HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Zondagochtend, heerlijk weer en we besloten om Schoonouwen rond te gaan. Op de ka is goed te zien dat de natuur naar het najaar beweegt.  In buurtschap Schoonouwen mooie boerderijen met in de gevel engelenramen en decoratief metselwerk. Altijd zo mooi, de bloemhoofden van de grote kaardbol. Volgende keer wat meenemen voor in huis, de snoeischaar zit standaard in mijn rugzak. Bertha stond erbij alsof ze poseerde, nou dan mag je van mij op de foto. Dit is nog steeds een schoonheid. Een prachtige gevel en een echte boerentuin. We zijn bijna thuis alleen de Tentweg nog. Acht kilometer en ik ga het steeds makkelijker doen. Ik bouw nog steeds op ondanks de chemo, hoe dat kan ga ik eens aan de hematoloog vragen waar ik vanmiddag een afspraak mee heb.

 Even simpel als de titel is, zo eenvoudig is de documentaire ‘Être ét avoir’. Een klein schooltje in het zuiden van Frankrijk en een gedreven leerkracht, rechttoe rechtaan gefilmd, maar oh zo mooi. Wij zagen hem in ons filmhuis. In 2001 volgde regisseur Nicolas Philibert een half schooljaar lang het reilen en zeilen in een klein schooltje op het platteland van het Centraal Massief in Frankrijk. Het is maar een piepklein schooltje en de dertien leerlingen, in leeftijd variërend van vier tot elf jaar zitten met de meester bij elkaar in één klas. Al twintig jaar is Georges Lopez directeur, kleuterjuf, meester en gymleraar tegelijk. De school bevindt zich in een dorpje in het hart van de Auvergne, een landelijke en bergachtige streek in Frankrijk. De regisseur volgde de klas van de winter tot de vakantie.  Dit jaar kwam ‘Être et avoir’ opnieuw in de zalen naar aanleiding van de twee nieuwste documentaires van regisseur Philibert, die beiden op 8 oktober hun release kenden. D...

Ter gelegenheid van het Open Monumentenweekeind organiseerde de Culturele Stichting Haastrechtse Kring een (verkoop)expositie in 't Raedthuys. Na beneden verwelkomd te zijn liepen we de trap op naar boven waar we direkt getroffen werden door deze torso van keramist/beelhouwer Lenny Verkaik. Lenny is veertig jaar mijn kapster geweest, woont al die tijd al op Stolwijk maar komt oorspronkelijk uit Haastrecht. Zij mocht exposeren in de oude burgemeesterkamer waar wij haar gecomplimenteerd hebben met dit prachtig kunstwerk. Dit soort werk heeft zij veel gemaakt en het stond ook vaak in de kapsalon. En met dit soort vazen begon zij in de Coronatijd toen haar kapsalon dicht moest en zij zich verveelde. Zij heeft toen een grote schragentafel in haar huiskamer gezet, is aan de gang gegaan en heeft toen veel van die vazen gemaakt en ook verkocht tegen een zeer redelijke prijs. Ik kocht er ook eentje maar dit is nog een veel mooiere met dat brons en zwart. Dit is werk van een andere beeldhouw...

Afgelopen woensdag weer naar het ziekenhuis, dit keer voor het EMG-onderzoek (elektromyografie). Bij zo'n onderzoek worden zenuwen en spieren getest op hun elektrische activiteit; om de spieren goed te kunnen meten moeten ze opgewarmd zijn, daarom worden je armen of benen eerst in een waterbak met warm water geplaatst om de lichaamstemperatuur te verhogen. Moet je je voorstellen, zit je daar met voor ieder been een aparte bak met warm water wat op temperatuur gehouden. Aan weerszijden van je stoel ook twee aparte bakken voor je armen. Ik zat daar meer dan een half uur te zitten. Er hing wel een groot televisiescherm voor mijn neus maar daar was weinig interressants op te zien. Daarna ging ik naar een naastgelegen kamer waar ik op een bed moest gaan liggen. Een laborant plakte om de snelheid van de zenuwbanen te meten plakkertjes op spieren van mijn armen, voeten en benen. Hij begon met mijn rechterarm en echt ieder plekje werd onderzocht, van oksel tot de pols. Je krijgt schokjes m...

Begin deze week kreeg ik een ontzettend leuk pakje in de post en in dat pakje zat dit boekje , Frans Taalpuzzelen. Het kwam van blogvriendin Els  die de moeite nam om dit voor mij te kopen en met een lief kattebelletje naar mij te versturen.   Het boekje is echt ontzetten leuk, allerlei puzzels dienen zich aan en aan mij om die op te lossen. Grappig, ik puzzel nooit. Echt nooit gedaan maar ik zie dit toch als een uitdaging, zeker ook omdat de puzzels allemaal met de franse taal te maken hebben en dat is toch mijn lievelingstaal. Wie weet, ga ik door dit boekje een nieuwe hobby ontwikkelen, puzzelen. Bedankt Els, voor dit leuke cadeautje.

Mart zag het als eerste gisteren bij valavond, een luchtballon, nee twee. We leken wel twee opgewonden kinderen daar voor het raam en op het balkon. Het heeft toch altijd wat spannends, dat zweven in de lucht op grote hoogte. Ik kon nog net een zwerm vogels meepikken voordat de luchtballonnen verder zakten achter de bomen. Maar het was nog niet over, deze mooie rode kwam er ook nog achteraan. Alhoewel ik wat last heb van hoogtevrees zou ik dit graag nog eens doen, ik denk er al al een paar jaar over. Het lijkt me een geweldige ervaring.  Het lijkt hier op de foto net of de ballon voor de kerk langs gaat maar dat is gezichtsbedrog. Ze waren bezig te landen in de weilanden aan de andere kant van de provinciale weg. Nou, dit was even genieten.

We waren even in Gouda voor een paar kleine boodschapjes. We hadden verschillende dingen nodig en we slaagden voor alles heel goed. Prettig is dat En ik slaagde er ook in om weer twee beelden  van de 'Kaasboerin'  op de foto te nemen.E r staan er diverse van in de stad, allemaal anders versierd of beschilderd. Het zijn betonnen replica's van het bekende beeld van beeldhouwster Ineke van Dijk. Zij heeft jarenlang in Stolwijk gewoond en gewerkt.  De beelden zijn onderdeel van een kunstproject in de openbare ruimte. Er staan maar liefst 50 versies van de kaasboerin in de stad en ze werden beschilderd door in totaal zo'n 300 Gouwenaars.  Het kunstproject stamt uit 2022, toen Gouda 750 jaar stadsrechten vierde. Tijdens de grootse opening van dit halfjaar durende feest waren alle 50 beelden eenmalig in één grote cirkel voor het stadhuis op de Markt te zien. Nu staan er beelden in een route door de binnenstad en alle wijken van Gouda.  Het beeld, een boerin voorstellen...

Gisteren aan het eind van de middag was Mart weer terug in Stolwijk na vier maanden alleen de boel gerund te hebben in Le Serret. Wat waren we blij elkaar weer te zien, eindelijk weer samen. We hebben alletwee de laatste maanden heel goed beseft hoe kostbaar het is dat je elkaar nog hebt.  Vanmorgen weer samen Bovenkerk rond gelopen, alles wat daar nieuw was laten zien en ondertussen hier en daar een praatje gemaakt. Nu eerst de auto uitruimen en alles in huis weer een plekje geven. En dan gaan we de komende weken wat uitstapjes maken, ik wil weleens wat anders zien dan Stolwijk. Laten we hopen dat die prachtige nazomer die we nu hebben nog even aanhoudt.

Ik had geen zin vanmorgen. En al helemaal geen zin om oefeningen te doen en te gaan lopen. Maar ik weet dat als ik daar aan toe ga geven er steeds minder van bewegen terecht zal komen. Dus heb ik mezelf maar bij mijn kladden gegrepen en ben toch aan de gang gegaan. En het gaf voldoening, het mooiste weer van de wereld, de weilanden groener dan groen. Teruggekomen een kop koffie gezet en me met mijn boek op het balkon geinstalleerd. Tevreden uitkijkend over Stolwijk in zondagsrust en wachtend op mijn lief.

Vanmorgen met dat prachtige weer deed ik weer het grote rondje van acht kilometer. Op de ka heb ik echt lopen genieten. De zon begint lager te staan en dan krijg je dat mooie zachtere licht. Het had gedauwd, ik had het al op de weilanden gezien, op alle planten van die mooie kleine druppeltjes. Al mijn foto's zijn aanklikbaar om ze in een groter formaat te bekijken. Het gaat zo maar, bijna ongemerkt, opeens is er dat mooie septemberlicht. Al die kleine druppeltjes doen de takken doorbuigen. Bijna aan het eind van de ka deze nog, het was puur genieten.

De rietdekkers zijn verdwenen, de hele kap is gedekt. Prachtig is het geworden, ik kan daar echt met bewondering en ook met plezier naar kijken.   Ook de andere kant van de kap is mooi maar dat is de buitenkant van het pand. Binnen is te zien hoeveel werk er nog ligt te wachten maar dat kan mooi in de winter gebeuren. Goede planning.

 Afgelopen maandag werd er een MRI genomen van mijn buik om de plekjes op mijn lever nog eens goed in beeld te krijgen, daar waren wat zorgen over geweest. Ik kreeg een zware plaat op mijn buik en er werd via een infuus contrastvloeistof ingespoten. Volgende week krijg ik een telefoontje met de uitslag maar ik keek vanmorgen toch even in mijn patientenportaal om te kijken of de radioloog daar al wat in had geplaatst. Ja hoor, er stond een verslag klaar. De vraagstelling was: nadere karakterisering afwijkingen lever. De uitslag was positief. Beeld passend bij oude hematomen, dan wel cysten waarin een bloeding is opgetreden. Ik leer al aardig dit soort verslagen te lezen. Een zin met moeilijke woorden kopieer ik en zoek ermee in Google. Vaak wordt het dan, zeker als ik het zinsgewijs doe, in begrijpelijke taal weergegeven. De beelden werden vergeleken met de CT van 6-7-2025 en MRI van 30-4-2025. Er was zelfs een afname te zien in grootte en dikte. Dat betekent dat ik bloedingen heb g...

Regen vanmorgen, het was voorspeld. Ga ik wel of ga ik niet lopen, nog maar even afwachten. Helemaal fit voelde ik me niet, waarschijnlijk een kleine terugslag van de chemo. Eerst maar ontbeten en mijn oefeningen voor voeten en knieen gedaan. Daarna was het droog dus ik besloot toch te gaan, zou wel zien hoe ver ik kwam. Het waaide behoorlijk, kijk maar een naar de knotwilgen maar ik vind wind in de polder heerlijk. Ik liep lekker dus tot eind Bovenkerk, de ka ging ik niet op. Mijn conditie en het glibberige pad lieten me omkeren. De terugweg ging prima maar na een uurtje thuis merkte ik toch een malaise gevoel. Ik denk zelfs dat ik geen boodschappen meer ga doen. Kippensoep uit de vriezer lijkt me prima voor vanavond.

Tussen alles wat ik lees zitten heel vaak boeken die ik als gemiddeld bestempel. Dat zijn de boeken die gewoonweg lekker weglezen. Dan zijn er de goede boeken. De verhalen waarbij ik op het puntje van mijn stoel ga zitten. Of die ik in één ruk uit lees. En dan is er slechts een enkeling die me weet te ontroeren, die onder mijn huid kruipt en die me nog een lange tijd bijblijft. Zo een boek las ik een week of twee geleden: Narcis van de auteur Judith Fanto.  Na de dood van zijn moeder moet de tienjarige Manno van Haarlem naar wereldstad Wenen. Hij komt in huis bij een tante, een verschrikkelijk mens en hij is eenzaam, wanhopig eenzaam. Op een zomerkamp sluit hij vriendschap met vijf leeftijdsgenoten en hij treft hen jaar in jaar uit uit. Zij delen hun vriendschap maar dan worden ze volwassen en dan blijkt dat de een uit een socialistisch nest komt, de ander is Jood en weer een ander schuift langzaam de rechtse kant op. Dan naderen we de tweede wereldoorlog en wat is dan sterker, is ...

Zondagochtend moest het er maar eens van komen, dat rondje Schoonouwen in zijn geheel doen. Ik voelde me goed en het was prachtig weer met van die mooie Hollandse luchten. Het weiland naast de picknickbank waar ik even pauzeerde stond voli met zwartbonte koeien en één bruine. Die geeft chocolademelk zeiden we dan vroeger. Uit de verte zag ik op het fietspad een koe oversteken, vreemd dacht ik, zou die losgebroken zijn. Maar nee hoor, toen ik dichterbij kwam zag ik dat er nog meer dames overstaken. Hallo zeg, er komt nog een hele rij. Ga ik daar op wachten? Net tussen deze twee stak ik over, er was voldoende ruimte maar deze roodbonte mevrouw ergerde zich aan mij, ze versnelde haar pas en begon agressief te doen, ik brak bijna mijn benen over het veerooster. Nee, ik vond je niet aardig. Grappig, de koeien staken ook nog een brug over voordat ze lekker konden gaan grazen. Al met al hebben ze een flinke ochtenwandeling gemaakt, net als ik.

Luuk wordt volgende week veertien jaar en gisteravond werd er alvast een feestje gevierd voor familie en vrienden. Het was mooi weer dus het kon nog in de tuin. Veertien jaar geleden vierden Mart en ik ons veertig jarig trouwfeest bij ons in de tuin en die avond werd hij geboren. School is niet zijn favoriete ding maar hij ging met een mooie lijst over naar havo 3 wat ik een geweldige prestatie vond. Zijn vader leefde zich weer uit op zijn barbecue, hamburgers deze keer. Plak kaas erop, gebraden uienringen erbij en wat saus, ze smaakten heerlijk. Er was ook nog een lekkere koolsalade bij en alles vond gretig aftrek.

De laatste week heb ik steeds verder gelopen op de ka en gisteren en vandaag liep ik hem helemaal af. Heen en terug is dat zeven kilometer, niet slecht. Bij deze picknickbank ga ik even zitten, drink wat water en en eet wat Sultana koekjes. Achter me ligt het fietspad wat uitkomt in de Vlist en ga je iets verderop links dan kom je in Bergambacht uit. Voor mij allemaal nog veel te ver, ik wil rechts, buurtschap Schoonhouwen door en dan de Tentweg terug naar het dorp. Maar dat is totaal bijna achtenenhalve kilometer dus dan moet ik in een keer anderhalve kilometer meer lopen. Normaal voor mij een fluitje van een cent maar nu is niets normaal, moet ik rekening houden met iedere paar honderd meter. En ik kom op dat stuk geen bankje meer tegen. Misschien morgen, als ik me heel goed voel.

Voordat ik gisterochtend de chemo kreeg gingen we eerst naar de vijfde verdieping naar het VAS-team (Vascular Access Service team) wat gespecialiseerd in het plaatsen van infusen, vooral bij patiënten bij wie dit moeilijk gaat. Dit team zorgt voor de juiste selectie, plaatsing met echografie en veiligheid van de katheters om de continuïteit van de behandeling te waarborgen. Echt fantastisch daar en dan ook nog een prikker met humor, lachen dus. In een wip zat dat infuus erin, bijna geen pijn gevoeld. Terwijl ik dit nu zit te typen krijg ik een telefoontje van het ziekenhuis over de MRI voor het leveronderzoek aanstaande maandag. Er is een afspraak gemaakt bij het VAS-team, kan ik iets eerder komen dan zetten zij het infuus er weer in. Hoe attent, wat wordt er goed op me gelet.  Daarna een verdieping lager naar dagbehandeling Hematologie. Weer op een bed, die mooie stoelen zijn voor korte behandelingen. Het stelt niets voor, die chemo, het doet geen pijn. Je zit op een bed en het in...

Gisteren een bloedonderzoek en een gesprek met de hematoloog. De chemo kan vamiddag doorgaan, hij vond mij heel fit. Verder vertelde hij dat ik acht chemokuren ga krijgen en dat er na de vierde een CT scan gemaakt wordt om het effect van de behandeling te beoordelen.  Hij had ook de uitslag van de tweede echo en punctie van de schildklier en die was goed. De diagnose van een schildkliernodus wordt gesteld via een combinatie van twee classificatiesystemen en de scores lopen van 1 tot 5. De eerste twee zijn gunstig, 3 is twijfelachtig en bij 4 en 5 is er verdenking op iets kwaadaardigs. Ik had bij het eerste onderzoek score 3 dus dan wordt er een nieuw onderzoek gedaan en daarvan had ik nu score 2. Dus niets meer om me zorgen over te maken. De twee jonge radiologen die me het tweede onderzoek afnamen hadden me dat van die scores haarfijn uitgelegd. Heel fijn want ik wil graag alles weten en dan heb ik jullie ook nog wat te vertellen. We hebben uitgebreid gepraat over de polyneuropath...

Ik loop nog iedere ochtend en neem ondertussen ook alweer een stuk van de ka. Iedere ochtend ga ik wat verder. De teller staat nu op ruim zes kilometer, heel tevreden mee.  Veel kleur is er niet meer op de ka, de wilgenroosjes zijn nagenoeg allemaal uitgebloeid. Mooie wolkenluchten deze ochtend. Kijk, toch nog wat kleur, een lijsterbes. Vanmiddag moet ik voor onderzoek naar het ziekenhuis en dan heb ik morgen de tweede chemo. Ik ben benieuwd hoe het in de weken erna zal gaan. Er zal wel een moment komen dat ik een paar kilometer moet inleveren.