HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Onze twee zonen maar ook oudste kleinzoon hebben een passie voor koken. Ieder jaar op het verjaardagsfeestje van Mart begin november wordt er besproken wat we gaan eten met de kerst en dan hebben ze het natuurlijk over het hoofdgerecht. Vlees, wild of vis, alles komt langs. Het werd vis deze keer, zeebaars in zoutkorst. Lijkt mij heel moeilijk maar daar denken die mannen niet eens over na. Vooral Thijs niet. Die houdt samen met zijn medestudiegenoten in hun studentenhuis iedere winter een kookcompetitie. Twaalf personen, om de week op zondag koken er twee man. Verleden jaar hadden hij en zijn maatje gewonnen, dit jaar werden ze tweede. En daar komt dan geen hutspot op tafel maar exquise gerechten die ik van mijn leven nog niet zou durven maken.  Zoon Bas heeft twee grote ovens, er werden vijf zeebaarsen bereid en die smaakten verrukkelijk samen met alle bijgerechten. En ik maakte zoals ieder jaar als dessert chocolademousse want er zijn tradities die moeten blijven. Zowel kinderen ...

Aan de kust geboren en opgegroeid en nu al vijftig jaar in de polder. Ik hou van die weidsheid, ik zou nooit kunnen wennen in een stad. Deze oude bruggetjes van beton kom ik altijd tegen in de Krimpenerwaard. Er zou net een schouw tussendoor kunnen varen. Zo'n stuk hout, bijna vergaan maar er groeit toch nog mos op. Waar deze palen voor dienen wisten we niet. Netten? Als je de foto vergroot door er op te klikken zie je restanten van netten maar het zou ook ijzerdraad kunnen zijn. Het was een wandeling van 4.5 km, net te doen voor mij want er zat nog een stuk grasland tussen en dat loopt zwaar. Ik was blij toen ik de auto zag staan. Na weken door de stent niet te kunnen lopen was ik bang dat ik weer helemaal van voren af aan moest beginnen maar dat valt mee. Goed, het kost moeite en op dat stuk grasland moest ik Mart een arm geven maar het lukt, nog steeds.

Ik was even vergeten hoe mooi dit gebied is. Tijdens de Coronaperiode hebben we hier ontzettend veel gewandeld. Behalve een paar natuurliefhebbers met een verrekijker of een camera kwam je hier niemand tegen in die tijd, net als nu. Een kleine windturbine en een zonnepaneel die beide elektriciteit opwekken. Waarvoor was ons niet duidelijk. Onder dit veerooster ligt een dun laagje ijs. Grote grazers lopen hier niet dus het zal voor koeien zijn, misschien schapen. We werpen onze schaduw vooruit. De zwarte els hoort bij het water dus er staan er hier genoeg, ze kunnen behoorlijk groot worden. De verhoute vrouwelijke katjes noemt men elzenproppen.

Dit is Sjakie, de poes van Luuk en Saar en natuurlijk ook van hun ouders. Ze heeft de naam Sjakie gekregen omdat er ooit een kater was met die naam en daarom waren ze het allemaal er over eens, deze poes moest Sjakie heten. Ze hadden haar beter de koningin van Sheba kunnen noemen want ze is me er eentje. Hooghartig, eigenwijs en heel wat noten op haar zang. Ze wordt bijna aanbeden. Sjakie is de reden dat er geen kerstboom meer in huis komt want die zou ze direct omtrekken volgens Saar. Schoondochter beperkt zich maar tot deze kerstversiering aan de muur.  Om toch een kerstboom in huis te hebben heeft ze er een geschilderd. Leuke oplossing

Het is dan wel geen sneeuw maar het is toch wit. Dit zagen we gisterochtend in het gebied waar we liepen, de grond was op veel plekken ruig bevroren. Het was nog koud, echt heel koud door de straffe wind en die voel je wel in de polder. Alhoewel in deze polder ook veel bosschages staan. Het gebied heet de Berkenwoudse Driehoek en valt onder de Krimpenerwaard. Het is maar een kwartiertje rijden bij ons vandaan en biedt prachtige doorkijkjes over open polderland, rietpercelen, houtkades en de twee eendenkooien.  Lisdodde We zagen de zon in het water schijnen. De altijd aanwezige hoogspanningsmasten zijn hier niet meer weg te denken. Fotografisch gezien prachtig maar minder voor de natuur, vooral vogels. De door turfstekers afgegraven veenpartijen en de overal opdoemende bosschages zorgen voor extra variatie. Door vernatting veranderen de geplagde percelen en oevers in soortenrijke vochtige hooilanden. Of er nog leven zat in deze boom kon ik niet goed zien. Maar hier in ieder geval ni...

Binnenhaven Gouda Zelfs het kleinste licht spreekt over een morgen van hoop Ik wens jullie warme en gezellige kerstdagen

Wij waren er in december 2018 al eens voor naar de Achterhoek gereden omdat ik het zo graag wilde zien en nu zouden de Westlandse Midwinterhoornblazers in het Staelduinse bos blazen. Een unieke kans om deze mooie traditie weer eens mee te maken.  Een midwinterhoorn is een traditioneel houten blaasinstrument dat tegenwoordig nog voornamelijk in het oosten van Nederland wordt gebruikt. De midwinterhoorn is een boodschap-/signaalgerei en geen muziekinstrument.  Het midwinterhoornblazen vindt plaats tijdens de adventsperiode en de wintermaanden, vaak vanaf de eerste zondag van de advent tot en met Driekoningen (6 januari). Het geluid van de midwinterhoorn is diep en melancholisch. Het wordt vaak beschreven als een signaal dat de komst van midwinter aankondigt. Het midwinterhoornblazen wordt gedaan met een midwinterhoorn, een houten blaasinstrument dat traditioneel handgemaakt is. Het is langwerpig en heeft een karakteristieke vorm en geluid. Hier werd wat uitgelegd over het maken ...