Het went nooit helemaal

Ik had een gevulde envelop klaar die naar Nederland moest maar geen postzegels meer in huis. Nog even via internet gecontroleerd wat de openingstijden zijn van het postkantoortje in Saint Julien du Gua en om kwart over tien erheen gereden. Het zou om tien uur open moeten zijn evenals het gemeentekantoortje wat erachter ligt. Die juffrouw kwam net aanlopen maar degene die het postkantoor beheert was in geen velden of wegen te bekennen. Ze zal wat verlaat zijn en ik ben niet bevoegd om postzegels te verkopen zei de gemeentejuffrouw en dat was het. Ik heb daar twintig minuten zitten wachten en ben toen maar naar huis gereden om eerst koffie te drinken, kon mijn humeur ook weer wat bijtrekken. Na de koffie weer terug, geen woord van excuus en terwijl ik er tien wilde kon ik acht postzegels kopen. Zucht, ik wen er nooit aan geloof ik. Aan dat 'gemakkelijke' van de Fransen. Toen wij hier de gîte bouwden en ons eigen huis renoveerden hebben wij op de twee grootste offertes wekenlang moeten wachten en dat ging om behoorlijke bedragen. Telefonisch bidden en smeken of die offertes gestuurd konden worden. Je kan natuurlijk zeggen dat je dan geen zaken zou willen doen met zulke mensen maar de vaklui zijn hier dun gezaaid. Natuurlijk, het is allemaal uiteindelijk in orde gekomen maar wennen aan deze mentaliteit doen wij nooit.