Hoe het begon 21

Het was de herfstvakantie van 2001 en we maakten een tweedaagse wandeling is het zuiden van de Ardèche. Kees ging voor een dag mee, Maria kwam hem 's avonds ophalen nadat we eerst met zijn vieren gezellig gegeten hadden in de gîte d'étappe van Montselgues. Het was een pittige dag met een flinke beklimming midden op de dag, dat was flink zweten. Als je de foto wat groter maakt (tikken) zie je Kees en Mart daar boven op die prachtige oude brug staan.

Onderweg kwamen we door het mooie plaatsje Thines, hoogelegen op een vooruitstekend rots. In het plaatsje veel oude huizen met leien daken.

Dit was de eerste keer dat we Thines bezochten, we zijn er daarna meer geweest, altijd tijdens zware wandeltochten.

De volgende dag gingen Mart en ik samen verder en liepen via een andere route terug naar onze auto die we ergens in de wildernis achtergelaten hadden. Hij stond er nog, mèt wielen. Onderweg passeerden we beeldschone kleine dorpjes.

Weer terug op het honk moest er ook nog wat gedaan worden. Hier knipt Mart de wilde wingerd bij. Die klimmer hebben we later weggehaald, die groeide zo hard, daar was geen houden aan. Veel te hoog en hij bedekte af en toe de ramen. Dat kostte teveel werk dus hoe jammer ook, weg ermee.

Oud en krom maar altijd aan het werk. Hier is buurman Chaussedent met een zeis zijn gras aan het maaien. Mart heeft het de eerste jaren als we kwamen en het gras hoog stond ook altijd gedaan, die had de slag zo te pakken maar tegenwoordig zie je het niemand meer doen.

Met een kruiwagen vol met gereedschap gingen we naar Kees en Maria. Mart moest er een klusje doen.We vonden het altijd te kort bij om de auto te nemen maar we moesten om er te komen altijd wel een flinke helling nemen.

Het dak van het huis van Kees en Maria lekte al jaren en Kees liep er altijd over te mopperen, kon het dak maar niet dicht krijgen. Altijd verstandig om er eens iemand anders naar te laten kijken. Maria en ik zijn maar naar binnen gegaan, wij houden niet van mannen op daken. Maar het probleem werd verholpen en toen we weer in Nederland waren kregen we een kaart van Kees waarin hij zijn dankbaarheid uitsprak. Die kaart heb ik nog in mijn fotoalbum.