 |
| Een boek dat over een mooie tuin gaat, dat trekt meteen mijn aandacht. Ik hou van tuinieren maar ook van tuinen, gewoon om naar te kijken en er het liefst in te lopen als dat kan. Dit houden van geldt trouwens ook voor moestuinen. |
In Eastbourne Road in Londen hebben de huizen op nummer 77
en 79 een gedeelde tuin. Ooit creëerden deze buren een prachtig stukje groen en
een oase van rust in de bruisende en drukke stad. Nu heel wat jaren verder, is
de tuin verwaarloosd en overwoekerd. Nu wonen Winston en buurvrouw Bernice in
deze woningen, maar het lijkt hun niet te deren. Ze hebben dan wel een gedeelde
tuin, verder hebben ze niets met elkaar gemeen, ze maken alleen maar ruzie. Dan ontvangen ze mysterieus
pakketjes met foto's van vroeger toen de tuin nog in bloei stond en door heel veel mensen bezocht werd.
In het boek worden heftige thema’s besproken. Discriminatie,
migratie naar een vreemd land en eenzaamheid komen onder andere aan bod. Het
verhaal komt wat langzaam op gang, maar als je er eenmaal in zit kun je het niet meer neerleggen. Fijne schrijfstijl, mooie inzichten. Kortom, een lezenwaardig boek.
Reacties