Amputatie

Ik had het al veel te lang uitgesteld omdat ik twijfelde of ik het dit jaar wel moest doen, een deel van mijn borderplanten tot de grond toe afknippen. Het stond er allemaal zo mooi bij, een border op zijn hoogtepunt, daar ga je als weldenkend mens toch niet in knippen. Vanmorgen kreeg ik het op mijn heupen. Ik was alleen, Mart was weg om te fietsen en opeens dacht ik, nu of nooit. Het is vandaag de 21ste juni en eigenlijk moet je dit knippen voor de langste dag doen. De valeriaan, alle vaste geraniums waarvan ik er verschillende soorten heb staan, de vrouwenmantel en de korenbloemen, allemaal weggeknipt. Op al die plekken heb ik tegen de avond wat koemestkorrels gestrooid en strak gaat de sproeier aan. Over twee weken verschijnt het eerste, jonge blad weer aan de planten en de meeste zullen ook weer gaan bloeien, waarschijnlijk alleen de vrouwenmantel niet, maar het voordeel is dat het blad dan voorlopig weer fris is. Verder heb ik verschillende planten voor een kwart afgeknipt, o.a. twee grote groepen phloxen. Ze gaan op die manier wat later bloeien, nu bloeit er nog genoeg en de planten worden op deze manier wat steviger. Het voelt als een amputatie wat ik vandaag gedaan heb, maar ik weet uit jarenlange ervaring dat ik hierdoor voor veel langere tijd een mooie border hou.

Nadat Mart thuiskwam heeft hij even geholpen de rommel op te ruimen, hebben we allebei een douche genomen en zijn we in St. Pierreville de zondagslunch gaan gebruiken. We hebben weer zitten te genieten van de kookkunsten van Charles-André daar op het terras. Terwijl we terug naar de auto liepen nam ik nog even deze foto, een typisch Frans sfeerbeeld.