HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Ik kon het vanuit ons appartement allemaal goed bekijken, het snoeien van de bomen die het parkeerterrein omgrenzen tegenover ons appartementengebouw. Eigenlijk gaat het heel efficiënt, er zijn maar twee man voor nodig en ze werken hard en ruimen ook alles op. De man in de hoogwerker zaagt, duidelijk met kennis, de takken uit de boom en laat ze op de grond vallen. Ik stond een poosje te kijken vanaf ons balkon en zag dat ze goed op elkaar ingespeeld waren, er was voortdurend oogcontact tussen die twee. Dat is ook wel nodig want het is natuurlijk niet de bedoeling dat de man op de grond een zware tak op zijn hoofd krijgt. Hij draagt dan wel een helm maar er kwamen af en toe toch flinke stammetjes naar beneden. Alles gaat in de versnipperaar die het versnipperde hout en blad in een vrachtwagentje blaast. De restanten op de grond worden nog even opgeruimd terwijl de hoogwerker al op weg is naar de volgende boom.

Ik zag het pas op de laatste moment, we waren er bijna voorbij gefietst, Kasteel Loenersloot. Het is maar een klein kasteel en het staat wat verscholen in het groen terwijl het vroeger te midden van woeste, lege en natte gronden stond. Het staat er al sinds 1250 en het heeft bijzondere bewoners gehuisvest, lees maar even mee. In de tweede helft van de 14de eeuw gedroeg de toenmalige kasteelheer, Splinter van Loenersloot, zich als een roofridder. Hij plunderde en maakte het platteland onveilig. De bisschop van Utrecht was dit zat en belegerde in 1377 het kasteel. Het duurde 18 dagen voordat Splinter zich overgaf. We hebben een stukje door het kasteelpark gelopen wat in 1797 is aangelegd, waarschijnlijk door landschapsarchitect Gijsbert van Laar. Eeuwenlang hield Kasteel Loenersloot zijn geheimen voor zichzelf. Generaties adel leefden er hun leven. Ze daagden er de bisschop van Utrecht uit, hielden er feesten, dineerden vorstelijk, keken vanaf de toren uit over het zompig veen, bouwden e

Dit zou weleens de laatste mooie dag kunnen worden dachten wij afgelopen zondag dus reden wij met de fietsen achterop de auto naar Breukelen waarvandaan wij langs de Vecht wilden gaan fietsen. Een mooi dorp waar we op een leuk pleintje met koffie onze fietstocht begonnen. Buiten in de zon op een terras. Net buiten het dorp namen we hier de brug om aan de overkant linksaf te slaan en langs de Vecht te gaan fietsen. Heel wat jaren geleden heb ik hier met een paar wandelvriendinnen gelopen en ik weet nog hoe we de prachtige huizen en de theekoepels in de tuinen bewonderden. Theekoepels zijn typisch Nederlands: buiten ons land vind je ze niet. Huiseigenaren begonnen met het bouwen van deze huisjes in de 17de eeuw, op een mooi plekje bij hun huis of buitenplaats. Sinds de Verenigde Oost-Indische Compagnie vanaf de 17de eeuw thee importeerde, stond de hete drank bekend als geneeskrachtig.  Als je als welgestelde mee wilde doen met de mode, dan liet je een theekoepel bouwen.  Ze staan allemaa

Op onze wandeltocht langs de muurschilderingen van de Afrikaanderwijk kwamen we ook op de markt terecht. Dat kan bijna niet missen want die is ontzettend groot. Het is een van de grootste en kleurrijkste markten van Nederland. En dat kleurrijke gaat niet alleen op voor de bezoekers van de markt maar ook voor de waren die er te koop liggen. Het fruit met die pikkeltjes erop is cactusfruit. Ik heb het even moeten vragen want ik kende het niet. Dat soort fruit ligt niet in onzer super. Stolwijk is niet bepaald een multicultureel dorp. Deze drie Marokkaanse dames zater heerlijk te smullen. Ik vroeg wat ze aten en het antwoord was 'lekkerbekje' en ze wezen naar de overkant. Nou, daar had ik wel trek in maar Mart aarzelde. Ik legde de dames uit dat mijn man niet opgevoed is met vis terwijl hij toch uit een katholiek gezin komt. En katholieken aten iedere vrijdag vis. Ik had mijn zin nog niet afgemaakt of de middelste dame begon hard te lachen. Ja hoor, vis op vrijdag zei ze, mijn man

Wat een heerlijkheid, het is bijna november en we hebben nog steeds zachte dagen met veel zon. We proberen er zoveel mogelijk van te genieten en trekken er wandelend en fietsend op uit. De bomen verliezen hun blad en strooien dat allemaal uit onder hun kroon. De zon werpt schaduwen van de leibomen op de gevel van deze mooie boerderij. Meer valt er niet te vertellen, het is genoeg zo.

Afgelopen woensdag kregen we een whatsappje uit Le Serret van buurman Bernard. Een deel van onze broodoven is door de overvloedige regen ingestort. Kort daarvoor hadden we met onze kinderen al geappt over dat noodweer in zuidoost Frankrijk. Ondere andere voor de Ardèche was code rood afgegeven. Wij zagen filmpjes op internet van gezwollen rivieren en wat voor vernielingen dat allemaal teweeg gebracht had. Ik heb toen al contact gehad met de buren maar alles scheen in orde, geen ingestorte muren zoals eind 2022 toen onze tuinmuur het begaf. Maar opeens kan, nadat het niet meer regent en de zon op zo'n muur staat de boel toch gaan schuiven. Deze muren zijn bij de restauratie van de oven droog gestapeld, of dat de oorzaak is weten we niet. Er kan ook een grondverschuiving hebben plaats gevonden. Maar erg is het wel, dit gaat heel veel werk kosten. Zelfs een deel van het leien dak is meegekomen. Voor zover Bernard het kan zien is het gewelf, zeg maar de ovenwand voorlopig nog intact. M

  In veel steden zijn tegenwoordig wandelroutes om street art te bekijken. In grote steden zijn er zelfs routes in verschillende wijken. Ik stuitte op internet toevallig op een route in de Afrikaander wijk, kijk hier even.  Wij parkeerden de auto op de Hillebaan en liepen richting het metrostation Rijnhaven en daar zagen we een rij pilaren met street art. Het zijn steunpilaren die onder de metrolijn liggen. Deze zijn beschilderd met spray paint. De onderwerpen zijn heel verschillend, van gekleurde vlakken, gezichten, dieren en Rotterdam. Bekende (inter)nationale street art artiesten hebben meegewerkt. Dit was de eerste van die palen die ik fotografeerde en direct  een van de mooiste: Set Sail (schipper) van Tymon de Laat.

De Afrikaanderwijk in Rotterdam is een levendige en kleurrijke wijk waar je niet alleen de bekende Afrikaandermarkt vindt, maar ook volop street art. En dat ging ik fotograferen. We vonden een parkeerplek maar pech, de parkeerautomaat was buiten gebruik. Toen wij stonden te twijfelen of we naar een andere automaat zouden lopen die een heel stuk verder weg was kwam er een auto van de Gemeente Rotterdam aan rijden met een jonge man die ons voortreffelijk hielp. Hij zette snel een nieuwe accu in het apparaat en draaide voor ons een parkeerbon uit. In dit soort dingen zijn wij echte provincialen. Toen ik mijn eerste foto van een muurschildering wilde maken stonden opeens deze drie jongens voor mijn neus. Mogen wij op de foto mevrouw, vroegen ze met smekende gezichten. Ik schoot in de lach om dat drietal en vertelde ze dat ik verleden week ook al een jongen van hun leeftijd gefotografeerd had. 'Nou, vooruit dan maar' zei ik. Zij gingen er echt voor staan en ik nam de foto.  Lachend

Dat heb je weleens hè. Zo zoek je iets, in dit geval bepaalde papieren en zo ben je kolossaal aan het ruimen. Want die papieren vond ik, die lagen hier in dit kastje maar toen ik zag hoeveel papier daar lag opgestapeld waarvan er vast veel weg kon kreeg ik opeens ontzettende zin om dat op te gaan ruimen. Met stapels papieren in mijn armen liep ik naar de grote tafel in de woonkamer en daar zijn we samen eens gaan kijken wat er weg kon en dat was veel. Je krijgt tegenwoordig zoveel van die papieren, bijvoorbeeld verzekeringen, digitaal aangeleverd, dat het totaal geen zin heeft al die papieren versies te bewaren. Papieren van de auto lagen op twee verschillende plekken in huis, ook niet handig maar dat is er nu nog maar één. De oudpapierdoos in de berging zit vol en mijn kastje is aardig leeg, ik hou zelfs een plankje over. Op de plank erboven liggen allerlei soorten lege envelopen, ook wat bubbeltjes, altijd handig. Nu heb ik nog twee van die kantoorekjes in een kast staan en daarvan l

Vandaag is onze kleindochter Saar jarig, elf jaar wordt ze. Laatste klas van de basisschool dus ze gaat volgend jaar op de fiets naar Gouda. Welke school dat wordt weet ze al, dat heeft ze al lang beslist. Verleden week stond ze voor de deur, ze kwam uit de gymles van school zomaar even langs, zei ze. We dronken samen wat en ze wilde wel even en spelletje met me doen, gezellig. Toen het tijd werd om naar huis te gaan ontdekte ze dat ze haar fietssleutel kwijt was maar ze bedacht dat die weleens in de kleedkamer van de sporthal kon hangen, haar haar fiets stond daarachter. Ik liep voor de zekerheid maar even mee en onderweg kwamen we Mart tegen die net uit de seniorensoos kwam. Met zijn drieën gezocht in de sporthal maar niets gevonden. Haar fiets stond er gelukkig nog en lopend ging ze met opa die haar achterwiel optilde naar huis. Even later appte ze: een vriendinnetje had de sleutel gevonden en kwam hem thuisbrengen. Goed afgelopen.

Afgelopen week ben ik nog een keer naar de Amsterdamse Waterleidingduinen geweest, nu niet met Mart maar met zijn beste vriend die een goede fotograaf is en bovendien de AWD op zijn duimpje kent, hij komt er heel vaak. We kwamen voor de burlende en vechtende herten maar en passant nam ik ook nog even deze boom op de foto. Dood maar erg mooi. Terwijl we in de richting liepen waar vriend dacht dat de meeste herten zouden zijn zagen we net als de vorige keer weer ontzettend veel parasolzwammen in allerlei stadia. Bij deze soort bleef het, geen enkele andere gezien. Wat een gelukkie dat Mart en ik een dag later tijdens ons fietstochtje bij Maarn zoveel mooie paddenstoelen ontdekten. Na een flinke wandeling, vaak buiten de paden, kwamen we in een gebied waar veel herten te zien waren. De meesten gedroegen zich rustig en waren heel benaderbaar. Ik merkte dat er veel verschil zit in de kleur vacht van de damherten. Roodbruin, zwart en gevlekt zag ik. Maar er zijn ook varianten. Deze donkere v

Op de terugweg naar de auto liepen Floor en ik nog even naar Het Weeshuis, een van de mooiste gebouwen van de stad Gouda en dat begint al bij deze prachtige poort.  In 1599 werd het Aalmoezeniersweeshuis in gebruik genomen. De rijkere wezen van Gouda gingen naar het Heilige Geestweeshuis, de armere wezen konden terecht bij het Aalmoezeniersweeshuis dat werd gerund door een aantal pittige vrouwen. Niet lang daarna werd het pand samengevoegd met de naastgelegen Jeruzalemkapel tot het Weeshuis zoals we dat nu kennen. Ik ken het gebouw goed, zowel van buiten als van binnen. Jarenlang was de Openbare Bibliotheek in dit gebouw gevestigd en lezer als ik ben kwam ik er vaak. Altijd als ik er binnenkwam door die poort stond ik even stil om de mooie binnentuin en de rode luiken te bewonderen.  Het is nu een hotel met restaurant geworden en het ziet er leuk uit met die Franse terrasstoeltjes en die gestreepte parasolletjes. Dochter vertelde dat het restaurant zelfs een Michelin ster heeft. Een vr

 Wij kwamen hem tegen in Gouda, dochter Floor en ik toen we daar aan het winkelen waren. Hij zat languit op de bank, deze leuke knul, maar toen ik een foto wilde maken was hij er meteen van af. 'Was nou nog even blijven zitten' zei ik, 'leuk voor mijn bloglezers'. En verdraaid, hij ging met een stralend gezicht weer op de bank zitten en ik maakte mijn foto.  Later, toen hij wegliep maakte ik nog een foto van die prachtige bank, helemaal gemaakt in de sfeer van het Gouds Plateel. Kijk hier even hoe mooi dat is. ' Vlak bij de bank stond een beeld van de '' Kaasboerin', er staan er diverse van in de stad, allemaal anders versierd of beschilderd. Het zijn betonnen replica's van het bekende beeld van Ineke van Dijk. Zij heeft jarenlang in Stolwijk gewoond en gewerkt. Het beeld, een boerin voorstellend die een Goudse kaas draagt, is een eerbetoon aan de vrouwen die tot op de dag van vandaag kaas bereiden op de boerderij.