HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

In 2017 las ik al Het achtste leven (voor Brilka) van de schrijfster Nina Haratischwili, een vuistdikke roman die alleszins het lezen waard was. Verleden jaar verscheen van dezelfde schrijfster  dit boek, ook weer heel wat bladzijden. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie eind jaren 80 breekt er chaos uit in de kersverse onafhankelijke staat Georgië. In hoofdstad Tbilisi sluiten vier jonge meisjes, Keto, Dina, Ira en Nene vriendschap.  Midden in de grote omwenteling van het communisme naar totale anarchie probeert Keto die de verteller van het verhaal is de groep samen te houden en neemt vaak tevergeefs de rol van bemiddelaar op zich. Ze zijn jong in een troosteloze tijd. De personages zitten in de nadagen van het Breznjev-tijdperk. Mensen verliezen langzaam het vertrouwen in het systeem. De politie perst de bevolking af en de buurtcrimineel is nog betrouwbaarder dan de gemiddelde politicus. Mensen worden vanzelf slecht, of maken slechte keuzes.  Het is interessant hoe mensen zich ged

Heb ik toch opeens twee blauwe hortensia's, alhoewel.. sommige bloemen in de twee struiken zijn wat roze gekleurd. En dat roze komt pas de laatste week in de bloemen, daarvoor waren ze allemaal blauw. In voorgaande jaren waren deze hortensia's overwegend roze. Hoe die verandering opeens is gekomen weet ik niet, de grondsoort is niet veranderd. Maar ik ben er blij mee, het staat mooi. Blauw met een zweempje paars. Overal in ons dorpje staan de hortensia's heel uitbundig te bloeien dit jaar. Deze haag staat aan de achterkant van het huis van Bernard en Dominique, een prachtig gezicht tegen die oude stenen. Alleen mijn witte hortensia's op de cour doen niet mee met dit spektakel, daar zitten nog weinig bloemen in. Nou ja, je kan niet alles hebben.

Mart heeft gisteren het gras gemaaid bij het huis van onze buurvrouw Jany en ik heb hier en daar wat gesnoeid. Het was hard nodig, als je niets doet raakt dat kleine huisje overwoekerd. Sinds de zomer van 2020 hebben we Jany en haar moeder niet meer gezien. In die zomer hebben we toen met buren en vrienden de honderdjarige verjaardag van Andrée gevierd, een geweldig feest. Als ik Jany aan de telefoon heb zegt ze altijd dat ze samen met haar moeder nog regelmatig de foto's die ik toen maakte bekijkt. Verleden week werd Andrée 103 jaar, ik heb even gebeld om haar te felicteren. Ze klonk nog opgewekt en wist direct wie ik was. Ik moest Mart de groeten doen, ze was altijd gek op hem. Ze is niet meer in staat om te reizen en Jany eigenlijk ook niet meer, haar ogen worden heel slecht, ze kan geen auto meer rijden.   Jany was altijd een fijne buurvrouw en ze was net als wij hele zomers hier. Zij haalde haar moeder alijd wel een week of zes naar de Ardèche en als buurvrouw Jacqueline naast

Blogvriendin Janny zei als reactie op mijn blog van gisteren over de brocantemarkt die ik bezocht: 'Ik denk dat je altijd wel iets koopt'. Nou, dat klopt wel aardig Janny, ik kom zelden met lege handen thuis. Er wordt ook altijd zoveel leuks te koop aangeboden dat het moeilijk is om weerstand te bieden. Tegenwoordig koop ik wel vaak iets wat ik weg kan geven, ik wil niet gaan stapelen hier of in Stolwijk. Deze poster van een oude foto van Parijs vond ik direct prachtig en ik denk onze oudste zoon ook, hij is gek op Parijs. We zullen zien waar hij komt te hangen. Ik wilde graag wat leuke spullen voor in mijn tuinkast op het Stolwijkse balkon en een groene fles in klein formaat leek me wel wat. En die vond ik. Maar nu de fles zo leuk staat te staan op mijn pottenkastje twijfel ik eigenlijk of hij aan het eind van de zomer meeverhuisd. En dit was gewoon voor de heb. Zo beeldschoon deze twee ijscoupes, die kon ik echt niet laten staan. Maar wat moet een mens nou met twee ijscoupes

En weer was er op de camping in Ruoms een familielid van mij, nu nicht Stephanie met man en een zoon.  Haar ouders kampeerden er veertig jaar geleden al. En Stephanie is net zo gek op brocantemarkten als ik dus we spraken af om naar Grospierres te gaan, een paar kilometer van Ruoms. Bij deze mevrouw kocht Stephanie iets en ik onderhandelde voor haar wat aardig lukte. Toen ik een foto nam van de bruidsjurk vroeg mevrouw of het niets voor mij was, precies uw maat, u heeft ook zo'n slanke taille. Haha, ik nam het compliment, oprecht of niet, dankbaar in ontvangst. Je ziet echt van alles op zo'n markt. Een mandje met geborduurde doekjes en daar lagen ook wat opgevouwen vierkante doekjes bij, heel leuk en ik stond er even mee in mijn handen. Maar ik heb al zoveel in mijn linnenkast liggen wat ik niet gebruik dus toch maar weer teruggelegd. Ik moet altijd wel even een oud model fiets of bromfiets fotograferen. Hier vond ik die blauwe tassen zo geweldig leuk. De markt werd gehouden op

De oogst van gisteren, zwarte bessen en frambozen.

Deze foto's zijn van verleden week, mijn border stond er toen aardig bij  totdat er eeristermiddag een korte zomerstorm overheen ging en daarna lag alles plat. Vooral de wat tere bloemen kunnen niet tegen dat geweld van harde regen en wind. De geranium Patricia achter de witte salvia's lag helemaal plat. Geeft niet, ik was toch al van plan om de geraniums en sommige salvia's te gaan knippen zodat ze een tweede keer kunnen uitlopen. Gistermorgen aan de slag gegaan en de eerste helft van de border is nu een stuk kaler. Links en rechts van de vlinderstruik zijn de geraniums met de grond gelijk gemaakt. Morgen ga ik verder. Daarna krijgt de hele border een paar handjes koemestkorrels, gaat de druppelslang een paar uurtjes aan en dan mag alles weer gaan groeien. De artsjok was helemaal uit elkaar gevallen, hij is topzwaar door de vele bloemen die erin zitten. We hadden nog wat door Mart gemaakte plantensteunen in de garage staan en hij kwam op het idee om die er omheen te zetten

Sophie van het restaurantje in Gua had een week of twee geleden deze aankondiging voor het Fête de la Musique op de vallei app gezet. Verleden jaar waren we ook geweest en dat was ons goed bevallen dus ik heb snel bij haar gereserveerd want hier is altijd veel belangstelling voor. Het fête de la Musique wordt in Frankrijk in het hele land gevierd. In dorpen en steden treden artiesten op die gratis concerten verzorgen.  Het leuke van het Fête de la Musique is dat men van jong tot oud er aan meedoet. Vooral in kleinere dorpen kun je dan bijvoorbeeld een voorstelling meemaken van de plaatselijke jeugd in de muziekschool of een concert van een lokaal orkest. De optredens vinden plaats op de hoek van een straat, een plein, op een brug, in een kerk, in de lokale muziekschool of onder bijvoorbeeld de Eiffeltoren. Ook in café’s en bars zal live muziek te horen zijn. En in ons geval dus op een terras van een klein restaurantje op een prachtige locatie. Om even over zevenen liepen wij bij Soph

Een probleem wat moestuinders wel zullen herkennen, op sommige momenten heb je van een bepaalde groente veel te veel. Komkommers en courgettes zijn daar een goed voorbeeld van. Niet meer te stuiten zijn die jongens als ze eenmaal aan de groei gaan. En als onze bonen op zijn best zijn delen we ze aan alle buren uit, dat kunnen we echt niet met zijn tweeen vooreten. Op dit moment heb ik nog niet zoveel groenten in de moestuin maar ik heb in ieder geval al een keer bietjes kunnen eten en het eerste bloemkooltje is bijna groot genoeg.. Maar sla eten we al weken en daar we zijn nog lang niet van uit gegeten. Gelukkig is het heerlijke sla, we kochten ze bij die goede kweker in Aubenas. Twee bakjes met jongen plantjes en er zat meer in dan ik dacht. We begonnen de sla al jong te eten en ondertussen heb ik al mijn recepten waar sla in gebruikt wordt al gebruikt.  Gisteren zag ik dat ik nog veel spekjes in de koelkast had liggen plus een halve komkommer. Eieren ook genoeg. dus de spekjes werden

Met onze vriendin Maria bezochten we nog een mooi oud dorpje wat vlakbij Aubenas ligt, Le Vieil Ucel. Toen we vroeger naar Aubenas via de oude weg reden gingen we er  vlak voor langs maar we keken er nooit eens rond. Omdat we toch in Aubenas moesten zijn namen we van de gelegenheid gebruik om dat eens goed te maken en dat bleek het alleszins waard te zijn. Zoals zoveel dorpen in Frankrijk is buiten het nieuwe dorp, in dit geval Ucel, het oude dorp wat hoger op een heuvel ligt bewaard gebleven. Het mooie daaraan is dat dat oude dorp nog helemaal authentiek is gebleven zonder nieuwbouw ertussen. Natuurlijk zijn de meeste huizen gerestaureerd anders zou zo'n dorp inmiddels onbewoonbaar zijn. Mooi dat zo'n waterbak bewaard is gebleven, prachtige details zijn dat. Een dorp gebouwd met lokale stenen, gewelfde doorgangen en pittoreske steegjes die naar de kasteelruïnes leiden. Onze dame kon zich met een wandelstok van mij nog prima redden over de ongelijke steentjes in de smalle, soms

Ieder jaar komt hij weer in blad, deze hosta. Onvoorstelbaar, ik doe er niets bijzonders mee. In de winter blijft de plant buiten staan en dan haal ik in april het oude blad weg en dan zie je de eerste punten al komen. De plant krijgt dan een scheutje drek van koemestkorrels en misschien nog af en toe een beetje plantenvoeding in de loop van de zomer, dat is alles. Nieuw grond erbij kan niet meer, de ijzeren bak zit bomvol wortels. De plant kwam van het erf van Mart zijn ouders, dat moet al meer dan twintig jaar geleden geweest zijn en daar stond hij ook al jaren. Nog steeds staat hij in dezelfde pot maar dat zal niet zo lang meer zijn want de bodem is doorgeroest en begint het te begeven. Dus ik zal op zoek moeten gaan naar een nieuw ijzeren pot, mijn ogen maar eens te kost geven op de brocantes, daar zie je dit soort bakken nog weleens staan. Deze twee foto's zijn van half mei, dan is het blad nog wat lichter groen. En als er dan een buitje regen valt blijven de druppels er altij

Het werd weer eens tijd voor een fietstochtje en dat hebben we gisteren gedaan. De route die ik vond liep van Montelimar naar het noorden langs de Rhône en aan de andere kant van de rivier weer terug maar Montelimar vond ik te ver rijden dus begonnen we bij het keerpunt en dat was Le Pouzin. Daar wisten we ook een goede parkeerplek om de auto achter te laten, altijd prettig. Al snel reden we tussen de fruitbomen en die gaven nu volop kleur, een prachtig gezicht want veel daarvan is bijna plukrijk. Dit waren de perziken. De landerijen daar in de Rhônevallei strekken zich ontzettend ver uit, dat zie je in Nederland niet, je hebt geen idee hoeveel fruitbomen daar staan. Behalve perziken zagen we ook ontzettend veel abrikozen, mooi oranje van kleur. Voor dit huis moest ik op een ongelukkig punt even stoppen. Mart vind mij een gevaar op de weg maar ik vond dit huis in snoepjeskleuren zo leuk, dat moest echt even op de foto. We schoten dat straatje in en even verderop moest ik al weer in de