Met deze eerste grote solo tentoonstelling belicht Yüksel de levens en verhalen van de eerste generatie vrouwen uit Turkije in Nederland, een groep die vaak onderbelicht is gebleven in de Nederlandse geschiedenis.
De tentoonstelling bestaat uit 22 unieke verhalen, vergezeld van foto's uit familiealbums, (video)interviews en nieuwe portretten die Yüksel maakte in haar mobiele fotostudio. Ze vertellen over de pijn van migratie, heimwee, verdwaald raken en je weg vinden. Werken, zorgen voor de kinderen, de taal leren. Liefde en ongelukkige huwelijken. Beknot zijn als vrouw en emancipatie. Hun bijdrage aan de Nederlandse economie als fabrieksarbeider of schoonmaker, en hun strijd voor vrijheid en gelijke rechten. Hun verhalen zijn divers, gelaagd, dubbelzinnig, zoals elke menselijke ervaring dat is.
Bovenstaande tekst heb ik overgenomen van de site van het Nederlands Fotomuseum in Rotterdam. Wij waren daar afgelopen week en hebben genoten van de prachtige foto's en de unieke verhalen. Ook deze verhalen horen bij de Nederlandse geschiedenis.
Ik heb er drie vrouwen uitgelicht. Kijk en lees even mee.
Reacties
Maar de tijd van toen was bikkelhard voor de gastarbeiders en hun gezinnen.
Voor de altijd zó gastvrije Turken(mijn ervaring toen ik 40 jaar geleden rondtrok door geheel Turkije en ook de bergdorpen Sivas,Kars en Konya tot in het uiterste oosten aan Syrische grens waar deze mensen hoofdzakelijk vandaan kwamen)werden ze door ons Nederland absoluut niet gastvrij ontvangen en behandeld.En is dat nog niet altijd zo met migranten en vluchtelingen!?