HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Een flink onweer gisteravond met harde regen maar na een inspectierondje vanmorgen in de tuin zag alles er goed uit, heerlijk fris. Er zaten veel bijen op de bloemen en terwijl ik ze probeerde te fotograferen zag ik opeens deze kleine vos (Aglais urticae). Kleurt zijn blauwe randje niet prachtig bij mijn distels? Ik maakte de foto met mijn 50 mm lens en doe nog steeds mee aan het 3x50 Project , dus hiermee was mijn wekelijkse opdracht ook weer vervuld.

Mart wilde wel even bessen plukken terwijl ik de moestuin schoffelde. Tsja, wat ga je dan doen met zo'n vergiet vol. Toevallig bracht buuf Marie gisteren een grote doos eieren van haar eigen kippetjes dus ik zocht op internet een recept voor cake met rode bessen. Het was een recept voor een flinke cake, ik maakte er drie kleine cakes van en deed het beslag in die handige aluminium vormen die je hier in Frankrijk in alle maten en soorten kan krijgen. Waarschijnlijk ook in Nederland, maar daar heb ik er nooit naar gezocht. Na het bakken en afkoelen konden ze met vorm en al de diepvries in. Twee dan hè, want het is tenslotte weekend en er moet ook geproefd worden of dit een bewaarrecept wordt. Van de rest van de bessen maakte ik een paar potten bessensaus, lekker voor over de yoghurt, vla of ijs.

Waar waren die bakken zand nu voor die Mart gisteren  op de binnenplaats heeft gevuld? Ik zal het uitleggen. Twaalf  jaar geleden is deze ruimte gebouwd, we noemen het de tuinkamer. Het was eerst een oud afdakje tussen twee muren. De aannemer leverde het casco op en Mart heeft, met behulp van mijn broer Joop in de loop der jaren de muren gestuukt, de twee zijmuren opnieuw gevoegd en alles geschilderd en gesausd. Op de betonnen vloer werd voorlopig een oud kleed gegooid en we gebruikten de kamer heel veel omdat onze oude kamer/keuken donker en klein was en deze kamer heel licht met grote ramen naar de tuin. We hebben de kamer nu niet meer nodig als opslag voor bouwmaterialen, er lag beneden nog een hoop metselzand onder plastic, de vloertegels liggen al jaren klaar, dus...de afwerkvloer moest er maar eens in. De volgende stap is nu om te proberen een afspraak te maken met Christophe, onze klusjesman, hij heeft verleden jaar beloofd om te komen helpen met tegelen. Pfff......Ch...

Er moest zand van het onderste terras naar boven, naar de binnenplaats gekruid worden en daarom stapten we vanmorgen vroeg uit bed. Het is hier warm, rond de dertig graden en zulk werk kan je alleen maar in de vroege ochtenduren doen, dan is het nog enigszins fris. Ik heb ook geprofiteerd van de ochtendkoelte en een groot perk irissen schoongemaakt. Nadat alle bakken gevuld waren hing Mart de hangmat op en probeerde hem even uit. Binnen een tel zakten zijn ogen dicht en lag hij een heerlijk tukkie te doen. Ik moet bij mijn echtgenoot af en toe op de rem gaan staan, anders blijft hij doorgaan en ik had daar vanmorgen iets over gezegd. Blijkbaar zijn die woorden in vruchtbare bodem gevallen.

Jarenlang heeft onze garage volgestaan met bouwmaterialen en ik geef toe, er staat nog wel veel in maar toch zijn we langzaam aan het ruimen. Over twee weken krijgen we de fietsers van de 'Ardéchoise'  te gast en die moeten hun dure racefietsen toch netjes kunnen stallen. Voorgaande jaren stonden de fietsen dan in de garage van Marie-Christine, maar die staat nu toevallig erg vol. Morgen doen we een ritje naar de déchetterie, de auto staat al gepakt.

De broodoven begint langzaam zijn vorm te krijgen, afgelopen week is er weer hard aan gewerkt. Marie-Christine is zelfs met haar aanhangwagentje naar Thueyts, een plaatsje westelijk in de Ardèche gereden om een vrachtje pouzzolane te halen. Dat is gemalen lavasteen die men gebruikt heeft voor de vloer in de oven. Dit gesteente kan de hitte heel goed verdragen en ook vasthouden. Op de onderste foto is het voorlopige resultaat te zien, het is bijna niet meer voor te stellen hoe het er uit zag toen we hier jaren geleden aan begonnen.

Prachtig weer hier de laatste dagen, warm, dus dat houdt in dat om de dag de sproeier tegen de avond aangaat. Het zaaigoed loop ik iedere dag na met een gieter met een fijne broes. Hierboven de eerste stambonen die ik gepoot heb, nog heel klein. De bonenplantjes die ik kocht in Stolwijk, hieronder op de foto, worden al kleine struikjes dus als het goed gaat kan ik zo weken achterelkaar bonen plukken . Ik wacht altijd in spanning af of alles wat ik zaai wel op zal komen. Gelukkig duurt dat niet zo lang bij de radijs, die piept als eerste uit de grond omhoog. Afgelopen week zijn ook de laatste aardappelen aangeaard. Manlief doet het voor me, ik vind het te zwaar werk. Hij gebruikt hiervoor een hak, volgens mij een typisch Frans werktuig, ik kan me tenminste niet herinneren dat ik het bij mijn vader of anderen ooit gezien heb. Iedere Fransman met een beetje tuin heeft er een, ze zijn er in verschillende maten. Toen ik vanmorgen aan het schoffelen was zag ik hoe...