorbij, een prachtig gezicht. Moeiteloos stappen we 's morgens vroeg het ene huis uit en tegen de avond het andere huis binnen. Grappig!

Vanmorgen naar een houtzagerij gereden in de bergen boven Mezilhac, richting Le Cheylard. Prachtig ritje door de steeds groener wordende natuur met hier en daar al een flinke toef geel van de brem. Deze flinke jongens werden ingeladen samen met vijftien vierkante meter vloerdelen. Ja, we hebben een grote badkamer.  Aan het eind van de middag komen er twee bouwvakkers het hout uit laden en die gaan er volgende week mee aan de slag. Wij rijden morgen naar Nederland, gaan er Pasen vieren met kinderen- en kleinkinderen en daarna in twee weken een overvolle agenda afwerken.

We hebben al twee weken geen vloer meer in de badkamer, dit omdat we moesten beslissen op welke manier we die vloer zouden gaan vervangen en dat konden we het beste bekijken als alles eruit was. Ok, de oplossing is gevonden maar dat hield wel in dat de verwarmings- en waterleidingen in de muur geslepen moesten worden. Een heel karwei met ontzettend veel lawaai en stof. Nu is Mart bezig die leidingen te trekken en dat gaat allemaal volgens plan, ware het niet dat hij gisteren een val maakte. Hij stapte mis en viel twee meter naar beneden op het beton. Gewoon doorgaan is zijn devies dus hij vertelde het pas een paar uur later. Toen kon hij bijna niet meer lopen. Een warme douche en vroeg naar bed. Vanmorgen ging het wel weer, hij heeft wat oefeningen gedaan, twee paracetamolletjes ingenomen is weer aan het werk gegaan. In beweging blijven is het beste volgens hem.

Veel vrouwen van mijn leeftijd die katholiek opgevoed zijn hebben net zoals ik bij nonnen op school gezeten. Op de blog van  Emie  hadden we een discussie over die nonnen. Naar aanleiding daarvan  herinner ik me dat ik als kind vaak s' zaterdags met een zusje naar het nonnenklooster moest om bloemen te brengen voor de kapel, meestal gladiolen, die stonden zo mooi op het altaar. Mijn vader kweekte ze en hij vond blijkbaar in al zijn goedheid dat het zo hoorde. Als er na ons bellen opengedaan werd moesten we achter de non aan door het hele klooster naar boven lopen om die bloemen zelf op het altaar te leggen. Nieuwsgierig als ik toen al was probeerde ik onderweg zoveel mogelijk van het kloosterleven te zien te krijgen, maar iedere keer weer werd ik hierin teleurgesteld, we kregen niets te zien. Toch gingen mijn zusje en ik giebelend naar huis, want het was zoals altijd weer reuze spannend geweest. De foto is van 2008, genomen hier in de Ardèche bij een iriskweker, gladiolenkwekers

In de vallei begint de brem te bloeien, een mooi gezicht zoals altijd. Vroeg dit jaar, maar dat is logisch met dat mooie weer. Hoe lager je komt in de vallei hoe groener de bomen zijn. Bij ons beginnen aan de kastanjebomen voorzichtig de eerste groene blaadjes te komen, het duurt nog wel even voor ze vol in blad staan. Altijd de laatste, die tamme kastanjes, maar als ze er eenmaal zijn vinden we ze prachtig.

Net zoals ik hebben sommige van mijn broers een scherp oog voor de dingen om zich heen. Broer Leen zag deze beauty gisteren staan, achter een oud huis, zomaar in een veldje. Het is een Peugeot en dat is niet zo gek want alle oude auto's die je tegenkomt in dit land zijn van Franse makelij. De Fransen, chauvinistisch als ze zijn, kochten vroeger geen buitenlandse auto's, maar dat is wel veranderd, nu rijdt er van alles rond. Tijdens onze wandelingen komen we ze nog veel tegen, die mooi autowrakken uit vervlogen tijden.

Broer en schoonzus waren een week geleden op de camping in Ruoms aangekomen dus tijd voor een bezoekje. Mart vond het een mooi trainingsritje en ging op de fiets, ik volgde met de auto. In de middag zijn we via allerlei mooie binnenweggetjes naar Ruoms gelopen en dan krijg je een totaal ander landschap te zien dan bij ons. Wijnstokken, die net uit beginnen te lopen en op de achtergrond de Sampson. Het was prachtig weer dus we hebben een terrasje gepikt, het leven is goed.

Drie weken geleden knipte ik alle planten in dit aardbeienbed rigoureus af, tot op de grond. De planten waren zo wild geworden dat het me de enige oplossing leek. Na de knipbeurt heb ik in een grote gieter water een paar handen koemestkorrels gegooid, dit een nachtje laten staan, roeren en de boel er mee begoten. Het heeft geholpen want de planten staan er weer prachtig bij en schieten al volop in bloei. Nu maar hopen op net zo'n goede oogst als verleden jaar.

Dinsdag begon onze oude kersenboom aarzelend te bloeien en vandaag staat hij bijna helemaal in zijn witte tooi. De bloesem op deze foto is is ook van een kersenboom, maar dan van een veel jongere. Een jaar of vier geleden gekocht bij de Karwei voor een paar euro met het idee van niet geschoten is altijd mis. Niks mis, hij doet het als een tierelier. Het is een zure kers en de bloesem is ook net iets anders als die van de oude boom. 

De boeren in onze omgeving houden niet van brem, dat eten hun schapen niet. Daarom steken ze hele hellingen in brand waarna gras en onkruid weer snel aangroeien en dat hebben de beesten liever. Regelmatig loopt dit branden behoorlijk uit de hand. Jaren geleden stonden hier vlakbij de hellingen van een grote berg in brand en brandweerauto's reden af en aan. Ook blusvliegtuigen werden ingezet, heel spectaculair maar ook angstig. Toen het donker werd konden we vanuit ons dorp zien hoe de berg nog steeds gloeide. Enigszins ongerust gingen we naar bed.

Dit handige tunnelkasje vond ik bij de Lidl, het koste weinig en er zat ook nog een fijnmazig net bij. En dat  heb ik straks nodig voor mijn kool. Verleden jaar hebben de rupsen van het koolwitje al mijn kool finaal opgegeten, dat gaat niet nog een jaar gebeuren. Ik kan natuurlijk met een of ander gif gaan werken maar liever niet, ik hou het graag bio. In het kasje heb ik sla, wortelen, bonen en bietjes gezaaid en verder in kleine bakjes diverse soorten kruiden. Ik zie wel wat er op komt, spannend.

Ik zit samen met Renée op een workshop fantasiebeesten van restmateriaal maken en we vermaken ons kostelijk met al dat gefröbel. De leukste gedrochten komen onder onze handen vandaan en de een verzint het nog gekker als de ander. Bernard, onze professeur prikkelt onze fantasie door regelmatig op een scherm afbeeldingen te laten zien van werken van bekende kunstenaars. Hij geeft allerlei workshops, kijk  hier  maar even. Dan nog even iets heel anders, maar wel het vermelden waard, ik heb vandaag de eerste koekoek gehoord. Nu is het zeker voorjaar!

Het valt niet mee om dit beestje op de foto te krijgen. Het is de smaragdhagedis, prachtig groen van kleur met een blauwe kop. Ik heb er de laatste jaren verschillende in de tuin en zodra ik de trap afkom schieten ze weg, ze zijn schuw en supersnel.  Soms, als ik heel stil ben zie ik er een liggen zonnen, maar zodra ik me beweeg is hij weg. De hagedis kan wel 40 cm lang worden, inclusief staart. De foto is redelijk, maar niet scherp genoeg. Dat moet in de herhaling.

Vanmiddag met prachtig weer de wandelroute nagelopen waarvan we gisteren een deel hebben schoongemaakt. Er waren stukken bij die we niet kenden maar ook stukken waaraan we een paar jaar bezig zijn geweest met onze dorpsvereniging. Het pad van Cros naar Issamoulenc Église lag er goed bij, daar waren we al jaren niet meer geweest. Het stuk vanaf Les Peyses door het kastanjebos wordt prima bijgehouden door Maurice, de buurman van vriend Jan en het laatste stuk door Étienne, onze loco-burgemeester en zijn zoon. Het is een schitterende wandeling die alle mooie elementen van onze omgeving laat zien. Wij deden er vier uur over, maar dat was met twee korte pauzes, hier en daar een buurpraatje, foto's nemen en aantekeningen maken. In ruim drie uur is het prima te doen.

Het was opschoondag vandaag in Le Serret. Met onze dorpsvereniging hebben we diverse paden schoongemaakt. 's Morgens een pad wat vanuit ons dorp afdaalt naar de rivier. Het pad is onderdeel van een wandelroute waarvan wij in de loop der jaren verschillende stukken helemaal schoongemaakt hebben, iets om trots op te zijn. We eindigden vanaf de rivier in het dorp dus de picnique werd in onze tuin gehouden, die is het zonnigst. En wat er dan allemaal op tafel komt, ongelofelijk. Hartige taart, salades, worsten, kaas, fruit en natuurlijk wijn. Lekkere eters die Fransen, en alles zelf gemaakt, niks kant en klaar maaltijden. In de middag zijn we aan een nieuw pad begonnen, boven het dorp, tussen de kastanjebomen. We zijn een lekker eind opgeschoten en waren allemaal heel tevreden over de gedane arbeid. Het was een heerlijke dag zo met onze buren die ons in al die jaren heel dierbaar zijn geworden.

Met een zwaai ging er een stoeltje de grote container in bij de déchetterie (afvalstation). Ik zag het vanuit mijn ooghoek en was meteen alert. Uit welke auto kwam dat? Het was druk, we waren niet de enige die ons grote vuil kwamen brengen, maar ik zag al gauw dat de man van het stoeltje naar een wit bestelbusje liep. Ik ging er bijna op een holletje achteraan en ja hoor, er stonden nog drie van die stoeltjes achter in zijn bus. Ik vroeg op mijn alleraardigst of ik ze misschien mocht hebben en dat vond hij prima. Bij nadere inspectie bleek er eentje veel houtrot te hebben, dus die ging zijn broertje achterna de container in, ik had er tenslotte maar twee nodig, op iedere logeerkamer één. Ik heb ze afgesopt, ze mankeerden niets en ik vind het weer een aanwinst voor het huis. 

Ik heb hier een kattebelletje hangen dat ik volgende week maandag vooral niet moet vergeten om naar  de eerste aflevering te kijken van "Maartens Moestuin". De serie van tien afleveringen laat zien hoe Maarten 't Hart zo duurzaam en zelfredzaam mogelijk leeft op zijn hectare Hollandse kleigrond. Vanmiddag kreeg ik een mailtje van een medewerkster van "De Wereld Draait Door". Het gaat het in hun uitzending van vanavond over een nieuw televisieprogramma (wat over een moestuin gaat). Zij moest op zoek naar mooie foto’s van verschillende groentes en op mijn blog zag ze een mooie foto van de ‘Rattes d’Ardeche’. Of zij deze foto zou mogen gebruiken. Natuurlijk, heb ik geantwoord, leuk. Van tevoren weet ze nooit zeker of de foto’s die ze doorzet worden gebruikt, het ligt er altijd maar net aan waar over gepraat wordt tijdens een gesprek en of de foto goedgekeurd wordt. Maar niettemin toch leuk om over zoiets benaderd te worden. Wij zitten vanavond voor de buis!

De vele regen van de afgelopen maanden hier heeft behoorlijk wat schade aangericht. Op veel terrassen zijn muren ingestort en dit heeft zich ook voorgedaan bij wegen waar de hellingkant vaak uit gestapelde stenen bestaat. Alleen al op de weg tussen St. Julien du Gua en de Col de la Fayolle zijn er op drie plekken de afgelopen weken hele stukken muur opnieuw opgebouwd. Dit gapende gat bevindt zich hier even verderop in de vallei, er is een groot stuk van de weg de rivier in gegleden. Er kan geen auto meer door en het lijkt me een hele klus om die weg weer begaanbaar te maken. 

Vanmiddag de restanten van wat twintig jaar onze badkamer was naar de déchetterie gebracht. We zullen er nog weleens wat brengen maar ik hoop toch echt dat dit de laatste aanhanger bouwpuin was. Meteen even door naar de Gamm vert in St. Sauveur de Montagut voor wat pakjes zaad en bietenplantjes. Eindelijk eens een foto genomen van het prachtige gebouw, een oude fabriek, waarin dit bedrijf is gevestigd. Was ik al jaren van plan.