HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

We liepen gisteren de Zandhagedisroute in de duinen van Noordwijk. Een deel door een gebied wat het Zuid-Hollands Landschap beheert en een ander deel door de Amsterdamse Waterleidingduinen. Bekend gebied voor mij, vanaf kind heb ik hier veel gewandeld. In het Langeveld zijn het hele jaar wel damherten te zien. Maar dan moet je wel een beetje geluk hebben en dat hadden wij al heel snel. De dieren bevonden zich wel op afstand en ik had geen statief bij me maar als ik wat steun op de schouder van Mart kan ik vrij scherpe foto's maken. Soms  liggen ze rustig te herkauwen in het bos of anders grazen ze op de weides. Het blijft prachtig om  die mooie dieren op je gemak te kunnen bekijken. Voor deze grote jongen hebben we een stukje om moeten lopen, ik was nog niet in staat om er over heen te komen. Zien jullie die grote plassen verderop, dat was nog wel even een uitdaging. Gelukkig hadden we stevige wandelschoenen aan die wel tegen wat water kunnen. Dit kwamen we regelmatig tegen, grote

Zo gauw de kerst voorbij is wordt er voor onze supermarkt een grote tent opgezet en binnen twee dagen worden daar volop oliebollen en appelbeignets gebakken. Binnen de kortste keren staan de mensen er voor in de rij. Ik denk dat er zelfs mensen zijn die ze dagelijks komen halen. Zo niet wij, we geven er niets om. Ik geloof dat ik ze ooit weleens een keer heb gebakken maar onze kinderen waren ook geen echte liefhebbers van oliebollen dus ik voelde de noodzaak niet. Maar vooruit, een appelbeignet gaat er wel in dus ik nam er gisteren twee mee. In mijn boodschappenkarretje had ik andere ballen. Een zakje bitterballen wel te verstaan, van Kwekkeboom natuurlijk, wij willen alleen de allerlekkerste.

Niet echt veel gelopen de laatste dagen dus nu maar weer flink de pas erin. Er is niet veel te zien in de polder, nog even geduld en dan gaat er weer wat uitlopen waaronder de wilgenkatjes. Het water staat hoog, sommige wilgen hangen nog maar net boven het water. En deze hangt er niet meer boven maar erin. Maar ze zijn sterk, die knotwilgen, daar zit een soort oerkracht in. Zelfs deze boom gaat het nog redden en is met zijn holle stam een prima nestgelegenheid voor wilde eenden of steenuilen. Zo belangrijk dat er nog boeren en vrijwilligers bereid zijn de wilgen te knotten anders zou dit unieke cultuurlandschap langzaam verdwijnen. De wilg is een boom die snel groeit. Om te voorkomen dat de takken te zwaar worden en de wilg inscheurt of omvalt moet je regelmatig blijven knotten. Een nieuwe wilg hoef je niet bij een tuincentrum te gaan kopen. Je poot een afgezaagde lange tak diepgenoeg in de grond en hij gaat groeien. Heel simpel.

Tweede kerstdag reden we met een zus en zwager naar Drenthe naar een andere zus va ons. In de auto namen we een kerstmaaltijd mee die we van te voren klaargemaakt hadden. Alleen het voorgerecht, gevulde champignons, maakten we ter plekke klaar. We hadden die dag aardig weer dus konden we 's middags met de hond nog een lekkere wandeling maken en hadden daarna met zijn vijven een gezellige avond. Gisteren zijn we na de koffie weer vertrokken naar huis. Tussen al de digitale kerstwensen van onze Franse buren en en vrienden zat deze foto van buurman Bernard, een zonovergoten Le Serret. Dit wakkert onze heimwee naar die plek behoorlijk aan. We gaan maar eens nadenken wanneer we onze wintervakantie daar gaan doorbrengen.

Eerste kerstdag en gelukkig was het eindelijk droog na twee dagen doorlopende regen. Wij hadden de hele dag voor onszelf en besloten na een beetje uitgeslapen te hebben lekker te gaan fietsen. Niet al te koud, niet teveel wind, ideaal.  We reden door buurtschap Koolwijk de polder in sloegen af richting Bergambacht waarna we uitkwamen op Benedenberg. Onder Stolwijk vallen de buurtschappen Benedenkerk en Bovenkerk, onder Bergambacht vallen Benedenberg en Bovenberg.  In Benedenberg staan veel monumentale boerderijen, je kijkt echt je ogen uit. En tussen de boerderijen weilanden met schapen natuurlijk. Nog zo'n schoonheid die ongetwijfeld een paar eeuwen oud is. Dat zal deze boerderij ook zijn maar wat me hier opviel was die uitbouw in de zijgevel met dat prachtige raam bovenin. Deze boerderij functioneert als kinderopvang wat je steeds meer ziet in de polder. Ook voor buitenschoolse opvang gaan kinderen naar de boerderij tegenwoordig. Wat hadden een rondje gemaakt van 15 kilometer en

We hebben kerstmiddag en avond met kinderen en kleinkinderen kerstmis gevierd. Schoondochter Christianne had al voor een mooi gedekte tafel gezorgd toen we binnenkwamen en het zag er allemaal sfeervol uit. Neven Sebas en Luuk hadden er zin in en hebben de maaltijd alle eer aan gedaan. Ik sta er verbaasd van hoeveel twee van die jongens van twaalf jaar kunnen eten. Ben alweer vergeten hoe dat met onze eigens jongens was. Chefkok Bas had van te voren al aangegeven dat we Italiaans gingen en hij opende met deze vitello tonnato. Het vlees had hij zelf aangebraden en gesneden met een nieuw aangeschaft snijmachientje. Al die moeite was niet voor niets geweest want het smaakte voortreffelijk. Daarna kwam er nog meer lekkers op tafel en we eindigden met een grote schaal tiramisu van mijn hand. Helaas vergat ik er een foto van te maken maar hij ging schoon op. Het laatste stukje ging in een koelkastdoosje voor Luuk voor de volgende dag. Een rijkdom om zo aan tafel te zitten en te genieten van e

Warme en gezellige kerstdagen toegewenst.

Halverwege de week besloot ik toch maar een kerstcake te bakken, het hoort bij kerst vind ik. Ik ging voor de Engelse versie, een recept wat ik al heel lang heb. Het stond in een oud kookboek van de Libelle, dat groene wat inmiddels al jaren geleden naar de kringloop is gegaan maar niet voordat ik het recept had overgenomen. De vulling is met rozijnen, krenten en sukade, en dat laatste had ik niet in huis dus dat moest nog snel even gekocht worden. Snel ja, want die vulling moet minstens twee dagen weken in de rum. Gisteren heb ik de cake gebakken en het rook heerlijk in huis. Hij kwam gelukkig heel uit de vorm zodat al die laagjes met wat poedersuiker erop mooi uitkomen.  We hebben gisteravond al een dun plakje geproefd, ik was nieuwgierig hoe die smaakte want ik had deze kerstcake al jaren niet meer gemaakt. Ja hoor, dit is echt de lekkerste, nu weet ik het weer.

Acht bruggen telt de Bovenkerkse buurt en dit is de laatste. Ik had deze brug half december al gehaald maar toen was ik er nog niet helemaal. Lopen gaat minder makkelijk dan fietsen heb ik gemerkt, al fietsend heb je gauw een paar kilometer meer afgelegd. Er moest namelijk nog een stukje meer gelopen worden tot het eind van de buurt waar het doodlopend is en daar had ik even moed voor nodig. Dat rechtse stuk moest ik nog, links gaat de weg niet meer verder. Afgelopen donderdag heb ik dat laatste stuk gelopen. Ik kwam langs de Hillegonda Hoeve en nog een paar moderne boerderijen, de afstand viel me eigenlijk wel mee. Daar was het water, verder gaat de weg niet. Terug bij de laatste brug  kwam storm Pia me lastig vallen. De wind wakkerde nog wat meer aan en het begon hard te regenen. Je kan het aan het water zien, ik had de wind tegen. Ik heb het hele stuk tegen de wind en de regen op moeten boksen en dat viel me niet mee. Drijfnat was ik maar ik heb het overleefd. Ik dacht aan mijn moed

Weten jullie het nog?  Do They Know It's Christmas? werd op 25 november 1984 opgenomen in een studio in Londen door Band Aid, een gelegenheidsgroep van populaire pop- en rocksterren uit het Verenigd Koninkrijk in die tijd. Het was bedoeld om geld in te zamelen voor bestrijding van een acute hongersnood in Ethiopië.  Het lied confronteert de luisteraar met het feit dat het westen kerst viert, zonder zich te realiseren dat mensen in de derde wereld van de honger sterven. Dit wordt onderstreept in de zin "Well tonight thank God it's them, instead of you", gezongen door U2-zanger Bono. Ik had in die tijd drie pubers in huis die de aanloop naar het maken van deze single op de voet volgden. Iedere avond aan tafel werd er besproken welke bekende popster zich nu weer had aangemeld om mee te doen aan de opname. Ik kocht de single voor ze en die werd in die dagen veel gedraaid. Rond de kerst een paar jaar erop was juist die single die niet meer te koop was opeens zoek. Zoon B

Om de dag fiets ik in de polders rondom Stolwijk. Ik ben begonnen met een rondje Bovenkerk wat 4.5 km was maar dat begon me al gauw te vervelen, dat landschap en die boerderijen had ik nu wel genoeg gezien. Ook merkte ik als ik eenmaal op de fiets zat het best lekker ging dus ik ging naar de andere kant van het dorp en stak de grote rotonde van provinciale weg over, wel lopend, op aanraden van de fysiotherapeut. Hier nam ik Benedenkerk, dat is een dubbele buurt en dan nog een groot stuk van Benedenheul, de enkele buurt die daarop volgt. Toen omgekeerd, boodschappen gedaan met de fiets en thuis gekomen had ik er 9 km opzitten. Verleden week ging Mart ook mee fietsen en toen hebben we twee keer vanuit Benedenheul een rondje Koolwijk gedaan en dat was ook 9 km.  Gisteren stelde Mart voor om richting Bergambacht te fietsen en daar via Schoonouwen weer terug naar Stolwijk te gaan. Goed, zei ik maar als we op 6 km zitten en mijn knie voelt niet lekker gaan we terug. Terug gaan was niet nodig

Het is troosteloos weer en heel somber buiten, echt de donkere dagen voor Kerstmis. Maar ondanks dat heb ik gisteren met een groepje van drie mensen onze rondjes gelopen in Oudewater, Wij waren niet stuk te krijgen en onze leidster zorgde voor licht in de duisternis. Verder niets aan toe te voegen.

In Deventer kon ik in één straat al deze geveltuintjes fotograferen. Hier heeft men echt zorg aan het groen besteed. Deze is wat rommeliger maar in ieder geval lekker groen.  Het valt me wel vaker op, meerdere geveltuintjes bij elkaar in één straat. Mensen inspireren elkaar blijkbaar op dat gebied. Hier staat alle groen keurig op een rijtje. In dezelfde straat kwam ik ook een paar prachtige deuren tegen. Deventer is rijk aan deze grote koopmanshuizen. En aan de voordeur is duidelijk de rijkdom te zien.

Mijn jongere broer Joop werd afgelopen week zeventig jaar en daar was hij blij om, hij had er naar uit gekeken om die leeftijd te bereiken. Dat klinkt vreemd want wie wil er nu graag ouder worden. Hij wel, hiermee had hij namelijk drie broers overleefd die te jong overleden.  Om dit voor hem heuglijke feit te vieren had hij twee zussen en zwagers uitgenodigd voor een gezellig samenzijn Het klinkt wat wrang maar hoe meer familie je verliest hoe meer je dit soort gezelligheid gaat waarderen. Natuurlijk haalden we herinneringen aan heel vroeger op, gebeurtenissen die we alledrie wel weten maar nog zo graag een keer willen horen. Terwijl broer zijn verjaardag al lang niet meer vierde zei hij nu bij het afscheid nemen dat hij er hard over dacht om dit de volgende jaren maar te gaan herhalen.

Het leuke van zo'n WijnSpijs wandeling is dat je tussen het lopen door naar het volgende restaurant veel van de stad ziet. Zo leerden we Deventer beter kennen. Deventer is één van de oudste steden van Nederland en was ooit een Hanzestad waar veel handel werd bedreven en daardoor een rijke stad, dat is aan de huizen wel te zien. Wat stadsschoon betreft kom je hier wel aan je trekken Zicht op de Lebuinuskerk. De Grote of Lebuinuskerk is een gotische hallenkerk aan het Grote Kerkhof in Deventer. In de middeleeuwen was het de hoofdkerk van de stad en een van de voornaamste kerken binnen het bisdom Utrecht. Dit was het laatste restaurant wat wij bezochten, gevestig in een prachtig pand. Hier nog een fraai lichtelement. We kwamen er nog eentje tegen, een groep rendieren maar daar brandde de verlichting helaas  niet van. Het Havenkwartier van Deventer is een gebied waarin industrieel erfgoed, creatieve ondernemers, kunst en cultuur, horeca, bouwen en wonen gecombineerd worden met een nog