Hoe het begon 16

Het repas tijdens de zomervakantie van 2000 hielden we deze keer in de tuin van Robert en Patrice legde zoals voorgaande jaren een lekkere zalm op de bbq.

Op dat moment was Robert 54 jaar oud, geboren en getogen in het dorp en sinds twee jaar door zware reuma in de Franse wao. Doodgoed maar wat simpel. Dus we hebben met zijn allen geholpen om de tafels en stoelen klaar te zetten, de parasol bijn ons vandaan en bloemen op de tafel. Robert ging steeds trotser kijken.

Er werd heerlijk gegeten en gedronken en we genoten van elkaars gezelschap.

Er werden spelletjes gespeeld

en Robert speelde op zijn mondharmonica en de Fransen zingen, onder invloed van wat glassjes wijn sentimentele oude liedjes.

Sarah, dochter van Marie-Christine had al een poosje vioolles en liet ons wat van haar kunnen horen.

We maakten dankbaar gebruik van het jeu de boule baantje wat Robert speciaal voor deze dag had aangelegd.

 

In die jaren speelden we vaak aan het eind van de middag bij Kees en Maria een spelletje jeu de boule. Kees had een prachtig boulodrôme, zijn trots en iedere zaterdag werd er geharkt. Kees en Maria woonden op een berg naast ons dorp, hebben hun huis net zo lang als het onze - 7 jaar - zijn al gepensioneerd en zijn hier zeker tien maanden per jaar.

We maakten in die vakantie ook een wandeling, de Route des Crètes, met vriend Jan en Maria. Kees ging niet mee, die bleef liever in zijn groententuin. We hebben toen wel gelachen om Jan zijn outfit, een wilde gebloemde bermuda met een knalrood T shirt en een rood petje op zijn hoofd. Daaronder een paar gewone zwarte herenschoenen en sokken. Hij ziet er altijd uit als een uit de klei getrokken hollandse boer terwijl hij homo is.

Carbon, de hond van Jan ging natuurlijk ook mee. Die twee waren onafscheidelijk. We liepen van Col de Croix de Ferrières naar Quatre Vios en weer terug,

Bij de Quatre Vios stond een prachtige auto en Jan vond dat ik daarmee op de foto moest. Samen met Carbon, dat maakt het nog sjieker zei hij.

We streken neer op het terras daar en bestelden wat te drinken. Toen dat gebracht werd kwamen we erachter dat we alle vier geen geld bij ons hadden. De serveerster keek niet blij maar ik heb haar verzekerd dat Mart en ik de volgende ochtend alsnog zouden komen betalen. Zij geloofde me op mijn blauwe ogen en was helemaal verrukt toen wij de volgende dag terugkwamen met het geld en een hollands kruidenkaasje.

Op deze laatste foto waren Mart en ik op bezoek bij twee zussen en zwagers op de camping in Ruoms. Rechts op de foto mijn oudste zus die zes jaar later stierf. Dierbare herinneringen wekt zo'n foto op.