Doorgaan naar hoofdcontent

Hoe het begon 9

Als we in de zomer van 1996 aankomen staat het gras bijna kniehoog. Gelukkig helpen buurman Raymond en zijn knecht Paulu een handje met het maaien. Ze zijn blij met het gras en het wordt afgevoerd naar de schapenstal achter ons huis.

Deze zomer vindt het eerste repas in ons dorp plaats. Nog niet veel deelnemers maar dat groeit in de jaren daarna. Aanwezig waren Marie-Christine, haar ouders en toenmalige man Jean-Claude en hun dochter Sarah. Patrice en Sylvie met hun kinderen Benoit, Lucy en Sarah, Martien en ik met dochter Floor en Robert die op dat moment de enige permanente bewoner van het dorp was. Patrice had een hele zalm gebakken en hij was heerlijk.

Jean-Claude, levensgenieter pur sang.

Deze drie dames hebben inmiddels een partner en hebben samen acht kinderen.

Die eerste jaren gingen we na afloop van het repas altijd met zijn allen zwemmen in de rivier. Robert, hier geboren en getogen, kon niet zwemmen en hield het bij pootje baden.

We waren met de jaarwisseling 96/97 weer terug in de Ardèche en er viel de eerste dagen van januari ontzettend veel sneeuw. Over de radio hoorden we dat de snelweg naar het noorden zelfs afgesloten was.

Onze oude langlauflatten lagen hier op de schuurzolder en daarmee gleden we de weggetjes in en rond het dorp af.

Veel sneeuwplezier dus. Maar de tijd begon te dringen voor ons, we moesten naar Nederland, daar lag ijs in de sloten. Op vier januarie werd zelfs de vijftiende en tevens laatste elfstedentocht verreden en wij zaten hier vast terwijl Mart schaatsen moest verkopen. Maar gelukkig hebben wij drie kinderen die van wanten weten en die hebben de winkel draaiende gehouden. Ze hebben schaatsen verkocht, schaatsen geslepen en zijn zelfs schaatsen gaan inkopen want die gingen als zoete broodjes over de toonbank. Uiteindelijk zijn wij met veel moeite van die berg afgekomen, in het spoor van een voorbijgaande tractor de vallei uitgereden en zijn we bij de snelweg gekomen waar het sneeuwruimen inmiddels onder controle was.

Het leuke van dit terugkijken is dat je het opeens allemaal weer weet. Van die elfstedentocht en van de kinderen die dat zo voortreffelijk deden met de winkel.

Reacties

Bertiebo zei…
Wat een mooie herinneringen. En dat is zeker bijzonder dat die kinderen dat deden!
KnutzEls zei…
Wat een verschil in weer. Het ziet er ineens heel anders uit.
Ook leuk voor ons, dat je die speciale herinneringen deelt.
Judy zei…
Wat leuk om je herinneringen te lezen! Ik vind het toch een bijzondere gemeenschap daar bij jullie. En dat sneeuwverhaal is geweldig!
Annelies zei…
En zelfs op je lange latten over de besneeuwde weggetjes!
Leuk om dat weer opnieuw te beleven, hè. Ik dacht trouwens dat Mart terug wilde zijn om mee te gaan schaatsen!
Ja zo herkenbaar, want wij hebben ook wel eens in onze rats gezeten omdat we terug moesten en er sneeuw lag. Wij hadden ongeveer in dezelfde tijd als jullie ons huis in Frankrijk gekocht.
Sjoerd zei…
Leuk om te lezen. Ik snap nu ook wat meer waarom jullie gevallen zijn voor dat dorpje en de mensen.
Ger zei…
Goede tijden in de zomer van toen,koude winterse en spannende rond de jaarwisseling,maar gezellig om op terug te kijken met de foto’s van bekende en bevriende mensen bij de hand.Over de Elfstedentocht 4 januari hoorden wij op TV tijdens onze 4 weekse rondreis Indonesië,we vlogen met propeller vliegtuigje van Bali naar Lombok waar ik van reisleider de sleutel van mooiste villa met privé zwembad van complex kreeg omdat ik 5 januari jarig was.Toen we half januari na nog wat bezienswaardigheden in Thailand aangedaan te hebben naar Nederland terugvlogen en vanaf luchthaven met schipholtaxibusje naar huis reden waren de wegen spek en spekglad,ook iets wat altijd blijft hangen.
Jolande zei…
Ik vind die sneeuwfoto´s wel schitterend.
Fijn dat de kinderen alles konden overnemen van jullie.
miekequilt zei…
Wat een leuk stuk van jullie geschiedenis daar. Die sneeuw maakt het echt prachtig.
Janny zei…
Wat een leuke terugblik, met verschillende weertypes. Zoveel sneeuw heb ik al lang niet gezien.
Lies zei…
Hemelsmooie herinneringen!
Lie(f)s.
Elizabeth zei…
Oh, die sneeuw... Jullie zaten gewoon 'vast'...
Wat een heerlijke herinneringen; als we toch eens geen fotoboeken hadden gemaakt...
In de weer zei…
Wat leuk Marthy, dat terugblikken en op onze leeftijd is er gelukkig veel om op terug te blikken en dat is zó heerlijk!