HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ondanks de regen waren er vanmorgen veel lopers bij ons startpunt in Oudewater. Niet zo gek want we vierden vanmorgen een beetje Sinterklaas. Nou ja, we drinken koffie op de goede man. We lopen dan een flink stuk, vanmorgen wat minder want het bleef deze keer echt door regenen, en gaan dan met zijn allen ergens koffie drinken met heel veel lekkers. Terwijl we al aan de koffie zaten schoven er nog wat mensen aan die door de een of andere oorzaak niet kunnen lopen en we zaten daar uit eindelijk met 25 man en vrouw. Dat is wel een teken dat dit soort dingen ontzettend gewaardeerd worden. Het was dan ook heel gezellig en met een warm gevoel ging ik weer naar huis.

Buiten is het somber vandaag, normaal voor de tijd van het jaar. Het heeft gelukkig zelden invloed op mijn humeur. Ach, en gisteren was het lekker buiten. Zo lekker dat ik maar eens een rondje maakte in de Bovenkerkse Buurt, nog niet gedaan sinds we in Nederland zijn. Ik ging alleen, Mart ging biljarten. Sinds kort heeft hij zich, na veel aandringen van mijn kant, lid gemaakt van de seniorensoos, daar staan twee biljarttafels. Hij vindt het leuk om te doen, is er goed in en was jarenlang lid van de biljartvereniging van ons dorp. Maar helaas die is een paar jaar geleden ter ziele gegaan. Het voordeel van alleen lopen is dat je meer ziet, bijvoorbeeld deze poes aan de waterkant. Zou die hebben zitten kijken naar zijn of haar eigen spiegelbeeld? Nergens anders zie je zulke mooie wolkenluchten als in ons platte, laaggelegen Nederland en dan vooral als je net zoals ik vandaag in een polder loopt. Aan het licht op de blaadjes van deze boom kan je zien dat de zon nog scheen maar met...

Lijn 40 van Noordwijk naar Leiden via Rijnsburg en Oegstgeest. Ik heb er heel wat in gezeten, want statten deden wij vanuit Noordwijk in Leiden. De bus was een Leyland, in vakkringen ook wel een “Bolramer” genaamd, vanwege die ronde voorruiten. Het zal in zo'n model geweest zijn dat ik voor het eerst alleen met de bus mocht om in Leiden boodschappen te doen. Ik was een jaar of dertien en in die tijd waren we op die leeftijd niet veel gewend dus ik was hartstikke zenuwachtig. Wel tien keer had ik  mijn moeder en oudere zussen gevraagd wat ik tegen de buschauffeur moest zeggen en onderweg naar de bushalte bleef ik het repeteren. De bus kwam, ik stapte in, de buschauffeur keek me vragend aan en ik kon geen woord uitbrengen. Echt, ik was helemaal dichtgeslagen, ik weet nu nog hoe dat voelde. Na een hele poos kon ik stotterend uitbrengen dat ik een retourtje station Leiden wilde. Met een rode kop struikelde ik naar achteren om een plekje in de bus te zoeken, ik voelde me vreselij...

We waren bij vrienden en die wonen vlakbij de Braassemermeer. En die vrienden houden ook van wandelen. Dus toen we koffie en een glaasje hadden gedronken keken we met zijn allen nog eens goed naar de lucht en gingen we het erop wagen. We liepen een groot deel lang de Braassem, mooi hoor, dat weidse met die Hollandse luchten, soms dreigend. Maar we kregen in de bijna drie uur dat we liepen geen druppel. De bootjes op de foto hierboven zijn Optimisten, een eenmans jeugdzeilboot en dat wist ik dan ongeveer, maar meer ook niet. Omdat dit een leerzaam blogje is zocht ik voor jullie op dat de Optimistklasse de grootste wedstrijdklasse is, zowel nationaal als internationaal. Kinderen mogen wedstrijdzeilen in de Optimist tot en met het kalenderjaar waarin ze vijftien worden. Daarna stappen ze vaak over op een andere eenmans jeugdzeilboot. Dit zou manlief met een vriendje kunnen zijn toen hij jong was.  Hij groeide op aan de rivier de Drecht die uitkwam in de Braassem. Altijd be...

Ieder jaar heeft Sinterklaas wel een moeilijk gevalletje te bespreken met de burgemeester van onze gemeente. Dit jaar was de reconstructie van het centrum Stolwijk aan de beurt. De Bovenkerkseweg waar wij aan wonen is eindelijk klaar maar aan het Dorpsplein is nog steeds niets gedaan. Ondertussen zijn, bijna een jaar geleden al, de bomen daar gesnoeid na jaren achterstallig onderhoud maar nu is het wachten op de herbestrating. En dat wachten begint een beetje te wringen. Dus om de boel wat aan te jagen liepen Pieten met plattegronden in hun hand, werd er op slechte plekken zand gestrooid en kregen alle kinderen een veiligheidshesje. Deze ludieke sponsoring was van een grote bouwonderneming in ons dorp. Of dit alles de boel gaat versnellen weet ik niet maar onze schoondochters waren wel blij met die hesjes voor hun kroost.

De goedheiligman heeft vanmiddag ook Stolwijk weer  aangedaan. Met een grote vrachtwagen kwam hij vanaf de provinciale weg het Dorpsplein op gereden waar tussen alle kinderen ook twee kleinzoons van ons stonden te wachten, de zakjes voor de pepernoten al in de hand. Onze Sinterklaas is niet zo jong meer en doet alles op zijn eigen tempo. Hij neemt de tijd om moeders en kleine kinderen een handje te geven en hij maakt hier en daar een praatje. Nogal makkelijk want hij kent hier werkelijk iedereen. Z o te zien was Saar niet echt onder de indruk, niet zo vreemd want die laat zich niet gauw gek maken. Sebas en Luuk schoten iedere Zwarte Piet aan en vroegen dan onschuldig om een handje pepernoten. Die twee deugnieten hadden maar een doel, dat zakje zo vol mogelijk te krijgen. Het was een gezellige drukte op ons Dorpsplein. De fanfare speelde, er werd warme chocolademelk geschonken en het was droog, ook niet onbelangrijk. Een uurtje later kletterde de hagelstenen ...

De laatste knutseldag vandaag dus er moest het een en ander afgemaakt worden. Leuk hè, al die mutsjes. Bij één meisje was het me al opgevallen dat ze ontzettend handig was en die kwam vanmorgen met vier mutsjes aanzetten, had ze thuisgemaakt. Er waren kinderen bij die alles aan de ringen hingen die Mart in Frankrijk nog gemaakt had maar de meesten vonden de stokken die ik gisteren in de polder had geknipt erg leuk want die kon je voor het raam hangen. Voor de kleintjes was dit ook wel wat makkelijker. Al met al was het ontzettend leuk om te doen, ik heb er echt van genoten en er waren al kinderen die zeiden dat ze volgende keer weer bij mij wilden  knutselen. Ja, dit wordt een keer of vier per schooljaar georganiseerd en wij zijn alweer voorzichtig gepolst of we dan weer mee willen doen. Daar gaan we eens over nadenken, ik heb Luuk en Saar in ieder geval  al beloofd dat we die leuke bladeren eerdaags hier thuis ook gaan maken. Nu eerst Sinterklaas. Alle cadeautjes ...

Een paar minuten voor half negen vanmorgen, ik sta op het punt om in de auto te stappen om naar Oudewater te rijden en daar te gaan wandelen. Opeens klettert de regen tegen de ramen. Getver!! Gauw kijk ik nog even op buienradar en die geeft inderdaad heel wat regen op in onze regio. Zal ik wel of zal ik niet? Ik besluit toch te gaan, er staat flink wat wind en ik hoop dat daardoor die regenwolken uit elkaar geblazen worden. Tot Oudewater blijft het plenzen en ik zet uit de auto mijn capuchon op. Bij ons vertrekpunt staan al wat mensen en uiteindelijk besluiten we toch te gaan lopen, het wordt droger. De stokken nemen we niet mee, te gevaarlijk met die wind. Of we struikelen er zelf over of we laten iemand struikelen. We lopen de dijk op en wandelen vijf kwartier met harde wind, maar droog en niet te koud. Heerlijk, dat uitwaaien terwijl je in een mooi polderlandschap met eeuwenoude boerderijen loopt. Na de koffie, als ik weer naar mijn auto loop zie ik dit bordje bij een huis hangen....

We zouden gisteren naar Leiden gaan, vriendin Stan en ik, maar bleven door het slechte weer toch maar dichter bij huis. We dronken eerst natuurlijk uitgebreid koffie, we zien elkaar tenslotte ook niet iedere dag en hebben altijd veel bij te praten. Daarna gingen we lekker lunchen in haar woonplaats Sassenheim en daar bleek ook een leuke tweedehands winkel te zijn. Ik had graag deze tulen onderrok gekocht voor Saar, ze zou het prachtig gevonden hebben, maar hij was jammer genoeg veel te groot. Maar ik kocht wel deze poppenkleertjes voor heel weinig. Even wassen en strijken, inpakken en dan heb ik weer een Sinterklaascadeautje. Ik had me voorgenomen niet teveel uit te geven maar ik bezweek voor deze presse paper. Goede voornemens sneuvelen weleens. Ik heb er al een stuk of vier, het begint nu wel een beetje op een verzameling te lijken. Op de heenweg door het park zagen we ze al en toen we in de schemer terugliepen hebben we wat van deze takken geroofd. Als excuus kan ik aanvoe...

Ik moest even in Gouda zijn bij mijn fysio en kwam daar deze winkel tegen. Lego, echt alleen maar lego en dan een winkel vol. Nieuwsgierig als ik ben liep ik naar binnen en vroeg aan de eigenaar, een leuke jonge vent of ik een paar foto's mocht maken wat geen probleem was. Ik keek mijn ogen uit, vooral die wand met al die losse onderdelen vond ik geweldig. Je kan daar een bekertje vullen tegen een bepaalde prijs. Achterin de zaal was een aparte ruimte waar kinderen met hun ouders lekker aan het bouwen waren met de hopen legostenen die daar lagen. Dat wordt een paar keer per maand georganiseerd vertelde de winkelmijnheer. Hij vertelde ook nog dat Lego in 1946 haar eerste blokken van hout verkocht maar in 1949 brachten ze de blokjes op de markt die wij nu kennen als lego: die van plastic. Ja, dat is mijn geboortejaar, geen wonder dat dat legospul van zulke goede kwaliteit is. Maar het kwam pas in 1960 op de Nederlandse markt. Onze kinderen hebben wat gespeeld met dat Lego...

Naar aanleiding van een blogbericht van Bertie ging ik afgelopen weekend in mijn boekenkast op zoek naar het boek 'Het wrede paradijs' van de Friese schrijver Hylke Speerstra. Ik las het een paar jaar geleden en zoals je dat met sommige boeken hebt, ik denk nog er nog vaak aan. Speerstra vertelt in zijn boek over Friezen die in de jaren na de Tweede Wereldoorlog hun heil gingen zoeken in een ver vreemd werelddeel, moe van de uitzichtloze situatie in Nederland. Veel van deze mensen waren nooit verder weg geweest dan hun volgende dorp. Over die grote overgang, het harde werken om een bestaan op te bouwen wat niet bij iedereen succesvol werd en de heimwee bij velen gaat dit boek. Ik vond het ontroerend mooi en wilde het graag nog eens lezen. Dan zal ik het opnieuw moeten kopen of uit de bibliotheek halen, ik kan het nergens meer vinden, heb trouwens al meer gezocht. Waarschijnlijk heb ik het ooit uitgeleend en niet meer teruggekregen. Wat ik nog wel tegenkwam is een ander boek ...

Om half negen vanmorgen stonden we al langs de lijn op een voetbalveld in Den Haag. Kleinzoon Sebas zit inmiddels op voetbal en die gingen we even aanmoedigen. Eigenlijk is dat bij hem niet nodig want hij vindt het spel zo leuk dat hij het liefst de hele dag met een bal aan zijn voeten loopt. Eerst even loslopen met zijn allen en dan gaan de jongens in kleine groepjes een wedstrijd spelen. Ja, een voetballertje zit er wel in en aanwijzigingen geven kan die kleine praatjesmaker ook goed. Aan het eind van de wedstrijd mag er ook nog even op een groot doel worden geschoten en Sebas wil dat dan persé vanaf de 16 meter lijn? doen. Raak, de bal in de linker bovenhoek. De sjaal mocht hij een week mee naar huis nemen als topscoorder van de wedstrijd!

De personeelsvereniging van mijn oude werk stuurde me een uitnodiging voor een workshop bonbons maken. Dat leek me zo leuk dat ik me per kerende email heb ingeschreven. En het was ook leuk. Eerst al om weer met oud collega's te praten en dan met hen een avond leuk bezig te zijn. We kregen eerst uitleg over hoe we te werk moesten gaan en mochten daarna zelf aan de slag. We waren met negentien personen, er deden ook mannen mee. Kan ook bijna niet anders, ik werkte in een mannenbedrijf met veertien vrouwen op honderdvijftig mannen. En die mannen deden het zeker niet slecht, dat waren echte hobbykoks. Kijk maar eens hoe de kunst hieronder afgekeken wordt. En zo bleven de tafels achter na een avondje leuk bezig geweest te zijn. Maar het resultaat mag er ook zijn. Een gevuld doosje met allerlei lekkers. Chocola gevuld met caramel en met marsepein. Pindarotsjes en mooie witte chocolaatjes. En dan vergat ik nog een foto te maken van een zakje met gevulde chocola, drie ver...

Vandaag maakte ik met de schoolkinderen de mutsjes van Alet en voor de kinderen die iets anders wilden maken kreeg ik precies op tijd, alsof ze het wist, het idee van deze mooie bladeren nog aangeleverd van Toos . De meeste kinderen wilden de mutsjes maken, zelfs een paar jongens wat ik niet had verwacht. Vooral de meisjes vonden de mutsjes 'allerschattigst' en begonnen met veel enthousiasme maar er zat toch meer werk in dan ze hadden verwacht. Ik kwam dan ook ogen, oren en handen tekort om ze op weg te helpen. Het is maar goed dat ik deze foto's voor de les maakte anders had ik jullie niets kunnen laten zien, al mijn aandacht werd door de kinderen opgeëist. Als je op de dikgedrukte namen klikt van mijn superhandige blogvriendinnen krijg je te zien hoe je zelf ook aan de slag kunt met deze leuke ideeën. Er zijn ontzettend handige kinderen bij die in een ommezien zo'n mutsje klaar hebben maar er was ook een klein meisje waar het maar niet bij wilde vlotten. ...