Hoe het begon 9

Als we in de zomer van 1996 aankomen staat het gras bijna kniehoog. Gelukkig helpen buurman Raymond en zijn knecht Paulu een handje met het maaien. Ze zijn blij met het gras en het wordt afgevoerd naar de schapenstal achter ons huis.

Deze zomer vindt het eerste repas in ons dorp plaats. Nog niet veel deelnemers maar dat groeit in de jaren daarna. Aanwezig waren Marie-Christine, haar ouders en toenmalige man Jean-Claude en hun dochter Sarah. Patrice en Sylvie met hun kinderen Benoit, Lucy en Sarah, Martien en ik met dochter Floor en Robert die op dat moment de enige permanente bewoner van het dorp was. Patrice had een hele zalm gebakken en hij was heerlijk.

Jean-Claude, levensgenieter pur sang.

Deze drie dames hebben inmiddels een partner en hebben samen acht kinderen.

Die eerste jaren gingen we na afloop van het repas altijd met zijn allen zwemmen in de rivier. Robert, hier geboren en getogen, kon niet zwemmen en hield het bij pootje baden.

We waren met de jaarwisseling 96/97 weer terug in de Ardèche en er viel de eerste dagen van januari ontzettend veel sneeuw. Over de radio hoorden we dat de snelweg naar het noorden zelfs afgesloten was.

Onze oude langlauflatten lagen hier op de schuurzolder en daarmee gleden we de weggetjes in en rond het dorp af.

Veel sneeuwplezier dus. Maar de tijd begon te dringen voor ons, we moesten naar Nederland, daar lag ijs in de sloten. Op vier januarie werd zelfs de vijftiende en tevens laatste elfstedentocht verreden en wij zaten hier vast terwijl Mart schaatsen moest verkopen. Maar gelukkig hebben wij drie kinderen die van wanten weten en die hebben de winkel draaiende gehouden. Ze hebben schaatsen verkocht, schaatsen geslepen en zijn zelfs schaatsen gaan inkopen want die gingen als zoete broodjes over de toonbank. Uiteindelijk zijn wij met veel moeite van die berg afgekomen, in het spoor van een voorbijgaande tractor de vallei uitgereden en zijn we bij de snelweg gekomen waar het sneeuwruimen inmiddels onder controle was.

Het leuke van dit terugkijken is dat je het opeens allemaal weer weet. Van die elfstedentocht en van de kinderen die dat zo voortreffelijk deden met de winkel.