HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Een vroege afspraak vanmorgen voor de vijfde chemo en rekening houdend met de spits waren we al vroeg op pad. We hebben er alletwee een hekel aan om te laat te komen en op zo'n afdeling waar mensen chemo krijgen loop het af en aan, alles volgens planning. Je kan de verpleegkundigen die voor jou klaarstaan niet laten wachten. Eerst nog even naar het VAS-team geweest om het infuus te laten plaatsen. Ik tref daar altijd van die leuke mensen, nu weer eentje waarmee ik het over fietsen had. We waren zo in gesprek dat hij niet eens door had dat de naald er al goed in zat. Op de chemoafdeling bracht de verpleegkundige ons naar een kamer waarin ik tijdens de eerste chemo ook had gelegen. Toen was het een lange behandeling en men wist niet hoe ik op de chemo zou reageren dus ik moest op een bed. Nu werd er gevraagd of ik op een bed of in een stoel wilde en ik koos natuurlijk voor zo'n geweldige stoel die voor me afgesteld werd. Hij zat erg lekker, beter dan zitten op een bed. En het uit...

De uitslag van de CT-scan stond afgelopen vrijdag al in mijn patiëntportaal bij het UMC maar er wordt zoveel latijn gebruik bij zo'n verslag dat ik maar wachtte tot we een gesprek hadden met de hematoloog en dat was vandaag. Ik had wel in het verslag gezien dat de massa kleiner geworden was. Toen ik opgenomen werd in Aubenas liet de CT-scan daar 7 cm zien maar voordat ik de eerste chemo kreeg was de vlek tot 8.6 cm gegroeid. Maar dat ziet er nu beter uit, door de chemo meet de wekendelenmassa nu maximaal 6.5 cm. Volgens de hematoloog is dat een mooi resultaat.  In de hals geen vergrote lymfeklieren en evenmin in de borstkas. In de buik dus verdere afname in de omvang van de wekendelenmassa maar die is lastig afgrensbaar, dus moeilijk te meten. Volgens de hematoloog kan het resultaat zelfs nog beter zijn. Ook afname in een paar kleine lymfklieren daar in de buurt. Geen nieuwe vergrote lymfeklieren. Het is een gunstig teken, wat aangeeft dat de behandeling effect heeft, maar de ziekt...

Het valt niet mee met het huidige herfstweer maar we proberen iedere dag wel even te lopen, vaak tussen de buien door. Ik hou van wasjes dus vandaar de foto en ik denk dat daar kaasdoek aan de lijn hangt dus er wordt kaas gemaakt op deze boerderij. De foto is van bar slechte kwaliteit maar dat komt omdat hij met de oude telefoon van Mart is gemaakt. Hij wil geen nieuwe want hij gebruikt de telefoon alleen om te bellen en te appen, zegt hij. Ik had wel mijn camera bij me maar tot mijn grote schrik stelde deze niet meer scherp, wat ik ook probeerde. En mijn telefoon met een goede lens lag thuis. Als er iets met mijn camera is raak ik bijna in paniek, ik kan niet zonder. Het is een camera met een ingewikkeld menu maar gelukkig wel met een eigen facebook-pagina waar je om hulp kan vragen. En die kwam gelukkig snel en er stond inderdaad iets fout in de instellingen, zelf gedaan. Maar ook weer zelf opgelost en dat is niet moeilijk als je dan precies weet wat je moet doen.

  Italië, een land om van te houden. Dit boek leert zoveel over dat prachtige land in al zijn verscheidenheid. Het verschil tussen mensen uit het Noorden en het Zuiden. De familiebanden, zo sterk en zo prachtig beschreven. De hypocrisie die met name duidelijk wordt in de traditie van de RK kerk. Het begin van de emancipatie, het verhaal over wijn en olijfolie maar ook de opkomende macht van Mussolini. Ja, als je van Italië houdt is mijn advies; lezen dit boek, het houdt je bezig! Niet voor niets al ruim een jaar het best verkochte boek in Italië.

We konden vanmorgen nog net droog de supermarkt halen maar terug ging de grote paraplu op. We hadden veel boodschappen nodig want Mart is jarig vandaag en om dat heugelijke feit te vieren komen morgen de kinderen en kleinkinderen en daar heb ik vandaag al voor gekookt. Er staat hier een enorme pan Babi Pangang af te koelen. Gisteren hadden we wat familie op bezoek dus al met al veel gezelligheid in huize Berends. De jarige mocht in volle gezondheid 77 jaar worden. Het heeft veel geregend vanmorgen maar nu schijnt de namiddagzon op de grote bomen waar we  opkijken vanuit ons appartement. Ik ben maar wat blij met die bomen. Ze beginnen nu te verkleuren en ik geniet dagelijks van van het zicht erop.

Aan het eind van de middag, net voor de schemering nog even de benen gestrekt in het polderbos achter ons appartementengebouw. De bomenrij links op de foto begint al aardig kaal te worden. Nee, niet alle ganzen trekken weg. Een deel blijft in Nederland, hier in de polder zijn er nog genoeg. Er is voldoende voedsel in die sappige weides. Jammer dat de boom is omgegaan maar zo half op het water zorgt het voor een mooi plaatje met al die kleur. Veel bijzonders aan paddenstoelen staat er niet in ons polderbos maar met één uitzondering, deze vliegenzwam. Die ontbrak nog in mijn paddenstoelenfoto's van dit najaar.

Ik liep vanmorgen weer mee met mijn wandelclubje in Oudewater maar veel looptempo had ik niet. Door die dwarse stent had ik de laatste weken niet veel gelopen en dan gaat mijn conditie snel achteruit. Geeft niet, ik bleef met een wandelmaatje die een moeilijke knie had door een valpartij in de achterste gelederen lopen. Wij namen deze kwakel (bruggetje) over de Lange Linschoten en de rest nam de volgende, zo lossen we dat op. Vlak voor Oudewater werden we ingehaald en gezamenlijk liepen we door de stad terug naar ons beginpunt. Dat beginpunt is vlakbij een groot parkeerterrein met daarbij de voetbalvelden. Naast  het parkeerterrein de begraafplaats met een mooi kapelletje. Dan neem ik mijn auto mee een stukje de stad in en loop ik naar de Markt waar we met een klein groepje mensen altijd koffie drinken. Lekker, dat lopen maar ook de gezelligheid van achteraf even koffiedrinken is fijn.