 |
In die dichte mist stegen wij naar de hoogste pas van die week, Col Agnel, 2744m. Daar moesten we Refuge Agnel vinden, een op dat moment, het was eind september, onbemande berghut. Door de zware mist konden we geen tekens meer zien en hebben we op de gok toch het goede pad genomen wat ons bij de hut bracht. Er was water, gas om op te koken en matrassen en dekens genoeg want we waren de enige. Dat maakten het zo bijzonder, met zijn tweeën, op die hoogte in een berghut. De volgende dag daalden we af in een schitterende landschap. Dit was een van onze mooiste vakanties!
Die twee bekers doen me er aan herinneren hoe onze wandeluitrusting toen was, een heel verschil met nu. We hadden vrij zware jassen aan en ook de rugzakken waren niet echt licht te noemen. Wat ik al zei, het was eind september en ik wist dat we in twee of drie onbemande hutten zouden slapen waar niet gestookt werd. Als je geluk had lag er hout om de kachel aan te maken. Van flanellen lakens die ik van mijn moeder kreeg maakte ik lakenzakken voor in de slaapzak. Niet meer voor te stellen nu met al dat lichtgewicht materiaal.
Hoewel ik er niets meer mee doe bewaar die bekers nog maar even, gewoon uit sentiment.
Reacties
De kleding, tja dat is een wereld van verschil. Met fietsen ook, manlief heeft vroeger nog gefietst in een broek en shirt van wol, maar dat zal Mart ook nog wel weten. Mooi al die veranderingen door de jaren heen. En gezien onze leeftijd, hebben wij er héél veel ;-)