De eerste chemo

Nou, daar lig ik dan eindelijk aan het infuus en dat ging niet één, twee, drie. Ik heb blijkbaar niet al te makkelijke bloedvaten, zit in de familie zeggen mijn zussen, afgelopen zaterdag ging het ook al mis. Toen had ik meer medelijden met de verpleger die er bloednerveus van werd dan met mezelf. Uiteindelijk haalde hij er een echografieapparaat bij en toen lukte het. Men kan dan de locatie van een bloedvat op een beeldscherm zien en zo makkelijker prikken zonder te hoeven voelen of gissen. Dit pijnlijke zoeken gebeurde nu weer en na drie keer prikken werd het echoappaat er weer bij gehaald. 

Ik vertelde de verpleging dat ik weleens mijn oudste zus naar het AVL reed voor behandeling en dat zij dan in de auto al zat te huilen om de pijn van het prikken wat niet wilde lukken. Ik moest bij die herinnering zelf ook een beetje huilen, vond dat toen zo erg voor haar. Afgelopen, werd er gezegd, voortaan ga je eerst naar een speciale afdeling waar ze onder begeleiding van echografie het infuus plaatsten. Opgelost.

We waren al vroeg in het ziekenhuis en na het hartfilmpje hadden we nog tijd om de medicijnen op te gaan halen bij de ziekenhuisapotheek. Pff, een grote zak vol maar alles werd stuk voor stuk zorgvuldig uitgelegd. Eenmaal aan het infuus hebben Floor en ik nogmaals de toediening van de medicijnen doorgenomen met de verpleging.

De tijd om alles via infuus toe te dienen was van half tien tot vijf uur gepland maar ik ging sneller. In de eerste uren wordt je ieder half uur gecontroleerd op bloeddruk, temperatuur enz. en alles was steeds goed bij mij. Men kan bijwerkingen krijgen zoals misselijkheid, vermoeidheid of pijn. Om kwart voor twee zei een verpleegkundige dat ik mijn dochter mocht bellen zodat zij kon gaan rijden, het laatste zakje werd aan de infuusstandaard gehangen en dat zou nog een half uur in beslag nemen.

Ik kreeg een bed toegewezen, was comfortabeler voor een langere tijd liggen maar ook in de kamer stonden twee van deze stoelen waar de hele dag door mensen kwamen te zitten voor kortdurende behandelingen via een infuus. Je krijgt verhalen te horen die opwekkend zijn maar ook hele droevige. Het hoort erbij op deze afdeling maar of dat ooit gaat wennen, ik denk het niet.