Om elf u uur vanmorgen was ik in het UMC bij het VAS-team voor het plaatsen van een infuus en om half twaalf bij de operatieafdeling voor het verwisselen van de dubbel J stent, de derde dit jaar. Deze keer in alle rust, de vorige twee keer was het hoge nood in verband met nierstuwingen. Alhoewel, in alle rust, deze stent heeft me drie maanden pijn bezorgd, de laatste twee weken bijna niet gelopen omdat het geen doen was en gisteravond toen we terugkwamen van het verjaardagsfeestje van Saar strompelde ik van de pijn naar huis. Wat heeft dit rot ding me dwarsgezeten dus het was eigenlijk weer opnieuw tijd dat deze stent eruit ging.
Ik wilde twee gesprekken hebben voordat ik onder zeil ging. Een met de uroloog en de ander met de mensen van de anethesie. Toen ik verleden week wat na zat te lezen in mijn blogberichten over wat me allemaal overkomen was deze laatste maanden zag ik in het blogbericht over de tweede stent dat ik na de operatie zo verschrikkelijk misselijk was geweest, dat was ik toch helemaal vergeten.
In de pré-operatie ruimte heb ik dat laatste besproken met twee anethesisten en die stelden voor om wat andere middelen te gebruiken tijdens de narcose. In ieder geval geen morfine, daar kan ik slecht tegen en zij en ik vonden dat ik wel zonder kon. In de operatieruimte bespraken zij dat met de anesthesioloog en die keurde dat goed.
Ook in de operatieruimte gesproken over de problemen met deze stent. Een langere zoals mijn hematoloog voorgesteld had was niet mogelijk zei de uroloog. Zij zou proberen de stent er zo goed mogelijk in te zetten, het blijven moeilijke plekken.
Vlak voor de narcose begon te werken vroeg men mij waar ik over wilde dromen. Ik droom nooit tijdens een narcose was mijn antwoord terwijl ik normaal juist heel veel droom en vaak ook nog weet wat ik gedroomd heb. Ik ben altijd helemaal weg als ik onder narcose ben, lekker hoor.
Het wisselen van de stent duurde drie kwartier en toen ik bijkwam merkte ik onmiddellijk dat ik niet misselijk was, wat heerlijk. Ik kreeg een perenijsje en lag daar gewoon te genieten in dat bed. Geen pijn, niet misselijk en dat ook nog zo'n lekker ijsje. Operatie geslaagd.
Een uur op de uitslaapkamer en daarna weer terug naar de pré-operatie ruimte waar ik een boterham met kaas at en een kop koffie dronk. Mart kwam binnen met een rolstoel, van te voren was dat al tegen hem gezegd en ik heb me aangekleed. Iedereen bedankt voor de goed zorg die ook werkelijk echt goed is en daar gingen we weer. Over een maand of drie zal ik er wel weer een krijgen. Of hij mag eruit blijven, dat is ook nog mogelijk. Maar dat is koffiedik kijken en daar doe ik niet aan.
Reacties