HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Het was een beetje feest gisteren, we vierden dat we 52 jaar getrouwd waren. En bij een feest hoort wat lekkers dus is Mart al vroeg naar de bakker in Otterlo gereden om deze heerlijke gebakjes te halen. Onze vrienden kwamen op de koffie en dat was natuurlijk gezellig. Daarna reden we naar Harskamp om daar bij een grote supermarkt boodschappen te gaan doen om voor de avond een lekker feestmaaltje te bereiden. Zoals voorspeld begon het tegen de middag te regenen en we besloten gezamenlijk om er dan maar een luie middag van te maken in onze eigen onderkomens. Dit is ons onderkomen, een leuk huisje met alle comfort voor 4 personen waarvan in ons geval er maar twee gebruik van maken. We hebben geen schuurtje maar we zetten de fietsen 's avond gewoon binnen, ruimte genoeg. Wel een eigen parkeerplaats voor de auto achter het huisje.  's Avonds aten we kip kerrie met rijst en sperciebonen. Een erg lekker recept wat ik nog weleens zal gebruiken voor het Recept van de Maand. Er werd van

De weersvoorspelling zag er voor gisteren wat beter uit, het zou in ieder geval tot halverwege de middag droog blijven. Uiteindelijk bleef het de hele dag droog, pas tegen de avond begon het te regenen. Dus die regenkleding in de fietstassen bleken overbodig maar ja, je kan er maar beter mee als om verlegen zitten. De jam was te koop, prijsjes op de potten, het geld mocht in het emmertje maar het liefst had deze mevrouw toch een appje voor een tikkie. Even gestopt om te kijken of er paddenstoelen stonden. Prachtig mos was er in ieder geval genoeg te zien. Veel spannends zagen we niet maar wel deze mooie zwammen. Ons doel van vandaag was Radio Kootwijk, we zagen het gebouw al vanuit de verte liggen. Dit is de achterkant van het imposante gebouw. Radio Kootwijk werd tussen 1918 en 1923 aangelegd op een verlaten terrein op de Veluwe, zo’n 12 km van Apeldoorn. Radio Kootwijk zorgde voor het eerste rechtstreekse radiocontact met Nederlands-Indië. Het hoofdgebouw hoort tot de mooiste staaltj

Een regendag gisteren dus er viel weinig te fietsen. Een museum dan maar en zo belandden we in het  Oude Ambachten & Speelgoed Museum in Terschuur. 160 Oude ambachten, winkeltjes en werkplaatsen en dan ook nog veel kinderspeelgoed. Het was er heel druk op het parkeerterrein en dat was niet zo vreemd. Ik had de grootste moeite gehad om een huisje te boeken, het is daar op de Veluwe gewoon nog hartstikke druk  op de campings en in de parken. En al die mensen gaan natuurlijk met slecht weer net als wij een museum bezoeken. Overbodig om te vermelden dat het grootste deel van al die mensen boven de zestig is. De rollators in de hal van het museum zeggen al genoeg. Gelukkig is het museum erg groot dus van die drukte was weinig te merken als je er rondliep. Ik heb geen foto's gemaakt van de winkeltjes en de werkplaatsen, die stonden allemaal erg vol en daarom vond ik het leuker om foto's te maken van voorwepen die mij opvielen, die ik leuk vond. Zwitsal poeder, wie kent het niet.

Vrienden van ons gingen met hun nieuwe caravan twee weken naar de Veluwe, wat fietsen en ze wilden die caravan even goed uitproberen voordat ze er volgend jaar weer voor langere tijd mee weggingen.   Hun andere caravan was helemaal nog niet zo oud maar liep ontzettende hagelschade op aan het Gardameer deze zomer toen hun dochter met haar gezin daar de caravan gebruikte. Wij wilden ook nog wel wat daagjes fietsen, hebben daarom in de buurt van hun camping een huisje gehuurd en kwamen gisteren halverwege de dag in Otterlo aan. Na een sombere ochtend was de zon daar al dooorgebroken dus na wat gedronken te hebben zaten we al snel op de fiets, profiteren van iedere paar uur goed weer die we nog hoopten te krijgen. Jammer dat de heidevelden al uitgebloeid waren maar je krijgt hier wel een indruk hoe mooi dit moet zijn als al die hei hier op de foto in bloei staat. Deze grote beeldengroep is onderdeel van een beeldenroute die de stad Ede verbindt met de Hoge Veluwe en het Kröller-Muller Muse

Toen wij na onze laatste Franse fietstocht bij de auto in La Voulte terugkwamen fotografeerde ik deze muurschildering. Die is nog niet zo oud want anders was hij me opgevallen.Wij parkeren hier namelijk ook altijd als we de brocantemarkt bezoeken en voorheen waren deze muren wat beklad maar zeker niet beschilderd met deze mooie heldere mural. De tekst viel me op dus ik nam nog een foto om die goed in beeld te krijgen. 'Il y a plus de héros dans l'ombre que dans la lumière' 'Er zijn meer helden in de schaduw dan in het licht' Prachtige tekst en zo waar, echte helden, mensen die er toe doen zoeken het licht niet. Zo'n tekst komt niet zo maar uit de lucht vallen dus ik ging even op het wereldwijdeweb op zoek naar de auteur. En dat is Alain Mabanckou, een Franstalige Congolese schrijver en dichter. Hij bezit de Franse nationaliteit. Hij studeerde rechten in Frankrijk en is sinds 2006 verbonden aan de University of California in Los Angeles als hoogleraar Franstalige

Terwijl ik boodschappen ging doen was Mart was alvast begonnen aan de paprika's die we meegenomen hadden uit Frankrijk. Nog een heel werk want ze moete schoongemaakt worden en daarna in stukjes gesneden. Toen ik terugkwam zag ik tot mijn verrassing dat hij hulp gekregen had van kleindochter Saar. Na even lekker geknuffeld te hebben met die lieverd ben ik thee gaan zetten voor de harde werkers, ik had gelukkig nog een paar chocolaatjes in huis. Vol met verhalen over school, twee jongens hadden ruzie gehad en ons werd uitgebreid verteld wat de aanleiding was geweest en hoe het allemaal afgelopen was. Voor haar leeftijd van 9 jaar kan ze dit ontzettend goed samenvatten. We hebben zitten genieten van Saar. Mijn beetje heimwee naar de Ardèche is meteen verdwenen na dit bezoekje.

Na een rustige reis met mooi weer en weinig verkeer op de weg kwamen we gisteren aan het eind van de dag weer in Stolwijk aan. Onderweg al gebeld met Theo, onze Stolwijkse Chinees en daar ons maaltje besteld wat net verpakt werd toen ik binnenkwam. De avond ervoor hebben we met zeventien mensen uit ons dorp gegeten in een restaurant vlakbij. Dat doen we altijd na de najaarswandeling, gezamenlijk ergens eten maar de wandeling zelf ging helaas niet door wegens regen. Nou waren wij toch niet meegegaan omdat wandelen niet meer gaat met mijn knieën en Mart omdat hij nog veel te doen zou hebben op onze laatste dag. Maar voor het eten hadden wij wel ingeschreven, dat wilden we niet missen. En wat was het weer leuk. Niet zo moeilijk met zulke fijne mensen die wij als dorpsgenoten hebben, wat hebben wij het daarmee getroffen. Toen wij afscheid van iedereen namen werd er gevraagd of we via de dorps-app wilden laten weten of we goed aangekomen waren. Ik stuurde het volgende berichtje: Arrivé sain

We hadden nog genoeg tijd om het tuinschuurtje even schoon te maken en meteen wat dingen weg te gooien. Het is maar een klein schuurtje, toen wij hier kwamen was het de (buiten) toilet maar dat heeft maar even geduurd want een badkamer met toilet was het eerste wat hier in huis gemaakt werd. Onbegrijpelijk dat dit hier straks weer allemaal in dat kleine hokje moet. Er verzamelen zich hier altijd heel wat spinnen. Aan de buitenkant van het tuinschuurtje staat de salvia 'Hot Lips' zijn best te doen en dan wel verschrikkelijk zijn best. Ieder najaar zeg ik dat de plant veel te groot wordt en dat de schop er in het voorjaar in moet maar dan hebben we het in die tijd zo druk met ander tuinwerk dat er niet van komt. Maar nu moet het echt gaan gebeuren, ik denk dat de plant anderhalve vierkante meter grond beslaat en we moeten er voor opzij stappen om er vanaf de trap langs te gaan. Eens kijken of ik de buurvrouwen er dan blij mee kan maken want ik denk dat hij in vier stukken gaat, O

Vriend Andre stuurde een berichtje dat hij in Les Peyses was om een terras aan te leggen. De volgende dag zou het naar verwachtijg klaar zijn. Of we dan even langskwamen om het in te zegenen. Hij beloofde een aperitief met een stukje clatoufis. Nou, aan zulke uitnodigingen geven wij graag gehoor. Hij had daar in zijn eentje een prachtig terras aangelegd met zware stenen. Een heel werk, het waren grote dikke stenen, dat is een gesjouw geweest.  De mannen hebben de tafel en stoelen weer op het terras gezet en toen hebben we even zitten genieten van een heerlijke prosecco en een stukje taart en ondertussen de nieuwtjes en het leven doorgenomen. Het plan was om de tegels nog te gaan voegen en daarna naar België te vertrekken. Mart vond het geen goed idee, dat merkte ik wel aan hem. Thuisgekomen heb ik Andre gebeld en gezegd dat Mart er zo aan kwam om hem te helpen, hij zou dat voegen nooit voor donker klaar krijgen. Maar ondertussen had onze vriend dat ook al ingezien en was hij de boel aa

Dit jaar had ik een geweldige oogst artisjokbloemen. Eten doen we ze niet maar we genieten ervan als ze aan het groeien zijn en dan in bloei komen, een prachtig gezicht, die grote plant met al die bloemen. Ze worden druk bezocht door de houtbijen , die duiken er helemaal in en komen dan onder het stuifmeel weer tevoorschijn.  Op het goede moment tijdens de bloei knipte ik ze af en daarna hebben we ze allemaal te drogen gehangen onder een afdakje. Ondertussen heb ik de laatste twee huurders van ons vakantiehuis al blij kunnen maken met zo'n mooie gedroogde bloem en de rest heb ik vandaag losgemaakt en in een krat gelegd die meegaat naar Nederland.  Ik hou er zelf een en de rest geef ik weg. En kijk, Mart heeft een week of twee geleden al de oude restanten van de artisjok weggehaald en nu groeit de nieuwe alweer met links een baby artisjokje. 

De laatse tomaten in de moestuin laat ik nog zo lang mogelijk hangen, ik wil er aan het eind van de week nog passata mee maken.  Ik schat dat ik nog wel zo'n kilo of drie, vier kan plukken, daar kan ik aardig wat potjes mee vullen. Er hangen ook nog heel wat paprika's. Die zijn na die vervelende hagelbui pas goed gaan groeien dus daardoor laat. Geeft niet, ik oogst ze de laatste dag voordat we weggaan en neem ze mee naar Nederland. Daar snij ik ze in stukjes en dan gaat alles in zakjes rauw in de vriezer. De kruiden worden in de grond in de moestuin gezet behalve natuurlijk de basilicum, die overleeft de winter niet. Dat plantje links,   Albuca spiralis (slijmlelie)   wat ik van blogvriend Ton kreeg leeft nog steeds en gaat mee terug naar Nederland.   Ik moet niet vergeten wat stokjes bij de kruiden te zetten want als Mart daar volgend  voorjaar de grond klaarmaakt om te planten zijn mijn kruiden zomaar per ongeluk verdwenen.

Naast de drie grote muurschilderingen in Mariac die ik al eerder liet zien was er op de grote muur van het gebouw nog ruimte over voor een kleinere. Ik vond het ontwerp heel goed, een huilende bloem. Hoe de mens omgaat met onze prachtige natuur is inderdaad om te huilen. Het had die ochtend dat wij er waren geregend, vandaar de regenjas. Er werd niet alleen met spuitbussen gewerkt maar ook met verfrolletjes en kwasten. Dat was het leuke van dit hele gebeuren, je kon de kunstenaars aan het werk zien met de voortgang van hun kunstwerken.

De Fransen houden van tradities en een van die tradities is het dorpsfeest. Ieder dorp heeft één keer per jaar zijn dorpsfeest, meestal gehouden in juli of augustus. Altijd maar dan ook altijd gaat dat gepaard met een maaltijd aan lange houten tafels. Vaak zijn er ook petanque westrijden. Toen wij zondagmorgen vroeg met de auto door de Eyrieux vallei reden konden we aan een groot spandoek over de weg al zien dat er in een van de dorpen die dag een fête du village werd gehouden. Overal waren gekleurde vlaggetjes gespannen en de eerste voorbereidingen waren al in volle gang. En toen wij verleden week zondag in het mooie Saou na de maaltijd nog wat door het dorpje liepen te slenteren stuitten we op een dorpsfeest wat al een poosje aan de gang was. Deze tafel was al schoongemaakt zag ik, daar zal men waarschijnlijk de frietjes hebben gebakken.  Want de hoofdmaaltijd bestond uit moules et frites (mosselen met friet). De frietjes waren al op en de laatste mosselen werden nog geserveerd. Acht