HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

In twee weken tijd heb ik zoveel kracht bijgespijkerd dat ik heel Bovenkerk kan rondlopen. Samen met het stukje naar ons appartement is dat zo'n kleine vijf kilometer. Niet slecht. De stokken liet ik al heel snel thuis en het tempo is aanzienlijker hoger dan de eerste keer. Het is natuurlijk wel een weelde dat ik vijf minuten lopen van huis midden in de polder sta, een prachtig oefengebied. Een reiger vliegt snel op maar deze zag ik vanaf een afstand al staan en kon ik makkelijk benaderen. Hij zag natuurlijk een lekker hapje in de sloot en bleef daar gebiologeerd naar kijken. Veel koeien in de wei, ik zag rood- en zwartbont.  Twee afspraken deze week. Donderdag in het ziekenhuis bij de arts die ik tot nu toe gezien heb. Ik hoop op een uitslag van de bioptie. Vrijdag heb ik een telefonisch gesprek met een oncologisch uroloog over de dubbel J stent die nog in mijn lijf zit en waar ik overigens geen last van heb.

Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden, dat ik ruim vier weken niet zou kunnen lezen. Ik heb altijd gelezen en veel ook, als kind al, ik vrat boeken. Ik hoorde het wel van twee blogvriendinnen die borstkanker kregen, die konden ook een paar weken geen boek inkijken maar ik had niet gedacht dat mij dat zou overkomen, ik kon immers altijd en overal lezen. Nou, niet dus, zelfs een tijdschrift kon me niet boeien. Het waren natuurlijk ook wel heftige weken waarin ik veel meemaakte dus ik heb het maar bij een paar makkelijke Netflix filmpjes gehouden. Maar inmiddels lees ik weer, heerlijk dat de leeshonger weer terug is en inmiddels heb ik al weer van een paar niet al te zware boeken genoten.  Dit boek las ik kort voor ik in het ziekenhuis belandde. Water is de grote gemene deler in het verhaal. ' Water bewaart alle herinneringen. Het zijn de mensen die vergeten.' Een verloren gedicht, twee grote rivieren en drie opmerkelijke levens worden met elkaar verbonden door een enkele druppe...

Mijn kracht begint terug te komen, de oefeningen en het wandelen geven resultaat. Iemand vertelde me dat spieren een geheugen hebben, ik zocht het op en j a, spieren hebben een geheugen. Dit betekent dat spieren sneller terugwinnen aan spiermassa en kracht na een periode van inactiviteit dan bij een eerste keer trainen. Dit fenomeen, ook wel spiergeheugen of muscle memory genoemd, is te danken aan aanpassingen in de spieren en het zenuwstelsel, die opgeslagen worden in de hersenen. Ik ben altijd sportief geweest, heb altijd oefeningen gedaan en dat betaalt zich nu uit. Ik ben er zelf verbaasd over hoe snel ik herstel. Vanmiddag haalde ik het zesde bruggetje in Bovenkerk terwijl ik vanmorgen ook al boodschappen had gedaan en mijn balkon had schoongemaakt.   Na dat bruggenloopje moest ik wel een poosje gaan zitten hoor maar dat was geen straf, in de zon op mijn balkon. Morgen ga ik naar de kapper in Bergambacht, een heel avontuur want ik pak er de bus voor. Ik heb hier geen auto maar...

Kermis in Stolwijk en ik kan wel zeggen dat onze kinderen en kleinkinderen er liefhebbers van zijn. Ik vond deze foto van Luuk en Saar nog in mijn bestanden. Braaf in de draaimolen, spannend genoeg. Dan is dit weer heel wat anders. Dikke pret als je iemand keihard kan raken, ze krijgen er geen genoeg van. Ik heb ze allebei maar een kermiscentje gegeven om die ritjes een beetje te financieren. Stolkse kermis.  Heel het dorp loopt al vroeg uit voor het traditionele koekslaan, een wedstrijd  waarbij iedere partij probeert met de minste slagen de peperkoeken stuk te slaan die op de houten bokken liggen.  Het oude volksvermaak is al jarenlang onderdeel van de Stolkse kermis, die op Tweede Pinksterdag  haar hoogtepunt beleeft.  Dat is de dag voor de Stolkers, een echt volksfeest.  Het Dorpsplein zal nu wel vol staan met feestende mensen, jong en oud door elkaar. Maar zonder mij. Ik ga straks een lekker wandelingetje maken in Bovenkerk waar ik niets zal horen van ...

 Om half acht gistermorgen stapte ik in de auto bij Floor om naar het UMS Utrecht te rijden voor de biopsie. Het verkeer zat mee en we waren er veel te vroeg maar dat gaf mij de tijd om bloed te laten prikken wat ook die dag moest gebeuren. Pff, wat zaten daar veel mensen te wachten, gaan we dat wel halen voor onze afspraak om 9.15 uur bij radiologie? De medewerkster gaf mij een nummertje en verzekerde ons dat we dat wel zouden redden en dat lukte ook, net op het nippertjes want men had erg veel tijd nodig met mij voordat al die buisjes die nodig waren gevuld waren. Gauw naar de afdeling radiologie waar ik snel aan de beurt was. Ik werd ontvangen door twee verpleegkundigen en moest mijn bovenkleding uittrekken en plaats nemen op een smalle onderzoekstafel. Er werd een infuuus aangebracht want er zou tijdens de scans, ik zou er twee krijgen, contrastvloeistof ingespoten worden. Ze legden al wat uit over de werkwijze en toen kwam er een radioloog en een radiodiagnostisch laborant bij...

Een trouwe lezer van mijn blog reageerde deze week op mijn klacht over algehele slapte met een opmerking over het verlies van spierkracht. Dat bracht me aan het denken en ik zocht op internet wat dat inhield en las dat na een week ziekenhuis je zomaar 10 procent spiermassa verloren kan zijn. Poeh, daar schrok ik wel even van, geen wonder dat ik zoveel loshangend vel heb. Dit vraagt om actie! Eerst ben ik begonnen mijn knieoefeningen weer op te pakken. Het gaat goed met de nieuwe knieën, alleen nog wat stijf. Maar met deze oefeningen train ik de spieren in mijn hele been, vooral in de bovenbenen die in kracht en omvang duidelijk ingeboet hebben, ze zijn een stuk magerder. Heffen met een kilo aan mijn benen moet me daarbij helpen. Deze gewichten gebruik ik al jaren. Op advies van oudste zoon dumbles besteld die ik vandaag binnen kreeg. Hij zocht ook nog een filmpje voor me op hoe ze goed te gebruiken. Mijn bovenarmen zien er echt zielig uit, daar moet verandering in komen. Ook haalde ik ...

Nergens iets groens in huis, al die weken die ik hier ben al niet. Niets binnnen en ook niet op het balkon, zo verschrikkelijk kaal. Niets voor mij, ik hou van groen. Gelukkig kijk ik wel uit op een paar prachtige grote bomen. Maar gisteren was ik eindelijk in staat om met dochter Floor naar een leuk tuincentrum hier in de buurt te rijden waar ik van alles gekocht heb. Ik had alle lege sierpotten meegenomen dus dat was makkelijk vullen. Alleen deze blauwvaren moest even in de aarde gezet worden en dat werd daar keurig voor me gedaan. In deze sierpot op houten pootjes staat altijd juist deze varen en die doet het geweldig goed bij mij. De rechtse plant kon ik echt niet laten staan, een 'kindje op moeders schoot', zo'n leuke plant. Links dan weer iets straks, ik hou van tegenstellingen in planten. Ook in mijn hoekje met dierbare spulletjes nog wat groens. Het sierpotje vond ik jaren geleden in de kringloop, echt zeventiger jaren. Dit is voorlopig binnenshuis en ik ben er heel...

Kleinzoon Thijs gaf me de tip om eens bij de documentaires van Netflix te zoeken naar iets goeds om naar te kijken en bij mijn eerste poging gisteravond vond ik al direct iets heel moois. I n deze bekroonde korte documentaire ontwerpen en naaien mannen in een zwaar bewaakte gevangenis in Missouri prachtige gepersonaliseerde quilts voor pleegkinderen. Het is prachtig om te zien hoe toegewijd de mannen zijn en hoeveel aandacht ze besteden aan het maken van elke quilt. In de workshop lijken het zulke integere mannen, maar hun verleden strookt daar natuurlijk niet mee alhoewel ze door het werk wat ze doen andere inzichten krijgen.

Het is vandaag precies vijf weken geleden dat Mart en ik de spoedeisende hulp van het ziekenhuis in Aubenas binnenliepen en in die tussentijd is er nogal wat gebeurd met me. Behoorlijke problemen met de darmen, een stent ingebracht met een narcose, vervoerd worden naar twee verschillende ziekenhuizen, naar Nederland gereden, weer ziek geworden met weer een opname in een ziekenhuis. Dit heeft me lichamelijk geen goed gedaan, ik voel me erg slap en dat gaat maar niet over. Ik eet en slaap goed en rust ook overdag een of twee keer. Ik vraag me steeds meer af of dat slappe gevoel wordt veroorzaakt door de tumor in mijn lichaam. Pijn heb ik nagenoeg niet. Ik kan ieder moment opgeroepen worden voor de CT geleide bioptie, jammer dat het Hemelvaartweekend er tussen kwam. Ondertussen probeer ik kleine wandelingetjes te maken, Bovenkerk maar weer in. Ik haal net aan het eerste bruggetje, met stokken en langzaam lopend, maar onderwijl wel genietend van al het groen en geel aan de waterkant.