HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Dit kunstwerk van de bekende muurkunstenaar Ricardo van Zwol op de Mandelaschool in Rotterdam is van oktober 2024, vrij recent dus. De Mandelaschool kreeg eerder dit jaar nieuw onderdak in een fonkelnieuw gebouw aan de Jacominastraat Bij het ontwerpen van het nieuwe gebouw voor de Nelson Mandela basisschool reserveerde de architect een blinde muur speciaal voor een muurschildering die voor de buurt moest worden gemaakt. Het idee was dat muurschilderingen tijdens de gevangenschap van Mandela in de apartheidsperiode in Zuid-Afrika een manier waren om te communiceren en politieke boodschappen over te brengen. Hoe dit werk tot stand kwam kan je hier prachtig zien.

Het was vies koud met motregen gisteren, echt weer om lekker binnen te blijven met een goed boek. Dat goede boek had ik, ik zal er later wat over vertellen maar daar ging het niet om. Het ging erom dat ik perse een stukje wilde gaan fietsen. Ik zat al een week op de hometrainer en dat ging goed dus ik wilde het buiten proberen. Geen weer, zei Mart maar ik kan soms erg eigenwijs zijn en wilde het beslist nu buiten proberen, er was in dat hoofd van me geen uitstel mogelijk. Ik ga wel alleen, je hoeft niet mee, alleen maar tot de de molen. Geen sprake van, ik ga mee was het antwoord, als je valt moet er toch iemand zijn om je op te rapen. Ik ben niet gevallen, we fietsten door de polder van Bilwijk tot de molen aan de Vlist waar ik deze foto nam. Het was heel dampig, mijn bril was nat dus ik nam de foto op goed geluk. Terug naar huis, we hadden zes kilometer gefietst. Een stukje van niks maar het gaf mij een goed gevoel en dat had ik even nodig.

Aan het meer van Atitlán ligt Panacel. We zitten hier in de hooglanden op 1597m hoogte. Het is het drukbezochtste plaatsje aan het meer. De meeste mensen verdienen hun kost in de toerisme-industrie. Ze werken in een van de vele hotels, restaurants en bars. In de  hoofdstraat de Calle Santander zijn tientallen winkels met allerlei goederen voor de toeristen. AOW kent men in deze landen niet, van jong tot oud draagt men zijn steentje bij aan de familieinkomsten. De was werdgedaan in het meer wat kraakhelder is. Vanuit Panachel nemen we de boot naar ons hotel wat op de westelijke oevers van het meer ligt. Dit mooi gelegen hotel is ons onderkomen voor de komende dagen.   We laden al onze bagage uit de boot en sjouwen het naar boven. Het is al snel duidelijk, wij hebben op twee jongen vrouwen na met een grote rugzak de minste bagage mee, dus Mart kan dat sjouwen alleen wel af. Vanuit ons hotel hebbeb wij dit schitterende uitzicht over het meer en de omringende bergen. Volgende keer...

Een aardig stukje terrein aan een drukke provinciale weg, daar kan je wel wat mee doen rond de kerst. Voor de ultieme kerstsfeer zet je dat terrein dan vol met opblaasbare kerstfiguren. Ik word altijd een beetje lacherig van dit soort uitingen maar veroordeel het beslist niet. Op dit gebied mag iedereen doen wat hij wil van mij. Gekleurd, knipperend (iets minder leuk als je  er tegenover woont), ramen vol of gevels vol, als dat voor jou kerst is, prima. Smaken verschillen en dit mag dan wel mijn smaak niet zijn maar wel van iemand anders en dat moet je gewoon respecteren. Als we nu voor het komend jaar ons allemaal eens voornemen om wat meer respect en begrip te tonen voor dit soort eenvoudige 'andere' dingen. Mens erger je niet, geen oordeel. Schudt je schouders, los. Het maakt het leven zoveel makkelijker.

Eerste kerstdag werd met ons gezin zoals de laatste jaren gebruikelijk is gevierd in het huis van onze tweede zoon. De tafel stond al gedekt voor een feestmaal. De 'Kesbeke' lampen boven tafel waren weer aangepast aan de tijd van het jaar. En geen kerstboom meer in dit huis. Dat gaat niet meer sinds poes Sjakie hier regeert. Dus de kerstboom hangt hier nu tegen de muur alshetware, een creatieve oplossing. We begonnen met koffie en een stukje nog warme sticky toffee-cake. Zo lekker dat ik nu echt vast van plan ben om er gauw ook eens een te maken. Kan tenslotte ook buiten de kerst gegeten worden, als dessert met een bolletje vanille ijs. Al jaren heb ik een goed recept, ooit gehad van een dierbare te vroeg gestorven vriendin maar nog nooit gemaakt, daar moet verandering in komen. Er waren verschillende borrelplanken en die  werden allemaal leeg gegeten. Ik heb kinderen en kleinkinderen die van eten houden en net zoals de Fransen onder het eten uitgebreid over eten praten. En ook...

Met de kleinkinderen hadden we afgesproken dat we wat leuks zouden gaan doen in de kerstvakantie maar we wisten nog niet precies wat we zouden gaan doen. Ik werd door blogvriendin Toos op een idee gebracht, die ging bowlen met kinderen en kleinkinderen. En dat vonden die drie van ons helemaal leuk dus afgelopen maandag reden wij met Luuk en Saar die in Stolwijk wonen naar Scheveningen waar Sebas woont en die heeft op loopafstand alles wat er daar te doen is vlakbij. We moesten er een beetje inkomen dus in het begin gingen er veel ballen in de goot. Maar dat maakte er het plezier er niet minder op. Deze twee zitten hier wel te lachen maar opa liet ze wel het nakijken, daar konden ze niet van winnen. Na het bowlen zijn we nog even wat gaan drinken bij schoondochter en daarna gingen we met het spul naar de MacDonalds. Kinderen van deze leeftijd vinden dat nu eenmaal lekker en opa en oma passen zich voor die ene keer wel aan. Alhoewel, die kipnuggets waren best wel smakelijk en voor een k...

Ik wens je een ster  voor de donkerste nacht  ik wens je zachtzinnig licht  om het goede te zien in de wereld  Ik wens je woorden die niet breken  maar verbinden  Ik wens je tussen het doodgewone  nu en dan een Godsgeschenk

Gisterochtend deden we de laatste boodschappen en dat waren er al niet veel meer want ik kan aardig plannen. Op het laatste moment had ik besloten om vanavond met zijn tweetjes gezellig te gaan kaasfonduen, vond ik wel passen op kerstavond dus we moesten ook nog even langs onze kaasboer. Die heeft een klein winkeltje in een groot kaaspakhuis en het is er altijd druk, de mensen komen er vauit de hele omgeving. Logisch, voor die lekkere Stolwijkse boerenkaas wil je wel een blokje om. Ik had maar twee stukken kaas nodig, raspen doen we zelf wel. Samen met wat stokbrood, wat fruit en stukjes groente zitten we vananvond heerlijk te smullen. De foto is er een uit een serie die ik een jaar of tien geleden nam op de eerste verdieping van dit oude pakhuis. Kaas, ik blijf het een prachtig product vinden.

Zaterdag was het weer hier om te huilen. Net nadat we het huishouden hadden gedaan begon het te regenen en het stopte niet meer tot gistermorgen een uur of elf. Goed, ik word er gelukkig niet sacherijnig van maar leuk was anders. We besloten dan maar direct te gaan wandelen, ik moest nodig in beweging komen. In de hoop droog te blijven liepen we naar Boverkerk. Het lopen ging goed, voor het eerst deze week en we keerden bij het vierde bruggetje. Weer een streep aan de balk. En toen kregen we die wind pal tegen, je kan het aan het water zien en en dat viel verdraaid niet mee voor iemand die nog met krukken loopt en de conditie van een vaatdoek heeft. Maar ik had wat om naar uit te kijken. Een kop koffie met een plak van mijn overheerlijke kerstcake die ik de dag ervoor had gebakken. Ik kan jullie vertellen dat het smaakte. Daarna ben ik op de hometrainer gestapt en heb vijf minuten weggetrapt. Ik weet het, wat is nu vijf minuten, maar voor mij was het een mijlpaal.

We kwamen de avond van 25 maart 2001 aan in Le Serret en konden de volgende dag direct aan de slag want het was die dag 'Nettoyage du Printemps' en dat betekent dat de fransen grote schoonmaak houden langs hun rivieren. Onze dorpsvereniging deed ook weer mee door een stukje rivier onder een bruggetje vlakbij het dorp schoon te maken. Onze buren begonnen om negen uur maar wij mochten een uurtje langer blijven liggen. Mijn buurvrouwen Silvy en Marie-Christine. We waren met velen, niet op de foto staan Sarah en Lucy, dochters van Patrice en Silvy en drie vriendinnen. Alle takken geknipt die over het hek van de brug hingen en een stuk rivier schoongemaakt. Twintig vuilniszakken vol troep en een berg oud ijzer (die twee stoeltjes had Kees er nog bij gegooid) Rond één uur waren we klaar en wat doen de Fransen dan?  Eten natuurlijk. Gezamenlijk maar?  Ja hoor, doe maar bij ons in de tuin, die is het zonnigst. Iedereen neemt mee wat hij heeft.  En dan zitten er binnen drie kwarti...

Van een nicht kreeg ik afgelopen winter een paar bidprentjes mee van mijn oma van Bohemen, de moeder van mijn vader.  Een bidprentje is een prentje dat meestal wordt uitgegeven als aandenken na het overlijden van een dierbare. Het vindt zijn oorsprong binnen de Katholieke Kerk. Ik denk niet dat bidprentjes nu nog uitgegeven worden, bij het overlijden van mijn ouders en de ouders van Mart waren er tenminste geen bidprentjes meer. Ik heb er nog wel eentje van mijn oudste zusje Jopie, die stierf in 1952. Oma stierf in 1956, ik was toen 7 jaar oud en ik heb er nog een scherpe herinnering aan. Ik werd met een paar zusjes naar het huis van mijn oom en tante gestuurd om een gebedje te doen bij de kist die daar in de kamer op de grond stond. Het lichaam van oma was er in opgebaard en wij zaten er op onze knieën naast.  Aan de andere kant van de kist zaten een paar nichtjes geknield. Wij moesten van tante een Onze Vader en een Weesgegroetje bidden maar we waren zo van slag, het was de ...

Er hangt hier in huize Berends al een hele rij kerstkaarten en de leukste tot nu toe vind ik deze van kleinzoon Thijs. Samen met al zijn huisgenoten van hun studentehuis in Utrecht maken ze ieder jaar een kerstkaart voor familie en vrienden, dit jaar deze. Om een uniforme uitstraling te krijgen leenden ze voetbalkleding van een elftal waarin een van de mannen speelt en zo ziet het er erg sportief uit.  Ik moest er weer erg om lachen. Gekke gasten maar ze denken wel aan opa's en oma's.

Jarenlang bezocht Mart dezelfde kapsalon als ik maar met het beeindigen van die kapsalon zat Mart ook zonder kapper, net als ik. Stomtoevallig opende er zo'n twee maanden geleden een nieuwe herenkapsalon midden op het dorp en daar heeft Mart gisteren voor het eerst gebruik van gemaakt. En dat is hem goed bevallen.  Haren in een superkort model, daar houdt hij van. Zijn snor en wenkbrouwen werden bijgeknipt alsook de de haren uit zijn oren. Prima vent volgens mijn man. Nu is het maar te hopen dat deze nieuwe kapper zijn brood hier kan verdienen want voorlopig is het er niet druk. Helemaal niet eigenlijk. Hij komt van Syrië vertelde hij Mart en hij is hier nu zes jaar en is niet van plan om terug te gaan naar zijn land van oorsprong. Moeilijk voor de Syriërs die hier nu een bestaan gevonden hebben om daar een beslissing over te nemen. Hun land ligt in puin, dat trekt natuurlijk niet maar aan de andere kant is het wel hun thuisland. Verscheurd zullen velen zich voelen.  

  Deze prachtige muurschildering is gemaakt door Nina Valkhoff. Zij laat graag aparte en ‘enge’ dieren in haar werk zien, zoals deze vleermuizen in De La Reystraat in Rotterdam. Het werk zit vol met leuke details.  Meer voorbeelden van haar prachtige werk zie je hier. Nina Valkhoff is een Rotterdamse muralist en illustrator. Grote muurschilderingen maken is haar passie en doet ze al meer dan 20 jaar. Het liefst kleurt zij het straatbeeld in met murals waarin bedreigde diersoorten vaak worden omlijst met bloemen en planten. Zo maakt ze kijkers en voorbijgangers bewust van het bestaan van deze dieren en toont ze de enorme schoonheid van het dierenrijk. Haar kleurrijke kunstwerken kan je vinden in landen als Argentinië, België, Curaçao, Ierland, Italië, Portugal, Zweden en Zwitserland. (bron: Mauritshuis) Toen ik de 'Monday Mural' deze week van Bettie zag dacht ik even dat het dezelfde koppies waren maar nee, toch duidelijk anders.