Het aftellen is begonnen

 Veleden jaar juni namen Mart en ik samen het besluit om het huis in Frankrijk te gaan verkopen en toen we in september terugkwamen in Stolwijk hebben we onze kinderen bij elkaar geroepen en ze het verteld. Zij waren het unaniem met ons eens, een verstandig besluit. We hadden in Frankrijk al contact gezocht met een Nederlandse makelaar.

In december, ik geloof tijdens het Sinterklaasfeest, kwamen we op het idee om nog één keer met zijn allen naar het franse huis te gaan, dus deze zomer. Een week werd afgesproken waar iedereen kon (zo ongeveer) en ik begon me er al op te verheugen, dat hebben moeders.

In het ziekenhuis in Aubenas tekende ik samen met Mart online de makelaarsovereenkomst, we vonden dat de verkoop door moest gaan maar op dat moment hadden we nog geen enig idee wat er met mij aan de hand was. Begin mei ging het huis in de verkoop en sinds die tijd hebben we veel kijkers gehad maar nog geen kopers. In het licht van wat we nu weten over mijn ziekte is dat totaal onbelangrijk voor ons geworden.

Het weekje frankrijk was naar de achtergrond gedrongen, niemand sprak er nog over. Tot het een paar weken geleden weer naar boven kwam drijven. Ondertussen is het besluit genomen, we gaan, allemaal. Voor Floor, die de regeltaken in de familie van mij heeft overgenomen werd het een logistieke puzzel maar die is inmiddels rond. In het ziekenhuis heb ik het als een voldongen feit aangegeven en men had er begrip voor. Voor mij betekent die week zoveel, dat laat ik me niet ontnemen en ik bepaal tenslotte zelf welke keuzes ik maak. Over precies vier weken ben ik in mijn franse huis, het aftellen is begonnen.