Bidprentje

Van een nicht kreeg ik afgelopen winter een paar bidprentjes mee van mijn oma van Bohemen, de moeder van mijn vader. Een bidprentje is een prentje dat meestal wordt uitgegeven als aandenken na het overlijden van een dierbare. Het vindt zijn oorsprong binnen de Katholieke Kerk. Ik denk niet dat bidprentjes nu nog uitgegeven worden, bij het overlijden van mijn ouders en de ouders van Mart waren er tenminste geen bidprentjes meer. Ik heb er nog wel eentje van mijn oudste zusje Jopie, die stierf in 1952.

Oma stierf in 1956, ik was toen 7 jaar oud en ik heb er nog een scherpe herinnering aan. Ik werd met een paar zusjes naar het huis van mijn oom en tante gestuurd om een gebedje te doen bij de kist die daar in de kamer op de grond stond. Het lichaam van oma was er in opgebaard en wij zaten er op onze knieën naast.  Aan de andere kant van de kist zaten een paar nichtjes geknield. Wij moesten van tante een Onze Vader en een Weesgegroetje bidden maar we waren zo van slag, het was de eerste dode die we zagen, dat het gebed in een soort giechelbui ontaardde. Wij kregen een standje van tante en konden naar huis vertrekken. 

Ik gaf mijn jongere zus laatst een van die bidprentjes en  ook zij wist zich dit gebeuren bij de kist van oma nog te herinneren terwijl zij toch twee jaar jonger is. Heeft blijkbaar indruk gemaakt toen.

Van opoe Hoogervorst, mijn moeders moeder was ik als jong kind altijd een beetje bang, ze was statig en streng. Oma van Bohemen was lief, zorgzaam en zacht en zat altijd met haar voeten op een houten stoof. Hier staat zij met mijn oudste zusje op de foto, zij heeft haar kleindochter nog een paar jaar overleefd.