HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik ga weer verder met foto's van onze reis in Guatemala en Mexico in december 2008. Aan de voet van de vulkaan Santiago ligt de Finca Los Tarrales  die koffieplantages, bloemkwekerijen en een groot gebied ongerept subtropisch bergwoud beslaat. We maken een wandeling door de bergbossen en krijgen een rondleiding over de finca. Gelukkig zijn we allemaal goede wandelaars want dit is een pittige tocht. Hier op de koffieplantage worden de koffiebonen uitgevlakt en daarna zullen ze drogen door de zon. De lichte vlakken zijn koffiebonen die bijna droog zijn. Zodra de bonen droog zijn worden ze bij elkaar geschoven en gaan ze in zakken. Trots laat deze jonge vrouw op de finca haar dochtertje aan ons zien. Iedereen van onze groep had in zijn bagage wel wat kleinigheden bij zich om uit te delen aan kinderen. Deze twee hadden net een balpen gekregen en daar waren ze heel blij mee. Onze kleinkinderen hebben een I-pad. December 2008

Muzee Scheveningen is gevestigd in een voormalige burgerschool, die in 1878 de eerste openbare mulo in Scheveningen was. Het is een  cultuur- en natuurhistorisch museum. Het grote gebouw had een aparte jongens- en meisjes ingang. Iedere wijk van Den Haag dient een cultuurcentrum te hebben, een goed besluit van de gemeente. Het museum vervult die functie voor Scheveningen. Er worden muziek- en theateravonden gehouden en het gebouw doet dienst als vergader- en repetitieruimte. In 2007 werd het zelfs een trouwlocatie.   Een reliëf met de tekst Gemeenteschool boven de oude hoofdingang herinnert hier nog aan de burgerschool. Daaronder een meisjeskopje, om aan te geven dat dit de meisjesingang was. Het gebouw werd in 1877 in renaissancestijl gebouwd.   Op het plein voor de ingang van het museum staat aan de ene kant deze leuke bank, gemaakt door vrijwilligers. En aan de andere kant een muurschildering die aan vroegere tijden herinnert toen de dorpsomroeper nog het belangrijke n...

Als we dan toch in Scheveningen waren wilde ik ook even naar het strand. Onze zoon raadde ons aan om de Strandweg helemaal af te rijden, daar konden we de auto wel even neerzetten en zo het strand op stappen. Het was een heel breed strand maar vrij hard en ik had mijn wandelstokken bij me dus dat ging prima.  Er liggen daar  twee havenhoofden. Het noordelijk en zuiderlijk havenhoofd. Ze beschermen samen de havenmond. Op het uiteinde van het havenhoofd staat een havenlicht wat lijkt op een kleine vuurtoren. Hier stond de rode, op het andere havenhoofd staat een groene. Vanaf de auto kon ik die groene nog wel zien maar lager op het strand niet meer. Die visjes, dezelfde vorm, staan ook op het stadswapen van Scheveningen, maar dan drie onder elkaar. Het was mistig maar in de verte kon ik de pier zien liggen. Altijd mensen daar.  De lucht op de foto's heeft een blauwgrijze kleur, ik denk dat dat door de zee komt maar zeker weten doe ik het niet. Het enige wat ik een beetje he...

We waren gisteren in Scheveningen om de winkel van onze oudste zoon te bewonderen. Die winkel is helemaal van binnen verbouwd en is prachtig geworden alleen is er iets misgegaan met die foto's dus we gaan we binnenkort terug naar Scheveningen om nieuwe foto's te maken. Ik wilde daar in Scheveningen op nog wat plekken foto's maken maar we wilden eerst ergen een broodje eten. Dan moeten jullie naar Fritsie gaan, zei zoon, de beste broodjeszaak van Scheveningen. Het is zo'n houten keet, pal voor het Scheveningsmuseum. Onder de middag zit het er vol met werkmensen. Mooi zei ik, dat is een goed teken en ik wil al jaren dat museumpje bezoeken dus dat gaan we dan meteen doen. Fritsie en zijn vrouw zijn kanjers. Ze serveren alleen soep en broodjes maar alles is daar gewoon lekker, zonder franjes. Ik had kippensoep met van die dunne vermecelli, die maakte mijn moeder vroeger ook zo. Mart had heerlijke erwtensoep. Die twee daar waren volkomen op elkaar ingespeeld, een plezier om ...

Al sinds jaar en dag staat dit blik in onze auto gevuld met drop en pepermunt. Altijd munt drop van Venco en pepermunt van Plus. Een dropje en een pepermunt tegelijkertijd in je mond steken, toppunt van lekker. Wij leerden het van een zwager. Heel wat jaren geleden speelden we regelmatig een avondje yahtzee met hen en dan liep mijn zwager op een geven moment naar de keuken om de droppot te pakken. Ik had voor die tijd nog nooit drop samen met pepermunt gegegeten. Lekker vond, ik.  Het wordt het meest gegeten op de lange ritten van en naar Frankrijk maar ook als we ergens gegeten hebben en we stappen daarna in de auto vinden we het lekker om een dropje met een pepermuntje te nemen. Het gekke is, thuis snoepen we nooit, ook geen drop, niets in huis. Het blikje zat ooit in een kerstpakket wat ik op mijn werk kreeg. Al die jaren hetzelfde blik. Hebben jullie ook van die gewoontes waar een ander misschien zijn wenkbrouwen bij zou optrekken?

Ricardo van Zwol/R-75 maakte deze mural van een meisje in 2018. Als je dichterbij komt zie je dat het niet één meisjesgezicht is, maar drie meisjes. Het werk staat in meerdere directe verbindingen met de omgeving. De twee dikke slingerende lijnen lopen diagonaal door het werk en volgen de vorm van het gebouw. Dit werk vind je op een van de muren van de doorgang bij de Hillestraat en de Hilledwarsstraat in de Afrikaanderwijk in Rotterdam Muralist van Zwol heeft al flink wat schilderingen aangebracht op Rotterdamse muren, zie de prachtige muurschildering op de Mandelaschool, die hij verleden jaar maakte. Ook voor 2025 staat een en ander op stapel met onder andere de muurschildering 'Rotown Magic’ met Jules Deelder met tekst. Meer werk van Ricardo vind je hier . Als je bij het werk op het pijltje drukt zie je het ontstaan ervan. Fascinerend!

Zomer 2001 en onze lieve buren hadden op onze komst gewacht  met het repas. Wij konden niet eerder en zei zeiden dat het best een keertje op maandag kon, Patrice ging wel een dag later op vakantie met zijn gezin. Jacqueline naast ons is deze keer de gastvrouw  Haar terras heeft geen schadus dus Mart en Patrice sleepten met parasols en zijldoek en Jacqueline maakt het gezellig met tafelkleden en kussentjes op de stoelen.  Ik krijg van haar een papieren zak in mijn handen gedrukt met een lintje er omheen. Kadootje voor het werk wat Mart verleden jaar aan haar waterleiding heeft gedaan. Twee witte gastendoekjes met daarop, in blauw, 'Mains' geborduurd. Zelf gemaakt. Zulke kadootjes zijn tien keer meer waard dan iets uit een winkel. Oma, zoals iedereen haar noemt, de moeder van Jacqueline, was er ook evenals J's broer Gérard. Zij is dan 83 jaar en nog heel bijdehand. Hier zit zij te praten met Jean-Claude, toen de echtgenoot van Marie-Christine. Ik weet nog na al die jaren da...