Doorgaan naar hoofdcontent

Balen


Vanmiddag kreeg ik een telefoontje van het ziekenhuis. De bioptie vindt pas volgende week vrijdag 4 juli plaats. Ik had het wel wat eerder verwacht, wat viel dit tegen, echt balen.

27 April ging ik in Frankrijk naar het ziekenhuis en wist binnen een paar uur dat ik een tumor in mijn lijf had. We zijn nu acht weken verder en ik kan nog steeds geen naam aan die tumor hangen. Ik wil niet zeggen dat dit aan me vreet, zo steek ik niet in elkaar maar ondertussen zou ik wel iets meer willen weten.

Nadat ik Mart en de kinderen had gebeld ben ik maar gaan lopen, Bovenkerk in de rondte. Dat verzet de zinnen en toen ik terugkwam had ik me erbij neergelegd dat het niet anders was. Punt.

Reacties

Emie zei…
Een echte oefening in geduld. Pfoe wat moeilijk. Je bent echt een kanjer in het verwerken van deze teleurstelling.
Marietje zei…
Oh dat lange wachten dat is zo waardeloos. En je hebt er totaal geen grip op. Je mag er van balen hoor! Sterkte.
KnutzEls zei…
Balen ja zeker. Dat je het zo opneemt vind ik bewonderenswaardig. Dat worden nog een paar wegwerkwandelingen de komende weken.
In de weer zei…
PUNT ! Wat goed dat je dat na zo’n wandeling kan zeggen. Grote bewondering Marthy !
Anoniem zei…
Wat ontzettend naar zeg. Het wachten is af en toe bijna ondragelijk bij dit type diagnoses.

Hoe gaat het met Mart? Ik begreep uit het blog dat hij in Frankrijk is om de gasten daar te begeleiden, maar dit moet voor hem ook een nagelbijt-periode zijn. Hopelijk kan hij zijn zinnen verzetten via het metselen van muren enzo...
Mevrouw W. zei…
Dat valt behoorlijk tegen! Nog een week wachten en daarna weer op de uitslag wachten. Als het om je gezondheid gaat wil je toch dat er een beetje vaart gemaakt wordt.
Dat is inderdaad echt balen. Maar het is wat het is. Gaan mokken heeft geen zin. Hoof omhoog en borst vooruit, moed houden!
Judy zei…
Nou, balen zeg. Goed dat je het eruit kon wandelen. Je hebt geen keus. Sterkte weer.
Die onzekerheid...... het kan niet snel genoeg gaan, ik leef met je mee.