HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Even een frisse neus gehaald in Bovenkerk. Van de gevallen sneeuw was alleen op schaduwplekken nog wat te zien, op de weilanden had de zon alles doen verdwijnen. Er staat een koude wind in de polder. In huis, achter het glas, ziet het er prachtig uit met die zon, maar buiten vond ik het vies koud.

Eindelijk, het lijkt erop dat het winter gaat worden. Deze foto is van januari 2009, genomen achter in Koolwijk, een buurtschap van Stolwijk. Of we dit gaan krijgen kan ik natuurlijk niet zeggen, maar heel veel mensen in deze omgeving hopen erop. Met zoveel water wat kan bevriezen in de Krimpenerwaard heb je natuurlijk ook veel fanatieke schaatsers. Ik heb er al verschillende gesproken die verwachten in het weekend te kunnen schaatsen. Ik hoop met ze mee. Wij zijn geen schaatsers maar gaan dan heerlijk wandelen in de polder en genieten van al dat gedoe.

   Aan de Markt, tegenover het stadhuis, staat de Waag. Hier wisselden in de loop der eeuwen tientallen miljoenen kilo's Goudse kaas van eigenaar. In de middeleeuwen waren handelaren verplicht koopwaar boven de tien pond te laten wegen. In het waaggebouw was het op marktdagen een komen en gaan van handelaren en opkopers. De Waag is gebouwd in 1668 onder architectuur van de bekende 17de-eeuwse bouwmeester Pieter Post. Op het reliëf in de voorgevel staan mensen afgebeeld die kaas wegen en notities maken. Ik probeer onze Franse buren en vrienden altijd uit te leggen dat die bekende Goudse kaas weliswaar in Gouda verhandeld werd, maar niet gemaakt. Dat werd gedaan in de dorpen rondom Gouda, dus ook in Stolwijk, waar de heerlijke boerenkaas nog steeds gemaakt wordt.

Vanmorgen bij Thijs wezen kijken die thuis speelde  bij  de Haagsche Rugby Club. Hij scoorde verschillende keren, dus opa en oma kunnen weer trots zijn. Er werd ook tegen een team van de British School gespeeld. Daar hebben ze een eigen rugbyveld bij de school en wekelijks wordt er wel een paar keer gespeeld. Dat is goed te merken, die knullen spelen duidelijk een niveautje hoger. Het rugby leeft in Engeland dan ook veel meer als bij ons, zo ook in Frankrijk. Onze Franse buurmannnen vinden het geweldig dat Thijs rugby speelt, de meesten hebben het ook jarenlang gedaan.

De zijgevel van het prachtige stadhuis van Gouda met daarboven een strakblauwe lucht. Wat wil een mens nog meer voor een mooi plaatje. Helemaal links op de gevel is nog net het torentje van het klokkenspel met de mechanische poppen zichtbaar, aangebracht in 1961. Hoofdrolspeler in het poppenspel is Floris V, die Gouda in 1272 stadsrechten verleende. Elke twee minuten over het halve en hele uur klinkt het klokkenspel en komen de poppen in beweging. Er staan altijd ontzettend veel toeristen te luisteren en te kijken en natuurlijk een foto te make n. Nu was ik de enige die dat deed, geen toerist te zien.  

Ik ben nog wel gaan lopen vanmorgen met mijn Nordic Walking groep en natuurlijk natgeregend, maar na een droge broek en een kop koffie ging het wel weer met me. Verder is het hier de hele dag droevig geweest, ook geen weer voor een fotootje. Dus nog maar eentje uit de oude doos, een die me heel dierbaar is. Dit is namelijk de enige foto waar ik samen met mijn jong overleden zus op zit. Jopie, geboren op 28 april 1943, was de eerstgeborene in ons gezin. Zij is het rechtse meisje op de bovenste rij. Daaronder links Gré met daarnaast rechts, Hennie. Het kleine moppie op de onderste rij rechts ben ik, hier ruim drie jaar oud. Ik ben van februari 1949, Jopie is 22 september 1952 overleden en deze foto is duidelijk in de zomer genomen. Haar dood, ze stierf aan tetanus, is mijn vroegste jeugdherinnering. Wie de leuke jonge vrouw en de andere drie kinderen op de foto zijn weet ik niet. Als er iemand is die dat afgescheurde hoekje kan fotoshoppen, hoor ik het graag.   ...

We gingen naar Den Haag om de kinderen en kleinkinderen te zien en de visa te verkrijgen voor Vietnam. Het eerste is helemaal gelukt. Natuurlijk moest Thijs even op de foto met zijn nieuwe bril, leuk hè. Hij staat scheef, dat kwam omdat hij de bril eigenlijk al afgezet had om te gaan voetballen, maar voor de foto zette hij hem nog even (te) snel op. Ja, en voor die visa zullen we nog een keer terug moeten, want de ambassade was gesloten wegens Lunar nieuwjaar, gelijk aan het Chinese nieuwjaar. Volgende week weer open, nergens op hun website te lezen. Geen probleem, we zijn pensionados en hebben tijd genoeg.

Ik zag het direct toen we zondagmiddag ons erf in Stolwijk opreden, het lenteklokje, Leucojum vernum, bloeit al. Weliswaar nog maar een stuk of vijf, maar dat zullen er met deze temperaturen snel meer worden. Het is het grotere familielid van het sneeuwklokje, bloeit vroeger, alhoewel.... dit is geloof ik wel erg vroeg. Ze staan in twee buxusperken bij de keukendeur, dus we kunnen ze vanaf de eettafel goed zien. Moet ik natuurlijk wel snel de restanten van de hortensia's 'Annabelle' gaan knippen, die in dezelfde vakken staan maar veel later komen. Dat lenteklokje is dus een bolgewas, ooit besteld bij Verberghe , waar ik verleden jaar ook prachtige dahlia's heb besteld voor in de Franse tuin.

 Deze foto kreeg ik vanmorgen per mail vanuit Frankrijk binnen. Ik kan hem niet groter maken, te weinig pixels, maar dat doet aan het verhaal erbij niets af. Afgelopen vrijdagavond, toen nog in de Ardêche, zijn we met Marie-Christine en Alain naar een gezellige avond geweest. Dit wordt vijf keer per winter georganiseerd, telkens bij iemand anders in huis. Het is de bedoeling dat je wat lekkers meeneemt, maar niets is verplicht. De Fransen zijn daar erg makkelijk in, niemand let erop of je nou wel of niet wat bij je hebt. Ik heb even geteld en op een grote tafel stonden wel twaalf eigen gebakken taarten, zelfgebakken koekjes, flessen wijn, sap, kazen en nog het een en ander. We waren met zo'n dertig mensen, jong en oud, ook nog wat kinderen. De mensen komen uit de omliggende kleine dorpjes, sommige kenden wij. Er wordt muziek gemaakt en iedereen zingt mee.  Franse liedjes natuurlijk, tekstboeken lagen er genoeg. Niks ingewikkelds, gewoon heel leuk. Er waren verschillende, hele g...

Dit is tankstation Capellen Nord in Luxemburg, waar we altijd tanken op de terugweg. Een groot station waar 's zomers in de vakantieperiode de auto's tot op de snelweg staan te wachten op hun beurt om te tanken. Gekkenhuis met veel geïrriteerde mensen. De laatste jaren van ons werkzame leven deden wij daarom Luxemburg in de zomer niet meer aan, we gingen via Antwerpen, Gent, Lille naar Frankrijk en staken dan schuin door naar Beaune. Heerlijke rustige route, een aanrader!

In een blog van eind oktober vertelde ik jullie over over de landbouwschuur in aanbouw bijna naast het mooie kerkje van Issamoulenc. Afgrijselijk, maar het kwaad was al geschied. De vergunningen waren afgegeven en de aangegeven tijd om protest in te dienen was al verstreken. Toch heeft Marie-Christine samen met wat vrienden en bekenden een actiecomité opgericht en met gebruik van mijn foto's een site op internet gezet. Zoals het er nu naar uit ziet heeft het protest wel degelijk zin gehad, want de afbouw is al een paar weken stil gelegd en gisteravond hoorde ik van Marie dat men nu onderhandelt om de schuur een houten beplating te geven en rondom vijftig bomen aan te gaan planten. Ik hou jullie op de hoogte.

Vandaag de foto waar ik me gisteren geen tijd voor gunde. Mijn moestuin ligt er netjes bij. Er zal natuurlijk wel weer onkruid gaan groeien, maar ik heb altijd geleerd dat je beter zo vroeg mogelijk kan beginnen met wieden, dat scheelt in de loop van de zomer. Vandaag weer met zijn tweeën de hele dag in de tuin bezig geweest, we komen hier altijd tijd tekort, morgen onze laatste dag alweer. Volgens buurvrouw Marie-Christine hebben we kleur in ons gezicht gekregen.

De rust is weer terug in onze vallei. Leuk, zo'n rally, maar één dag is wel genoeg. Het was lente vandaag, de kou is verdwenen. Weliswaar wat meer bewolking, maar toch hebben we de zon genoeg gezien. Heerlijk om buiten te werken, wat we dan ook de hele dag gedaan hebben. De druiven en fruitbomen gesnoeid en nagelopen. Ik heb de moestuin geschoffeld en Mart heeft een deel van de grond wat onder plastic lag omgespit. Weer een stuk moestuin erbij. Ook onze buurtjes waren volop bezig in hun tuin. Geen tijd voor een foto vandaag, daarom twee foto's genomen tijdens onze wandeling van afgelopen zondag. Ondanks dat de plek waar wij toen liepen maar 35 km. zuidelijker is, kan je aan alles merken dat het een mediterraan klimaat heeft. Hier staan olijfbomen en druivenstokken, weliswaar in beschutte valleien, te gedijen onder de zon. Wij zitten op de rand van dat klimaat en dat is maar goed ook. Onder Aubenas is het voor ons te warm 's zomers!

Nooit geweten dat zo'n autorally zoveel bekijks trekt. Toen ik vannacht om vier uur even naar toilet ging zag ik beneden op de weg nog mensen naar een parkeerplek zoeken. Na vieren werd alles afgesloten, dus dit waren de laatsten. Vanmorgen stonden er zelfs bij ons boven op de parkeerplaats auto's. Wat zullen die mensen het koud gehad hebben. Om negen uur werd er gestart vanaf   Le Moulinon aan het begin van de vallei en om kwart over negen kwamen de eerste auto's al door. Gewapend met fotokamera naar beneden en een poosje staan kijken. De politieagent die er stond vertelde dat mensen vannacht zelfs in tentjes hadden geslapen. Brrrr, het had gevroren, dan moet je toch wel een liefhebber zijn. Vanmiddag om twee uur kwamen de raceauto's voor de tweede keer door. We zijn langs het voormalige huis van Maria en Kees door het bos naar Le Théron gelopen en vandaar weer naar beneden, naar St. Julien du Gua. Vanaf Le Théron tot in Gua stonden de auto's en campers bumper aa...

's Nachts wat vorst, dus in de ochtend wat rijp. Dit is net boven St. Julien du Gua en toen we daar vanmorgen langs reden op weg naar Privas voor de boodschappen, lag het nog in de schaduw. Maar ik wist dat dit plekje bij terugkomst in de zon zou liggen en ik gokte erop dat de rijp nog niet weg zou zijn. Goed gegokt, dus. Verder zagen we al veel campers geparkeerd staan in en om onze vallei. Autosportliefhebbers die op het spektakel van morgen afkomen. Vanmiddag in het bos van Akkie hout gekapt, onze voorraad begon al aardig te slinken en de  schoorsteen moet roken, ook volgend jaar winter.

Toen we gisteren aan het wandelen waren werd er rondom ons druk geschoten, jagers. We liepen op een breed pad en we hadden goed zicht, dus erg bang waren we niet. De jager hierboven verzekerde ons dat het feest bijna afgelopen was. Iets verderop kwamen we zijn collega tegen die net zijn jachtbuit aan het inladen was, een dood hert. Hij lag het beest weer op de grond, zodat ik  een goede foto kon maken, was reuzetrots. Ze waren die ochtend ook nog op een groep van zeker tien zwijnen gestoten,vertelde hij ons en daarvan hadden ze er een geschoten. Hij legde ons van alles uit, liet zien hoe het hert een merkteken kreeg en vertelde dat hij ook nog een formulier in moest vullen en opsturen. Affijn, het is misschien in vele ogen gruwelijk, die jacht, maar het is gelukkig wel aan regels gebonden. Zo vertelde hij ook dat zijn groep nu voor de maand januari aan hun limiet zat. Ach, dan ga ik in plaats van jagen lekker fietsen, zei hij.

Weer een lekkere wandeling gemaakt, onder Aubenas deze keer, en wederom prachtig weer. We begonnen in Saint-Sernin, maar de bovenste foto is van het dorpje Lachapelle-sous-Aubenas, wat dus letterlijk betekent het kapelletje onder Aubenas. De kerkjes in de kleine dorpjes die we passeren zijn altijd mooi, van buiten, maar vaak ook van binnen. Op de terugweg, vlakbij huis, moesten we tot twee keer toe de kant in voor de auto's van de Rally van Monte Carlo. Die waren bezig met testritten, ze gaan ieder jaar door onze vallei. Woensdag gaat het echt gebeuren, ik hoop er een foto van te kunnen tonen.                                                                 ...

De kastanjebomen op de berg boven ons dorp staan er nog doods bij. Het duurt wel tot begin april voordat er wat leven in komt, maar dan kan je tot laat in de herfst genieten van deze prachtige bomen. Er is nu wel goed te zien hoe de helling vroeger onderhouden werd. Voor iedere boom werd een klein steunmuurtje aangelegd, waarschijnlijk om de boom stevig in de grond te houden, maar het zou ook voor de waterhuishouding geweest kunnen zijn. Zo'n boom had een waarde, hij zorgde voor voedsel en voor warmte. Dit stuk helling wordt nog bijgehouden door buurman Mr. Vallet, ruim tachtig jaar oud, maar als hij omhoog loopt om ons wat te laten zien kunnen wij hem niet bijhouden.

Deze prachtig gevormde knop op de bovenste foto zag ik afgelopen week ergens. Aan het uiteinde van een hek langs een trap zit hij daar al ik weet niet hoe lang. Ook het mooie hang- en sluitwerk wat je hier nog veelvuldig ziet moet ik altijd even op de foto zetten. Ieder dorpje waar je door heen wandelt heeft nog zulke details, in ieder oud huis tref je het nog aan. Ik heb kasten met hele oude scharnieren, deuren die nog met een ijzeren klink sluiten, sloten waar van die grote, mooi gevormde sleutels in steken. Er zijn natuurlijk mensen die het oude troep vinden, maar ik hou ervan.

Zo, de plataan en een vijg zijn gesnoeid, de takken opgeruimd en op een groot deel van het terras is het blad aangeharkt. Ik ben mijn kasten aan het opruimen, ook hard nodig. Vanmiddag heb ik geholpen met het blad ruimen en ik heb zelfs nog een uurtje met mijn snoet in de zon zitten lezen.

Weerman Gerrit zei het gisteravond al op het Nederlandse journaal, "Zonnig in het zuiden". Nou ik kan jullie vertellen dat het waar is. Al drie dagen strak blauw en voor vandaag gaven ze weer erg mooi weer op. Die bomen kunnen morgen ook nog gesnoeid worden, dachten we en dus gingen we wandelen. Wat zuidelijker, want daar stijgt de temperatuur wat sneller. Het had hier en daar wat gevroren vanmorgen vroeg, toen we uit de auto stapten om half elf was het vier graden en toen we om half vier weer in de auto stapten was het veertien graden. Ik heb de hele middag zonder jack gelopen. Gewandeld in de buurt van Ruoms, rond het dorpje Chauzon. Je loopt o.a. langs een prachtige droge rivierbedding die steeds dieper wordt, een kloof op het laatst. Op het plateau is het droog met lage, gedrongen begroeiing, veel grijstinten. Ik weet dat mijn broer Joop deze wandeling, die we al meer gelopen hebben, prachtig vindt. We lopen hem nog eens Joop, en dan met jou.

Rommelig dagje vandaag. Eerst vanmorgen naar het belastingkantoortje in St. Pierreville. Er was iets niet goed gegaan met de betaling van ons Franse belastinggeld en dat moest even in orde gemaakt worden. Onvoorstelbaar voor Nederland, een kantoortje met twee man in een plaatsje van een paar honderd inwoners waar je de belasting nog kontant of per cheque kan betalen. En ik kreeg ook de boete van dertien euro er nog vanaf gekletst. Toen, we waren toch in de buurt, een bakkie gedaan bij Akkie op het kasteel. Hij was alleen, Renée was naar Nederland. Lekker bijgekletst. Boodschappen gedaan in Privas en nu is Mart de klimop tegen de muur van het huis aan het knippen en ik schuif net een tulband in de oven. Onze buren, Jean-Baptiste en Eliane zijn net gearriveerd, dus de tulband komt goed van pas morgen.

Bij nadere inspectie van de tuin zag ik dit roosje zijn best nog doen in mijn border, wonderlijk. Het is hier, net als in Nederland, nog geen winter geweest. Twee keer wat nachtvorst, geen sneeuw, tot nu toe een uitzonderlijk zachte winter. Met het mooie, lange najaar wat we hadden kwamen hier verschillende planten weer in bloei en daar zie je nu nog de restanten van. Dus knoppen en bloemen in de clematis, hier en daar nog wat kleur in de vlinderstruiken, wat rood van de valeriaan en een overgebleven roos. Mijn handen jeuken om de border op te gaan ruimen en de rozen te knippen. Maar uit ervaring weet ik dat er hier in februari nog een hoop narigheid kan komen, dus ik laat alles staan, des te minder schade zullen de planten oplopen.

"Je huis is pas een thuis als er vuur en eten is". Benjamin Franklin, Amerikaans politicus (1706-1790). We zijn weer thuis in Frankrijk. Huis en tuin in goede orde aangetroffen. De auto is al bijna leeggeruimd, de kachel brandt en de erwtensoep, meegenomen uit de Stolwijkse vriezer, staat te pruttelen. Internet werkt, we hebben warm water en de electrische dekens staan aan. Wil een mens nog meer? Nou, nee, eigenlijk niet, of het zou een glaasje wijn bij de erwtensoep moeten zijn.

Op de eerste zaterdag van het nieuwe jaar organiseert Frans, de vader van onze schoondochter Christianne, altijd een wandeling voor familie en vrienden, het is bijna een traditie aan het worden. We begonnen vanmorgen in Huizen aan de haven met op de achtergrond de oude kalkovens. De wandeling  voerde ons van hei naar bos, weer naar heide met een schaapskooi en daarna liepen we ook nog een stukje langs het IJsselmeer. Mooie wandeling, nooit geweten dat daar zoveel 'groen' ligt, we kwamen bijna geen wegen en huizen tegen. Na de wandeling met een stel gezellige mensen zitten eten aan de haven. Het was een leuke dag, hou die traditie er maar in, Frans!

Ik moest vandaag even in de Benedenkerkse Buurt zijn en nam deze foto van twee oude, vervallen schuren. Eigenlijk was ik verbaasd het te zien, want dit komt niet veel voor bij ons in de omtrek. In Nederland noemen we dit 'ouwe zooi' en in Frankrijk zouden we zeggen 'schilderachtig'. Vreemd, dat we zoiets in een ander land op een andere manier beleven. Ik denk dat wij Nederlanders gewoon netjes zijn en het in onze omgeving ook graag zo zien. In een land als Frankrijk onder de vakantiezon zien we het blijkbaar wat meer door een roze bril.

Gisterenmiddag in Scheveningen nog even naar de boulevard gelopen. De zee ging aardig te keer, de golven sloegen heel hoog onder de pier. Vandaag was het niet veel beter met de wind (en regen) dus vanmorgen vroeg maar gezwommen in plaats van Nordic Walking. Nee, niet in zee, gewoon in een overdekt bad.

  Vandaag werd kleinzoon Sebas één jaar en werd gelijkertijd de verjaardag van Thijs gevierd die verleden week acht jaar werd. Thijs kreeg een crossfiets waar hij natuurlijk heel blij mee was. Het was een gezamenlijk kado van de opa's en oma's, tantes en oom en  zijn ouders. De verjaardagtaart voor de beide heren had een Franse tekst, "Joyeux Anniversaire". Ja, dat krijg je met een Franse banketbakker in je vriendenkring. En Sebas is tevreden met een stukje taart en een rode ballon. Die crossfiets komt nog wel. Voorlopig hebben we maar wat geld gegeven voor een loopfietsje voor over een paar maanden.

Dit is geen weer om een foto te maken, het is troosteloos buiten. Er is trouwens omstreeks deze tijd in de natuur toch weinig te beleven. De enige kleur in mijn tuin komt van de Gaultheria procumbens (bergthee), een klein plantje met rode besjes wat ik in verschillende potten heb gezet. Verder is het afwachten wat de winter ons nog brengt. Ik las net dat mijn broer in Katwijk nog verwacht te schaatsen. Ik help het hem hopen!

Vandaag onze reizigersvaccinaties gehaald. Half februari gaan we voor vier weken naar Vietnam en daar hadden we nog wat prikjes voor nodig. Als we terugkomen uit Frankrijk moet ik de visa nog even aanvragen en dan is alles geregeld. We kijken er naar uit. Van Jacek en Wietske met Sinterklaas een prachtig boek gehad waarin een jonge vrouw ongeveer dezelfde reis die wij gaan maken beschrijft, met veel mooie foto's. Daar lees ik nu veel in en schrijf de tips die ze geeft in een klein boekje. Altijd handig!

Een van de weinige foto's die redelijk gelukt is tijdens mijn poging om het vuurwerk te fotograferen. Het duurt nog een jaar voordat ik het opnieuw kan proberen. Wat gaat dat jaar ons brengen? In ieder geval de vrijheid om te doen en te laten wat we willen, net zoals afgelopen jaar. Na vijfendertig jaar gebonden te zijn aan een eigen bedrijf ervaren wij dat als een groot goed, die vrijheid. We zullen weer heel wat tijd door gaan brengen op onze geliefde stek in de Ardêche, te beginnen met volgende week zondag als we daar voor een dag of veertien  naar toe reizen.