Wandelen, mijn favoriete sport, mijn identiteit

Mijn leven lang heb ik van wandelen gehouden. Ik ben opgegroeid met wandelen. Iedere zondagmiddag nam mijn vader ons mee om een lange middag te gaan wandelen. Wij waren met tien kinderen thuis en je moest wel aardig kunnen lopen want wandelwagentjes nam hij niet mee. Dat ging ook niet want we liepen via de bollenvelden naar het duin en dan niet over paden, hij kende de weg immers. Dan door naar het strand, een heel stuk langs de vloedlijn en dan moesten we nog terug naar Noordwijk-Binnen.

Al mijn broers en zussen zijn altijd goede wandelaars gebleven. Hier met broer Joop in november 2011 in Frankrijk. Hij kwam vaak een weekje om ons te helpen maar ook om een paar mooie wandelingen te maken.

Ook onze kinderen en de meesten van hun nichten en neven zijn wandelaars. Hier op de foto met een zus, de drie dochters van een overleden zus en mijn dochter tijdens de Wandel Tweedaagse van Egmond in januari 2020.

Ik woon sinds bijna vijftig jaar in de Krimpenerwaard, een wandel- en fietsomgeving bij uitstek. Ik heb hier al heel wat voetstappen liggen en raak er nooit uitgekeken. De foto is genomen in november 2020 langs de Vlist.

April 2009 tijdens een deel van een Pelgrimstocht naar Santiago ergens in Nederland met onze vrienden Matthey en Margreet, tevens de grootouders van twee van onze kleinkinderen. We liepen van St. Jacobi Parochi in het noorden van Friesland naar de Belgisch Franse grens. Eens in de maand een lang weekend.

Ook met deze twee, zwager Kees en schoonzus Anja hebben we jarenlang gewandeld. Dit was tijdens het Texelpad in november 2013. We hebben met zijn vieren heel wat lange afstandspaden in Nederland uitgelopen.

En hier liep ik met mijn zus, onze echtgenoten en een broer de Drentse Wandelvierdaagse in mei 2008.

In al die dertig jaar in Frankrijk hebben we ook heel wat met onze Franse buren gelopen. Hier ben ik in juni 2018 onderweg met Sylvie, Marie-Christine en Jany. We eindigden in Vals-les-Bains en werden door Patrice opgehaald.

Op het grote plein voor de kerk van Santiago de Compostela beeindigden wij op 14 oktober 2018 de Camino Portuguese waar we twee weken over deden. 

Ik heb genoten van iedere stap op al die wandelingen, echt met volle teugen, temeer omdat ik al die jaren een moeilijk lijf had waar alijd wat mee was. De laatse jaren heb ik niet veel kunnen wandelen en dat vind ik heel erg, ik mis het. Maar ik werk eraan om toch weer meer te kunnen lopen. En al die mensen die zo nodig moeten zeggen dat ik ook rekening moet houden met mijn leeftijd laat ik praten. 

Afgelopen winter had ik een lang gesprek met een jonge vrouwelijke arts in onze groepspraktijk en zij ze me: 'Mevrouw, u bént wandelen, wandelen is uw identiteit, niet opgeven'.

Kijk voor de favorieten van andere blogsters bij Elizabeth.