HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

In het begin van de 20e eeuw werd de woningwet aangenomen, daarvoor bouwde men maar raak met als gevolg veel krotten, kelder- en zolderwoningen. Overheid en woningbouwverenigingen sloegen de handen ineen om samen de eerste moderne sociale woningen neer te zetten. Arbeiders hadden ook recht op een mooie leefomgeving, vond men. Architecten kregen de kans om te experimenteren met een vormenrijke en creatieve bouwstijl. De Amsterdamse School was geboren. Michel de Klerk is de architect van één van de meest spectaculaire gebouwen die de school heeft voortgebracht: Het Schip uit 1921. Het is een van de drie blokken arbeiderswoningen in de Spaarndammerbuurt die zijn ontworpen door deze architect. Nadat we door een poort uit het Zaanhof waren gelopen kwamen we uit bij de toren van Het Schip. Jaren geleden had ik hier al eens gefotografeerd en ik verheugde me op het weerzien omdat ik het een prachtig gebouw vind. De toren is puur decoratief. Al die vormen waren natuurlijk niet altijd even pract

Voor de vierde keer gingen we gisteren op stap met de  routegids 'Wandelen buiten de binnenstad van Amsterdam'. Hoewel het zonnig weer was voelde het heel koud aan met de wind die vanaf het IJ kwam. Direct vol in het zicht stond daar het Pontsteigergebouw. In 2018 trokken de eerste bewoners in de dure appartementen. De vier penthouses op de bovenste verdieping schijnen door een Amsterdamse horecaondernemer in één keer voor 16 miljoen te zijn gekocht en met mooie winst weer doorverkocht. Over de Willemspoort schrijft een anonieme auteur in 1844:  'Als men met den spoorwegen te Amsterdam komt ontwaart uw oog een lomp gebouw dat door een toeval daar schijnt nedergeworpen te zijn'. Na de Willemspoort lopen we de negentiende-eeuwse gordel in. Deze wijken zijn ontstaan op basis van het uitbreidingsplan van ingenieur Jan Kalff uit 1877.  Net zoals in de tuindorpen is hier veel mooi metselwerk te zien. Arbeidsuren waren niet duur in het begin van de vorige eeuw. De woningblokke

 Ik heb een schat aan oude foto's, de meesten komen bij een neef van mij vandaan maar ik heb er zelf ook veel ingescand. Daar moet ik maar eens wat mee gaan doen vind ik. De foto's zijn allemaal in Noordwijk gemaakt waar de families van mijn beide ouders vandaan komen. Ik zal nog even wat uitleg geven bij deze foto. Burgemeester Pické ( 1866 tot 1885) is de stichter van de badplaats Noordwijk. Hij vond dat het dorp meer te bieden had dan alleen maar vis. Leen Steenvoorden, ook wel de Grote of IJzeren Turk genoemd was mijn overgrootvader van moeders kant en hij had een stratenmakersbedrijf. Hij komt in veel verhalen over Noordwijk voor. Ik vind dit een prachtig verhaal. Het ontstaan van Noordwijk als badplaats als het ware. Zowel over de IJzeren Turk als mijn opoe, zijn dochter heb ik als eens eerder geblogd. Kijk hier en hier maar even.

Ik heb ze nog niet allemaal laten zien, de foto's van de muurschildering onder dat viaduct in Frankrijk. We reden daar in september verleden jaar onder door tijdens onze fietstocht naar de Middellandse Zee. Dus hier nog maar weer eens een kleine serie. Deze muurschildering zijn van Noon, een vrouwelijke artiest die haar geometrische, kleurrijke afbeeldingen op papier, beton en hout maakt. Over de artiest die dit mooie werk geschilderd heeft lees je hier wat meer en je kan er ook nog ander werk van haar bewonderen.

De historische roman Phoenix gaat over een schip vol Achterhoekers dat in Amerika is vergaan. Een verhaal dat Bert Wagendorp die uit de Achterhoek komt op zijn zesde voor het eerst hoorde van zijn vader. "Mijn vader vertelde het verhaal altijd gewoon als een leuk verhaaltje. Als we het over een familie in Amerika hadden, dan begon hij over dat schip. Pas veel later hoorde ik wat er echt gebeurd was". Winterswijk, 1847. Abel Sikkink is acht jaar oud als zijn ouders besluiten te emigreren naar Amerika. Maar het noodlot slaat toe en het schip waarmee ze naar hun eindbestemming varen, de Phoenix, vergaat. Abel overleeft als enige uit het gezin de ramp. Hij groeit op in een klein dorp in Wisconsin waar hij in de leer gaat als journalist en dan reist hij zijn vriend Kalle achterna die in New York carrière maakt als fotograaf. Daar opent zich een nieuwe wereld. Het is de vooravond van de Amerikaanse Burgeroorlog en Abel bereidt zich voor op een nieuwe rol: die van oorlogsverslaggeve

We brachten dochter Floor en een vriendin naar Schiphol, de dames gingen naar Noorwegen. Daar woont een zus van vriendin en ze gaan daar skieën en een tocht maken met sledehonden.  Op de terugweg maakten we er een toeristische trip van en kwamen door Rijpwetering, de geboorteplaats van deze sportman. Hij won ooit de Tour de France en werd op zijn 38ste jaar nog werelkampioen wielrennen. We zijn even langs gegaan bij zijn broer, net als Joop dus een neef van Mart en hebben oude herinneringen opgehaald. De Koppoel waaraan de famile Zoetemelk woont. Mart is er als kleine jongen veel geweest maar nu al jaren niet meer. Rijpwetering is een klein dorp, er is niet eens een supermarkt meer vertelde men. Veel water dus 's zomers druk met watersporters maar nu was het rustig, er was niet veel te zien. Op deze oude schepen na en een paar mooie boerderijen.

Zoals ik wel vaker doe 's winters in het Franse huis maak ik een rondje waarbij ik kijk wat er weg kan. Dat moet echt gebeuren want alhoewel het een groot huis is met veel bergruimte waaronder drie kelders loop je toch het gevaar dat de boel dicht slibt. Ik heb namelijk al jaren de gewoonte om spullen uit Stolwijk die we toch niet meer gebruiken dan maar mee naar Frankrijk te nemen met het idee dat we het daar nog wel kunnen gebruiken. Stom natuurlijk en het erge is dat Mart er ook vaak aan mee doet.  Maar goed, ik heb weer een flinke doos kunnen vullen voor de kringloop in Bergambacht en die doos heb ik er vanmorgen gebracht. Ik had nog tijd dus ben even binnengewipt waar mijn oog onmiddellijk op deze leuke bordjes viel. Ik heb een zwak voor borden, heb er veel gehad en ook weer weggedaan. En deze, die heb ik toch maar laten hangen. Liep ook nog even naar boven om te kijken of er Seasons waren. In dit tijdschrift zitten altijd mooie pagina's waar ik enveloppen van maak maar he

Ik hou van rust, ik hou zelfs van stilte. Ik ben niet gesteld op allerlei geluid, ik geloof niet dat ik in een stad zou kunnen leven. Daarom ben ik helemaal op mijn plek in ons gehucht in de bergen van de Ardèche. En ook hier in ons Stolwijkse dorp is het niet bepaald druk te noemen op de plek waar wij wonen en dat is goed zo.  Het enige geluid wat hier in het appartement goed doorkomt is van een klas met kwebbelende kinderen die van en naar de sporthal lopen. Dat gebeurt een paar keer per dag en ik vind het een gezellig geluid waar ik blij van word, het is me nooit teveel. Ik hoor ze vaak al van verre aankomen en als ik denk dat het de klas van Luuk of Saar is ga ik even op het balkon staan om te zwaaien. Haha, dan zwaait de hele klas terug, ook de juffouw of de meester.

Aan het eind van de middag om vijf uur reden we Stolwijk weer binnen. Het was rustig op de weg, tenminste, aan onze kant. Het tegemoetkomend verkeer was heel wat drukker, dit weekend was de wintervakantie voor onder andere Parijs begonnen en dat betekent dat veel mensen op wintersport gingen, de skiboxen waren niet te tellen. Geen zon gezien, dat misten we wel maar op een paar kleine buitjes na bleef het droog.  We knepen hem wel een beetje tijdens de reis, er zat namelijk een flinke barst in onze vooruit. Op de heenreis was het nog een klein barstje, zat er zomaar in en de dag voor ons vertrek bleek die barst opeens wel meer dan 40 cm lang te zijn. Snel een afspraak bij Carglass Gouda geregeld voor vandaag, een rol brede plakband mee in de auto genomen en op hoop van zegen gaan rijden. Gek is dat maar ik moest er telkens naar kijken, naar die barst die gelukkig niet groter werd. Thuisgekomen stond er een mooie bus tulpen op tafel, daar neergezet door een lieve schoondochter.

Vanmorgen om zes uur zaten we al in de auto op weg naar Nederland. We laten ons fijne huis en ons mooie dorpje omringd door kastanjebossen achter. De ingestorte muur is tot volle tevredenheid opnieuw opgebouwd, de steiger, betonmolen en andere materialen zijn opgeruimd. Mart kwam precies uit met het zand. Hij kwam wel stenen tekort, vooral kleine, blijkbaar teveel in de holle ruimte gegooid. Buurman Jean-Pierre had een grote hoop kleine stenen op zijn terrein liggen en nadat ik hem een mailtje had gestuurd kreeg ik al heel snel het antwoord dat Mart kon pakken wat hij nodig had.  Wat hebben wij toch een fijne buren, eerst al Bernard die een lange middag helpt om van de omlaag gevallen stenen twee hopen te maken en dan Jean-Pierre die niet moeilijk doet over zijn stenen. En natuurlijk niet te vergeten onze goed vriend Ernest die met Mart samen een flink eind omhoog kwam met de muur. De grond van de border was flink ingeklonken door eerst de stenen die erop gelegen hadden en daarna het w

Toen de houten vloer in het achterste deel van onze woonkamer in 2011 weggebroken werd vonden we een oud stenen kannetje, het staat hier nog steeds. En nu vonden we dit schoentje tussen de stenen van de ingestorte muur. Een hoog kinderschoentje, het is maar 15 cm groot. Van leer gemaakt, dat is nog duidelijk te zien. Toen ik het stof er vanaf geblazen had bekeek ik het schoentje nog eens goed en zag dat de de zool met kleine nageltjes aan de leest bevestigd was.  Kijk, je kan hier de nageltjes nog zien zitten. Heel bijzonder. Van wie zal dat schoentje zijn geweest? Die vraag kan ik denk ik wel beantwoorden. Dit schoentje moet van Andre Benefice geweest zijn, het enige kind wat hier gewoond heeft. Hij was de zoon van Georges en Sophie Benefice en zijn grootouders Louis George en Isoline Benefice liggen hier ook op ons kerkhofje begraven. Andre werd geboren in 1935 en kreeg polio, ook wel kinderverlamming genoemd. We hebben hier ook eens houten krukken gevonden in een kelder. Hij stierf

 Mart heeft ook de grote lindeboom gesnoeid. Ieder jaar worden de omhooggroeiende takken uit de top gehaald, zo blijven we zicht houden vanuit de tuinkamer. En dan knipt hij rondom nog wat takken zodat de boom niet al te breed wordt. Ik ontfermde me gisteren over alle takken die op de grond kwamen te liggen, op de foto is al minstens de helft weggeruimd. De takken van de moerbei zijn vrijwel recht, dat is makkelijk weg te ruimen, maar deze takken gaan alle kanten op en al dat takkenspul moet twee terassen lager gebracht worden.  Op deze foto is te zien dat in de moestuin van buurman Daniël al veel gedaan is. Die heeft al drie grote bedden helemaal schoon en waarschijnlijk zitten de aardappels er al in. Dat zal bij ons moeten wachten tot begin april. Dus ik heb alles fijn geknipt boven een tuinafvalzak, dat is makkelijk beneden brengen en als het eenmaal droog is past het ook goed in de verbrandingston.  Die tuinafvalzakken kopen we tegenwoordig toch van wat betere kwaliteit, de goedkop

Gisteren aan het eind van de middag, ik was net in huis, keek ik toevallig uit een van de ramen in de kamer en zag een vreemdeling door de moestuin lopen met een rood kratje in de handen. Of het een man of vrouw was kon ik niet zien, wel dat er een grote muts op het hoofd stond. Mart bracht net takken naar beneden, ik zag hem even met die persoon praten die daarna ons kerkhofje opliep. Het begon me te dagen, ik griste mijn fototoestel van de tafel en liep snel naar beneden waar ik deze oncharmante eerste foto nam. Dit moest de geheimzinnige nicht zijn die sinds een jaar of vijf met Allerzielen nieuwe kunstbloemen op de graven zet. Allerzielen is een katholieke gedenkdag waarmee de overledenen herdacht worden en het wordt gevierd op 2 november. Rond die tijd zijn wij al weer in Nederland dus wij hebben al die jaren nooit gezien wie er die bloemen neerzette. Ik had eens aan buurman Robert die hier permanent woont gevraagd wie er met die bloemen naar ons kerkhof kwam en hij dacht dat het