HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik heb het net uit, dit boek en wat een prachtig verhaal. Het gaat over Bo, hij is 89 jaar en vroeger was hij sterk, hij werkte altijd in een houtzagerij maar nu  voelt hij dat zijn lichaam het langzaam maar zeker begeeft. Sinds zijn vrouw Frederika met dementieverschijnselen is opgenomen in een verzorgingstehuis, bestaat het leven van Bo uit weinig meer dan bezoekjes van de thuiszorg, wekelijkse telefoongesprekken met zijn enige vriend Ture en de liefde van zijn trouwe hond Sixten. Maar ook die hond willen ze van hem afnemen omdat de wandelingen onveilig worden. Bo heeft een moeiaam kontakt mijn zijn zoon Hans, ze zijn allebei geen praters. Hij denkt veel aan zijn vrouw en zijn moeder maar ook aan zijn vader die een liefdeloze man was. De samenleving lijkt soms sneller te veranderen dan Bo zichzelf kan aanpassen.  Denk niet dat dit verhaal over een oude man die zijn einde ziet naderen een somber verhaal is. Nee, het is warm, met liefde geschreven, het onroert. Voordat ik aan ...

Net de uroloog aan de telefoon gehad over de dubbel J stent in mijn lichaam. Toen wij afgelopen woensdag naar Moordrecht fietsten merkte ik al dat het niet goed met me ging, ik had teveel pijn in mijn onderlijf. In de audio zaak waar we waren voor een laatste controle van Marts nieuwe gehoorapparaten voelde ik me zo beroerd dat ik vroeg of ik een kop koffie kon krijgen. Na daar een poosje gezeten te hebben fietsten we weer naar huis en na mijn middagslaapje dacht ik wel even een paar boodschapjes te kunnen doen, vijf minuten lopen. In de supermarkt werd ik weer niet goed, waarschijnlijk kwam het door de pijn. Dit werd te gek, ik heb bij de vorige stent de laatste twee weken veel pijn gehad en bij deze nieuwe van het begin af. Dus naar de poli gebeld of ik de uroloog kon spreken. Die kon niet eerder dan vrijdag rond de middag terugbellen.  Gisterochten had ik het gevoel of ik door een vrachtwagen was overreden, alles deed pijn in mijn bovenlijf. Ik had een afspraak met Suze, mijn ma...

Vanmorgen heb ik de enveloppen voor de kerstkaarten zitten schrijven en de ontzettende mooie postzegels die we dit jaar hebben er alvast opgeplakt. Nu de rest nog en dat wordt dit jaar niet veel bijzonders. Ik wil er altijd iets leuks van mezelf van maken terwijl ik helemaal niet creatief ben. Voeg daar aan toe dat ik weer veel te laat ben begonnen en er dit jaar de zin niet voor kan krijgen.  Ik heb het probleemje opgelost door een winterfoto bij een afdrukcentrale te bestellen, wel eentje die ik zelf heb gemaakt. En ik heb in mijn digitale agenda een notitie gemaakt dat ik begin november volgend jaar moet beginnen aan de kerstkaarten want ik heb er eigenlijk alles voor in huis. Wie weet wat ik dan tevoorschijn tover. 

Ik zal het wel vaker hebben verteld, wij wonen hier tussen twee rivieren. Meestal fietsen we langs de Lek die zuidelijk van ons ligt maar vanmorgen fietsten we langs de Hollandsche IJssel, noordelijk aan de Krimpenerwaard. En daar ligt aan de IJssel Unichema. Het heeft al lang niet meer die naam, die is ondertussen al heel vaak veranderd maar iedereen gebruikt hem nog. Ook zegt men nog wel 'de kaarsenfabriek' alhoewel de meeste mensen nu wel weten dat de bekende Gouda kaarsen daar sinds 1983 niet meer gemaakt worden. Tegenwoordig produceert men er gespecialiseerde chemische ingrediënten voor persoonlijke verzorging, cosmetica en farmaceutische producten, hoogwaardige ingrediënten voor wereldwijde merken. Het is een groot complex daar aan de IJssel, opgericht in 1853. Op de achtergrond de beroemde Sint-Janskerk maar die staat er al heel wat eeuwen langer. Toch zijn beide onlosmakelijk met Gouda verbonden. In Moordrecht zag ik deze prachtig boom voor de ook mooie kerk staan. Een ...

Meester imitator Bredanaar Abraham de Winter is één van de populairste komieken uit eind 19e eeuw. Met zijn solo-optredens wordt Abraham beschouwd als de voorloper van het huidige cabaret. Met zijn ‘karakterkomiek’ imiteerde hij verschillende personages zoals o.a. een straatveger, conducteur of arts.   Geïnspireerd op dit verhaal heeft de Nederlandse Collin van der Sluijs een muurschildering gemaakt achter de voormalige Stadsschouwburg Concordia. In zijn schildering heeft Collin een zanglijster afgebeeld. Net zoals Abraham staat de zanglijster bekend om zijn imitaties. Hij maakt mooi werk, die Collin. Kijk  nog maar even op zijn website.

  Het Sinterklaasfeest met veel gezelligheid is achter de rug en we gaan op naar kerst. En dat laatste niet te snel bij mij en zeker niet te uitbundig. Vanmorgen eerst maar eens begonnen met alle troep in huis op te ruimen. Papier, karton en een rommelige keuken maar het begint er weer normaal uit te zien. Maar daarvoor maakten we nog een wandelingetje want als het om deze tijd van het jaar droog is moet je direct gaan. Als ik nu uit het raam kijk zie ik heel veel dreigende donkere wolken en af en toe vallen er spetters. Onderweg zag ik deze wilg met die groene alg op zijn bast. Dat hebben niet alle bomen maar deze wel, uitzonderlijk veel.  Als er één boom oer Nederlands is, dan is het wel de wilg.  En dan hebben  we het niet over de treurwilg, de kruipwilg of de boswilg, maar over de gewone huis-, tuin- en  keukenwilg, ook wel de schietwilg genoemd. Als heel veel kale kruinen in Bovenkerk, het knotten is begonnen.

Ja, het was afgelopen donderdag een drukke dag maar wees gerust, ik had overal voldoende rustpauzes ingepland dus het was goed te doen. Maar toen we terug kwamen rijden uit Hilversum kregen we met  een vroege spits te maken en duurde het even voordat we thuis waren. In zo'n geval bel ik soms vanuit de auto naar Theo, onze Chinees en bestel dan twee van die heerlijke loempia's en zeg erbij dat we er over tien minuten zijn. Eigenlijk had ik nog een reden om naar Theo te gaan. Kleizoon Luuk had daar een baantje gevonden en ik wilde hem daar weleens met eigen ogen aan het werk zien. Daar stond hij achter de counter, zelfs al een trui aan met het logo van Chi Garden. Hij had nog wat moeite met het dichtvouwen van het papier om de dozen maar kreeg geduldig aanwijzingen van zijn baas en een collega. Het valt niet mee om een baantje te vinden in ons kleine dorp. Hij heeft twee keer in de week voetbaltraining en op de avond dat hij wel kan had Gerrit van de supermarkt al een wachtlijst....