HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

  Vandaag  is ons jongste kleinkind Saar jarig. Twaalf jaar alweer, waar blijft de tijd. We waren zo blij met haar, na drie kleinzoons ook nog een kleindochter, wat een feest. Ze gaat nu naar de middelbare school in Gouda, op de fiets zoals alle Stolwijkse kinderen doen.  Samen met haar ouders en broer Luuk is ze een paar dagen in Londen. Gisteren bezochten ze de Harry Potter Studios. Oma, zei ze vamorgen aan de telefoon, dat was echt een grote verrassing, we wisten er niets van. Ik wel maar ik mocht niets zeggen. Vanavond gaat ze met haar moeder naar Six de Musical in Londen. Luuk en zijn vader hoeven niet zo nodig naar een musical, die gaan naar het stadion Stamford Bridge waar Chelsea tegen Ajax speelt. Bofkonten, die kleinkinderen van ons.

Van onze schoondochter mochten we alle appels die er nog aan haar appelboom hingen plukken en gebruiken. Ze heeft een enorme oogst gehad en dat heb ik al meer om me heen gehoord, het schijnt een geweldig appeljaar te zijn. Mart heeft op zijn gemak al die appels zitten schillen en in stukjes gesneden. En ik had twee pannen nodig om er compote van te maken. Er ging wat suiker bij, niet veel en wat koek en speculaaskruiden. Dat laatste vind ik net wat lekkerder dan kaneel. Nadat de compote afgekoeld was ging het in deze potten. Ik eet veel volle yoghurt, dat is goed voor me. Ideale potten voor onze vriezer trouwens, ze hebben precies de hoogte van de lades. Mart zal het meeste ervan eten. Ik eet zo weinig mogelijk suikers en dat zit erin. Maar als ik geen fruit meer in huis heb voor in mijn yoghurt of kwark neem ik gerust een paar lepels van dit lekkers. Al te moeilijk moet je niet gaan leven.

Verleden jaar om deze tijd had zuidoost Frankrijk te lijden onder noodweer met overvloedige regen waardoor een deel van onze broodoven in Le Serret instortte. We kregen de foto's opgestuurd en schrokken, het zag er triest uit, kijk  hier  maar even. Gestapelde stenen, het kan gebeuren, vooral met eeuwenoude muren. Je raakt eraan gewend en bouwt weer op. En daarmee werd afgelopen april begonnen. Nu moest alleen het dak nog hersteld worden en dat is de laatste dagen aangepakt door buurmannen Jean-Pierre en Patrice. Ze hadden het weer mee, dat was stralend in de Ardèche. Hier poseren ze voldaan op het dak van de oven, het karwei is klaargekomen. Naast Patrice een van zijn kleindochters. En de mannen hadden er zin in. Die twee hebben ook het grote waterbassin opnieuw aangesmeerd met elastisch cement, het was niet meer waterdicht. Alle lof voor onze buurmannen, wat hebben wij daar in ons kleine dorp toch een fijne gemeenschap.

Nadat ik gisteren terug kwam van het verjaardagsfeestje zijn we na de lunch nog maar een fietsritje gaan maken. De weersvoorspellingen voor aankomende week zijn niet geweldig, veel buien dus we profiteerden nog maar even van een droge dag met wat zon. We waren niet de enigen, het was druk in de polder. Fietsers, veel vissers, het was goed weer om te snoeken en wandelaars. Het is nog druk met koeien in de weides dankzij het goede weer van de laatste tijd. Dit zal het laatste gras wel zijn wat binnengehaald kan worden. Het is niet veel meer maar de boeren hebben niet te klagen, er is lang doorgemaaid. Hier gooit een balenpers net weer een pakket uit zijn machine. In dit deel van de Krimpenerwaard waar we fietsten staan veel hoogspanningsmasten. Bij    Krimpen aan den IJssel staat een groot  hoogspanningsstation, we fietsten er langs. Het is een belangrijk knooppunt in het elektriciteitsnetwerk van Nederland. De grote zilverreiger, hij had net een visje verschalkt en was op ...

Tis wat, het vorige blogbericht een lekkere pannenkoek en nu weer een foto van overheerlijk gebak. Een van de drie dochters van mijn overleden zus was jarig geweest en ze nodigden vier tantes uit voor koffie met gebak. Twee tantes van vaders kant en een zus en ik van moeders kant. En een van haar zussen deed ook nog mee aan de feestvreugde. Mijn zwager, ook jong gestorven was net als Mart geboren Leimuidenaar en ik heb in die plaats in het begin van mijn trouwen nog vijf jaar gewoond. Mijn nichten dus een paar jaar zien opgroeien en ook hun tantes veel meegemaakt. Het was voor mijn zus en mij dan ook heel leuk om de twee zussen van mijn zwager weer eens te zien, altijd een hele goede band met die familie gehad.  Snappen jullie de familierelaties nog? Geeft niet hoor als je de draad kwijt bent maar jullie begrijpen wel dat wij gespreksstof genoeg hadden. Doldwaze herinneringen opgehaald, paar hele leuke uurtjes gehad. Nicht heeft beloofd dat ze het volgend jaar gaat herhalen. 's Mid...

Op verschillende blogs las ik de afgelopen maanden dat men ergens pannenkoeken was gaan eten. Daar kreeg ik telkens zulke ongelofelijke trek van maar ik moest wachten tot Mart weer thuis was. Afgelopen week tijdens de fietstocht die ik gepland had moest het eindelijk gaan lukken. Een pannenkoekhuis gezocht op internet daar in de buurt en dit moest hem worden. Wel een een stukje van de route maar dat hadden we er voor over. Zowel van binnen als van buiten was het restaurant lekker kneuterig, dat hoort bij pannenkoeken eten. Een strak modern interieur haalt voor mij de lol eraf. Ik neem altijd een pannenkoek met appel en spek en dan veel stroop erop. Lekker dat ie was, ik heb zitten smullen.

Het is paddenstoelentijd dus we hoopten er wat te vinden tijdens onze fietstocht gisteren. En dat lukte, de meeste zagen we gewoon langs de paden en paadjes terwijl we fietsten. De paddenstoelen op de foto zijn waarschijnlijk honingzwammen (Armillaria). Deze paddenstoelen groeien vaak in grote groepen aan de basis van bomen. Nou, dat klopt hier wel. En boven die honingzwammen groeiden op de stam van de boom deze porcelijnzwammen. Ik zag ze verleden jaar voor het eerst en vind ze prachtig. Zo leuk, die kleine paddenstoeltjes daar in die oksel van de boom. Dit is de reuzenzwam, een van de grootste paddenstoelen in Europa die een diameter van wel 1 meter bereiken en tot 50 kg wegen. Ook deze zwam groeit in grote trossen aan de voet van bomen, voornamelijk beuken en eiken. De witte ridderzwam is giftig en ruikt bij breken onaangenaam. En deze knolletje zijn de parelstuifzwammen. Jonge parelstuifzwammen zijn eetbaar, zolang het vlees aan de binnenkant nog wit is.   De kastanjeboleten zi...

Zonder zon maar niet al te koud maakten we vandaag een fietstocht op de Utechtse Heuvelrug. Het was een tocht van 59 km maar ik had hem wat verkort. Dat ging goed bij onze start uit Driebergen-Rijsenburg maar aan het eind maakte ik een vergissing en werd onze tocht uiteindelijk 55km. Beetje veel maar z oals de dokter deze week nog tegen me zei: als je soms wat te veel doet is dat helemaal niet erg als je de volgende dag maar weer hersteld bent en daar ziet het wel naar uit. 😉 We zagen leuke huisjes. Mooie oude schuren. En ook dit soort optrekjes. Je zal al die kamers, pardon zalen maar moeten verwarmen. Ja, het was weer een deftige buurt waar we met goud versierde hekken zagen. Zelfd de uithangborden waren met goud uitgevoerd. We fietsen langs Doorn en door Amerongen waar deze schitterende rode muur als het ware tegen de kerk leunde. Wat is Nederland toch mooi maar je moet erop uit trekken om dat te zien. Ik ben zo blij dat dat nog gaat, bij ons alletwee. Bofkonten zijn we.

 Gisteren en vandaag weer naar het UMCU geweest. Gisteren een gesprek met de hematoloog en die vroeg me zoals gewoonlijk hoe het met me ging. Ik kon alleen maar antwoorden dat het goed met me gaat, heel goed zelfs. Ik eet nog steeds heel goed, geen last van misselijkheid. Kan 5 km lopen en 40 km fietsen en geniet daarvan. Twee dagen nadat ik met de prednison ben gestopt wat meer moe en dat is alles. We waren wat eerder naar het ziekenhuis gereden om eerst nog bloed te laten prikken en mijn bloedbeeldvan de witte bloedcellen zag er dit keer heel goed uit. Het scherm werd naar ons toegedraaid en we kregen uitleg over nog wat andere zaken die onderzocht waren in mijn bloed onder andere mijn lever, alles was in orde. Alle vakjes waren  groen op dat scherm. Fijn, die tegenwoordige artsen, alles wordt uitgebreid uitgelegd. We hebben gepraat over de neuropathie maar daar is weinig aan te doen. Gelukkig wordt het niet erger maar vervelend is en blijft het. Verder werd er een afspraak ...

Net na Bergambacht richting Krimpen ligt links van de weg een natuurgerbiedje. Wij rijden er vaak langs maar hebben er nog nooit een kijkje genomen wat we afgelopen zondamiddag toch maar eens deden.   We liepen in het begin over een breed pad met aan weerskanten bomen met beginnende herfsttinten. Een enkele smeerwortel had het afsterven van de rest overleefd. Samen met een struik met rood blad en deze mooie rode bessen van de meidoorn was er op de bruin en groen tinten niet echt veel kleur te bekennen in dit landschap. In de Nespolder staat een klein windmolentje dat ook wel een "bosmanmolentje" wordt genoemd. Het is geen grote windturbine, maar een ouderwets type molen dat water omhoog maalt om de waterstand in de polder te regelen. Dit is een manier om het gebied nat te houden voor bepaalde kruiden, bloemen en watervogels. Het pad ging over in grasland Een echt pad is er niet in deze polder. Je struint gewoon door de graslanden. Koeien, hekken en een trekpontje zorgen voor ...

Dit beeld kwamen we aan het eind van onze fietstocht tegen langs het uitwateringskanaal bij Katwijk, het heet StilleStrijd . Het is  een kunstproject van kunstenaar SAZZA (Saskia Stolz) om de taboe rondom depressie en zelfdoding onder jongeren te doorbreken en het gesprek op gang te brengen.  Het aantal zelfdodingen door jongeren tot 30 jaar is de afgelopen jaren toegenomen. Het gaat met name om jongvolwassen mannen tussen 20 en 30 jaar.  "Dit beeld schreeuwt om aandacht.", aldus kunstenares Saskia Stolz van het Power of Art House. Sinds de lancering in Amsterdam wordt de kunstenares overspoeld met bedankmails van nabestaanden. "Ik lees nu dagelijks over de pijn en verdriet van nabestaanden en hoe belangrijk het kunstwerk voor ze is. Het voelt goed dat ik iets heb kunnen betekenen voor hen. De mails komen uit het hele land en uit alle lagen van de samenleving". Het beeld is gelanceerd in Amsterdam en vervolgens langs bijna 40 locaties gereisd en heeft nu een blijven...

Ik wist dat we langs de Waaldorpervlakte zouden fietsen en ik keek uit naar bordjes zodat we het monument konden bezoeken, we waren er nog nooit geweest terwijl ik zo vaak van plan was om dat eens te doen. We kwamen inderdaad bordjes tegen, we moesten van het fietspad af en een smal schelpenpad in lopen. Als eerste zagen we hoog op een duin de klokkenstoel met de luidklok. Ieder jaar tijdens de herdenking op 4 mei wordt de klok geluid, iedereen zal dit geluid wel in zijn geheugen hebben. De vier houten fusilladekruisen zijn op 3 mei 1946 door een groepje verzetsvrienden op de Waalsdorpervlakte geplaatst. Die dag werd daar de eerste dodenherdenking van Nederland georganiseerd; een stille tocht vanaf het Oranjehotel naar het monument. De bronzen kruizen die er nu staan zijn replica’s van de vier oorspronkelijke fusilladekruizen. Het monument op de Waalsdorpervlakte in Den Haag is opgericht ter nagedachtenis aan de medeburgers, waaronder veel verzetsstrijders, die tijdens de Tweede Wereld...